Opera omnia [15/II]

Novissima lingvarum methodus

[91] NOVISSIMA LINGVARUM METHODUS
Fundamentis didacticis solidè superstructa, Latinae lingvae exemplô realiter demonstrata, scholarum usibus jam tandem examussim accomodata, sed et insuper aliis studiorum generibus magnô usu accomodanda
Antè tamen
eruditorum judicio publico exposita seriisque ac severis censuris submissa
Anno 1648
[93] Verè nobili, verè strenuo, verè magnifico viro, Domino LUDOVICO DE GEER seniori, hereditario in Finspong etc., Maecenati meo piè colendo salutem.	A4a
Serius ac velles et multi mea illa, quorum causâ mihi sexenniô hôc otia fecisti, Maecenas svavissime, in lucem eunt. Condonabis benignè. Causae enim intervenerunt non unae, quae vacare illis ex toto non permiserunt. Ego autem à nobis exasciata exspectari scio: id, quod me timidiorem et in omnia circumspectantiorem reddit. Mitto tamen ad Te et jussu Tuo in publicum partem lucubrationum philologicam, lingvae Latinae methodum, receptis omnibus uti confido expeditiorem. Talis enim nisi esset, tot dierum jactu- ram, imò annorum, quot hûc impensi sunt, meritò dolerem. Sed judicium ferre non meum sit: publica exspectanda est censura, quam fore severam praevideo. Interim haec ante alios omnes Tibi se sistunt, Tibi jure Tuô dicantur, patrone mi, ut si quid his inest boni molestiisque suis aliquâ parte liberari poterunt scholae (id enim certè quaerere nos non diffitemur) Tibi gratias agant, Tibi benedicant. Nam absque Te esset, ista lucem non viderent, aut certè nondum aut saltem non aequè limata (qualiacunque tandem jam sunt), si non eam adhibuisse diligentiam, quae adhibita est, licuisset homini cum miseriis luctanti. Sed Tu patronum egisti, Tu partui huic benignè obstetricatus es. Qui cùm in usum juventutis Christianae moliri me quiddam (ex pio Nathane Tuo, cum quo de operibus pietatis consilia communicare soles, reverendissimo Godofrido Hottono) cognovisses, ut me eximeres laboribus aliis, his vacare posse faceres, ultrò mihi favorem Tuum obtulisti meque cum familia sextum jam in annum (imò et meâ causâ alios plures) aluisti. Absque quo esset, haererem forsan adhuc in opere immani labyrinthis refertissimo, ubi totfariam nobis errandum fuit, antequam errorum inveniremus exitum. Etiam nuper à Te reversis accidit, ut cùm praeter ultimam limam desiderari crederemus nihil in eademque nobiscum sententia essent, quos nobis censores dederas: melior tamen detecta ordinis lux omnia propemodum à fundamentis retexere nos coëgerit, quae res multos nobis rursum abstulit menses. Nempe non dii sumus nos, quibus rerum ideae notae sint ab aeterno, ut nihil restet nisi dicere fiat. Homini satis est gradatim proficere. Ideò jam olim Plato dixit: Beatos esse, quibus vel in senectute veras de rebus assequi opiniones datur. Beatos ergò etiam, quibus actionum ordinem vel in senectute assequi obtingit, ut errando tandem non errare discant. Me ita finxit natura (quô nomine naturae Parenti gratias ago), ut minimae etiam de quacunque veritate observatiunculae gemmarum instar sint: quas ex omni errationum nostrarum stercore seligere unum senectutis meae e)/rgon facio. Utinam omnes pariter! Quid enim juvat inclusorum caveae sciurorum more saltus exercere nec se loco promovere tamen? Quid volumina praegrandia etiam scribendo millies iterare eadem? Eô id dico, patrone mi, ut si cui montes nostri lentè nimis parturire videantur musculos suos, excusationem apud te et cordatos inveniat lentitudo nostra non parere caecos catulos, sed eniti oculatos leunculos intenta. Ac sunt mihi exempla magnorum virorum sua quoque lentè absolventium. Isocratem uni panegyrico suo impendisse minimùm decennium, Platonem verò usque ad octogesimum aetatis annum dialogos suos pectere non desiisse scribit Dionysius Halicarnasseus. Et Virgilium Maronem, poëtarum regem, conqueri aliquando solitum triduô totô vix unum et alterum extundere potuisse versiculum notum est: nempe cùm semper quod usque in carmine suo desideraret (juxta illud Martialis [94] Victurus genium debet habere liber), solers cura reperiret.	A4b
Enimverò etiam in hoc puerilia studia facilitandi studio grandes accidere posse moras et remoras exemplo habemus viros magnos, qui talia de se prodiderunt. Eilhardus Lubinus, theologiae doctor Didacticam suam Pomeraniae duci Philippo dedicatam fassus est ab octodecim annis et ampliùs parturiisse. Johannes Sturmius, multarum per Germaniam scholarum et fundator, et reformator celebris, fatetur lingvae Latinae vocabula in ordinem redigendi rationem annis 38 se vestigavisse. Juliumque Camillum in eodem negotio supra 40 annos versatum recitat, nec tamen perficere potuisse (Librô de lingvae Latinae resolvendae ratione capite I., qui exstat Institutionis literatae, Thorunii, tomo I., pag. 508). Robertus Stephanus ut Latinae lingvae perfectius illud Lexicon (quod Thesaurum lingvae Latinae inscripsit) concinnaret, decem viros doctos domi suae annis aliquot aluit, cùm tamen res unius diligentiae esset, ingenium adeò non requireret. Hîc autem quid? Verissimè usurpandum venit illud Quâ nunquam via facta fuit contendere conor, hoc est susceptum, quod mihi tardat opus. Ad parallelismum scilicet reducendo non tantùm lingvam totam cum rebus pro aperienda realiori eruditioni via, sed et lingvas vernaculas cum Latina. Cujus rei quum et rationes essent ab imo vestigandae, et dandum in lingva aliqua, una aut pluribus, specimen tentandumque id lingvis nobis praenotis (Germanica, Bohemica, Polonica) caeteris, si imitari vellent, in exemplum, nec in his omnibus ad novas leges concinnandis ulla ante nos haberemus vestigia frangendaque ubique esset glacies et observatio pareret observationem etc., necessario evenit, ut plus efflueret, quàm praevideri poterat temporis. Addo magnum opus viribus inchoatum exiguis, quid mirum, si tardè processit? Constantiae potiùs fuerit non deseruisse, auxilii divini non succubuisse. Id enim perquàm fuit proclive, millies fathiscenti. Sed inter alia divinae providentiae organa Tu fuisti, vir magnifice, qui pro consveta animi generositate, quasi Tuum esset, ubicunque succurri potest succurrere, beneficiis Tuis industriolam meam fovere non intermisisti.	A5a
Veneror itaque in Te et osculor exsertam erga me Dei manum Deumque cum omnibus illis, in quos se aequè sponte gratiosa liberalitas Tua diffundit, laudare non desino. Tu quippe vir ille es, qui fortunas suas cum utilitate publica dividit et cujus in egenos heroica beneficentia prorsus sine exemplo est. Ut de Te videatur dictum illud psalmi: Dispersit, dedit pauperibus. Spargis enim, adeóque dispergis sine fine. Aliis multum est, si à supplicibus miseris non avertant faciem, non subtrahant manum: Tu ipse circumspectas, quibus facias bene. Et quod Christus multarum possessionum adolescenti consilium dabat, ut divenderet omnia et distribueret pauperibus: hoc Tu, tanquam Tibi dictum, exsequeris. Dividis affectu non apponendo cor ad divitias: dividis effectu elargiendo hilari vultu, ut nemo discedat tristis à conspectu Tuo. Ita possides, tanquam non possideas, et gaudes bonis Tuis, tanquam non gaudeas. Et tamen hilare est cor Tuum in Domino, à quo habes, quod des et cujus nomine Tibi obveniunt, quibus des. Laudas Tu Deum propter alios, quòd sint, qui Te post Deum respectent: laudant vicissim alii Deum propter Te, quòd sit, quem post Deum respiciant, necessitatibus sanctorum communicare non intermittentem. Quanquam et sunt Te procurante, qui levari se à Deo sentiunt, cujus manu non intelligunt. Quia multa nescit sinistra Tua, quae facit dextra Tua! Sed erit, cùm circumsistent Tabitham viduae et pupilli, flentes et ostentantes tunicas et vestes, quas illis faciebat [95] Dorcas (Act. 9,39). Prodibisque die illô stipatus testibus fidem in Christum Tuam non fuisse verba, sed opus. Adeoque nec jam desunt testes et pro Te ad Deum deprecatores, quia nemo inter omnes fervidae Tuae erga Deum et sanctos, dilectionis conscios, esse potest, qui non vel tacitè apud se subinde illud recogitet: Qui non solus bibis aquam de cisterna Tua et fluenta putei Tui, sed derivas fontes Tuos foras et in plateis aquas Tuas dividis. Sit vena Tua benedicta (Prov. 5,15.16.18)! Gaudentque haberi exemplum, quemadmodum in aliis illius: Quidam rapiunt non sua et semper in egestate sunt, ita in Te illius: alii dividunt propria et ditiores fiunt (Prov. 11,24). Exstare nimirum semper necesse est exempla veracitatis Dei, quòd Qui pronus est ad misericordiam, benedicetur (Prov. 22,9), et Qui mittit panem suum super transeuntes aquas, post tempora multa reperiet illum (Eccl. 11). Cujus rei Tu ipse illustre Tibi et Tuis es exemplar. Quippe qui jam olim cum nobilissimis parentibus Tuis pro salvificae veritatis amore possessionum avitarum, patriae terrenae nobilitatisque externae jacturam sustinueras lubens. Ecce autem Tibi Deus abundè pensavit omnia! cùm et ipsos honores, quos iniquiora prioris patriae obnubilaverant fata, altera, quae Te civem exspectabat, restituit patria.
In mentionem parentum postquam incidi, occasio esset claros majorum natales et antiquum stirpis Vestrae splendorem attingendi. Sed decus Tuum non opus habet aliunde mutuari lumen aut praeconia: Tua famae sufficit Tuisque praelucet et ad seram posteritatem praelucebit virtus. Lausque Tua non ex hominibus, sed ex Deo est (Rom. 2,29), qui non ut hominibus placeas, sed Deo, quaeris. Ut cujus ipsa etiam domus pietatis schola, virtutum officina domusque precationum est. O quàm oblectabant spiritum meum, quum Tibi hospes adessem, quotidianae illae coram tota familia biblicae lectiones cantusque et preces veluti canonicae! Cogitabam jam tum et millies ingemino: ó ascendant orationes et eleemosynae Tuae, ut olim Cornelii, in memoriam in conspectu Dei (Act. 10,4)!
Non autem Te Tibi laudo, dum Te Tibi ostendo, generosa anima, quia nec Tibi ostendo, sed aliis, ut sis in exemplum, si qui assequi tantas virtutes possunt. Illis praesertim, quorum est meminisse non nominis tantùm aut sangvinis aut possessionum et honorum, sed etiam, adeóque inprimis virtutum ad se transmitti a te haereditatem. Faxit misericordia Dei, ut quod de Abrahamo electisque seminis ejus reliquiis divinitùs dictum est, de Te et Tuis dictum esse appareat: Si radix sancta, etiam rami (Rom. 11,16). Utque felix progenies Tua, Domini Laurentius, Ludovicus, Immanuel Stephanus, Johannes et Benjamin memores vivant illius Aristotelei: Nobile est id quod ex bono prodiit genere, generosum autem, quod non à sua natura degenerat. Ut scilicet nobilitati addere generositatem sui esse muneris intelligant. Verùm haec ut mea vota non respuunt (Christianorum enim est optare invicem bona et exorare à Deo), ita non requirunt curam: quum credam Te Abrahamum esse illum, qui praecepturus sit filiis suis et domui suae post se, ut custodiant viam Domini et faciant judicium et justitiam, ut adducat Dominus ea, quae promisit (Gen. 18,19). Ego tamen orare non d sinam, ut sit beatus vir, qui timet Dominum, qui in mandatis ejus delectatur valdè Ut sit potens in terra semen ejus! Ut generationi rectorum benedicatur! Ut gloria et divitiae sint in domo ejus! Ut justitia ejus maneat in seculum seculi! Ut homo jucundus, qui miseretur et commodat, res suas disponat in judicio et non commoveatur in aeternum etc. (Psal. 112, 1.2.3.5.). Haec sunt mea confratrumque meorum (quorum Tu quoque viscera refocillatum ivisti non semel) ad Deum pro Te omnibusque Tuis vota!	5Ab
Redeo ad philologicos labores nostros, quos Tibi, patrone gratiose, do, dico, consecro. [96] Accipe hos in pignus interea fidei meae, dum majus quid et realius consequatur. Non enim segnescere nos, dabit Deus, ut videas. Diligentiae nostrae non pono terminos, quia successus non in nostra manu sunt, à Deo pendent, sicut et ipsum vitae nostrae filum. Hoc solum nunc Deum oro, ut praesentibus puerilibus, quô jam licuit modô confectis opellis, ita benedicat; ut nec Te in promotionem earum piè adhibitae liberalitatis, nec me permolestè huc impensi et fixissimâ diligentiâ per sexennium continuati laboris paeniteat! Quod erit, si haec vigiliarum mearum portio tantùm afferat Latinitatis studio utilitatis, quàm parum mihi attulit voluptatis. In quo nihil ampliùs agere propono neque per decurrentis vitae spatia potero. Nam et sic alieno negotio magnam vitae partem insumsisse, adeoque in illo propè consenuisse vereor, ne aut paenitendum sit, aut non careat calumniâ. Ad illaigitur potiùs nostra, quibus realitatis subest (et quae, ne omninò mecum emori patiar, tot et tanti viri instant), quoquomodô recolligenda et luci exponenda lubens festino. Logomachiarum hîc sit finis, quibus quòd me exemeris, gratias agere non desisto.
Vale, gratiose patrone, constanterque sic age, ut sit unde multi laudent Deum Tuâ causâ. Dabam Elbingae Borussorum (ubi me hujus studii causâ sexennium aluisti) sub decursum anni M.DC.XLVIII. Tuae Magnificae Dominationis observantissimus COMENIUS
[97] Index contentorum hîc Ad eruditos praefatio Cap. I Lingvam in homine cum mente et manu divinae sapientiae organa esse: humanae tamen concredita curae et culturae Cap. II Lingva quid et quid totus ejus apparatus requirat; quotuplex denique Cap. III Lingvarum varietas quid, unde, quanta Cap. IV De lingvarum convenientia et differentia, praerogativis et aemulationibus Cap. V De lingvarum cultura ejusque instrumento trino: rerum nomenclatura, lexico, grammatica Et an omnes lingvae culturae capaces Cap. VI De lingva una prae caeteris colenda, et cur honor ille apud nos Latinae deferatur Cap. VII De usitata hactenus lingvas, Latinam praesertim, docendi et discendi methodo variè impedita Cap. VIII De emendanda Latinae lingvae methodo hactenùs variè agitata consilia Cap. IX Methodus lingvarum novissima quid et cur omninò quaerenda Denique per quid obtineri speretur, ubi artis didacticae encomia Cap. X Methodi lingvarum novissimae fundamentum, ars didactica etc. de celeriter, jucundè solidéque docendo quicquid docetur Cap. XI Lingvarum methodus novissima e fundamentis didacticis delineata Et quidem quantum ad metas seu intervalla et gradus, in quos prolixum lingvae (in specie Latinae) studium necessariò dispescendum est Cap. XII Methodi lingvarum novissimae delineatio, quantum ad media pro assequendo fine juxta repertas jam metas Cap. XIII Methodi lingvarum novissimae delineatio, quantum ad docendi modum seu celerem et amoenam praxin Cap. XIV Vestibuli Latinae lingvae novissimi delineatio, quantum ad textum, lexicon, grammaticam horumque omnium usum Cap. XV Januae lingvarum novissimae delineatio, quantum ad textum, lexicon, grammaticam, usum Cap. XVI Atrii lingvarum novissimi delineatio [98] Cap. XVII Methodi lingvarum novissimae ad authorum Latinorum lectionem accommodatio Cap. XVIII Methodum lingvarum novissimam desideratis omnibus satisfacere, in tribus tamen potissimùm triumphare Et de vario ejus ad alia quoque usu Cap. XIX De Latina lingva expeditiùs jam per gentes quascunque docenda spectantibusque huc instrumentis adornandis Cap. XX De lingvis gentium vernaculis Latinae ductu meliùs colendis Cap. XXI De polyglottia methodi novissimae beneficiô facilitandâ Cap. XXII De methodi novissimae ad realia studia usu Cap. XXIII De methodi lingvarum novissimae ad divinam Scripturam faciliùs, veriùs meliúsque intelligendam usu Cap. XXIV De methodi lingvarum novissimae ad prudentiam animis instillandam, et dehinc varios vitae abusus emendandos usu Cap. XXV De methodi novissimae ad scholarum meliorem constitutionem usu Cap. XXVI De methodi lingvarum novissimae ad emendandum eruditionis statum usu Cap. XXVII De methodi lingvarum novissimae ad gentium incultarum culturam et circa multa universalem quendam consensum faciliùs impetrandum usu Cap. XXVIII De methodo linqvarum novissimâ eruditorum judicia cur et qualia requirantur Cap. XXIX Digressivus ad theologos sermo Cap. XXX Ad seculares in populo Christiano potestates deprecatio	A6a A6b
[99] Viris vere eruditis, in populo Christiano literarum et sapientiae antistitibus, salutem.
Tristem esse undique rerum humanarum faciem etiam in Europa nostra, adeóque prae caeteris nunc orbis partibus, nemo non videt. Adversùs ergò maerores solatii et adversùs morbos remedii quaerendum esse aliquid, si inveniri possit, nemo negabit. Quam in curam ut excitemur attentiùs, cùm nos Deus et omnia invitent, ego quoque nunc de rebus quibusdam hûc spectantibus vestrâ bonâ gratiâ, viri sapientes, paucula submonere decrevi.	Confusioni rerum remedia quaerenda
2. Rerum humanarum nomine intelligendum esse potissimùm videtur trinum illud, quod nobis, creaturae ad imaginem Dei factae, supra omnia elevatae et ad aeternitatis consortium admissae, necessariò intercedit, commercium cum rebus, nobiscum invicem et cum Deo ipso creatore nostro. Cum rebus: res contemplando, perscrutando, in usus nostros transferendo, et sic rebus dominando. Cum invicem: nobis rationabiliter cohabitando, invicem utiliter inserviendo, prudenter etiam alii alios regendo, et sic societatem nostram in pace ac tranquillitate conservando. Cum Deo: Illum agnoscendo, diligendo, colendo, et sic in favore ejus, misericordiâ ejus ad aeternitatem usque nos custodiendo.	Res humanae eruditionis, politiae, religionisque nomine continentur
Primum illud, rationabile cum rebus commercium, antiqui vocârunt philosophiam; secundum, humanas societates in pace conservandi artem, dixerunt politiam; tertium, Deum colendi studium, religionem.
3. Eruditio igitur et politia et religio tres cardines sunt, in quibus rectè constitutis humanae felicitatis fastigium vertitur, in afflictis autem et eversis humanae miseriae et perditionis barathrum se aperit. Nempe quia cuicunque rerum rationes notae sunt bonique et mali discrimina patent, electionibus non aberrare potest. Et qui regendi artem se et alios novit, rerum turbas interitumque praevenire potest. Qui denique Deum rectè colendi viam novit recteque colit, propitium habet, quod totius beatitudinis basis est. Rursum autem ignoratio rerum caecas temerariasque parit actiones et cum rebus, hominibus, Deo ipso processus; unde rerum tumultus veniunt, tandemque interitus.	His salvis salva omnia, perditis perdita
4. Quae cùm ita sint, trium illorum (eruditionis, dominii, religionis) aeternas in nobis aeterna Dei sapientia posuit radices: implantatô animis omnium hominum desideriô sciendi, dominandi (seu regendi) bonôque omni et semper (qualecunque usquam esse persentiscat, in aeternitatem usque ipsam) perfruendi. Monstrum hominis sit oportet, non homo, qui res nescire malit quàm scire, et servire libentiùs quàm imperare (aut certè in tumultu vivere et periclitari quàm esse in pace securitateque frui), perire denique potiùs quàm superesse, poenisque mactari, quàm praemiis: hoc est numen habere infensum quàm propitium. Nam tametsi quandoque monstra ejusmodi reperiantur, poenam tamen suam mox se [100] cum trahunt, dum tanquam degeneres et exsecrabiles odio habentur, tùm aliis, tùm sibi ipsis tandem.	Trium illorum radices omnibus hominibus insitae
5. Quinimò tam universale est et tam in cordibus hominum radicatum illud sciendi, liberè agendi (et dehinc dominandi) Deoque placendi desiderium, ut in aemulationes erumpat: dum alii prae aliis plus et meliùs scire, latiùs et potentiùs dominari religionisque verioris cultu Deum meliùs venerari aut optant, et quaerunt, aut opinantur et praesumunt, eôque inter se perpetuò concertant. Hinc enim infinitae illae de veriore scientia inter eruditos et de potiore praeeminentia inter potentes et de placentiore Dei cultu inter religiosos contentiones, quia nemo non de illis divinitatis characteribus, sapientia magna, potentia mogna, sanctitate magna participare, atque si alii sibi de illa participatione imminutum aliquid velint, non aegerrimè ferre potest.	Aemulationes hominum trinae
6. Trinum hoc in ipso divinae imaginis fundo repositum desiderium omnium scholasticarum, politicarum religiosarumque contentionum fundamentum est: in se quidem perquam bonum, quippe ab optimo Deo, fine optimô (ut nemo trinum illud suum bonum tam acriter ad illud stimulatus negligere, hoc est divinae in se imaginis curam non habere, possit) naturae nostrae inditum: vitiô tamen nostrô, qui bonis bene uti nescimus, multorum mundo malorum origo factum. Nam aut consopiunt homines in se divinos illos igniculos eminentiaeque suae apices ambire obliti per inferiora bona, ventris et gulae, dilabuntur, hoc est brutescunt: aut rursùm divinô abutentes ardore in mutuam invidiam et communia bona sibi invicem praeripiendi studia, insectationes denique et clades mutuas proruunt.	à bono Deo animis inditae,
7. Hinc omnes status in scholis, politia, ecclesia multis modis ubique convelluntur et hiant et pessum eunt. Dum scientiae et artes ipsâ multitudine et multiplicitate suâ et de certitudine ac usu altercationibus seipsas premunt, obumbrant, confundunt, obruunt ipsamque certitudinem et usum tandem in plerisque amittunt, politiae autem mutuis collisionibus seipsas evertunt religionesque pariter odiis mutuis seipsas conficiunt. Cujusmodi infelices infeliciter ab illo aemulationum fonte quôvis aevô effusas generis humani clades, cui non videre ac palpare datur?	à nobis in horrendum abusum praecipitatae
8. Eruditorum sanè concertationes tanta generi humano mala, quanta politicorum et religiosorum collisiones nondum intulerunt, licèt confusione quoque suâ non careant. In eo tamen laudandi, quòd non eadem sentire de rebus iisdem sangvine luendum crimen non existimant nec propterea populos aut populorum dominatores in mutua bella concitant. Tota bellorum, quibus orbis vastatur, in reliquis duobus ordinibus residet culpa. Dominandi cupido et apud Deum potiores habendi partes opinio ad arma concitat, ut furiosè in invicem ruant religiones et politiae dissipentque se invicem ac evertant et ex florentissimis civitatibus, regnis, ecclesiis civitatum, regnorum, ecclesiarum cadavera constituant. Nostris praesertim temporibus et nostra in Europa, inter nos (eheu, [101] quòd inter nos, in populo Dei!) tam violentus est politicarum rationum statûs ille concursus et tam atrox támque malum exasperans theologorum infrenatus zelus, ut non immeritò exclamârit non atheus quispiam, sed piissimus quisque: Tantum religio potuit svadere malorum!	Eruditorum concertationes non tam generi humano exitiales, ut politicorum et theologorum
9. Venit hîc in mentem, quod olim de Romano imperio furiosè in seipsum ruente scripsit vir sapiens: Romani in acie Pharsalica incredibili armorum et animorum ardore in hoc convenisse videbantur, ut interfectis omnibus nemo ne ad deplorandum quidem populi Romani nomen aut lamentandam tanti imperii calamitatem relinqueretur, etiamsi clades illae nil aliud fuerint quàm dolores et angustiae partûs unius post hominum memoriam maximi et florentissimi imperii. Credo profectò Turcis, Tartaris aliisque infidelibus ac barbaris gentibus, dum Christianos in Europa intestinis bellis per annos jam triginta confici nec ut se invicem vastare cessent persvaderi posse audiunt et vident, illas nasci cogitationes: Christianos inter se conjurâsse, ut interfectis omnibus ne ad deplorandum quidem Christianum nomen superesset aliquis. Quanquam aeternae providentiae vis in decretorum suorum exsequutione occultis suis saepeque rationi nostrae contrariis procedens viis melius quid, ac sperare possumus nos, nedum infideles illi, ex his mundi quiddam parturientis doloribus educere potest: Regni scilicet Christi, aeterni Monarchae, renascentiam et propagationem.	Christianorum in seipsos saeviendi furor
10. Verumenimverò istis sive orbis Christiani clades deplorandi muniis, sive ex cineribus suis resurrecturae ecclesiae novam imaginem sperandi occasionibus in communi relictis ad vos, viri eruditi, redeo vestrumque ordinem reliquorum cladibus simul involvi deplorandum esse aliquidque remedii quaerendum submoneo. Involvi enim, antiqua loquuntur exempla et praesens rerum ostendit facies.	Res litteraria collisionibus publicis etiam quassatur
11. Apud Graecos philosophante Aristotele et regnante Alexandro Graecia ingeniis clarissima fuit totô terrarum orbe: sublatô Alexandrô ut domesticis discordiis laborare coepit Graecorum politia, ita et ingenia eclipsin passa. In Italia literas sapientiaeque studia, quantâ clade affecerint Gottica Vandalicaque bella, testes fuerunt tot subsequentia secula, quibus et Latina lingva per totam Italiam penitùs exstincta, et nitor illius apud reliquos, ubi lingva superesse videbatur, planè periit, et quicquid elegantioris literaturae fuit oppressum: demúmque post tot secula è bibliothecarum reliquiis veluti sepulchris quibusdam eruendum fuit. Religiosa item Christianorum in Oriente concertamina exciverunt Mahomedanas tenebras, quae gladiô propagatae oppresserunt et barbariei per totum Orientem immerserunt tàm religionem, quàm literas. A nostris igitur praesentibus quoque tam diuturnis tamque atrocibus bellis, quid sperare habent literae? Ubi scilicet viri docti et sa- pientes alii post alios decedunt, scholae autem, unde alia societatum humanarum lumina et columina subnasci debebant, plerubique vastantur ac dissipantur? Metus imminentis barbariei non immeritò occupat viros cordatos.	Probatur inductione 1 2 3 4
[102] 12. Dum ergò tam implacabiliter duo illi societatum humanarum ordines pugnant et se mutuò subvertunt nosterque eruditorum (sinite, viri literati, ut me vestro quoque associem gregi, vel ultimô libens constiturus locô!) simul malè habet, impeditur, distrahitur: nos quid facimus? Otiosine spectabimus aliena praelia? Aut vanè aliquomodo occupati cum Diogene inania quaedam hûc illuc volutabimus dolia? Aut exardescemus reliquorum duorum ordinum exemplô in mutuas quoque pugnas et nos invicem ever-tendi studia? Absit. Quandoquidem hunc etiam divinitatis characterem obtinent literae, ut contradistingvantur armis veniatque mentibus nostris sapientia sicut olim Eliae Deus non in vento procellae subvertente montes et proterente petras neque in terrae motu aut igne, sed in sibilo aurae lenis. Ut peccare credendi sint nostratium illi, qui calamos suos tanquam flabella augendis in majus mutuis odiis aut etiam tanquam penicilla depingendis illis ad posteritatem, et sic eadem odia in alias aetates transplantandum commodant.	Consilium literis quaerendum è literis
13. At quomodo tranquillè placidéque in tanta rerum vertigine agere possumus? dicat quis. Atqui dudum philosophi, quomodo in quovis rerum strepitu mens conservari queat tranquilla, inquisiverunt. Id si vim habet aliquam, nunc exserat, ut scire nos philosophari factis, non verbis ostendamus. An verò nos jam calamitates in virtutum occasionem vertendi deficit industria?	An in publica rerum vertigine liceat?
14. Qui de re rustica scripserunt, hoc etiam dederunt consilii, paterfamiliâs ne iis quidem horis aut diebus torpeat suosque torpere sinat, quibus imber, venti, nives operas foris turbant inhibentque. Domi enim interim reparandis agriculturae instrumentis parandisque reliquis necessariis occupari posse eôque debere, quemadmodum et piscatores silente piscaturâ reficere solent retia sua etc. Quid ergò si nos quoque inter publicos illos foris furentes turbines et procellas nobis interim domi operemur? Reparando scilicet doctrinarum instrumenta, ut si rebus nostris serenitas redierit, ad nostra feliciùs peragenda tantô paratiores simus? Quidquid enim tandem nunc fit, rediri tamen certò aliquando illûc oportet, ut mundus in seipsum saevire desinat. Desinant inquam homines ad se reversi structa sua destruere, incipiant verò destructa reparare. Quò si veniendum est, quid prohibet novarum structurarum novas praemeditari ideas? Scholasticorum inquam meliori ordine pertractandorum pensorum firmiores, non aequè ruinosas formas et normas?	Licet exemplô agricolarum
15. Jungamus, quaeso Vos, Viri docti, ad rectificandum studiorum methodum consilia! Experturi, an fortè id quoque ad rectificandam regiminum methodum et Deo serviendi methodum conferre queat aliquid. Praesertim si quid scintillarum è nostro quoque foco ad publicum illud incendium prosiliit, aut prosilire soleat. Insimulamur autem certè, grammatici, dialectici, philosophi, quòd altercandi subministraverimus instrumenta, artem, materiam. Et quòd rixosa philosophia rixosam pepererit theologiam, [103] haec autem infecerit politiae corpus implicueritque publicè odiis mutuis animos. Atque habet haec res ex eo colorem, quòd succus vitae politicae et religiosae ex institutione prima vitium trahat. Sive autem ita sit, sive secus, sive à nobis contagionem trahant reliqui ordines, sive à se, nostrum tamen est, cùm malè sic res agi videmus, inclamare, dehortari, pacem svadere. Sed exemplô potiùs quàm verbis: ad verba pridem obsurduerunt omnes.	Jungenda sunt consilia doctis, ut exemplo praeluceant reliquis NB.
16. Id si non possumus nec ad alienas dirimendum lites aliquid nostra profecerit diligentia vel exemplum, nobis tamen domi alienis damnis facti cautiores meliùs consulamus. Utque operae nostrae humanas mentes, manus, lingvas reddendi eruditas procedant meliùs, provideamus.	aut saltem res suas domi emendent
17. Tentabant id jam ante hos annos et continuabant per haec ipsa calamitosa publicarum aerumnarum tempora variis modis aliquammulti viri docti non nullô in melius per gratiam Dei profectu. Donec et nobis annis abhinc supra viginti illius rei occasio (ab ingrato exilio nostro, cujus horas, dies, annos non sine usu aliquo transmittenda putabamus) data esset. Conscripta ergò nobis fuit domesticum in usum (ideóque lingvâ vernaculâ, Latinè enim commentari nunquam venerat in mentem) Didactica, quam appellare Magnam juvenilis fervor praecocesque spes persvaserant. Ad cujus canones postquam molliorem constituere lingvarum methodum quaesivissemus tentamenque primum, Janua lingvarum reserata, publico expositum esset (svadentibus amicis), spe majorem reperit et quasi publicum applausum. Certatim in scholas (diversis in regnis et religionibus, etiam à Patribus Societatis per Galliam) recipi et in lingvas varias transfundi coepit, ut non nemo putaret esse, unde nobis tanquam de re bene gesta gratulari queamus. Mihi tamen non quid actum esset, sed quid agendum restaret, cogitanti tantum abfuit, ut istis titillari liberet, ut displicerent potiùs omnia, si non aliquid plus et melius obtentum esset.	Tentamina didactica varia, etiam authoris, quibus occasionibus suscepta
18. Benignô nihilominus illo publicô judiciô animatus in realibus aliquid simile tentari posse svasi experirique ipse aggressus sum. Quarum cogitationum delineationes cùm itidem (rursùm ab amicis et quidem me inconsultô foràs datae) placerent: redibant stimuli et occasiones variis modis rem eandem tentandi, donec aliquid verè pulchrum et verè utile aequè in scientiarum et artium atque lingvarum studio repertum esset. Hae fuerunt, quae me didacticis studiis implicârunt et in illis hucusque detinuerunt, occa- siones.	et quibus stimulis continuata
19. Quanquam autem in illis post tot annorum molimina nondum eò me progressum videam, ut inventa mea mihi satis placeant (nec possunt, quamdiu desideriis meis et proposito scopo non satisfaciunt), dum tamen undique sic editionem urgeor, en prostituo me! et quicquid interea cogitando excogitare aut tundendo extundere (ut cum poëta loquar) datum est, limae Vestrae, Viri limati, submitto, Lingvarum methodum ante alia do, quia sic volunt, quibus nunc in me et mea arbitrium est. Sed et meô tamen judiciô, [104] cùm sic palpabiliùs, quae methodi verae vis sit, demonstrari posse videam. Tandem, quia sic plusculum gratificari scholis et qui in illis (permolestè ut plurimùm) occupantur, confidam.	et quò tandem deducta
20. Placet verò de hac ipsa Lingvarum methodo nostra in antecessum obiter et summatim, quid ab illa exspectandum veniat, monere aliquid. Non ut inventiones meas laudem, sed ut illos acriùs examinandi omnimodas omnibus dem (atque id sciens volens) occasiones: postquam rem hanc sic urgendi mihi stat propositum, ut in discentiae modos viasque inquirere ne desistamus, donec non restet, quod quaeramus. Quippe non priùs homines tricis liberari posse, quàm sensus, ingenia, res perdomandi nobis omnes patue- rint viae, exploratissimum habeo. De Lingvarum igitur methodo, cur in illa excolenda tot annos haeserim, adeóque tantum temporis (ut nonnullis videtur) perdiderim et quô in melius profectu remorae illae (multis sanè permolestae, inprimis autem horum studiorum fautoribus et mihi ipsi tandem) pensatae sint, paucis dicam.	Cur de his praemoneantur viri docti
21. Cùm post editam Lingvarum januam nostram et praestructum illi Vestibulum et adstructa facilioris Grammaticae praecepta nimius passim esse applausus inciperet inventionemque immodicè quidam laudarent et se beneficiô methodi nostrae miracula patrare (ex ipsa Germania literas illius tenoris habemus) gloriarentur: non quidem ista displicebant (humanum est laudari malle quàm vituperari), suspecta tamen mihi ex eo esse incipiebant, quòd ipse ego, qui methodi habebar inventor, miracula ejusmodi patrare non possem. Cùm enim illud Hîc Rhodus, hic salta observaretur, tentabam mea in Rhodo saltus istos. Quorum praxin postquam non succedere vidi, occasionem inventa saepiùs ad rationis calculum revocandi exactiusque fundamenta didactica commensurandi nactus sum, donec et tandem prioribus omnibus usu meliora et praxi faciliora veréque talia, quorum ope puerilia illa miracula patrare (si stilô amici jocari libet) liceret, invenire dedit Deus.	Praecipitatae Spes frenandae
22. Eò namque rem deductam esse jam confido, ut lingvas docentes et discentes molestiâ liberati verè in scholis deliciari perque ludum et jocum profectus pulcherrimos dare et accipere queant. Tam commodum ambages illae nostrae et in quaerenda puerilium studiorum molliore via remorae repererunt (Deo sit laus) exitum. Ut hoc etiam in exemplum sit omnia nostra, mortalium, nonnisi gradatim ad aliquam perfectionem venire nosque nonnisi saepiùs errando non errare discere posse.	Ambages viarum molestae in compendia redigendae
23. Posthabito igitur omni ad applausum, quo priores nostras opellas dignati sunt viri eruditi et scholae, respectu, quemadmodum et existimationis nostrae, quam per tam crebras mutationes laboraturam extimescit amicorum nonnemo, faciendum nobis putamus, quod Aristoteles in moralibus svadet, ut lucis et veritatis amore nostras ipsimet tenebras et errores tùm detegamus, tùm abjiciamus. Nempe quia ad Latinae lingvae cognitionem blandiùs manuducendi juventutem melior nobis detecta est via, priorem [105] illam à salebris necdum pro necessitate explanatam, quanquam à compluribus vestigia nostra sectantibus satis jam tritam, deserere nos côgit ipse veriorum et meliorum amor. Nec est cur quenquam prudentem offendat, quòd nostra ipsorum inventa aliorumque adinventa melioribus perficiamus superinventis.	Inventiones bonae melioribus superinventionibus perficiendae
24. Fundamenta enim, quibus jam nunc methodus nostra nititur, talia sunt, quae loco movere nemo unquam poterit, satis id certus sum. Quae tria sunt potissimùm: I. Parallelismus rerum et verborum accuratus ad formandum in mentibus discipulorum conceptus tàm rerum, quàm verborum veros, meliùs ac unquam antè factum. II. Gradatio jam demùm vera et plena sine hiatu ullo. III. Omnium horum constitutio talis, ut merâ praxi, eâque cùm fructuosâ admodum, tùm facillimâ et quadammodo spontaneâ, constitura sint omnia.	Fundamenta methodi lingvarum novissimae tria
25. Proportionis rerum et verborum perpetuò accuratéque observandae necessitatem exposueramus olim in Dissertatione didactica (§ 19 etc.). Quia nempe non psittacos suscipimus formandos, quos sine mente sonos dare satis sit, sed creaturam rationalem, rerum dominam, expansae per omnia sapientiae Dei spectatricem, testem, interpretem. Quam proinde verbis distendere, non rebus implere, sit à divini consilii scopo aberrare, hominis majestatem diminuere mentibusque pro rerum scientia scientiae umbram instillando turpiter imponere. Hoc ergò agendum esse, ut lingvarum studium (Latinae praesertim) in res tendat, quô non in loquacitatem vanam, sed eloquentiam sapientem desinat. Id autem nullâ ratione aliâ impetrari posse, quàm si perpetuò verba rebus connexè tradantur, quô unâ eâdemque operâ mens et lingva (primariò autem mens) erudiantur etc. Quod iterum iterumque, quàm altâ possum voce, repeto omnesque juventutis formatores solenni formulâ oro et obtestor, ut (NB.) hunc rerum et verborum (cum conceptibus utrorumque) parallelismum ex arcanis illis, à quibus melioris statûs scholarum, adeóque omnium humanarum rerum spes pendet, esse credant.	Parallelismus rerum et verborum perpetuus
26. Alibi erit ostendendi locus, quàm nonnisi opinionibus regatur mundus: opinionumque sive radicem, sive fomentum esse infelix illud rerum et verborum divortium aut certè proportionis inter utrumque incuriam. Quâ efficitur, ut verba vagè prorsus per ora et phantasias hominum volitent conceptuumque infinitâ varietate confusum chaos progenerent: non solùm in animis vulgi, sed et superficietenus eruditorum, qui conceptus suos in rebus fundare, verba item rebus alligare non consveverunt. Hinc est, quòd nec officio suo satisfaciunt, nec discipulis satis consulunt praeceptores illi, qui Latinitatis tirones eò solùm (quâcunque diligentiâ) promovent, ut Latina vernaculè vertere et vice versâ possint: utrùm res ipsas Latinis illis et vernaculis vocibus expressas et exprimendas intelligant necne, securi. Cujusmodi superficiariam ingeniorum et lingvae formationem quamdiu in scholis toleramus, nihil nos et [106] discipulos nostros esse et fore aliud, quàm quod Paulus in sublimiori sensu dicit, aes resonans et cymbalum tinniens credamus. Nostram itaque curam hûc tendere sciant et intelligant quicunque de his judicare volunt: ut primariò mentes ad rerum intellectum formentur; demùm lingva veros et certos clarosque et distinctos mentis conceptus clarè et distinctè exprimere consvescat: loquaturque, quoties loquitur, res potiùs quam verba.	A quo neglecto omnis ferè doctrinarum confusio NB.
27. Quantum ad gradationem (quam ad certos faciendum progressus in omni studio unicè necessariam esse perpetuò protestamur), reperta nobis est Dei munere ad perfectionem lingvae gradibus pulchrè dispositis ascendendi scala tam firma, ut ingenia jucundè, sine ullo vertiginis aut praecipitii metu sese elevare queant. Omnium enim particularium gradatio tam commoda erit, ut aliud ab alio nusquam impediri, alia aliis ubique juvari; antecedentia omnia sequentibus parare gradum, sequentia verò omnia antegressis addere robur necesse habeant.	Gradatio doctrinae
28. Tertium methodi nostrae jam nunc demùm ad perfectionem aliquam surgentis tùm fundamentum, tùm krith/rion evidens, praxis erit ipsa, perpetua, facilis, jucunda, celerrimi profectûs medium certissimum. Illud quippe poëtae, solus et artifices qui facit, usus erit; et metaphysicum istud: Quicquid fit, fiendo fit; et hoc politicum, fabricando fabricamur; et didacticus iste canon, facienda faciendo discuntur optimè; querelae denique tum de praeceptorum passim in scholis sive segnitie, quos laboris piget, sive inertia, qui labores collocare nesciunt: tùm de puerili negligentia et à seriis ad ludicra proclivitate occasionem dederunt usque et usque cogitandi, si quis inveniri possit modus pueros illis, quae ediscenda sunt, ita occupandi, ut et occupari necesse habeant ipsimet, praeceptoribusque praeter inspectionem et directionem (ne discipuli non operando otientur aut operando aberrent) nihil adeò restet agendum; et occupationes illae discipulorum nec sint difficiles, nec molestae, jucundae potiùs et laborem lusûs instar proritantes. Quò si deducta res fuerit, quidnî speremus verum fore, quod Cicero scripsit: Usus frequens omnium magistrorum praecepta superat. Qua ratione fortissimi etiam illius Fortii Ringelbergii consilio bona ex parte satisfactum fuerit, qui alicubi scribit: Complures ostendere studiorum methodum, cùm multò magis necesse sit expellere ignaviam.	Praxis discentium propria perpetua
29. Haec ideò sic praefari libuit, ut omnes, qui haec legent, intentionis nostrae conscii, meliùs nos per omnia intelligere, et quorsum ipsi judicii sui proram dirigere debeant, in conspectu habere possint. Unum addam hôc locô. Methodum hanc, si praescribi tam exactè poterit, ut ideâ concepta est, ad instar automati cujusdam bene constructi fore: quod exactè procedit motuque suo dormientibus etiam et aliud agentibus tempora dimetitur nec aberrat, aut si aberrat, levi curâ ad cursûs rectitudinem reducitur. Deo autem debebitur laus, si vel tandem labyrinthi nostri talem repererint exitum, ut oberrare ampliùs neminem sit opus, nisi cui [107] forsan vagari potiùs quàm ire volupe sit. Quae si cui mens est, sibi sapiat et valeat.	Tantae spes de hac mthodo cur sic in antecessum praemittantur
30. Nos transimus ad opus nostrum: dissertaturi primò de lingvarum origine, natura et cultura in genere; hinc de lingvae Latinae studio in specie, quàm impeditum fuerit hactenus et quibus modis ad amoenam celeritatem deduci possit. Tandem de solido horum ad juventutis, scholarum rerumque humanarum profectus usu. Nec enim Latinae solius lingvae studia, sed omnium simul lingvarum culturam, neque culturam duntaxat lingvae, animorum simul, quàm late illa patet, respectamus, optamus, molimur. Sed nec lingvarum methodum exactè vestigare potui, nisi priùs exactè, quid lingva sit, constaret.	Operis hujus series
31. Quod moneo, ne quis consilii nostri ignarus, cur de lingvis tam multa praemittantur aut cur artem didacticam tam operosè (capite X) describamus, miretur. Odi omnia superficiaria, odi frustillata, odi sine fundamentis structa. Fines nobis semper proponamus (imitatione Dei) universales, ultra quos ne quidem quod optetur restet: ad fines vero media certa, solida, abducere nos à desideriis nostris nescia. Sic mihi (Dei ope) stat animus: sic ut stet aliis, opto. Haec in apologiam, si cui in his prolixior videbor et ut sibi quoque non perfunctoriè in his versandum esse sciat, quisquis de his solidè judicare volet. Laborabo tamen esse brevis, nec obscurus. Quod faxit Luminum pater.	Cur haec tam prolixè tractata NB.
32. Vos autem, Viri docti, valete et haec, ut censores severi, seriò attentéque legite, expendite, castigate. Commune negotium est communibus prosequendum votis et moliminibus. Neque hîc decretoriè aliquid scribitur, sed consultatoriè. Non ii sumus, qui praeturam gerere sine populi suffragio cupiamus: Sed dum meliorum desideriô tam multi sententiam in publico dicunt, quidnî nobis etiam quantillicunque sumus impetratâ silentii et attentionis gratiâ dicere liceat: Quid si sic? Rogo itaque, ut ordine, ut attentè, ut ad finem usque legere libeat. Atque tùm, quid praeterea requiram, explicabo. Valete.	Invitatio ad censuras

[108] Caput I
Linguam in homine, cum mente et manu divinae sapientiae organa esse; (15) humanae tamen concredita curae et culturae.
Linguae vox ex polysemis est. Significat enim: primò, in cujusvis animalis ore membrum illud, quod examinandis ciborum saporibus datus est praegustator; et commolendis ventriculum ingressuris alimentis circumversator; et denique prodeuntibus è pulmone sonis, sic vel sic transformandis, moderator. Quibus officiis lingua homini cum quovis bruto communis est.	Lingvae (vocis) significatio triplex prima
2. Secundò, Sumitur nomen linguae pro rationabili illo humanae linguae effectu, quô homines variè articulatô sonô animi sensa sibi mutuò communicant: quos loquelam et sermonem vocamus. Atque hoc sensu linguae usus homini proprius est.	secunda
3. Tertiò, Vox linguae sumitur pro varia loquendi ratione, quâ disjectae per orbem gentes tàm diversimodè utuntur, ut sese invicem non intelligant. Atque hoc sensu lingua haec huic nationi, alia alii peculiaris est, à quibus et denominationem sumunt, ut lingua Hebraea, Graeca, Latina etc, dicantur. Quarum plerique mortalium vix unam, nonnulli duas vel tres, pauci plures, nemo omnes intelligunt.	tertia
4. Nos in praesenti instituto linguae nomen secundô et tertiô significatu usurpabimus: ante omnia hujus tanti Dei doni necessitatem explicaturi.	Hic in significatu secundo et tertio usurpanda
5. Tria sunt inprimis, quibus humanam naturam, supra bruta exaltatam, decoravit Creator: RATIO, ORATIO et varia liberaque rerum OPERATIO.	Tria hominis propria
6. RATIO est lumen divinum in homine, quo ille se intra se et alia extra se intelligenter ac distinctè cognoscit, deque rebus sic cognitis iudicium format. Unde immediatè boni amor nascitur, seu voluntas, quâ quicquid in rebus desiderabile est odoratur, adhibitisque ingenii viribus consectatur.	1. Ratio quid
7. ORATIO verò est luminis illius quidam effluxus, quô homo ea quae intelligi, aliorum quoque intellgentiae clarè ac distinctè explicat.	2. Oratio quid
8. OPERATIO denique est ea, quae intelligit et loquitur producendi etiam, si vult, facultas, solertiâ mirabili.	3. Operatio quid
9. Habent sanè bruta quoque omnium istorum umbram, sed umbram: quia gradu longè inferiori. Quicquid enim cognoscunt aut de se indicant aut circa se agunt, bruto, muto et ad unum quid determinato impetu cognoscunt, indicant, agunt. Nempe habent sensus: et non habent mentem, in qua, velut interiore speculo, omnia sensibus collecta distinctè resplendeant ratiocinationique perpetuae materiam perpetuam ministrent. Habent et susurros quosdam garritusque suos, quibus alia aliis indicia sui faciant: at non habent sonos articulatos, qui ad omnes animi conceptus exprimendos [109] sufficiant. Operantur enim varia, quaedam ingeniosè satis (ut araneae, formicae, apes, simiae etc.), ea tamen naturae potiùs instinctu quàm deliberatò: determinantur quippe ad actiones suas, ut agant quod agunt.	Licet eadem obscurè brutis quoque insint
10. At homo agere vel non agere potest: et agere hoc vel illud, sic vel sic: et censere ac emendare opera sua, in infinitum: quia impressa rebus infinitae sapientiae Dei vestigia rationabiliter speculando, infinitis modis ea imitari et transformare potest. Unde tanta humanorum operum exsurgit tùm multitudo, tùm varietas, ut veluti novus mundus videatur: tot ingeniosis molitionibus imaginis suae spectacula sibi et delicias faciente sapientiâ Dei.	In homine tamen excellenter
11. Rectè igitur Cardanus (libro de Subtilitate XI.) scripsit: Tribus armavit hominem (DEUS) praesidiis. Ingeniô, ad inventionem necessariorum. Sermone, ad auxilium: Manibus, ad perfectionem omnium eorum, quae vel Ingeniô excogitâsset, vel sermone ab illis didicisset.
12. Nec aliter fieri debuit, quàm ut creaturarum dominio destinata creatura instrueretur et MENTE ad sagaciter omnia speculandum; et LINGUA ad omnia animi placita deque rebus decreta, aliis communicandum; et denique MANU aliisque organicis membris ad ipsa quoque decreta reipsâ exsequendum.	Idque necessariò
13. Ita id esse factum hominemque mox à creatione tribus illis adhibitum sacra testatur historia. Producto enim eà fini homini, ut creaturis dominaretur (Genes. 1,28) adducta illi fuisse refert cuncta terrae animalia, ut illa, primùm, VIDERET (Genes. 2,19) mox nominibus suis APPELLARET (ibid.) tandemque in Paradiso positus OPERARETUR, et custodiret illum (ibid. v. 15). Ecce tria illa! Videre, Appellare, Operari.	Testante id creationis historiâ
14. Sed et hactenùs, quicquid agit homo, ad tria illa, Cogitata, Dicta, Facta, revocari solet: Deusque novissimo die in tria illa omnium hominum inquisiturum se minatur.	Ipsisque hominum omnium actionibus
15. Unde conficitur, si, homini in mundo sapienter versandum (imò si ab alternis usque periculis cavendum) est, instruendum esse necessariò, et Scientiâ Rerum et Arte Operum et Sermonis Usu.	Tribus ergò necessariò instruendus 1. 2. 3.
16. Tria enim illa, Mens, Lingua, Manus, tametsi DEI dona sint, humanae tamen commissa prudentiae, ut ea sibi excolat ac perficiat ipse homo. Quod Scripturae, Rationis Sensuumque constat testimoniis.	Et quidem propriâ curâ excolendis,
17. Nam quô fine Deus homini creato et in paradisum translato, ut videret, appellaret, operaretur (quod § 13 allegavimus), mandabat? Nonne ut contemplando res rerum sibi pararet cognitionem? Et fabricando rerum nomenclaturam pro suo et posterorum usu sibi conderet lingvam? Operando denique, hoc est hortum colendo, operum arte tractandorum addisceret rationem?	teste iterum Scripturâ s.
18. Nec est cur quis objiciat Adamum fuisse conditum perfectum: intelligentem ergò rerum et loqui operarique gnarum. Primò namque mandata illa Dei aliud ostendunt: nempè initia intellectûs, sermonis, artis indita illi fuisse, non intellectum, sermonem [110] artemque completa. Si enim res jam plenè intellexisset, contemplari eas quid fuisset opus? Si sermo completus illi concreatus fuisset, pro arbitrio rebus nomina indere quî potuisset? Artes denique constat à filiis demùm ejus inventas, alias post alias.	Nam et Adamus horum trium initia tantùm, non complementa adeptus fuit
19. Sed et demus, fuerit usus mentis, lingvae, manûs Adamo connatus, non tamen ideò similiter caeteris nobis connascitur. Nam et animalia bruta stirpesque et totus hortus Eden tunc producta fuerant perfecta: nunc singula propagari, plantari, educari sensimque formari necesse habent.	Nobiscum verò nihil horum actu nascitur
20. Fuerit igitur in paradiso philosophiae, philologiae philotechniaeque divinitùs facta origo: continuationem tamen illarum humanae solertiae demandatam esse ex eo liquet, quòd hactenus nemo ullam scientiam, lingvam, artem novit, nisi quam didicit. Quos hominum discendi occasiones deficiunt, stolidi, muti, inertesque fiunt.	Culturâ acquiruntur
21. Testimoniô ejusdem rei sint integrae gentes. Quarum quae mentem, lingvam, manum diligentiùs excolunt, cultae politaeque sunt: quae non excolunt, ruditatis squalore obducuntur, umbrae potiùs hominum quàm homines; quemadmodum in tot barbaris populis, à brutis praeterquàm staturâ parùm differentibus, videre est.	Ut exemplô cultarum et incultarum gentium patet:
22. Nempe avis volare et cantillare, equus currere et hinnire, homo etiam in humanam staturam excrescere et ea, quae cum brutis communia habet, agere naturâ duce addiscit: verùm ad illa, quae sublimioris conditionis sunt, sublimiori curâ veniri voluit Creator, ut imagini suae cùm res, tùm seipsam subigendi, expoliendi, perficiendi, eôque seipsam et archetypum suum oblectandi non deesset occasio.	idque singulari Dei consiliô
23. Verè igitur oculi nostri (corporis et animi) Dei sunt plasma; sed contemplatio ipsa, opus nostrum. Lingva nostra Dei machinamentum; sermo ipse, sic vel sic formatus, facinus nostrum. Manus nostrae, Dei fabrica. Opera manuum, laus nostra.	Sunt ergò haec bona Dei et nostra
24. Menti igitur, lingvae manuique nostrae exercitatione atque culturâ omninò opus est: maximè sub vitae initia, juvenilibus annis, ut vitam bene ordiri et cum usu transigere valeamus.	nobis summae curae habenda
25. Observandum autem, inter tria illa usu et exercitatione comparanda, ordinem hunc esse naturalem, ut ratio sit prima, operatio media, oratio postrema. Ratio enim tàm orationi, quam operationi necessariò praelucet: ergò utramque praecedit. Ipsa verò sola esse potest: quia res contemplari et de iis ratiocinari intelligereque eas tacitus etiam et ad opera non progressurus potest. Operatio verò, ut sine roatione procedere potest, ita sine praevia ratione non potest. Inter utramque igitur stat in medio: cùm oratio rationem quidem praerequirat necessariò, operationis verò species quaedam sit.	Quô ordine ista excolenda sint, demonstratur ratione
26. Evidenter se in pueris infantibus facultates istae ordine illo exserunt. Primùm namque illi oculos per res circumferre easque sensibus captare, mox contrectare, movere, versare, tandem nominare, [111] consvescunt. Quem ordinem ab adultis quoque observari, sapientiae est; violari, stultitiae. Fatuum enim est loqui, quae non intelligas; sine ratione autem agere aliquid, temerarium, brutum, insipidum.	infantumque et adultorum praxi
27. Nobis itaque tametsi de lingvae potissimum cultura agendi nunc occasio sit, silentiô tamen praeteriri ea, quae mentem et manum spectant, nullô modô poterunt. Nempè quia lingvae studium citra operationem quandam peragi non potest: utrumque autem hoc, oratio et operatio, ad rationis vias (dum iis, quae hîc passim irrationabiliter fiunt, remedia quaerimus) necessariò reducendum est. Reducere igitur eja tentemus!	Orationis igitur cultura rationis et operationis culturam simul includit

Caput II
Lingva quid et quid totus ejus apparatus requirat; (21) quotuplex denique
Lingva, cùm pro sermone sumitur, est verborum res significantium et menti praesentantium, certâ ratione contextorum aut contexendorum apparatus.	Lingva seu sermo quid?
2. Tria igitur in lingva seu sermone concurrunt. Primò res significandae. Secundò mentes, mutuò sibi aliquid significantes. Tertiò verba, articulatione distinctâ distinctè aliquid significare apta et ex mutuo consensu jam significantia, certâ ratione inter se contexta. Tolle unum ex his, sermonem sustulisti.	Requirit res, mentes, verba
3. Nam si res defuerint, de quibus loquaris, quid loqueris? Si mentes (hoc est substantiae rationales, intellectu praeditae, quibus res enarres), cui narrabis? Si denique verba defuerint (quibus pro vehiculis conceptuum tuorum ad mentem alterius utaris), quomodo eosdem conceptus mentis tuae ad alterius mentem transmittes? Mentes enim nostrae corporibus inclusae, eôque eb invicem ita seclusae sunt, ut nonnisi externô aliquô internuncio communicare sua inter se possint: hunc itaque internuncium illis Deus addidit, lingvam.	Tàm indivulsè, ut nihil horum abesse possit
4. Unde consequitur: primò, sermonem esse pictam rerum imaginem; non enim de nihilo est, sed de rebus, quarum imagines ille, qui loquitur, intra se concipiens verbisque obvolvens, ad audientis mentem transmittit.	Est igitur sermo (1) picta rerum imago,
5. Secundò: sermonem esse de rebus absentibus aut quasi absentibus. Si enim res praesens sit, ipsam ostendimus potiùs, quàm ut imaginem ajus pingere laboremus: quia id fit tùm compendiosiùs (natura autem sicut et mens nostra scopum rectâ petere gaudent), tùm meliùs et tutiùs. Quippe ipsa rei inspectio pro mille vocabulis et quibuscunque verborum circuitionibus est. Unde Seneca: Si fieri posset, quid sentiam ostendere quàm loqui mallem.	(2) de rebus absentibus,
6. Tertiò: sermonem inter plures esse. Sibi enim ipsi aliquis, [112] quum suos intra semet conceptus immediatè videat, cur loquatur? prorsus ut epistolam ad seipsum scribere et sibi ipsi quod quis videt ostendere, nemo opus habet, ita nec loqui sibi ipsi. Hinc est, quòd si aliquem secum ipso loquentem videamus, aut insanire eum, aut esse animô perturbatô colligimus. Sed et tùm ecce pluralitas! Delirans enim somniat se alicui colloqui, turbatus autem verè intra se divisus est, ratione affectum alloquente aut contrà, ut Psalmo 42,6.7.	(3) inter plures,
7. Quartò: sermonem esse vitae humanae prorsus necessarium. Quippe Deus in mundo non hominem, sed homines esse voluit: eôque societas addidit vinculum, lingvam.	(4) vitae humanae prorsùs necessarius;
8. Quintò: sermonem venire à cogitatione, cogitationem à rebus. Cogitatio enim est imago rerum menti obversantium, sermo autem rursùs cogitationum, quas mens secum volvit, imago.	(5) venit à cogitatione de rebus;
9. Sextò: sermonem sine mente sermonem non esse, sed sermonis larvam, uti sunt psittacorum, picarum aliarumque humanas voces imitari doctarum avicularum garritus. Unde Chrysippus mentem sermonis fontem appellavit.	(6) fundatur in mente;
10. Septimò: sermonem, quô plus habet mentis et rerum, eô meliorem esse. Inde enim sapientum colloquia prae muliercularum naeniis pondus accipiunt.	(7) quô plus mentis et rerum habet, eô melior;
11. Octavò: tria illa ita sese consequi naturaliter, ut primò sint res; tùm de rebus cogitationes; tandem cogitationum foràs prolatio, quae fit verbis. Patet id ex ipso creationis processu. Primùm enim Deus mundum exstruxit rerum plenum. Tùm ne opera illa sine teste essent, produxit mente instructum hominem, operum Dei contemplatorem. Quem tandem rebus nomina indere, eoque sibi mentis suae ad alios interpretem (sermonem) constituere jussit. Nec aliter nobiscum agitur. Antequam enim nascimur, res sunt: tùm nos eas contemplando illarumque imagines mente concipiendo notitiam earum nobis comparamus: demúmque quantum illarum intelligimus, tantundem eloqui consvescimus.	(8) res et cogitationes praesupponit
12. Nonò: patet tria illa respectum ad invicem servare perpetuum. Res enim quia intelligi volunt, ad mentem tendunt. Intellectus autem rerum quia propagari gaudet, verba quaerit, quibus se involvat et ad mentem alterius transplantet. Atque tùm si res, uti sunt, ita intelliguntur; et sicuti intelliguntur, ita enunciantur, harmonia prodit vera, rerum cum mente et mentis cum ore.	(9) cúmque illis harmoniam perpetuam servare gaudet,
13. Decimò: res pro norma nihil habent nisi se ipsas: sunt enim id, quod sunt, propriisque suis procedunt legibus. Conceptus autem mentis pro norma habent et se, et res; primariò nempe res, secundariò seipsos. Quia enim rerum imago sunt, necessariò se ad archetypi sui formam componunt: sicuti mea in speculo imago necessariò non solùm figuram et colorem exprimit, sed et motus imitatur meos. Respectare tamen seipsos simul necesse habent conceptus mentis, ne seipsos impediant, obumbrent, confundant. At verba tandem trinum recipiunt respectum, ad res, ad mentem, ad seipsa. Ad res, quatenus res significat, tu rectè exprimant, quod [113] debent; ad mentem, quatenus menti significant, ut ex mutuo consensu id, non aliud significent; ad seipsa, quatenus certis quibusdam legibus inter se socianda veniunt.	(10) imò res et cogitationes pro norma habere debet,
14. Unde porrò sequitur, undecimò: sermonem in sua perfectione consideratum, operosum quid esse, prae rerum aut conceptuum fabrica: quandoquidem res nihil nisi suas leges sequuntur; conceptus nihil praeter suas et rerum leges; sermo autem omnia tria respectare, animique sensa rerum, cogitationum suisque propriis legibus explicare necesse habet. Ita me nunc haec scribentem tria respectare necessitas cogit: primò res, ut vera et bona scribam; deinde mentes, ut verbis aptis intelligenter scribam; tertiò I.atini sermonis leges, ut congruè regulis scribam.	(11) eoque illis operiosior est;
15. Hoc etiam duodecimò: lingvae apparatum (si in sua perfectione spectetur) praegrande quid esse, ut mundus ipse, quem repraesentatum it; et amplum capaxque, ut mens ipsa, cujus conceptibus exhauriendis et in alterius mentem transfundendis sufficere debet; et denique concinnum quid, omnia sua tàm harmonicè contexens et connectens, ut harmoniam rerum, cujus mensuras in se animus humanus continet, rectè exprimat. Nempè lingva perfecta requirit I. nomenclaturam rerum plenam, II. consensum de vocum significatu plenum, III. sermonis ritè struendi leges plenas.	(12) apparatus ejus tria magna requirit I II III
16. Nomenclatura rerum plena est, quâ quicquid est propriamque et ab aliis distinctam habet essentiam, propriam quoque et ab aliis distinctam accipit appellationem: ut nihil in rebus innominatum sit, nihil binomine; nihil ejusdem cum alia re nominis ad evitandum sermonis tùm defectum, tum superfluitatem et indè confusionem.(Unde liquere potest, quid de quaestione illa quorundam: pluresne sint res, an verba? judicandum sit. Nempè Deus omnia pondere, mensurâ, numero comproportionavit: nosque, si rationabiliter agimus, verba quoque rebus exaequare, quantùm ad numerum, debemus. Sed ut vulgò adhuc res habent, confusè, alicubi plura sunt verba quàm res, alicubi contrà. Id quod rerum anonymiae, synonymiae, homonymiae ostendunt. Dantur enim passim res innominatae, quibus per incuriam nondum imposita sunt nomina, aut si ab aliquo forsan aliquando fuerunt, rursum amissa sunt, exempli gratia insectorum plerorumque nomina. At- que sic res plures sunt quàm verba. Sed et dantur res pluribus nominibus insignitae: ut apud Latinos hepar et jecur, splen et lien etc., apud Germanos verò Haupt et Kopf, Roß et Pferd, Maul et Mund et alia alibi otiosa synonyma. Et sic plura sunt verba quàm res. Dantur denique verba, quae confusâ quâdam ratione plura simul significare jussa sunt: ut apud Latinos viscus, cancer, jus et similia multa, homonyma et polysema. Anonymia ergò rerum idem est in globo lingvae, quod in globo terrae loca deserta, inculta, inhabitata. Synonymia idem, quod loca nimis habitata, ubi incolae de possessionis jure altercantur et seipsos premunt, urgent, [114] trudunt, extrudunt. Homonymia denique est similis regioni limitibus non bene terminatae, ut jam hic, jam ille invadat ac usurpet. Atque hactenus de rerum nomenclatura.)	Primò nomenclaturam rerum plenam, a qua abesse anonymiae, synonymiae, homonymiae debent
17. Consensus de vocum significatu plenus est, quum omnes voces ab omnibus eôdem intelliguntur modô: ne unquam dum alter caepe nominat, alter intelligat allium aut pro igne aquam etc. Quod ne fiat, aut obtinetur usu cebrô et accuratô, aut ope librorum, quos lexica nominamus, quibus vocum significationes determinare atque exponere muneri datur.	Secundò lexica accurata
18. Leges sermonis formandi sunt regulae grammaticae bene structae ad omnem sermonis texendi necessitatem: sive quidem illae descriptae libris, sive solo populi usu vigentes.	Tertiò grammaticae praecepta exquisita
19. Atque haec de lingvae seu sermonis requisitis; modi sequuntur.
20. Constat sermonem sine signis quibusdam externis fieri non posse: quia omnia aequè in sermone atque cogitatione et operatione per figuras et imagines fiunt. Creator nempe Deus rerum praeconcepit imagines, formas, ideas, quas impressit rebus. Res rursùm simulachra sui imprimunt sensibus sensusque menti, mens inde lingvae, lingva aëri et auribus. Dum enim mens rerum conceptu impraegnata suas rursum alterius menti imprimere vult imagines, opus habet eas externis aliquibus figuris repraesentare alterius sensibus et sic transmittere ad ejus mentem: quia dum mentes nostrae cororibus inclusae sunt, immediatè sibi invicem sese jungere conceptusque suos immediatè ostendere (quod angelos posse credimus) non possunt.	(13) Sine externis signis fieri non potest
21. Ejusmodi signa externa, externos sensus incurrentia, et quibus proinde interni conceptus externè repraesentari possunt, trini sunt generis: gestus, soni, characteres. Unde prodit sermo tacitus, mutorum, et sermo vocalis, loquentium, et sermo pictus, scribentium. Brevius: gesticulatio, loquela, scriptura. Gesticulatio et scriptura signa exhibent visui et sic res significatas per oculos transmittunt ad mentem, loquela verò per aures. Reliqui sensus (olfactus, gustus, tactus) ad hoc menti praestandum officium non aequè idonei sunt: quia objecta illorum (odores, sapores, tangores) in tam numerosas differentias, quantum rerum et notionum varietas requirit, sese non diffundunt.	Qualia cùm sint gestus, soni, characteres: oritur inde sermo tacitus, vocalis et pictus
22. Gesticulatio est sermonis rudimentum quoddam, quô utimur ad infantes et inter se utuntur populi, lingvas suas mutuò non intelligentes. Inprimis autem muti nati simul educati aliique cum illis consvescentes, quos gesticulatione colloqui et gestuum varietate animi sensa tàm amplè repraesentare posse, ut supra fidem esset, nisi experientiâ constaret, palam est. Sed quod istos, mutos et surdos, necessitas docuit, ad artem transferri coeptum est triplici ratione. Primùm ab histrionibus: qui in scena vitas moresque aliorum resque gestas sic tacitè ad vivum olim repraesentabant, ut mutam eloquentiam diceres. Quâ arte Roscium Comoedum excelluisse ferunt, qui cum Cicerone certare ausus est uter [115] orationem saepius variare posset, hicne verbis, an ille gestibus. Deinde ab oratoribus: qui eloquio vocali visibiles addunt gestus tamque aptè adhibent, ut sensum auditores non minus oculis quàm auribus hauriant. Quo modo loqui, bis loqui est. Tandem adhiberi coeptum est tacitum hoc sermonis genus ad occultandum ab aliis, quae intelligi nollemus. Ut cùm Periander et post illum Tarquinius de conservanda tyrannide consultus, legatum deduxit in hortum scipioneque papaverum decutiens capita ad suos redire, et quod vidisset, renuntiare jussit. Quicquid tamen sit, brutum quiddam est (bruta quippe mutis ejusmodi signis inter se agunt) et admodum imperfectum, hoc mentis conceptus communicandi genus prae illo, quod homini peculiare voluit esse Deus, loquelâ.	Sermo tacitus fit gesticulatione
23. Loquela enim sive sermo vocalis, qui lingvâ fit, est usûs valdè expediti et ad omnes ultimas rerum et conceptuum minutias sufficientissimi. Quid enim lingvâ mobilius? quid volubilius? quae propemodum cogitationum celeritati respondet. Imò reperiuntur lingvâ tàm celeres, ut non quivis auditor summâ cum attentione mente subsequi omniaque distinctè expendere sufficiat. Eadem verò lingva tot sonorum differentias effingendi tanta artifex est, ut quos literas vocamus, ultra viginti, ex quibus colligit syllabas aliquotmillenas; è syllabis voces seu rerum appellationes innumeras. Tum voces nectit in phrases, phrases in sententias, sententias in periodos: è periodis denique contexit oratines infinitâ prorsus varietate.	Vocalis loquelâ
24. Sermonis beneficium per se magnum auxit homini Deus, cùm sermonem naturâ suâ volaticum et in auras momento dissipabilem fingendi ostendit modum: imprimendo scilicet illum materiis aurâ durabilioribus, chartis, membranis, tabulis ligneis, lapideis, aeneis etc., ut aetatem ferre queat longissimam.	Pictus sermo scripturâ
25. Requirebant id varii mortalium usus.Et primò quidem, ut absentibus quoque, ad quos non penetrat vox, cogitationes nihilominus communicare liceat. Deinde, si quid tacitè significari opus est, tacitô isthôc sermocinandi modô peragitur elegantissimè. Tertiò, res graves et arduas, quas attendi volumus et expendi diligentius, quàm cùm transitoriè audiuntur solùm, melius sic visibiliter exculptae oculis, quàm prolatae solùm lingvâ auribus sistuntur. Quartò, si quarum rerum memoria ad posteritatem transmittenda est, scripturae id beneficiô fit optimè. Quin et (quintò) propriae memoriae labilitati consulere quisque potest; res, quarum oblivisci nolit, consignando. Corruptelarum denique ipsius sermonis antidotum est elegans scriptura, ne tàm facilè degenerent et toties mutentur, ut olim factum, lingvae. Quia enim lingvâ humanâ nihil volubilius, facillimè illa voces pronunciando, flectendo, construendo deerat mille modis, nisi fixô aliquô adjumento fulta. Videmus id in politissimis etiam lingvis, Graeca et Latina, quàm temporis tractu degeneraverint; quae tamen in libris purae conservantur hucusque.	Scripturae fines et usus sex potissimi 1 2 3 4 5 6
[116] 26. In summa: adversus incommoda labilis memoriae et volubilis lingvae et vastae locorum temporumque distantiae praesentius remedium excogitari potuit nullum atque haec est lingvae et sermonis captivatio, quae scribendo fit. Hae sunt ejus compedes, hi carceres, quibus constricta tenetur et conservatur. Absque his fuisset, humani generis exordia, progressus, mutationes, artes et scientias. Deum denique ipsum et omnia profundè ignoraremus, quemadmodum hoc adminiculô destitutis evenisse videmus Americanis. Laudandus itaque est Deus pro tanto hoc dono suo: nec illô ad alia magis, quàm ad gloriam ejus per secula et gentes ardentissimè propagandam, utendum.	magno Dei beneficiô nobis detecti
27. Est autem scriptura visibilis sermo, visibilibus descriptus characteribus. Requirit proinde primò signa seu characteres pictos. Secundô attributas illis significationes. Tandem de illarum intellectu pactum mutuum. Nisi enim intelligantur, nullas menti rerum notiones imprimunt, millies licet inspectata: aequè ut sermo lingvae verborum significationes non intelligenti.	Ejus tria requisita 1 2 3
28. Characteres hi picti à significandi vi differentiam accipiunt trinam. Significant enim vel immediatè res ipsas, vel rerum conceptus seu notiones, vel denique sonos et verba. Eôque sunt vel reales, vel mentales, vel verbales.	Characteres scriptorii trini
29. Characteres reales sunt effigies rerum ipsarum arte pictoriâ vel sculptoriâ vel plasticâ expressae. Uti sunt statuae vel picturae heroum, praeliorum similumque rerum, quarum memoriam simulachris ejusmodi ad posteritatem transmittere solita fuit antiquitas et adhuc. Quò et Aegyptiorum illae nota, quas hieroglyphicas vocitabant, spectant, maximam partem ex animalium picturis desumptae et aliquid mysticum significare jussae. Exempli gratia oculus apertus illis significabat Deum, omnia intuentem. Apis mellificans regem; locusta verò herbas otiosè depascens tyrannum. Hastâ designabant bellum, serpentum duorum complexu pacem et concordiam etc. Verùm haec, utpote initialis tum sapientiae rudimenta, deserta pridem sunt, quia res valdè imperfectè repraesentabant faciléque, quid repraesentarent, in oblivionem venire potuit, nisi creberrimâ iteratione.	1. Reales: quales sunt sculpturae et picturae
30. Characteres mentales sunt Chinensium illae notae, quibus diversarum etiam lingvarum homines colloquii locô inter se utuntur. Cùm enim idiomatibus discrepent ibi gentes remque hanc vel illam (exempli gratiam Deum) diversimodè appellitent, unô tamen et eôdem charactere pingunt: quo inspecto quisque Deum intelligit suoque sermone, si opus, enunciat. Ita quibus lingva inutilis est, manu colloquuntur per characteres istos mentales. elegans sanè inventio: sed nostrae, quae sermonem per literarum characteres pingit, haud quâquam conferenda.	2. Mentales: ut sunt Chinensium
31. Sunt autem characteres verbales literarum notae, tot numero, quot primi illi, minimi et simplicissimi, oris nostri reperiuntur soni, A, B, C etc., ex quorum collectione fiunt syllabae, voces, sententiae etc. Atque hoc demùm propriè est sermonem pingere, non [117] res, non notiones (potest enim hôc modô omnis sermo, etiam non intellectus legi ab illo, qui literas novit), nisi quatenus sermo ipse notiones, tandemque res ipsas repraesentat, quia cogitationum tesserae verba sunt, verborum literae.	3. Verbales, ut sunt nostri, quos appellamus literas
32. Praestat ergò noster hîc scripturae modus Chinensi illi facilitate, celeritate, perfectione. Facilius enim addiscas viginti quatuor literas quàm octo mille characteres. Celeriúsque pingas literarum breves et simplices quàm istorum tot characterum complicatissimos ductus. Praeterea integrum nobis est scribere, quicquid volumus: illi sola illa possunt, ad quae exprimendum peculiarem characterem jam habent. Tùm illis characteres sui res tantum in memoriam revocant, verba, quibus rem eloquantur, non suppeditant: nobis literae nostrae immediatè suggerunt verba verbisque mediantibus res ipsas aequè commodè intellectui et memoriae sistunt. Unde et magnum hoc sequitur scripturam nostram tradendis aequè lingvis ac rebus idoneum esse medium; illi suis characteribus res jam notas tantùm in memoriam revocare possunt, res aut lingvas ignotas docere nullô modô possunt. Insigne igitur Dei donum et supra omnia commendabile est nostra haec scribendi ratio.	Postremus scripturae modus reliquis praeferendus
33. Accidentalis scripturae differentia est à serie characteres in lineas coordinandi desumpta. Nos enim Europaei scribimus à sinistra dextrorsum, Hebraei cum aliis Asianis et Africanis à dextra sinistrorsum, Indi quidam à summo ad imum lineâ perpendiculari.	Scribendi series trina
34. Perfectio scripturae consistit in tachigraphia, calligraphia et orthographia: nempè ut quis scribere sciat celeriter, pulchrè, correctè. Quae tria compendiosè simul praestat admirabilis illa, non manu, sed prelô, non calamô, sed aeneis typis scribendi ars. Cui arti soli debetur, quòd mundum libris refertum occasionesque multiplicandi scientiam, quales nullis retrò seculis ab ipso rerum exordio fuerunt, nunc jam tandem sub mundi finem Dei beneficiô abundè suppeditatas habemus.	perfectioque triplex (Typographiae laus)

Caput III
Lingvarum varietas quid, (4) unde, (16) quanta
Linguam, manum, mentem hominis Dei esse dona, sed ut ea sibi excolant ipsimet homines eo data vidimus capite primo. Subierunt ergò illi operam, sed eô eventu, ut variè ab invicem dilapsi sint opinionibus, linguis, operibus. Aliter enim hi, illi, isti de rebus sentiunt, res eloquuntur, res agunt: ut se mutuò non intelligant. Inde mentes, linguae, manus populorum confusae admodum, linguae praesertim.	Omnia hominum (ratiocinatio, opera, lingvae) confusa,
2. Nam notionum innatarum syntagma utcunque mansit integrum, nec ubi opinionum prava phantasmata rectificanda sunt, aliis [118] ratiocinandi regulis opus habet Indus aut Aethiops quàm Europaeus. Sed cùm de rebus loquendum est, tùm in adversa abimus, mille modis aliter atque aliter easdem res exprimentibus his, illis, istis. Quae lingvae varietas quid sit et unde et quanta, si rationabiliter fuerimus contemplati, ad universalem lingvarum methodum vestigandam inde etiam momenti aliquid accedere posse spero.	maximè tamen lingvae
3. Tria esse necessaria sermonis requisita diximus capite 2, § 15: nempe vocabula rerum vocabulorumque flexus et nexus, tandem de vocabulorum significatu et flexionibus consensum. Varietas ergò lingvarum in trium illorum variatione consistit. Primùm, quòd easdem res non iisdem vocibus exprimunt omnes. (Exempli causâ: primarium in corpore suo membrum, quod Adam rosch vocabat, nunc alius in America vocat acan, alius acanga, alius aggonzi, alius anonsi, alius boppe, cionn, pen, menaugi, scouta, mutchatet, wyer, zontecontli etc. Quod et nos in Europa aliter atque aliter: kefalh/, karh/, caput, Haupt, Kopf, hefud, head, głowa, galva, hlava, foemeg, paeaes etc.). Secundò, quòd verba non eôdem modô flectunt et nectunt omnes: sed declinandi, conjugandi, construendi quaeque lingva suas peculiares sequitur leges non minori differentiâ, quàm appellationes ipsas differre modò vidimus. Tandem, quòd singula illa non intelliguntur, nisi paucis aliquot hominum millibus eôdem alicubi tractu simul habitantibus. Cum reliquis minus esse potest commercii, quàm quantum ejus bruta inter se colunt. Unde varia mundo incommoda populisque tenebrarum et barbariei densissima incrementa.	Lingvarum confusio in tribus consistit
4. Haec linguarum varietas unde sit, attingamus paucis. Ab initio enim non fuisse sic, inde scimus, quod totum humanum genus ex uno grognatum est homine, Adamo. Unus autem homo dum erat, lingua esse non una non poterat; multiplicatis ergo demum hominibus multiplicatis sunt mores, opiniones, linguae. Nempe quomodo ex uno homine homines omnes, sic ex lingua una linguae omnes; propagatione merâ et aliorum ab aliis discessu. Cuius rei originem modumque si quaerimus, triplicem est invenire. Primum: Iustitiae divinae nemesin, temeritatem hominum castigantem. Secundo: Linguae humanae errabundam volubilitatem, in quidvis mox sese transformantem. Tertio: Gentium saepe factamaliarum in alias infusionem et confusionem, linguarum simul misturam inferentem.	Confusionis lingvarum triplex origo et causa: 1 2 3
5. Quantum ad primum, testem habemus divinam Genesin, toto antediluviano tempore, plus quam sedecim saeculis omnes homines fuisse gentem unam indivisam, labii unius sermonumque eorundem (Genes. XI. 1). Altero demum post diluvium saeculo gentes et linguas dispergi coepisse, DEO ad id giganteo hominum (turrim in caelum ascensuram machinantium) ausu, occasione data. Istam enim incosideratam temeritatem ut compesceret DEUS, vertiginem linguae immisit: quae eos mutuo non intelligentes coepto desistere et unumquemque cum familia sua ab aliis, iam sibi barbaris factis, alioversum festinare coegit.	Prima Babylonica temeritas,
[119] 6. Ad turrim itaque Babel lingvarum origo. At quomodo? Putant vulgò Deum miraculosè lingvam divisisse et pro una multas sic efformâsse, ut eôdem momento quisque aliam perfectè loqueretur secumque ad locum dispersionis suae asportaret. Eam nempe, quam posteritati suae reliquit et quae adhuc per gentes exstant, licet interea plures quaedam accesserint. At nos nihil aliud ad turrim Babel accidisse existimamus, quàm lingvae confusionem, idque per quendam divinitùs immissum mentis stuporem: quô percussos homines in sermonis (forsan et rerum et sui) oblivionem prolabi, ad omnia inhabiles reddi taediôque sui ad solitudines festinare necesse fuit. Reconcinnatio verò sermonis ad leges aliquas, processu demum temporis, in ipsa jam dispersione facta videtur: cùm homines per quietem ad se reversi rerum et negotiorum interventu verba recolligerent eaque jungendi modos invenirent, alius sic, alius aliter; partim scilicet memoriâ de prioribus aliquid suggerente, partim ingenio ad occasiones novas verba nova novosque ea flectendi et nectendi modos effingente. Quod cùm agerent ab invicem, fieri non potuit, quin multiformi habitu prodiret, sui unique dissimillimus.	cujus modus expenditur
7. Haec sententia si nova videtur, irrationalis tamen videri non poterit illi, qui sequentia expenderit. Primò, quod longè diversa, adeóque contraria sint confundi seu disturbari et refundi seu reconcinnari: nihilque aliud tùm accidisse testari Scripturam, quàm quod ibi confusum sit labium universae terrae (v. 9). Alterius actûs, reconcinnationis, nulla ibi mentio.	rationibusque septem confirmatur: 1
8. Sed nec debuisse lingvae usum illis mox restitui ante dispersionem optimè colligimus ex detecto ibidem consilii divini scopo: qui fuit obstinatas illorum cogitationes, à quibus se divelli non patiebantur, disturbare (v. 6).	2
9. Tertiò, expressè DEUS: Confundamus linguam eorum , ut non audiat [31] unusquisque vocem proximi sui (v. 7), id est, ut obmutescant, loqui nequeant. Audire enim et loqui correlata sunt, cessante unô cessat et alterum. Ubi non est, qui loquatur, non erit, qui audiat: et ubi non est audire vocem, certè ibi neminem loqui apparet. (NB. Observabit autem lector vocem audire haberi hôc locô in textu Hebraeo et retineri in Vulgata, hîc optimâ versione. Alii interpretes aut dormitantes hîc, aut nimiùm vigilantes reddiderunt, ut non intelligat. Atqui si textum originalem premimus, non tantùm non intelligi debebant, sed non audiri, hoc est non loqui. Simile igitur aliquid passi videntur illis, qui morbô aut casu memoriam rerum amittunt, ut nominis etiam sui, nedum aliorum, recordari nequeant, recolligere se, nisi temporis tractu non valentes.)	3
10. Accedit ratio quarta, à linguarum modernarum inaequali perfectione et quarundam nimiâ imperfectione. Si enim immediatè à Deo essent lingvae, essent omnes perfectae, quia opera Die perfecta sunt (Deut. 32, 4), ut in naturalibus videmus, quàm harmon-[120]icè fiant omnia. Sed ab hominibus quod venit, varium est juxta ingenii et diligentiae, rusumque hebetudinis aut negligentiae gradus.	4
11. Quintò: simile quid de lingvae primaevae jactura uti de amissione paradisi cogitandum est. Plantaverat Deus illum voluptatum hortum hominis causâ deliciisque omnimodis frui permisit: abutentem verò (otiô et deliciis) ejecit indè in terram vitamque sudore propriô tolerare jussit. Unde agriculturae nostrae caeterarumque ad victum spectantium artium, quae humanae industriae opus sunt, origo. Ita ligvae ad consilia prava abusu offensus Deus, usum etiam ademit, ne colloquia continuando stultitiam et contumaciam continuarent. Si pòst denuò lingvae frui ministeriô ad vitae usus voluerunt, novâ opus fuit industriâ.	5
12. Quinimò (sextò) ipsa etiam prima hominis in paradiso lingva non prorsùs et ex toto Die opus fuit: quippe Adam rerum nomenclaturam sibi condere et sic lingvam ad arbitrium componere jussus fuit, ut id capite primo allegavimus. Quòd si sic cum homine adhuc in gratia constituto agere libuit, de his iram promeritis quid cogitabimus? Praesertim cùm irae Dei natura non sit positivè aliquid operari in illis, quos ad poenam trahit, sed relinquendo sibi ipsis in suas vanitates labi et in illis volutari sinere. Operatus autem hîc fuisset, si pro lingvâ unâ plures bene formatas animis illorum impressisset.	6
13. Tandem, septimo, remedium ostendit morbum morbique rationem. Ecquodnam illud? Quô Spiritus s. ad dispersas lingvis gentes in fidei unitatem recolligendas usus est, lingvarum donô instruens apostolos. Quomodo autem id? Miraculosâ mentis illuminatione, quâ illis momentô ostendit et ostendendo docuit, quae non didicerant. Ergò morbum ipsum, lingvarum confusionem, contrariâ ratione inductum fuisse verisimile est: nempè non illuminando mentes, sed obtenebrando, ut hominibus momentô evanesceret, quod didicerant. Atque id si verum est, etiam erit lingvarum multitudini Babylone non initia, sed occasionem duntaxat datam fuisse. Et per consequens idiomata gentium, qualia nunc habemus, humanae diligentiae aut negligentiae opus esse, aequè ut caeteras artes aut inertias. Quod observasse, cui rei serviat, infra suis locis patebit.	7
14. Altera multiplicitatis lingvarum causa est ipsa volubilissima lingvae humanae volubilitas, quâ ipsô etiam temporis processu sensim sine sensu voces pronuntiandi, formandi, sic vel sic usurpandi ratio mutatur: ut vel eôdem locô ipsa secum habitans gens quaeque paulatim labium mutet. De lingua certè Graeca sui aevi asserit Plato tantam fuisse vocabulorum factam mutationem, ut si lingua tùm usitata cum antiqua Graeca conferretur, antiqua visa fuisset prorsùs barbara (Plato in Cratylo). Quae tamen tùm temporis adeò culta, denuò in barbariem rediit, ut si revivisceret Plato, Graecos hujus aevi non intelligeret. De Latina Polybios ait: Si quis praesentem lingvam cum antiqua comparet, tanta apparebit [121] diversitas, ut vix quaedam, summâ etiam diligentiâ adhibitâ, viri maximâ intelligentiâ praediti possint discernere (Polybios libro 3). Quae tamen ipsa quoque degeneravit et ex se Italicam, tantô ab illa Romana discrepantem, progenuit. Tentent verò Hispani, Galli, Germani, alii scripta ante annos quingentos (ne dicam mille) lingvae suae fragmenta recognoscere, et quantum mutati sint, videbunt. Cujus rei exemplum domi seipsos habent Bohemi et Poloni: qui anno Christi 664 duce Czecho et Lecho Croatiâ egressi, ejusdem utique cùm gentis, tùm lingvae fuerunt, utpote fratres germani. Intra verò mille istos annos dialectô sic ab invicem dissonant, ut se aegrè intelligant: quemadmodum et Germanorum gentes paulò dissitius ab invicem habitantes, Helvetii, Pomerani, Belgae. Idem de aliis lingvis judicium esto, mutari eas indies secundúmque partes et particellas oriri et interire.	Secunda ipsa perpetua lingvae volubilitas
15. Tertia mutandarum linguarum causa sunt gentium migrationes et mixturae, linguarum quoque mixturam eôque novas linguas inducentes. Evidentissima habemus in ipsa Europa nostra exempla; in moderna Italica, ex infusione Vandalorum et Gothorum in Italiam linguae utriusque mixtura facta; et in Anglica, ex Saxonica et veteri Britannica, rursumque Gallica (dum eos Galli rerum ibidem potiri, ad suam linguam discenda cogerent) consarcinata.	Tertia gentium mixturae
16. Frustra igitur, prorsus frustra, quot lingvae sint, quaerunt: cùm nec ab initio, quot fuerint, sciri queat. Ajunt 72 fuisse argumento, quòd tot fuerint capita familiarum, cùm in dispersionem irent, uti describuntur Genes. 10. Sed haec sententia duplici nititur conjecturâ: alterâ insertâ, aletrâ falsâ.	Lingvarum numerus incertus est, ut ab initio,
17. Praesupponit nempe ad ipsam Babel lingvas gentium ortas: quod incertum esse modò diximus. Et praesupponit omnes eô loci à Mose recensitas gentes diversi fuisse labii: quod falsum. Filii siquidem Javan, Elisa, Tharsis, Cettim et Dodanim (qui recensentur v. 4 et 5) omnes Graecae gentes fuerunt, unâ usae de filiis Chanaan dicemus? Sidone, Hetthaeo, Jebusaeo, Amorrhaeo, Gergesaeo, Hevaeo, Aracaeo, Sinaeo, Aradio, Samaraeo et Amathaeo: unde postea disseminatos fuisse populos Chananaeorum Moses dicit v. 18. Atqui populos illos lingvis fuisse divisos nullum exstat testimonium, nec verisimile est, cùm simul habitarent, ad eversionem usque per Josue factam.
18. Deinde, numerare linguas nunc etiam non est facile: permultis earum in se invicem sic transeuntibus et se vicinitate contingentibus, ut pro unane dialectis variante an pro diversis numerandae sint, nescias. Exempli gratiâ, Chaldaica et Syriaca, Germanica et Belgica, Bohemica et Polonica etc. Tùm verò certum est linguas non perennare, sed nasci et interire, ut homines, aut certè ut nationes. Quarundam nihil superest, quae maioribus erant in usu; aliae nunc exolescunt earumque locô aliae alibi enascuntur. Illas numerare non possumus, quia non amplius sunt, nec has, [122] quia esse nondum advertimus (insensilia enim sunt omnium rerum initia); istas vivis an mortuis annumeremus, incertum est. Exemplo sit vetus Prutenica, totô genere ab aliis Europaeis diversa; quae ita nunc usurpari desiit, ut cùm ante annos centum complures etiam fuerint ea utentes (quorum causâ pastores aliquammulti in Ducali Borussia fuerunt alendi exstatque Catechismus Lutheri, Ducis Alberti iussu in eam linguam translatus et Regiomonti anno 1545 typis exscriptus), jam non nisi unicus superesse dicitur pagus, in quo vix aliquot viri senes eam linguam intelligunt. Similiter veteris Britannicae et veteris Scoticae et aliarum forsan alibi tenuissimae supersunt reliquiae, ut, sintne linguis modernis annumerandae, non immerito ambigas. Ita in Europa minorum gentium linguae paulatim evanescunt, aliis in earum locum emergentibus et valescentibus, prioresque opprimentibus; Italica, Hispanica, Gallica, Anglica, Polonica etc. Inter barbaras rursum, ut in America, innumerabilem linguarum numerum esse scribunt: quippe ubi intra singulas 20 aut 30 leucas nova occurrat, quam vicini non intelligunt.	ita et nunc, quia nascuntur et intereunt
19.Mirari posset aliquis. Unde tot lingvis tot diversa suppetant vocabula? Progressionis numerorum stupenda vis facit, ut etiam si millies plura sint gentium idiomata, quàm sunt, nondum tamen omnem possibilum vocum exhaurire possent numerum. Quâ de re loqui non quidem directè ad propositum nostrum facit, nec tamen ab illo abludit. Attingam itaque in transcursu progressionis istud mysterium.	Infinitarum in lingvis vocum fons, multiplex literarum transpositio
20. Cifrae duae quaecunque non nisi bis transponi possunt, porrò et retrò: ut 12 et 21. Similiter igitur ex duabus literis non nisi duas syllabas habere potes, AB et BA. Sed assume tertiam cifram, mox efficies numerum ter binum, hoc est sex, quia 123 sexies transponi possunt, bis incipiendo ab 1, bis à 2, bis à 3, sic: 123, 132; 213, 231; 312, 321. Similiter ergò syllabae ex literis tribus: Abe, Aeb; Bae, Bea; Eab, Eba. Si assumis cifram quartam, prodibit numerus quater sexies variatus, hoc est 24. Toties enim 1234 transponi possunt. Nempe incipiendo ab 1 sexies (1234, 1243, 1324, 1342, 1423, 1432), sic incipiendo à 2 sexies, à 3 sexies, à 4 sexies. Similiter ergò assumptâ literâ quartâ (ut C) prodibunt trajectiones 24, sex ab A incipiendo (Abce, Abec, Acbe, Aceb, Aebc, Aecb), sex à B incipiendo, sex à C, sex ab E. Jam si assumis cifram aut literam quintam, erunt transpositiones quinquies 24, hoc est 120. Si sextam, erunt sexies 120, nempè 720. Si septimam, septies 720, hoc est 5 040. Si octavam, octies 5 040, videlicet 40 320. Si nonam, novies totidem, nempe 362 880. Si decimam, decies tantum: puta 3 628 800. Ecce quantus vocum numerus, si decem solùm haberemus literas! Habemus autem bene distinctas literas ad minimum 20, hoc est quinque vocales, consonantes 15. Unde non duplo neque centuplô neque millecuplô, sed infinitô major prodit vocum multitudo. Quia sola undecima litera datum numerum (3 628 800) non duplicat, sed undecuplicat, ut prodeant [123] 39 916 800 voces. Ab addita verò litera duodecima duodecies tantum, nempe 479 001 600. Ab addita decima tertia et consequenter usque ad 20 sic multiplicata erunt: 6 227 020 800 13 87 178 291 200 14 1 307 674 368 000 15 20 922 789 888 000 16 355 687 428 096 000 17 6 402 373 705 728 000 18 121 645 100 408 832 000 19 1 432 902 008 176 640 000 20
21. Memento autem, si totum productum scire velis, hos numeros addendos esse sibi invicem omnes. Quod ibu feceris, prodibit numerus diversam omninò vocum, quae ex datis 20 literis facilè formari possunt, 1 561 327 494 111 820 313. Tanta ecce est transpositionum illarumfaecunditas!
22. Sed ponamus ex tanto hoc numero millesimam tantùm partem bene pronuntiabilem et ad usum iddoneam esse: remanebunt tamen voces 1 561 327 494 111 820. Sed et has rejiciamus omnes reservemusque millesimam duntaxat rursum partem, supererunt tamen voces 1 561 327 494 111. Qui numerus tantus est, ut si millies plures sint lingvae, quàm sunt, fons tamen ille exhauriri nondum queat.
23. Sic cogita. Lingvarum nulla est (ne faecundissima quiodem illa Graeca), quae ultra septuaginta vocum millia habeat. Sed attribuamus uni lingvae centum millia vocum. Ponamusque in orbe esse lingvas mille (quas tamen tot esse, nedum plures, nulla permittit ratio), imò ponamus bis mille. Quaeritur, quot soni diversi vocabulis opus sit, ut nulla lingvarum cum aliis quidquam participet? Habeat, inquam, quaelibet lingva voces . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 000 et sint lingvae totius mundi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 000 prodibit vocabulorum numerus . . . . . . . . . . . . . . . . 200 000 000 At hic numerus quid est respectu 1 561 327 494 111? Vix decies millesima pars: tanta ecce vastitas data est lingvae humanae per illos 20 primos et simplices literarum sonos! Ad haec miracula non attendit vulgus, sapientes verò penè obstpescunt, dicit in simili materia magnus Vossius (Appendice libri VI Grammaticae).
24. Apparet igitur vocibus, quae formari possunt, ne indigere quidem lingvas omnes omnibus. Cujus rei capiatur hoc specimem, quod ex ducentis illis monosyllabis voculis, quae ex unica vocali et consona unica formari possunt et in alphabeticis libellis pingi solent (Ab, eb, ib, ob, ub; Ba, be, bi, bo, bu; Ac, ec, ic, oc, uc etc.), Graeci non utuntur nisi duodecim: δέ, εκ, ουκ, οι, μη, άν, εν, ουν, σύ, τέ, τό, εξ. Germani septemdecim: ab, af, am, an, ar; er, es; ja, im, in; nu; ob, da, du, so, wo, zu. Bohemi viginti quinque: ba, co, od, do, aj, ej, ja; ku, ma, me, mi; on, na, ne, nu; po,[124] se; ta, te, ty, tu; ve, vy; za, ze. Latini viginti octo: ab, ac, ad, ah, an, as, at; en, et, ex; id, in, is; ob, oh, os; ut, de, me, ne, se, te, ve; hi, ni, si, vi, tu. Ubi ergò reliquae 120 manent? Cur illis non utimur, cùm aequè bene pronuntiabiles sint eb, ib, ub etc.?
25. Observandum verò est, quemadmodum homines ex una stirpe prognati et per diversa mundi secula et climata disjecti, non ita moribus, colore figuraque et lineamentis à se invicem abierunt, quin certos characteres unius sangvinis communisque naturae retinuerint: ita lingvas omnes ab una illa prisca patriarcharum lingva venientes non sic à se et illa communi matrice abiisse, quin cognationis vestigia quaedam referant omnes. De Asianis sanè et Africanis, quae quidem nobis innotuerunt, evidens est, ab Hebraea eas descendere. De nostris Europaeis aliquot ostendere idem tentârunt eruditorum nonulli: potestque res ad majorem evidentiam deduci. Nempe quatuor sunt nunc cardinales Europae lingvae, sub quas caeterae possunt reduci. Meridionale Europae latus occupavit Graeca cum dialectis suis. Occasum versùs diffudit se Latina cum propaginibus suis, Italicâ, Hispanicâ, Gallicâ. Aquilonares lingvae matricem agnoscunt Germancam: Belgica nempe et Danica seu Svetica et Anglica moderna et Islandica, et si quae sunt aliae. Ortum versù latè se protendit Slavonica cum dialectis suis: Croaticâ, Bohemicâ, Sorabicâ, Polonicâ, Rutenicâ, Moscoviticâ, Bulgaricâ. (Hungarica ad nullam harum refertur, quia in Europa hospes est, cum Asianis, unde venit, cognationem retinens.) Jam autem omnes istae cardinales Europaeae manifestò radices suas ad Hebraeam referunt: quod nos forsan aliquando (si volet Deus) lexicô quinque istarum harmonicô palàm faciemus. Ut paradoxon hoc tutò defendi posse confidam: omnes linguas esse linguam unam, sed confusam. Aut (quemadmodum nonnemo doctus vir loqui amat) omnes nos hactenus Hebraicè loqui, sed confusè.	Lingvae pleraeque omnes cum prisca patriarcharum aliquid commune retinent: NB.
26. Si dubium id forsan videatur alicui, fides facienda est: quandoquidem huic etiam fundamento (de lingvarum cognatione) partem consilii nostri posteà superstruere animus est. Nititur autem assertio nostra, primò authoritate divinâ, quae primam illam et unam antiqui mundi lingvam per confusionem esse factam multifariam docet (Gen. 11). Quod namque confunditur seu permiscetur, id non tollitur quantùm ad substantiam: sed partibus tantum suis variè trajicitur, ut novam nancisci videatur, eamque externam duntaxat et accidentalem formam. Simile quid igitur ligvis accidit, quod post commissum ingens praelium variè lacerato variéque reparato accidere solet exercitui: ut nimirum multis militum amissis, multis pr acceptas cicatrices faedatis, multis sub alia signa delatis, multis alium habitum nactis, multis etiam recèns adscriptis vix agnoscatur idem esse exercitus, praesertim si per iteratas clades temporisque tractus longiores aliae atque aliae insuper factae sint mutationes. Imò ut omnia sub sole mutationibus obnoxia sunt: vestis attrita, lacera, suturis variegata longè alium prae se fert habitum [125] quàm nova et pexa; rursúmque alium interpolata, quamvis eadem numero maneat.	licet id externè minùs appareat, et quibus de causis
27. Homo etiam intra annos 30 vel 40 alteri non conspectus longè diversissimum ei offert vultum: non solùm si rugis, canis, cicatricibus, macie aut morbis deformatus sit, sed absque his etiam aetate ipsâ lineamentorum mutationem inferente. Quid ergò mirum videri debet, si lingvae ante tot annorum millenarios ab invicem digressae non satis se agnoscant, germanae licet sororres? praesertim cùm quaevis illarum novâ aucta prole diversissimôque adsveta habitui incedat? Quod igitur in ejusmodi congressibus usurpari consvevit, ut per certa indicia et notas genealogiarumque recensiones sui se tandem certò recognoscant: idem hîc meritô faciendum originationum vestigatione aliisque indicationibus.
28. Atque tum apparebit, per meram litterarum traiectionem aut detractionem aut additionem aut cognatarum in invicem transmutationem pleraque omnia omnium linguarum vocabula orta esse. Cuius rei non aliud nunc praeter unius nominis proprii ab una lingua venientis et a pluribus gentibus usurpati mireque contorti adducam exemplum. Gratiosum, Hebraei Channun, Syri Iuchannan dicunt. Atque ex hoc Syriaco Graeci fecerunt (detracta aspiratione, qua in vocum medio carent et addita terminatione sua) ’Iwa1nnh#. Latini hos imitati Ioannes vel (aspiratione restituta) Iohannes. Inde Germani per aphaeresin Hans, diminutivo Hänsel. Bohemi et Poloni per apocopen et crasin Jan, diminutivo Janek / Jenicek; Poloni etiam Iasza. Hungari Ianosz, Moscovitae Ivan. Ecce tot voces ex una, et tam sui dissimiles! Nulla enim radicis Hebraicae litera est, quam omnes istae retineant. Similiter sit in appellativis plerisque rerum nominibus aliisque rerum nominibus; de quo loqui non huius loci est.	Vocum ab origine degenerantium classes quatuor materiales
29. Alter dissimilitudinis modus, qui originationes vocum offuscat, est signifacationum mutatio, quâ primigeniae lingvae vox haec et illa in alium paulò sensum detorta agnoscitur tamen: exempli gartia pered Hebraeis mulum significat, Germanis (Pferd) equum. Abas Hebraeis saginare: unde factum Germanicum Obs [?] et Polonicum owoc, fructus arborum: saginat enim. Inde et Hebraeum abus, hordeum; à quo Bohemis factum oves avena: (vicinae enim fruges sunt avena et hordeum, quantum ad usum). Jonek Hebraeis denotat sugentem seu lactentem: Germanis Jung seu Jungk in genere juvenem et novellum: Bohemis jonák juvenem procerae staturae, robustum; jinoch autem juvenem virum etc. Ita gaph Hebraei vocant summitattem quamcunque seu cacumen: unde Graeci deduxerunt κύβη et Germani Kopf, caput. Sed et hoc Latinorum caput (adjecto t) inde est et ab hoc rursum Germanorum Haupt (per trajectionem, quasi ex caupt). Graeci rursum adjecto ad radicem primam λ fecerunt κεφαλή, quod per metathesin Polonis est glowa (quasi ex κεφλή), Lithvanis galva, Bohenis hlava. Germani verò habent ex eodem κεφαλή suum Gipfel: quod ad significationem primam, generalem illam, redit cacumenque designat.	Et quinta formalis ratione significationum ab originali deflectentium
[126] 30. Sponsione contendere ausim omnium lingvarum (in gentibus quidem, quae societatem retinuerunt, ut Asianae, Europaeae, Africanae) voces sic adinvicem alludere, si scitè componantur, ut revera unam esse lingvam, sed variè confusam, negari non possit. Excipio voces accessorias, quae pòst aut temerè hîc, illîc irrepserunt, aut ratione certâ ad imitationem naturalis alicujus soni factae sunt. Itemque lingvas barbarorum novas, per novam dispersionem irrationabiliter ortas: quales pleraeque Americanorum videntur.	Omnes lingvae lingva una
31. Liquere verò jam quoque potest, quid de illa quaestione, utrùm detur lingva naturalis? sentiendum sit. Nullam nempe dari. Nam si aliqua esset naturalis, omne sgentes eam loqueretur: quia naturalia communia sunt nec mutantur, uti sunt corporis figura, sensuum organa etc. Nec ulla dari potest ratio, cur panis pòtius dicatur panis, quàm αρτος aut lechem aut Brot aut chleb aut kruh aut kinier etc. Denique res ipsa loquitur naturâ surdos fieri mutos. Id autem unde, nisi quia dum auditu nullos articulatos sonos nullasque sonorum significationes percipiunt, natura nullos suggerit.	Lingva naturalis an detur?
32. Sed quamvis lingva naturalis nulla sit, constitui tamen posse naturali aliquô modô similem non diffitemur: nempe quae ipsâ soni qualitate partiumque structurâ rerum naturas quodammodo exprimat. Sparsa enim ejus per omnes lingvas esse semina patet ex interjectionibus similibusque voculis, quae ipsâ soni qualitate rem, quam significant, innuunt. Verùm hac de re alibi.	Et an sit possibilis?

Caput IV
De lingvarum convenientia et differentia, (25) praerogativis et aemulationibus
Penitiùs verò illa confusionis mysteria inspiciamus, ut quid retinuerint commune et in quo digressae sint quomodoque se invicem aemulentur lingvae, patescant meliùs. Id quod cùm per se amoenis ingeniis non injucundum esse, tùm nobis ad constituendam exactiùs lingvarum methodum aliquid conferre poterit, sed et quomodo ad locupletandas mutuo commercio lingvas ipsas id faciat, suo loco dicemus (capite XX et XXI).	Convenientia et differentia ligvarum cur attendenda
2. Videamus ergò, quid lingvae conveniant aut differant, primùm respectu necessariae expressionis, deinde respectu superabundantis elegantiae et emphaseων. Expressionem necessariam intelligimus eam, quae capite II, § 15 indigitata fuit: nempe ut sermone res necessariae omnes exprimantur, mentibus se invicem bene intelligentibus propter aptam sermonis concinnitatem.	Duplex est primariò
3. Frustrà verò dicerem omnem lingvam sermone suo res exprimere, quia sermo non esset sermo, si nihil significaret: si autem aliquid, res utique (per § 2 et 4 capitis II). In eo igitur omnes lingvae conveniunt, quòd voces suas rebus applicant, hoc est, significare unamquamque aliquid jubent, ne ulla sit otiosa: differunt tamen, quòd non pari diligentiâ et judiciô. Quaedam enim rerum nomenclaturam accuratiùs absolverunt, unicuique rei suum nomen et unicuique nomini suam rem adaptando. Aliis res negligentiùs acta: ut vel minùs vocum habeant, quàm opus; vel plus, quàm opus.	Nomenclatura rerum non omnibus aequè accurata
4. Minus habent illi, qui non tot habent vocabula, quot res, de quibus necessariò loquendum, ut Hebraei, quos ideò aut res non nominare, aut si nominandae sunt, voces alia significantes mutuari vocemque eandem ad significandum res diversas adhibere necesse est. (Vide cap. II, § 16.) Cujusmodi voces necessariò sermonem obscurant, quia nisi additamentis quibusdam aut circumloquutionibus determinentur, menti pro una re distincè ostendenda plures confusè objiciunt.	Quaedam vocabulis deficiunt,
5. Plùs vocem habent, quàm opus est, qui synonymis, hoc est idem significantibus, abundant: ut Graeci, apud quos una saepe res duobus, tribus, quatuor, pluribus etiam vocabulis gaudet ad luxuriem usque. Quod nimiae cujusdam diligentiae fuit aut diversos illis fuisse diversis regionibus ονομαθήτας ostendit: illos verò omnia tanquam ejusdem lingvae vocabula collegisse et usurpâsse. Quod si imitari vellent Germani aut Slavi, ut omnium dialectorum suarum per omnes suae terrarum tractus differentias colligerent, certè cpoiâ Graecis inferiores non essent. Latina pauperior est reverà, quia angustis Italiae limitibus olim inclusa in dialectos diffundi et tàm variis vocibus fingendis occasionem dare non aequè potuit.	quaedam redundant,
6. Si tamen qod res est fateamur, vix ulla esse videtur lingva, quae non suis anonymiis, homonymiis et synonymiis laboret: licet aliae aliis plùs vel minùs.	omnes tamen vacillant
7. Secunda differentia in articulatione vocum est, quâ se auribus, et dehinc menti aliae aliis melius commendant. Nempe articulos sermonis minores omnes habent, literas, syllabas, voces, phrases, sententias. Ad artificium periodicum progressas esse omnes dubito: cùm Hebraicam ipsam particulis connexivis (sine quibus periodorum structura vel nulla, vel perobscura est) haud satis instructam esse constet. Sed et in quibus sermonis articulis conveniunt, differunt. Videamus id ordine.	Differentia ratione articulationis
8. Primos illos et simplices sonos, ex quorum complicatione rerum vocabula fiunt, literas, omnes quidem habent, sed numerô dispari. Quanquam enim similem habeant omnium gentium homines oris, gutturis, palati, lingvae, dentium et narium (organorum scilicet soni edendi) figurationem, eôque similibus organis non similes edere sonos non possint: quibus tamen hae et illae lingvae potius utuntur, aliis plures, aliis pauciores sunt. Inter cognitas nobis Italica viginti literis contenta est, Gallica (ut et Hebraica) viginti duabus, Latina (ut vulgò numerant) 23, Graeca 24, Arabes verò utuntur literis 28, Dalmatae 32, Armenii 33, Serviani 43, Abyssini 47. Quae diversitas à duabus provenit causis. Primò, [128] quòd ad structuram vocum suarum lingvae aliae frequentius untuntur quibusdam literis, quas ideò in plures et subtiliores differentias dissecant. Alii neme magis gaudent gutturalibus, alii dentalibus, alii labialibus aut narinis, alii vocalibus magis. Hinc inquam est, quòd alii vicinorum sonorum differentias subtiliùs quàm alii discernunt. Exempli gartia vocales qui purè et clarè pronuntiant (ut Latini, Bohemi etc.), non nisi quinque habent a, e, i, o, u: alii addunt y, mixtum ex i et u. Germanis verò a duplex est, Polonis triplex etiam etc. Hebraei, adspirationibus gaudentes, octo gutturales numerant, cùm Itali tribus acquiescant. Bohemi cum aliis Slavis omnes consonas (gutturalibus exceptis) dupliciter enunciant, duriter et molliter: Poloni insuper, in sibilando valdè delicati, triplex habent c, triplex s, triplex z etc. Deinde inaequalis literarum numerus provenit à diversa orthographia: quòd in scribendo alii utuntur literis compositis, quas duplices vocant (ut Graeci η, ω, ξ, ψ, φ etc.), alii non utuntur nisi simplicibus, ideóque compositas illas ex alphabeto suo eliminant.	Literarum inaequalis numerus lingvis unde
9. Syllabas item habent omnes: sed quidam non fuerunt nisi digrammas, cuivis consonae suam associando vocalem, ut Hebraei caeterique Orientales. Quos ferè Ruteni imitantur, dicentes pro Polonico droga (et Bohemico draha) doroha; pro plot polot etc. Alii tolerqant syllabas consonis bene effertas: Latini quinque, ut scrobs, Bohemi et Poloni sex ut stkvost-ný, chrząść. Germanis usque ad undecim consonas progredientibus, ut ostendit Wilhelmus Schickardus exemplo Gschprenckts (Hebräischer Trichter pagina 28). Sunt denique, qui syllabas formant sine vocalibus, ut Bohemi in vocibus vlk (lupus), prst (digitus) et aliis. Monstrosum id videatur, nec tamen est. Primùm, quia vocalis, licèt non expressè scribitur, auditur tamen raptim, quasi Habraicum scheva, id est furtivum e: perinde ac si scriptum esset velk, perst. Qualia aliis quoque lingvis ignota non sunt. Germani certè suum Vater, Bruder non aliter efferunt, quàm Bohemi suum kmotr, bratr ultimô e inter pronunciandum dissimulatô. Nec ferè Angli suum first aliter quàm Bohemi suum prst efferunt, i vocali quasi dissimulatâ. Bohemi igitur quia in scribendo literam otiosam ferunt nullam, quod clarè pronuntiandum non est, ne scribunt quidem. Tùm et hoc sciendum: consonas sic sine vocali non ponere Bohemos praeter l et r, quae semivocales sunt.	Syllabarum dissimilis structura
10. Voces quibusdam sunt monosyllabae omnes, ut Chinensibus: aliis radices saltem, ut Germanis. Aliis sunt longiores, ad octo syllabas usque et novem; imò Hungaris esse voces 14 etiam syllabarum Molnarus in Grammatica Hungarica docet.	Vocum syllabismus inaequalis
11.Hoc item in vocibus observandum est, quòd quaevis lingva primigeniarum habet numerum quendam certum, haud ita multum, à quibus deducunt caeteras. Differunt autem, quòd quaedam solâ derivatione, ut ferè Hebraea cum cognatis suis, quaedam sola compositione, ut ferè Germanica, quaedam utroque modo, ut Gracea, Latina, Slavonica. Atque ab hac differentia provenit, ut [129] lingvae aliae aliis sint copiosiores vel pauperiores et ad exprimendum res magis vel minùs idoneae. Quae enim nec derivant, nec componunt feliciter, pauperes sunt et vocum inopiâ laborant. Quae aptè derivant (ut Latina et Slavonica) aut componunt (ut Germanica) aut utrumque (ut Graeca) aptè quoque et promptè vocabula rebus indunt, expressionibusque bonis, claris, emphaticis abundant.	Vocum copia vel inopia unde
12. Hactenus de lingvarum articulatione, à cujus diversitate provenit, ut aliae aliis svaviores vel asperiores tàm prolatu, quàm auditu sint: aliaeque aliter aliis sonare videantur, haec murmurare, illa sibilare, alia stridere, alia grunnire, alia tonare etc.	Lingvarum sonus gartus vel ingratus unde
13. Quantum ad sermonis variationem: in hoc primùm omnes conveniunt, quòd vocum genera summa constituunt tria: nomina, verba et particulas, omnesque nomina et verba flectunt (declinant et conjugant), particulas verò (adverbia, praepositiones, conjunctiones) fixâ terminatione relinquunt.	Vocum classes summae tres,
14. Quaedam lingvae vocum genera duo tantùm habent, masculinum et foemininum, ut Hebraica. Aliae adjiciunt neutrum ad exprimendum res, quae suâ naturâ sexu carent. Sed confusio est, quòd his talibus etiam nomina masculina vel foeminina attribunt. Exempli gratia sol Latinis est generis masculini, Germanis foeminini: cur? Rectiùs Polonis omnibusque Slavis neutrius, to stońce. Rectissimè verò Angli et prosùs rationabiliter, nulli rei, quae animal non est, eòque sexu caret, aliud quàm neutrum genus tribuunt. Genera autem in nominibus distingvunt alii praefixis articulis, ut Hebraei, Germani, Itali, Galli, alii terminatione diversâ, ut Latini et Slavi, alii utrôque, ut Graeci. Tribuunt item genera alii solis nominibus, alii etiam verbis, ut Hebraei, Arabes, Slavi etc.	genera aliis duo, aliis tria
15. Numerum alii habent singularem et pluralem tantùm, ut Latini et Germani: alii dualem insuper, ut Hebraei, Graeci, Slavi.	ut et numerus,
16. Personas nonisi tres habent omnes: primam, quae loquitur; secundam, ad quam quis loquitur; tertiam, de qua loquitur.	personae omnibus tres
17. Nomina sua variè variant. Hebraei tantùm per numerum singularem, dualem, pluralem, casum locô articulos praefigentes. Alii nomen à tergo varia terminatione flectunt casusque vocant, ut Latini et Slavi; alii utroque modô, ut Graeci et Germani. Habent autem casus alii plures, alii pauciores: Germani quatuor, Graeci quinque, Latini sex, Slavi septem, Hungari octo. Declinandi item formas duas, tres etc.	Declinatio nominum diversis diversa,
18. Similiter in verbis tempora, modos, conjugationes alii aliter. In Europaeis tamen nostris cardinalibus personarum terminationes satis apertè sibi alludunt. Exempli gratia Τύπτ – ω, εις, ει; ομεν, ετε, ουσι Tep – u, eš, e; eme, ete, ou Tep – eo; es, et; emus, etis, ent Tauf – e, est, et; en, et, en. [130] Quod indicium est sorores esse omninò.	ut et conjugatio verborum
19. Observatu et hoc dignum, easdem nostras habere in verbis tria tempora cardinalia, à quibus tota verbi conjugatio pendet nec sine praecognitis illis procedit. At non eadem tempora , sed diversis diversa. Graecis namque cardinalia tempora sunt praesens, futurum et praeteritum: τύπτω, τύψω, τέτυφα. Latinis praesens, praeteritum et supinum: percutio, percussi, percussum. Germanis praesens, praeteritum imperfectum et perfectum: Ich schlage, ich schlug, ich habe geschlagen. Bohemis praesens, praeteritum et frequentativum: biji, bil, bíjím.	Cardinales Europaeae lingvae cardinalia in verbis tempora trina habent
20. Liceat adscribere, quod Verulamius de linguarum differentia notavit (libro VI. de scientarum augmentis cap. 1): Annon et illud observatione dignum, inquit, (licet nobis modernis spiritus nonnihil retundat) antiquas linguas plenas declinationum, casuum, coniugationum, temporum et similium fuisse: modernas his ferè destitutas plurima per praepositiones et verba auxiliaria segniter expedire. Sanè facilè quis conjiciat (utcunque nobis ipsis placeamus) ingenia priorum saeculorum nostris fuisse multò auctiora et subtiliora. (Intelligit autem per modernas linguas illas ex ruinis aliarum nuper natas, Italicam, Hispanicam, Gallicam, Anglicam.) Haec ille. Ego autem dubito, an subscribendum sit. Germanica enim plus varietatis retinet multòque plus Slavonica: an ideò aliis ingeniosiores? Quin ego illas linguas novas ingeniosiores credam, si compendiosius et modô faciliori eadem illa expediunt, ad quae aliis majori terminationum apparatu opus fuit. Ita enim fit, ut difficultate minus terreant et ambagibus minus detineant, eôque in res celerius mittant. Licet nostrae illae antiquiores ipsâ varietate emphasibusque reverà oblectent, si quem hîc delectari juvet.	Flexionum in vocibus major varietas utrum lingvas commendet?
21. Omnis item lingva et analogiam habet suam, et anomaliam. Analogiam, secundùm quam similia sub similes revocat leges; anomalias, secundùm quas à regulis suis ipsamet recedit, magis vel minus. Adeò id commune est lingvis, ut ne Hebraica quidem, qualem in libris habemus, ab anomaliis immunis sit. Quod suspicari facit nec illam purè esse primaevam illam in paradiso natam; quam fuisse maximè concinnam primi hominis, nondum corrupti, ingenium maximè tum analogum credere nos jubet. Cùm ergò lingvae cuivis, non quâ integra, sed quâ corrupta, anomaliae accidant, colligimus Hebraeam, quâ Moses et Prophetae scripserunt, tametsi primaevae illius primogentia habeatur, nihilominus tamen aliquid progressu temporis passam.	Analogiam cum anomaliis omnes lingvae habent,
22. Tandem omnis lingva habet idiotismos suos et dialectos suas. Idiotismos, secundùm quos unaquaeque ab aliis lingvis, dialectos, secundùm quas à seipsâ recedit. Est enim idiotismus peculiaris et emphatica loquendi formula aliis lingvis au)tolexei\ inusitata. Ut cùm Latinus dicit animam agere pro mori; hoc aliis lingvis ad verbum reddi non potest: periphrasi aut aliô rursum aequipolente idiotismô exprimendum est. Non enim Graecè dicere possum th\n yuch\n a)/gein, sed teleuta=n bi/on. Nec Germanicè die Seele [131] tun, sed in den letzten Zügen sein. Neque Polonicè duszę czynić, sed unô verbo konać (finire, scilicet vitam). Similiter si Latinè redendum sit Germanicum illud in den letzten Zügen sein, non dices in extrema expeditione esse (quae metaphora est à bellicis actionibus desumpta), sed animam agere. Idiotinmi ergò elegantiarum et emphaseων fons sunt, quibus nulla lingva omninò caret, quaedam valdè abundant, ob id caeteris elegantiores, sed et hominibus heteroglossis difficiliores.	ut et idiotismos cum dialectis Idiotismus quid?
23. Dialectus verò est pecularis loquendi aut certè eloquendi seu enuntiandi ratio in lingva eadem: prout eam aliter aut aliô accentu loquuntur hîc quàm alibi. Volubilissimum enim membrum est lingva, in infinitas sonorum formas transformabilis: quicunque diversè habitant, mox etiam diversùm sonant. Aurium verò judicium admodum est delicatum, exiguas etiam notat differentias. Hinc est, quòd Germanus Germanum, Gallus Gallum, Polonus Polonum etc. vix satis intelligat, qui paulò remotius ab invicem habitant, ut Helvetius Silesium, Silesius Pomeranum etc. Quaelibet regio, propemodum urbs propriam habet dialectum, peculiarem scilicet dicendi characterem; saltem respectu dictionum quarundam, alibi inusitattarum, vel pronuntiationis à consvetudine aliorum recedentis. Inter Slavonicae lingvae dialectos numeratur Sorabica, Lusatiae (regioni inter Bohemiae accorporatas minimae) vernacula, ubi particularium dialectorum tanta est multitudo, ut ecclesiarum ministros locis suis velut affixos manere necesse sit, quia translatus ad tria vel quatuor milliaria vix jam satis populo intellegi potest. (Quod ex ore pastoris Misquensis anno 1626 audire memini.) Quid ergò de barbarorum lingvis, quae nullis scripturae aut conversationis crebrae repagulis coërcentur, cogitandum restabit? quàm licentiosè illas luxuriari et extra orbitas ruere necessum erit?	Dialectus quid? Et quàm facilè in novas rursum dialectos abeat
24. Illud etiam in commune patiuntur omnes lingvae, quod de Latina observans Horatius cecinit: Multa renascuntur, quae iam cecidêre cadentque, quae nunc sunt in honore vocabula, si volet usus: quem penes arbitrium est et jus et norma loquendi. Nempè omnis lingva par partes sensim sine sensu mutatur, licèt aliae allis celeriùs, donec et nonnullae omnia sua amittant, quemadmodum capite III, § 14. et 18. ostendimus. Cuique enim accidere potest, quod accidit cuiquam.	Lingvas ipsum tempus consumit
25. Iam si quaestio sit, quaenam lingvarum aliis omnibus praecellat, difficillima fuerit responsio, quia sapientia Dei per omnes ita se diffundit, ut vix ulla tam sit infelix, quin aliquid singulare, adeoque excellens prae aliis obtineat.	Lingvarum quaenam aliis praecellat
26. Inter Europaeas sanè nostras nulla est, in qua non peculiares agnoscant dotes earum intimè gnari. Italica, Gallica, Hispanica, quanquam è corrupta Latinitate ortae, hanc tamen, matrem suam, omninò superasse videri volunt: Italica quidem peramoenâ quâdam facilitate, Gallica mirâ et suavi elegantiâ; Hispanica gravi [132] quâdam majestate, quibus fretae non solùm matrem fastidiunt, sed et cum invicem de praeeminentia certant. Germanica ob radicum monosyllabarum copiam vocesque componendi ignotam aliis felicitatem seipsâ contenta et ad indenda quibusvis rebus significantissima nomina semper prompta, inexhaustis suis frui posset divitiis, si uti sciret. Quemadmodum et Slavonica: compositionibus quidem non aequè felix, derivationibus tamen felicior; ideóque ciopiâ et nervis illi nihil concedens, praesertim dialecto Polonâ, ad vim eloquendi insigniter expolita. Nec dialecto Bohemicae quô se ostentet deest, post accuratissimam scilicet orthographiam (quâ pronuntiationi scriptio ad minimos usque apices respondet) carminum concendorum (Graecorum et Latinorum more) aptitudine ac svavitate caeteris Europaearum prorsùs inimitabili.	Europaearum quaelibet pecularibus fulget dotibus:
27. Quid jam de aliis lingvis dicemus? Arabicae svavitatem, copiam, facilitatem (quòd puncta sua non mutet, uti Hebraea; quòd anomalias habeat perpaucas; quòd ambiguitatibus non laboret, tota distincta et lucida) Johan Melchior Maderus (Oratione pro lingva Arabica anno 1617 Augustae Vindelicorum dictâ) non satis extollere potest. Turcicam credidimus barbarem: qui tamen ejus sibi compararunt usum, omnium facillimam praedicant plenamque nervorum, quippe quae verba sua non conjugat duntaxat, sed et declinat, elegantiâ aliis lingvis insvetâ. Laudant et Mongolicam ob svavitatem orientalibus tàm adamatam, ut per totam Indiam, Chinam Tartariamque magnam in deliciis habeatur. Quin et Mexicanam, in media Americanorum barbarie natam, memini à quopiam tàm concinnam depraedicari, ut cum Latina et Graeca elegantiis certare possit. Sed et lingvam Cuscanam seu Ingarum in Peruvia Acosta valdè laudat. Tam nusquam in mediis confusionem tenebris sapientiae Die promicare intermittit fulgor!	ut ex exterarum nonullae: ex. gr. Arabica, Turcicia, Mogolica, Mexicana, Cuscana
28. Si nihilominus de praeeminentia quaeritur: praestare putanda est lingva lingvae, prout quamque aut (1) in origine sua, aut (2) in seipsa, aut (3) respectu sui usûs consideres.	Praeeminentia lingvae triplex:
29. Respectu originis quaedam lingvae sunt vetustiores, aliae novellae. Illae veluti matres, hae filiae. Sic Graeca filia est Hebraeae, mater Latinae (ut Rw/mhj nomen Graecum est, sic et lingva Romana universa, inquit Scaliger). Sed Latina rursum temporis progressu filias nacta est, Italicam etc. quae illi, ut matri, assurgunt meritò. Sed et dantur lingvae spuriae, ex commistione plurium ortae.	1. respectu aetatis
30. In seipsa considerata lingva lingvae praecellit, quantô plùs lucis et evidentiae in articulatione, in significatione, in variatione habet. Nempe quae pronunciationem habet caeteris faciliorem et svaviorem; significationes autem ad res accomodatiores et distinctiores; variationem denique concinniorem, magis analogam et minus anomalam, ad progenerandam verborum et formularum fluentem copiam: illa caeteris meritò antefertur. Ista enim sunt, quae rebus satisfacere et ingtenia svavitatibus pascere possunt.	2. respectu propriae constitutionis,
31. Respectu usûs lingva lingvae praefertur, in quantum haec [133] vel illa instrumentum est agendi cum propioribus, aut cum pluribus, aut cum melioribus. Propiores si respicimus, maximae necessitatis erit lingva cuique vernacula: cujus usus inevitabilis est ob quotidianum cum domesticis conversationem. Cum pluribus autem conversari licet beneficiô lingvae alicujus gentibus pluribus communis, qualis est per Europam Latina, Slavonica, Germanica; per Asiam et Africam Arabica, Turcica, Mogolica. Istae igitur lingvae tanquam universaliores hôc respectu caeteris praeferuntur. Si quis autem cum melioribus conversationem quaerit, illi discendae sunt lingvae aut modernae gentium cultiorum (quales Italica, Gallica, Hispanica, Anglica haberi volunt), aut gentium, penes quas priscis seculis sapientiae studia viguerunt, Hebraea, Graeca et Latina.	3. respectu sui usûs
32. Quae tres linguae (Hebraea, Graeca, Latina) triplici titulô majoris aestimantur prae omnibus aliis. Primò ob antiquitatem, quam ante omnes obtinent; secundò, ob sapientiae divinae et humanae thesauros, quos monumentis suis conservant; et denique ob multiplicem ad alias lingvas usum.	Hebraea, Graeca, Latina caeteris praeferuntur
33. Antiquitas enim rectis ingeniis non potest non venerabilis esse (adoramus propemodum, quicquid se nobis singulariter vetustatis nomine commendat in quocunque rerum genere). In lingvis autem quid antiquius Hebraeâ, mundo ipsi coaeva? et proximâ hujus pedisequa Graecâ, quae inter confusas prima effloruit? Dehinc est Latina, jam ante bis mille annos ita culta, ut ab illoo aevo scriptores ad nos mittat. Quum ergò solae hae tres cum antiquis seculis commercium nobis recludant, quidnî prae caeteris aestimandae?	1. ob antiquitatem,
34. Sunt siquidem illae revera sapientiae veterum fideles promaecondae. Hebraea monumentis suis historiam mundi conditi et per annos propemodum quater mille administrati cum antiqui Foederis divini tabulis custodit. Graeca dispensationem Foederis gratiae cum variis humanae sapientiae monumentis conservat. Quos utrosque jam Latina quoque exhibet unà cum infinitis ecclesiasticis scriptis. Atque inde est, quòd hae tres peculiaribus gaudent titulis, ut Hebraea sancta, Graeca sapiens, Latina erudita dicatur dicique insuper illa prophetica, ista apostolica, haec ecclesiastica mereantur. Omnes autem junctim consveverunt lingvae doctae vocari, quia postquàm plebi esse in usu desierunt, doctorum factae sunt peculium: potissimùm apud Christianos, quibus titulo crucis Christi simul commendatae atque consecretae veluti sanctae habentur.	2. ob sapientiae thesauros, NB.
35. Usum trium harum ad alias gentium lingvas modernas si spectamus, ingens est: quis tres illae multarum aliarum lingvarum hodieque superstitum matres sunt. Nempè Hebraea propagines reliquit Arabicam et Aethiopicam, latissimè per Asiam et Africam etiamnum patentes. Latina Italicam, Hispanicam, Gallicam sparsim per orbem universum notas. Greaca, si non seipsam multis gentibus communicavit (forsan ob multiplicitatem, quae comi-[134] tem habuit difficultatem), communicavit tamen lingvae Latinae et dehinc aliis plurimis vocabula sua, quorum reconditior sensus, nisi ipsa recludat, non patescit. Ita jure suô hae etres lingvarum aristocratiam obtinent.	3. ob usum ad nostras modernas varium
36. Habent tamen omnes lingvae aliquid, quô in commune prosint. Nempe omnes sapientiae Dei organon sunt et omnes hominibus usum, quem debent (unaquaeque locô suô, pro modulo suo), praestant; et omnes denique sororribus caeteris aliquid conferre possunt, quantillum etiam illud sit. Puta ad melius rem hanc vel illam intelligendum, ad aptius nomen huic vel illi rei indendum: verbô, ad locupletandum et acuendum sese invicem, modò hominum industria non desit. (Quâ de re infrà peculiari capite XX, partim et XXI agetur.)	Lingvae omnes sibi invicem servire idoneae
37. Aemulationes quoque lingvarum inter se videamus: quae variae sunt, omnes à philautia ortae. Prima est, quod sibi unaquaeque pulcherrima videatur, alias scabritiei cujusdam tacitè vel apertè condemnans. Hinc scilicet Graeci seipsos (E(/llhnaj, hoc est clarè loquentes (ab e(/lh claritas, splendor), alios verò barba/rouj, hoc est crassiloquos, appellitârunt. Hinc et Henetorum gens suae lingvae homines Slavos, id est gloriosos, et Slovacos, id est vocales seu verba articulata, quae intelligi possunt, eloquentes (sláva enim gloriam et slovo verbum seu vocem significat): peregrini autem oris homines Němce, id est Mutos, appellavit. (Němý mutum significat: unde substantivum illud Němec sicut à slepý slepec, chromý chromec, lakomý lakomec et alia sexcenta.) Quod tamen nomen Croatae, Moravi, Bohemi, Luwsati, Silesii, Cassubi et Poloni proximè sibi adhabitantibus Germanis attribuerunt. Sed et Germanorum appellatio, quam sibi ipsis domi tribuunt, ex eodem philautiae fonte orta videtur, si deutsch contractum esse dicamus ex deutisch, quod idem est cum deutlich: quia terminationes in -isch et -lich eodem sensu usurpantur, ut in königlich vel königisch, kaiserlich vel kaiserisch, herrlich vel herrisch etc. patet. Ergò deutisch sive deutsch idem est ac deutlich redend, daß man´s verstehen kann. Hinc illud: Ich hab es ihm deutsch genug gesagt, id est satis intelligenter quod volui expressi.	Aemulationes lingvarum sex potissimùm Prima elegantiae,
38. Secunda aemulatio facilitatis est, quod quaelibet sibi spontè fluere, in aliis difficultates notare videatur. Id quod non tantùm in hominibus, qui praeter unam caeteras ignorant (ideóque dum alterius labii hominem loqui audiunt, non lingvam, hoc est sonos articulatos, sed inconditum quendam sonorum strepitum audire sibi videntur), verùm et in illis, qui plures discunt aut didicerunt, videre est. Nempè et his vernacula semper se primò ingerit advenientibusque caeteris leges dare (tanquam ipsa perfectissima esset reliquarumque norma) praesumit. Scio id inde venire, quòd primae impressiones firmissimè haereant et omne primum reliquorum in suo genere velut mensura sit; observasse tamen hoc, quod jam dixi, in condenda lingvarum methodo proderit, ut suô locô videbimus.	secunda facilitatis,
[135] 39. Tertia aemulatio ostentationis est, quâ singulae ferè aliquid singulare, aliis inimitabile, habere se aut deprehendunt, aut opinantur et jactant. Exempli gratia voces aliquas valdè emphaticas, phrases elegantes, adagia acuta etc. Quod tamen non semper majoris perfectionis lingvae indicium est, sed crebrioris hominum illius lingvae circa hanc vel illam rem usûs: ut forsan quaelibet possit, quod quaelibet, si circa easdem materias aequè se exercendi occasio qaut studium esset.	tertia ostentationis,
40. Quarta aemulatio invidiae est, quae subinde in odium et contemptum desinit. Indè nimirùm venit, quòd quidam nonisi suam lingavm discere, aut etiamsi alias didicissent, loqui dignantur, quasi aliarum nihil indigi. Sunt verò rursùm, qui ne quid aliae lingvae ignotum sibi habeant, omnes, quarum sibi non deesse potest copia, avidè discunt, polyglottias captantes laudem.	quarta invidiae,
41. Ultima aemulatio regnandi est, quòd quaelibet quàm latè potest extendere se populisque quàm plurimis in usu et deliciis esse gaudet. Hinc est, quòd se invicem passim ex urbibus et regionibus extrudunt, aut si possunt, totaliter opprimunt et exstingvunt, uti multis jam accidit.	quinta dominii,
42. Utinam verò omnes potiùs culturâ diligenti aemulari sese animum inducant! De quo sequitur.	sexta culturae

[135] Caput V
De lingvarum cultura ejusque instrumento trino: (5) rerum nomenclatura, (19) lexico, (31) grammatica Et an omnes lingvae culturae capaces (43)
Factâ culturae lingvarum mentione occasio dabitur subsistendi et quid illud sit, colere lingvam et lingva culta, perquisitiùs attendendi spe fore, ut hinc etiam ad veram linguarum methodum | [50] deprehendendam momenti aliquid accedat.
2. Coli dicitur lingva eô sensu, quô ager, vinea, hortus colitur: subigendo, stercorando, serendo seu plantando et sarriendo ac putando, hoc est depurando eô fine, ut vireat, floreat, fructum ferat. Item quô sensu corpus dicitur coli et barba et capilli etc., hoc est ornando et ad elegantiam concinnando. Cultas ergò vocamus lingvas, tùm quae res omnes ad omnem necessitatem eloqui possunt, tùm quae insuper copiâ et varietate animos oblectare librisque doctè scriptis ad sui amorem allicere posse videntur. Non malè id sanè: nondum tamen quid lingvarum cultura specificè requirat, determinate satis. Inquiramus ergò in id.	Culta lingva quid?
3. Respiciendum hîc omninò est ad deprehensa jam ante lingvae cujusvis fundamentalia requisita (cap. II, § 15). Positô enim nomenclaturam rerum et de vocum significatione consensum et [136] sermonis struendi leges esse tria essentialia lingvae: omninò sequitur lingvartum culturam hanc esse veram, ut verba constituantur tot, quot rebus omnibus pulchrè exprimendis sufficicant; eaque examussim adaptentur et commensurentur, primò quidem rebus ipsis, dehinc conceptibus humanis, tandem sibi ipsis. Nempe quia verba non de nihilo sunt, sed de rebus: adaptanda igitur rebus rerum ordine. Et quia non funduntur in ventos, sed sunt mentis ad mentem vehicula, sensum secum deferentia, ergò ne alius vocem aut phrasin hanc hôc, alius aliô sensu accipiat, providendum. Et quia denique non in congeriem projiciuntur quisquiliarum instar, sed connectuntur certis legibus ad ordinatae structurae formam: ergò construendi sermonis figendae sunt leges normaeque.	Culturae lingvarum instrumenta und evestiganda NB. 1. 2. 3.
4. Prodit inde triplex lingvae colendae instrumentum: (1) Nomenclatura rerum sive tabulatura universi, verbis aptis contexta. (2) Index verborum et phrasium plenus: hoc est lexicon seu dictionarium. (3) Semonis faciendi artificium certum, hoc est praecepta de sermonis structura, grammatica. Placet autem de singulorum istorum ad lingvae culturam necessitate monere aliquid, et dehinc in modum illa condendi inquirere.	Tria esse I II III
5. Culturae lingvarum basin constituimus veram rerum nomenclaturam, exemplô ipsius sapientissimi rerum et lingvarum architecti Dei, qui postquam homini primo primas sermonis radices implantâsset illique ipsi lingvam uberiùs excolendi partes demandâsset, modum simul ostendit hunc (optimum utique, quia optimus agit optima): ut rationabilter contemplando res singulis imponeret nomina. (Genes. 2, 19. Nam quòd animalium duntaxat ibi fit mentio, inde est, quia quâ occasione Adam sociae desiderium in se deprehenderit, Moses narrare instituit: nempe ex observatione in animalibus sexûs diversi. Quod iterum quâ occasione factum, describit.) Haec ergò fuit primae lingvae culturae jussu Dei sic ad rerum ipsarum autopsian instituta. Jam autem si omne primum in suo genere caeteris mensura est, simili, non aliô modô formandae, reformandae sibique invicem conformandae erunt linguae omnes, rerum ductu. Eritque deliciarum paradisi pars, si imitamur; tricae, si contrà nitimur.	Primum: rerum nomenclatura,
6. Est enim lingvae studium sine studio rerum aut impossibile simpliciter, aut injucundum et inutile, imò damnosum. Impossibile, si rerum respectus ex toto seponatur. Quomodo enim vestem induas non-corpori? Quomodo nomen imponas non-rei? Mercartor non-pecuniam non numerat neque arithmeticus non-numeros vel multiplicat, vel dividit etc. Injucundum verò quid esse verba rebus destituta patet ex eo, quòd lingvam audire ignotam, cujus verba nullas rerum notiones in mente nobis pingunt, taediosum molestumque est. Nec minùs grave de rebus nihili audire sermones viro sapienti: tàm naturale, gratum, dulce est rerum et verborum connubium.	sine qua lingvae studium et impossibile est et injucundum
7. Scio tam stultum esse neminem, qui dum verba profert, vel proferri audit, non res aliquas simul concipiat. Hoc tamen certum [137] est plerosque pleraque nimis obiter et superficiariè concipere, dum quid propriè rei sit, quod hâc, illâ, istâ voce indigitatur, parum attendunt. Atque tùm vocabula rerum scire, res vocabulis designatats ignorare, quid prodest? Cui bono coecus album, atrum, rubrum nominat? Vocabula scilicet recitans, quae rebus suis accommodare non novit, quia res non intelligit. Scire autem loqui et nescire, de quo sic loquaris, nescire est: si loqui pergis, nugae erunt, sonus sine mente. Vidit hoc et monuit Horatius distichô illô: Scribendi rectè sapere est et principium et fons; verbaque praevisam rem non invita sequuntur.	ac inutile,
8. Nec inutilitate solâ terminatur ejusmodi lingvae sine rebus studium, noxium insuper est. Quia dum conceptus non determinantur secundùm res, fiunt incerti, vagi, dubii, quid pro quo menti repraesentantes: unde hallucinationes variae. Atque hoc sensu rectè Plato scripsit: Multi circa vocabula occupantur, non intendentes in ipsas res, de quibus loquuntur. Inde postea fit, ut multae inutiles quaestiones et disputationes oriantur, quae intellectum perplexum reddunt. Verissimè: errorum enim fons est res verbis, non verba rebus accomodare, hoc est rerum veritatem ad falsam aut irrationabilem nomenclaturam torquere. Quâ ratione veritati vim non inferri et intellectui non imponi impossibile est.	et tandem damnosum NB.
9. Nostrô igitur (totius humani generis) malô accidit, quod interveniens primi hominis lapsus rationabilem illam totius universi nomenclaturam pertexi et absolvi prohibuit. Homini enim in aerumnas praecipitato atque cum peccato et miseriis luctanti contemplandi ardor elangvit, mente simul eclipsin passâ. Insequuta post fuit lingvarum confusio, quae rerum nomenclaturam demùm plenè conturbavit atque dissipavit.	Nomenclatura rerum ab Adamo coepta lapsuque interrupta
10. Ad remedia veniri debuit itumque est. Sed nescio, quomodo inchoatum ab Adamo et interruptum lapsu lingvam rebus poliendi studium non satis reassumptum fuit. Dederunt quidem in lingvas jam divisi mortales operam, ut quicquid viderent, audirent, tangerent, agerent, sermone etiam mutuum in usum exprimere possent: nullô tamen id, nisi vagô, ut se unum quodque offeret, ordine. Etiam post subministratum divinitùs labili memoriae adjumentum novum, literas (quod factum esse brevi post diluvium, cùm hominum aetas decresceret, cresceret autem negotiorum strepitus, conjectamus), ad nihil adeò describendum fuit adhibitum, praeterquàm ad leges aut historias tabulis lapideis, ligneis, aeneis insculpendum, ne res ad posteritatem memoratu dignae interciderent: res autem minoris momenti tabellis ceratis aut foliis corticibusque arborum inscribebantur.	dignè perrexi continuatta non est
11. Citerioribus saeculis, cùm literarum usus invaluisset repertaeque essent ex animalium pellibus confectae membranae, post chartae, quibus commodè quidvis inscribitur, non defuerunt sanè variis in populis, qui variarum rerum descriptionibus lingvas suas exornare ac locupletare annisi sunt; caeterùm qui rerum compa-[138] gem totam ordinatâ serie describeret rebusque singuli verba singula examussim accomodaret, eôque modô totum lingvae apparatum uno continuo opere explicaret, repertus est hucusque nemo; nec id fieri debere aut posse, cuiquam forsm in mentem venit.	neque post repertas literas,
12. Scio Plinium muni historiam libris XXXVII descripsisse thesaurumque rerum et verborum ingenetem posteritati tradidisse. Scio et Iulium Pollucem Onomasticon magnum libris X composuisse eôque amplissimas Graecae lingvae copias explicâsse. (De quo tamen rectè Erasmus: Utinam rerum vocabula tam accuratè distinxisset, quàm congessit copiosè!) Scio Hesychium, Suidam aliosque juniores similia passim molitos. At haec nondum illa sunt, de quibus nunc agimus: simplicius est quod optamus, sed accuratius et usûs melioris.	neque hactenus
13. Condendam svademus rerum et verborum tabulaturam quandam universalem: in qua mundi fabrica tota et sermonis humani apparatus totus parallelè disponatur, verbis nempe simplicissimis et sententiis brevissimis et serie sic unâ et perpetuâ, ut finis nisi in fine non reperiatur, intermediis omnibus (rebus et verbis) tàm non nisi suô locô positis, ut nihil idem repeti opus sit, et omnia tamen sint clara, facilia, fluida, ut ad instar historiae cuivis hominum et legere ista volupe sit, et intelligere promptum. Et quicunque haec vidisset, legisset, intellexisset, ut certus sit se vidisse rerum seriem omnem et inelligere lingvam totam.	Rerum et verborum parallelè decurrentem tabulaturam
14. Tale hoc rerum sytagma convestitum verbis non cùm ante annos septemdecim ruditer (ut prima solent) tentassemus, Januam lingvarum appellavimus: nunc Rerum nomenclaturam appellari svademus, allusione quâdam ad nomenclatores Romanos. Romanorum enim opulentiores, qui et servorum domi greges alebant, et cum plurimis civium foris conservabantur, quia omnium et singulorum nomina memoriâ tenere impossibilie fuit, servum habebant, cui hoc dabatur negotii, ut personarum nomina edisceret et domino quoties opus suggereret. Atque huic tali ministerio ab officio unumquemque nomine calandi (hoc est vocandi) nomenclatoris indebatur nomen. Quidnî egrò inter tot res, quibus circumdamur in mundo, et inter tot libros, quibus jam res habemus descriptas, unum habeamus librum, qui universalis nomenclatoris fungatur vice rerumque suggerat nomina? Praesertim cùm et scholis jam recepta sit vox et nomenclaturae primaevae illius in paradiso recordandi eamque jure divinitùs concessô perficiendi occasionem ferat?	sub Rerum nomenclaturae titulo NB.
15. Id nisi facimus, anonymiis, homonymiis synonymiisque perpetuò laborabunt lingvae: nec vel res ordine nativo lustrandi, vel mentes rerum notitiâ plenâ collustrandi, vel lingvas exactè perficiendi occasio erit. Anonymia enim res abscondit: aut si illae sensibus se ingerunt, nos tamen aut mutos, aut loquaces facit, dum aut haerere et tacere, aut per ambages circumloqui necesse habemus. Homonymia verò res obscurat et incertat auditoresque facit sensuum divinatores. Synomnymia denique res confundit et nos [139] plerunque facit vanbos: aut ea ostentantes et circumspectantes, quae nusquam sunt, dum scilicet voces diversas, quasi diversarum rerum indices, adhibendo, quod tanquam diversum exhibeamus aut spectemus, non habemus. Stet igitur nomenclaturam rerum accuratam culturae lingvarum basin esse.	condendam esse svadetur rationibusque evincitur
16. Quaeritur autem, quâ potissimùm methodô adornandus esset liber ille: respondeo methodô rerum strictâ, quâ nempe serie res ab invicem dependent et se invicem insequuntur, eâdem ut recognoscantur. Primò igitur (praemissis generalibus, si quae sunt) quia mundum hunc rerum plenum Deus condidit, coditisque à se rebus cursum illum, quem naturam vocamus, assignavit, naturalia praecedant. Tùm quia homo in mundum introductus et rerum arbiter factus naturalia in usus suos transferendo variéque transformando novos rerum apparatus prduxit mirâ varietate, haec artificalia sunto et sequantur. Quia verò homo non rerum tantùm factus est dominus, sed et sui ipsius regimen sibi commissum administrat, prodit inde classis tertia rerum, moralium. Tandem spriritualium, religionem concernentium, classis: quatenus homo seipsum summo numini subordinat. Ita sub hoc quaterno rerum genere omnia ad censum venient.	Eius forma tùm generalis,
17. Particularem rei cujusque descriptionem quod attinet, absolvatur illa explicatione, quid sit et ad quid et quale et quid agat aut patiatur et cum quibus vicinis cohaereat etc. unumquodque. Nominanda itaque fuerit res ipsa tota cum suo fine. Tùm ejus partes, tanquam instrumenta seu media, per quae suo fini apta est. Tùm quid singula ista agant vel patiantur. Ut nihil in rebus sit essentiale, quod non observare verbisque propriis exprimere doceantur omnes. Illa inquam explicanda sunt in qualibet re per verba exprimenta ea, qua eilli rei prae aliis rebus sunt propria. Si quid illi est cum aliis commune, praetereatur, tanquam nullam novam inferens notionem nullamque novam promerens appellationem, utpotè jam è superioribus notum. Ita pressè si per res eatur, potest sine inutili et taediosa eorundem iteratione pertransiri omnis rerum et verborum compages brevi labore.	tùm specialis
18. Talis hic liber non solùm lingvae totius vocabula egregiè rebus applicata comprehenderet, sed et rerum ipsarum naturam et cohaerentias ostenderet: essetque velut mundi ipsius epitome artificiosque effictum simulachrum. Quô ipso ingeniis esset pulcherrimum ad omnem philosophiam et philologiam introductorium: quia praestaret, utne quisquam ad rerum aut lingvarum studium tanquam ad confusum chaos accederet, ante se ordinem externum, quô cohaerent omnia fluuntque alia ex aliis, dilucidè jam videns. Tertiò esset Lydius lapis lingvarum ad dignoscendum, quaenam illarum rebus accuratè exprimendis plùs aut minùs sufficiant. Si enim eundem libellum tanquam ejusdem mundi analysin in suas lingvas transferre tentabunt omnes, apparebunt in aliis vocum defectus, cùm hoc, illud, istud voce propriâ exprimi non poterit: in [140] aliis superfluitas, cùm eandem rem duabus, tribus, pluribus, vocibus exprimi posse videbunt: incuriâ utrobique notabili, quòd nempe vocum supellectile illi non quantum opus sese instruxerunt, hi plusquàm opus esse onerârunt. Quod utrumque ut à neglectu analyeos mundi olim provenit, ita nunc errorem corrigendi occasioni erit. Praeterea discendi lingvas plures quarumcunque gentium perelegans hoc esset compendium: si eadem haec rerum tabulatura ita in lingvas gentium quarumvis translata foret, ut verbum verbo ubique rspondeat mirâ luce. Tandem intellectô hôc unô librô, libri quivis eâdem lingvâ scripti inogfensè legi poterunt. Nec legi solùm et intelligi, sed et judicium de illis fieri propter ordinis naturalis, quem inde comprehenderint, in rebus et sermone certas et immutabiles normas.	Usus ejus varius 1 2 3 4 5
19. Alterum excolendarum lingvarum instrumentum sunt lexica, hoc est vocum, phrasium, adagiorum inventaria, quibus totius lingvae opes velut in thesaurum congeruntur. Consvetudo haec unde coeperit, ignoramus: nec utrùm ante Julium Pollucem quisquam Onomasticon scripserit apud Graecos vel ante Ambrosium Calepinum dignum quid praestiterit apud Latinos, constat. Nunc multa sunt, pleraque tamen diglossa aut polyglossa, quia duntaxat in usum peregrinae alicujus lingvae discendae scribuntur. At nos vernacula volumus, proprium in ususm cuivis genti destinata, ut lingvam suam à fundamentis intelligere discant omnes. Nempe de lexico hîc loquimur, quod propriè loquendo nihil aliud sit, quàm index nomenclaturae rerum, aequè ut ibi verba rebus junctim tradens, sed ordine inverso. Ibi enim itur serie rerum, res convestiendo verbis: hîc serie vocum, voces applicando rebus. Ut nempe si vox quaerenda sit ductu rerum, reperiatur in textu seu nomenclatura rerum, si res ductu vocis, in lexico. Posset itaque hoc lexicon reale dici: quippe non in vocum duntaxat, sed rerum ipsarum simul ducens cognitionem.	Secundum insstrumentum lexica, NB.
20. De hujusmodi lexici optima forma jam consultando, tria illius requisita ponimus. Nempe ut exhibeat voces (1) omnes, (2) ordi. ne clarissimô, (3) sensu explicatissimô: quia dempto horum uno, perfectio sibi non constabit. Voces itaque totius lingvae colligere, disponere, interpretari muneris erit ejus, qui tale hoc lexicon scribere animum induxerit. Colligentur voces, ut adsint omninò; disponentur, ut inveniantur omninò; explicabuntur, ut intelligantur omninò. Perfectum igitur lexicon fuerit, quod voces lingvae colligit omnes; quod eas disponit ordine clarissimo; et quod significationes earum recludit verissimè. Ita enim quicquid opus fuerit, aderit et invenietur promptè et patebit liquidò.	quorum forma optima ex tribus requisuitis dependet. Nempe 1. ut sit vocum collectio plena;
21. Convocandae, inquam, sunt voces lingvae cujuslibet omnes tanquam ejusdem reipublicae[?] cives ad censum, velut in comitia, ut quô jure unaquaeque civitate utatur et quid muneris obtineat, certò constare possit. Eoque fine non in congeriem tumultuariè projiciendae erunt voces, sed in classes disponendae ordine aliquô pulchrô. Quô autem? Alphabeti serie voces in lexicis collocari be-[141]ne receptum est: eeleri enim servit inventioni. Sed utile fuerit alia quoque observari. Nempè ut domi nata distingvantur à peregrinis, usitata ab inusitatis; primitiva ab ortis, simplicia à compositis.	2. collocatio accurata alphabeticâ quidem serie, sed distingvendo voces
22. Quantum ad domestica et peregrina, certum est vix ullam lingvam adeò puram esse, quae nihil alieni habeat admistum: ne ipsae quidem illae antiquiores et suismet copiis satis felices, Hebraea et Graeca. Id quod à gentium mistura evenit, quòd alii ad alios commeantes, conversatione mutuâ et commerciis, sibi aliquid ut rerum, morum, consvetudinem, ita et verborum communicant. Lingvae igitur alicujus compagem qui tradere volet, meritò primò illa, quae aliunde irrepserunt, separabit.	peregrinas à domesticis,
23. Tum distingvendum est inter voces, quae publieo omnium usu receptae sunt et ab omnibus necessariò intelligi debent, et inter obsoletas, quae usurpari jam desierunt solúmque in antiquis alicubi monumentis latitant; aut novas, quae interim hîc illîc in angulo alicubi natae, necdum publicè receptae sunt. Qualium lingvas modernas, quibus gentes utuntur vernaculis, plurimùm habere omnes, certum est. Tales igitur vel praeteriri possunt, vel seorsim (appendicis locô), poni, aut si in ipso lexici corpore ponuntur, non sine nota poni debent ad lectores monendum, quo in loco obscura illa vox usurpetur et an usurpanda videatur, necne. Taceo verba effutitia, ab aliquo privatim conficta et ab aliis fortè arrepta, quae nihil formatè significant, sed gestum aliquem alterius indecorum aut aliquid simile exprimunt. Quales quidem Graecis et Latinis perpaucae sunt et interjectionibus fermè annumerantur (ut gru/, bombax, taratantara ete.), moderni plures habent. Exempli gratia Poloni: bziu, fiu, fikmik, farafamfa, lelom-polelom, terefere etc. et Bohemi fifi, halabala, hr br, famfarum, hurdy burdy, hakmak etc., Germani Mischmasch, pamperlepamp, ripsraps, im Saus etc.	obsoletas, novas, ab usitatis,
24. Voces omnium ligvarum esse partim primitivas et simplices, partim derivatas et compositas notum est. Hoc autem dubium, debeantne in lexicis promiscuè alphabeti serie locari, an potiùs oritae sub themata sua seu radices reduci? Qui voces inquirendi facilitati et celeritati consulunt, modum priorem praeferunt promptuariaque lingvarum condunt. Sed modus posterior accuratior est et ad lingvam penitùs cognoscendam accommodatior. Hîc enim eâdem operâ multa simul addiscuntur faciliùs et imprimuntur meliùs et haerent fixiùs: dum sic ab invicem fluunt, qualiter in catena, annulô tractô unô trahuntur omnes. Intelligendae verò sunt voces primitivae et derivatae in lingva eadem, non diversis. Fieri siquidem potest et solet, ut vox aliqua omninò veniat ex alia lingva, domi tamen pro radice stet. Ita vox pars radix est in lingva Latina, multos ex se ramos progignens, licet reverà descendat ab Hebraea paras, dividere, partiri. Sic edo (quia ex se apud Latinos edax, edacitas, edulis, edulium, esus etc. gignit) Latinis verè primitivum est, licet origine Graecum sit )/edw. Sic et alibi alia: quia lingvae omnes confinia habent communia, passim et limites confusos. Quaecun-[142] que tamen voces sub se derivatas aut compositas habent, pro radicibus habendae suisque illis propainibus substernendae sunt.	derivatas à primitivis et compositas à simplicibus;
25. Sequitur vocum interpretatio, tertium et ultimum lexicographi munus, in quo illi summâ curâ versandum est. Nempè ut vocum significationes bene deprehensas bene sistat in luce, factaque ejus rei fide (tàm per testimonia authorum bonorum, quoties id necesse videatur, quàm per explicatum )/etumon) intellectum circa vocis significationem sic muniat, ut ne ampliùs vacillet, sive sensus explicatur vocis unius separatim, sive duarum conjunctim, quod phrasin vocamus. .	3. Interpretatio vera
26. In vocibus singulis considerandum venit, unumne quid tantùm praecise vox significet, an vero polysema sit et ad plura diversa significandum adhibeatur? sive hoc autem fuerit, sive illud, tria praestanda sunt. Primò determinanda est vocis significatio prima et fundamentalis per adjectam definitionem aut paraphrasin: ut omninò specificè constet, quô sensu usurpetur et usurpanda sit. Tum appositô etymô vi originations suae id significare debere ostendatur. Tandem sic ab authoribus bonis usurpari adjecto exemplô, si opus, demonstretur. Ita demùm clara erunt omnia.	tùm vocum singularum (detreminando significationem propriam
27. Tùm si vox per tropum ad aliud quid significandum transfertur, reticendum id non est: multò minùs, si quae contrariô etiam sensu usurpari soleat. Cujusmodi verba Gellius verba media appellat, quae contrarios recipiunt sensus: ut sunt apud Latinos valetudo (bona vel mala), altus (sublimis aut profundus), infractus (hoc est nonfractus aut parùm fractus, nalomený), egelidus (calidus vel frigidus; e vel augente vel minuente), sacer (sanctus vel profanus) et alia plura.	et translatam
28. De officio tou e)tumologou=ntoj monendum videtur aliquid. Certum est omnem vocem )/etumon habere, quia nulla non ab aliquo homine indita est: homo autem cùm sit animal rationale, absque ratione (qualiquali tandem) nec facit, nec cogitat, nec dicit aliquid. Exquirenda igitur sunt )/etuma, etiamsi quarundam vocum non illicò pateant: dies diem docet, lux lucem auget. Si ex eadem lingva deduci etymon non potest, certum sit vocem aliunde venire: nempè aut à sono aliquo naturali, aut à voce aliqua lingvae alterius. Ita Latinae lingvae themata pleraque orta sunt à Graecis, haec ab Hebraeis, sicut et aliae lingvae ad hanc, ut matrem, pleraque sua (si attendere sciamus) referunt, quemadmodum capite III monuimus. Et patebit in nostro Latino lexico etymologico, quàm multae voces (quas merè Latinae originis esse jurasset quispiam) reverà ex Hebraeo fluant, ut adorea, calumnia, condio, diribeo, sufficio etc. Qualia in aliis quoque lingvis obvenire passim dubium non est, in testimonium, quemadmodum Deus Israëlis Deus deorum est, ita lingvam Israëli lingvam lingvarum esse. Quicquid sit, etyma vocum rectè intelligere est res jucunditatis plena et ad lingvarum fundamentalem notitiam valdè utilis. Modò vera sint et clara: quae si haberi alicubi non possunt, tacere praestat quam nugari.	et recludendo e)/tumon),
[143] 29. Jam vocum conjunctarum significationes non minore diligentiâ notandae sunt: quia hîc demum se lingvae diffundit et copia, et elegantia, et diIficultas; quô cultior illa fuerit, eô magis. Certè si quis Latinae lingvae voces sigillatim eum significationbus suis vel omnes teneat, dimidium lingvae ignorare adhue videtur. Nomenclaturam enim rerum simplicem demùm novit: phraseologia illi restat integra.	tum conjuntarum seu phrasium
30. Est autem phrasis hôc sensu consvetudo nectendi voces certa cuivis lingvae peculiaris: imò in eadem quoque lingva varia, quia non omnibus jungi omnia permittit usus. Verbi causâ: damnum et jactura, sigillatim usurpata, idem ferè sunt. At facere jacturam et facere damnum non sunt idem: imò hoc posterius ne Latinum quidem est. Latinus enim dare damnum dicit rursúmque dare jacturam non dicit. Sic: habere ad populum orationem et facere ad populum verba Latinissimè dicuntur: at facere orationem et habere verba Latinae phrases non sunt. Sed et structura ipsa verbi ejusdem significationem saepe mutat, adeóque variat. Exemplum do: conferre aliquid aliquò est comportare. Conferre aliquid alicui est comparare seu assimilare. Conferre cum aliquo est colloqui. Conferre se aliquò est abire. Conferre alicui est prodesse. Atque ita quodvis ferè verbum aliter constructum aliter significat idiotismosque varios et elegantes producit. Cùm igitur in phraseologia potissimùm lingvae cujusque copia, lepor, vis resideat, hîc potissimùm valdè gnavum et circumspectum esse convenit lexicographum: ne ullam loquendi formulam negligendo ullam lingvae gemmulam amittat. Atque haec de lexico.	Phrasis quid et quàm varia res
31. Superest tertium lingvas colendi instrumentum, grammatica praecepta. Quae quidem non ignoramus esse longum illud er difficile Quintiliani iter: quod etiam in studio lingvarum doctarum (ubi potissimum obtinet) à multis vix tentatum deseritur; à paucis totum pertransitur, ab omnibus ut salebrosum querelis oneratur; vix à quoquam, nisi judicio adulto et philosophico, felieiter satis absolvitur. Unde factum, ut jam consilia de profligando illo è scholis à viris summis agitari coepta sint: quod posteà monebimus. Nos tamen tantùm abest, ut illud à lingvis doctis amoveri patiamur, ut etiam ad vulgares gentium lingvas, quaecunque excolendae sunt, summâ curâ extendi necessarium prorsus putemus.	Tertium lingvas colendi instrumentum, grammatica, cujus primò necessitas evincitur
32. Homo enim creatura est rationalis, quicquid agit, cogitat, loquitur, rationabile esse debet. Quomodo autem erit, si rationes sermonis etiam, cur hoc, illud, istud sic vel sic usurpandum veniat, ignoret? Usus quidem facit artifices (quod objiciunt, qui praecepta eliminant): imperitus tamen est artifex, qui operum suorum rationes vel non intelligit, vel reddere nescit. Is enim nec alios artem suam docere potest nisi brutè, hoc est consvetudine sola, qualiter et formicae, araneae, caetera bruta sua peragunt. Homo autem nihilne illis praecellet? Venè aliquid scire est per causas scire: illeque demùm et docet, et discit, et scit jucundè ac solidè, [144] cui causae simul, cur hoc, illud, istud sic vel sic procedat aut non procedat, non ignorantur.	(1) Quia hominis omnia debent esse rationalia
33. Facit etiam ad securitatem non ex consvetudine caeca loqui, sed ad normas. Si cui enim optimè etiam loquenti aut scribenti (quâcunque lingvâ) vitiosae loquutionis vel scriptionis lis intentetur, defendere non poterit, si causam reddere nesciat. Quemadmodum caecus, tametsi viam aliquam usu longô adsvefactus rectè gradiatur, si quis tamen errorem illi tribuens inclamet et offendicula vel praecipitia minetur, non trepidare non poterit. Et nauta extra littorum conspectum delatus, aut coelô nubilosô vel noctu, tametsi rectum teneat cursum, ejus tamen securus esse nunquam potest magneticô destitutus directoriô: quod proinde ut sacram anchoram habet.	(2) Quia sola lingvis securitatem praestat
34. Et verò videamus primos grammaticae inventores, Graecos et Romanos, sapientem utrumque populum: cujus quaeso illi gratiâ grammaticas suas observationes colligere et in praeceptorum formam redigere tentârunt? An exterorum causâ illis sic lingvae suae faciliùs addiscendae (uti nobis nunc usus est) paraturi subsidia? Nihil minùs. Sui ipsoruin causâ haec illis suscepta fuit cura, ut ad numerum, mensuram et pondus revocarent omnia sua. Nempe quia sapientis est ordinare, ut Aristoteles inquit, tolerare aliquid inordinatum, confusum, ignorantiae nebulis obductum, aequè in sermone atque cogitationibus suis, rem esse eminentiâ suâ indignam putabant. Examinabant igitur vagam loquendi consvetudinem et ad certas analogiae leges adstringebant. Quod non solùm oratores, ut sibi stilum acuerent, sed et philosophi in medio philosophandi cursu, et reges ac principes populorum inter administrandum regna factitârunt. Ipse lulius Caesar, bellis in Hispania implicatus, ut res gestas suas describeret accuratiùs, ad grammaticas speculationes conversus, libros De analogia composuit.	(3) Quia qui olim suas excoluerunt lingvas, hujus excoluerunt ope: Graeci et Romani
35. Quô studiô prisci illi (Graeci et Latini) obtinuerunt, ut lingvae illorum et excuItae Cuerint valdè, et conservatae jam à corruptelis, libris eruditè scriptis. Nec alia superest via, vel lingvas illas doctas à fundamento rectè intelligendi, iisque potenter utendi, vel nostras vulgares quascunque tandem rectè expoliendi, nisi ad analogiae leges revocentur, quaecunque revocari possunt omnia: illis autem, quae ab analogia recedunt, limitibus assignatis, ut sermonem non turbent aut deturpent, exornent potius, ipsa quoque locis suis decenter adhibita. Ita Judaeorum rabini, quanquam per tot secula lingvae suae praecepta haberent nulla, usu solô eam docentes et discentes: ante quadringentos tamen annos concinnatam per R. Kimchi grammaticam receperunt ejusque ope lingvam illam patriam felicius excolunt. Cur imitari aspernemur nos caeteri?	(4) Tandemque et rabini (circa annum Christi 1200)
36. Verumenimverò grammaticam nos desideramus omnibus receptis quarumcunque lingvarum (1) pleniorem, (2) accuratiorem,(3) faciliorem et amoeniorem. Pleniorem, ut totum sermonis artificium doceat; quod nulla adhuc facit. Accuratiorem, ut quod docet, planè perdoceat; quod vix ulla adhuc praestat. Faciliorem, ut non sic ingenia torqueat, lubentiusque dediscatur quàm discatur: sed in qua omnia ingeniis sint pervia, plana, jucunda.	Grammaticae perfectae requisita tria:
37. Plena fuerit grammatica, si totum sermonis artificium explicare proposuerit per omnes et partes, et gradus. Quod erit, si orationem è periodis, periodum è sententiis, sententiam e phrasibus, phrasin è vocibus, vocem è syllabis, syllabam è literis componi doceat. Et mox quid unumquodque illorum sit et quotuplex, à primis ad ultima, id est minimis ad maxima, procedendo ostendat. Tùm quomodo singula artificiosè construantur, ut sermo undique concinnus surgat, apertè demonstret. Tandem quomodo oratio per omnes et singulas illas sui partes rectè sit pronuntianda, rectè item scribenda, edoceat. Hoc demùm erit plenum tradere sermonis artificium.	1 ut sit plena,
38. Aeeurata verò illa volumus omnia: hoc est prorsus vera, quibus tutò niti liceat; et prorsus gradata, quibus se certò et citra molestiam intellectus promoveri ac elevar sentiat. Multa sanè in hac arte antiquorum dormitatione admissa menda, vitia, (/ustera prw/tera recentiorum sustulit vigilantia, nondum tamen omnia: hiatus passim obveniunt, qui res valdè obscurant et intricant intellectuique obices ponunt. Vel unum hîc attingere liceat. Omnes vulgatae syntaxes regulae illi, substantivum et adjectivum numerô, genere et casu conveniunt, ut vir bonus, exceptionis locô subjiciunt illud: relativum verò (qui, quae, quod) genere et numerô cum praecedente quidem nomine convenit, casus verò sequenti verbo respondet (ut dies ille, quem tanquam extremum formidas, aeterni natalis est). Quid, obsecro, exceptioni huic hîc loci negotii est? quae non ad cohaerentiam duarum vocum in phrasi, sed ad cohaerentiam duarum sententiarum in periodo (aut etiam in sententia composita) pertinet? Quis hîc tam inconsideratus saltus? Cur non primò omnes leges phrasium, hoc est combinationum, quae immediatè inter vocem et vocem obveniunt, absolvimus? venturi indè commodiùs ad sententias; primùn iterum simplices, demùm compositas. Tolli confusiones istas (plurimae enim sunt) oportet et ad a)kri/beian sic reduci omnia, ut nihil dicatur nisi locô suô: alioqui non gradatio erit, sed praecipitium.	2 accurata,
39. Accuratione illâ facilitati quoque consultum fuerit egregiè, ut sponte suâ clarescant omnia. Altera tamen facilitatis via haee erit: ut si vulgaribus lingvis technici illi termini, genus, casus, decclinatio, tempus, modus etc. obscuritatis aliquid minentur, religio nobis non sit eos permutare verbis simplicioribus, vulgò perceptibilibus, ut sermonis leges omnes stylô velut historicô describantur nemoque sit, qui ista legat, quin simul intelligat.	3 facilis et amoena,
40. Quò rem deduxisse, paenitere non poterit: quia cultiores reddentur non lingvae solùm, sed et homines (NB.), ad rationis vias meliùs ubivis attendendas sic etiam prolectati. Eaedem enim sunt rerum et verborum divisiones; qui verborum ad invicem proportiones videt, faciliùs easdem in rebus observat. Unde est, ut bonus grammaticus facilè fiat bonus, paucis mutatis, logicus: bonus[146] autem logicus, bonus philosophus, politicus, theologus, audebo etiam dieere Christianus. Christianorum quippe vel maximè est irrationabile admittere nihil.	cujus rei quantus futurus sit usus NB.
41. In summa praestandum putamus, ut grammaticam omnes istô elogiô dignam esse videant, quô eam Quintiliano deeorare placuit: non esse ferendos, qui artem hanc ut tenuem ac jejunam cavillantur. Quam nisi fundamenti loco futurus orator (addamus nos futurus logicus, politicus, theologus) fideliter posuerit, quicquid superstruxeris, corruet. Necessaria pueris, jucunda senibus, dulcis secretorum comes; et quae vel sola omni studiorum genere plus habet operis quàm ostentationis.
42. Atque haec de prima lingvarum culturae parte, ad necessarias rerum omnium expressiones spectante. Quia tamen hominibus delicatae sunt aures et animi, ut ultra necessitatem ubique svavitates quasdam captent: altera culturae lingvarum pars fuerit elegantiarum omnis generis apparatus, qui potissimùm ex rerum transnominationibus per tropos et adagia exsurgit. Quibus quô plùs lingva quaeque abundat et elegantioribus, eô eultior meritò habetur. De quorum ratione alibi.	Supremus culturae gradus, lingvae amoenitates
43. Ex his verò jam, quae de cultura linguarum hîc monere occasio fuit, colligi potest. Primò, culturam linguarum talem vix ac ne vix quidem ad omnes lingvas extendi posse propter defectum aut rerum, aut cognitionis rerum. Gentes enim incultae, cognitionis rerum expertes, primo statim gradu nomenclatuâi rerum necessariò deficient. Nam si sermo cogitationum pictura est, cogitatio verò pictura rerum, quomodo mihi aliquid sermone pinget, qui mentem rebus depictam non habet? Priùs animas, demùm lingvas fieri oportet eruditas. Barbari ergò, quatenus barbari, excolendis idiomatibus suis apti non sunt, nisi priùs rerum incubuerint studio. Deinde, quia alicubi res quoque desunt, quas nominent, quomodo nominabunt? Exempli gratia in Lapponia similibusque desertis locis. Ubi cùm herbarum, arborum, animalium etc. pleraque genera desint, urbes item, oppida, arces, aedificia et vestituum genera, opifieia pleraque ete. (ut fortè non millesimam rerum nobis cognitarum partem illi sciant) tàm res, quàm rerum nomenclatura ignota illis entia sunt: perfici autem et excoli, quod ne est quidem, quomodo potest? Tum verò ad tropos, allegorias, adagia quomodo promoveatur is, qui ne simplices quidem rerum expressiones novit? quia res non novit. Patuit id, cùm ante annos aliquot Ubsaliensis archiepiscopus libros quosdam sacros in lingvam Lapponicam (quô meliùs in Christianismo informari possent) translatos vellet: ubi ne ipsa quidem catechesis minor transferri potuit, interpretibus defectum vocum causantibus.	Tàm plenae culturae non omnes lingvas esse capaces: NB.
44. Sed et nostrarum lingvarum vix ullam satis adhuc dici cultam posse argumento sit, quòd nulla adhuc res omnes ordinatè satis expressit; nulla vocum et formularum suarum significationes clarè satis determinavit; nulla regulis satis constricta est. Quod ut ne gratis diei, sed ex veritate pateat, ostendo.	et quae sunt, nondum eò deductas esse hactenus
[147] 45. Rerum interpretem sat locupletem et accuratum nullam adhuc lingvam agere hoc evincit, quòd vix ulla res omnes descripsit, nedum ut rebus parallelè descripserit. Exiliores certè plerasque res ne attentione quidem dignati sunt majores nostri, nedum ut illis peculiaria imponerent nomina, tametsi res ab aliis essent distinctissimae. (Insecta sint exemplo, vix ullâ in lingvâ nominibus suis per omnia clarè distincta.) Alii rursum rebus nonnullis ob crebriorem usum in eadem lingva nomina attribuerunt plura: praesertim in lingvis, quae caeteris locupletiores videri volunt. Id autem quô usu? Gladius unus non opus habet nisi vaginâ unâ et una vagina gladiô unô: sicut et nucleus cortice et cortex. nucleô. Ridet Cicero Graecos, quòd in tota sua lingva (tàm divite illa) nullam haberent vocem, quae Latinae ineptus responderet: causamque reddit, quòd vitium illud tàm esset Graecis familiare, ut id in se ne agnoscerent quidem. Sed hoc jocô dictum fuerit: aequè ac si Hungaros quis ideò voce metallum in sua lingva destitui dicat, quòd terra sua metallis nimis abundet. Extra jocum nimis multa ubique in rebus sunt, quae non animadverterunt, qui nobis lingvas, quas habemus, condiderunt. Indè est, ut imperfectione laborent lingvae omnes. Si quando dabit Deus, ut universitatis rerum analysis vera per omnes suas venas instituatur, infiniti patebunt hiatus et lacunae: quibus explendis valdè saepe o)nomatopoiei=n opus erit.	Quod probatur: (1) Nomenclaturis rerum ubique adhuc imperfectis
46. Jam quod significationes vocum attinet, notum est appellationes plurimarum rerum in quâlibet lingvâ valdè esse perplexas, ut aut non intelligantur omninò, aut non intelligantur ab omnibus, aut non intelligantur eôdem modô; aut denique non intelligatur causa, cur id, quod significare jussae sunt, significare debeant: saepe non tàm praeter rationem, quàm contra rationem. Paulatim nempè vocabula alia pereunt, alia emergunt, aliorum significatio cum hominibus emoritur. Inde est, ut vox ad posteritatem exstet, cujus signifieatio evanuit; aut in aliud transiit. Prioris exempla abundè suppeditant libri antiquorum philosophorum, botanicorum, zoographorum, geographorum, historicorum, poëtarum etc. plurima nobis ignota, aut certè incerta (num id significârint, quod significasse hic, ille, iste hariolatur), continentes. Inde interpretum jurgia et lites, quas apud Gesnerum, Matthiolum, Bauhinum, Aldrovandum et apud criticos videre est. Sed nec de vocabulis receptis, usitatis et quasi notis unquam justa deliberatio suscepta est, cui propriè notioni tribuendum esset unumquodque: sed usurpat alius sic, alius aliter. Exemplô sint voces lira, sulcus, porca, quarum apud veteres et recentes nullam determinatam reperire est significationem, pro eademne an diversis rebus sumi debeant? Sed et dicere ausim, in tota philosophia, medicina, jurisprudentia, theologia vix ullum esse vocabulum, quod non à diversis diverse intelligatur. Imò unus idemque scriptor jam sie, jam aliter accipit et lectorem aut etiam seipsum implicat. Videat, qui volet, non dicam commentaria, sed ipsa lexica, concordantias, distinetionum et limitationum libros etc.,tricas infinitas videbit. Nempe con- [148] fusio ad turrim Babel coepta finem nondum invenit, continuatur passim gentium et lingvarum indies.	(2) Significationibus vocum vix usquam adhuc satis determinatis
47. De regulis grammaticis, quibus connectenda esset intra semetipsam lingva quaevis, ut certa, constans, fixa sit, quid dicam? Vulgares pleraeque, barbarorum praesertim, scopae dissolutae sunt: ut ad regulas revocari tam parùm patiantur atque feroces ipsi populi, qui iis utuntur, ad disciplinae mansvetioris jugum. Graeci et Latini, apud quos ars haec nata et maximè culta est, quantùm hîc profecerint, aeterna grammaticorum bella ostendunt: nec aliis testibus opus est.	(3) Garmmaticorum infinitis tricis
48. Haec autem non ut nos de spe melioris lingvarum statûs dejiciant, sed ut ad eum quaerendum exstimulent diligentiam, dicta sunto.	Perfectior itaque lingvarum cultura quaerenda

.

[148] Caput VI
De lingva aliqua una prae caeteris colenda, (9) et cur honor ille apud nos Latinae deferatur
1. Lingvarum plurium scientia, non esse partem sapientiae (quae in rerum notitia vera usuque legitimo consistit) fatemur. Nec non beatiorem fuisse futurum hâc quoque in re hominum statum, si ut in paradiso ita semper lingvas igoraremus praeter unam. Demus et id, quod volunt quidam, Graecos olim eô fuisse caeteris sapientiores, quòd cùm domi haberent lingvam omnium cultissimam, addiscendis aliis tempus non terebant, sed se mox rerum studio dabant.	Lingva una si esset, beatiores essemus
2. Nihilominùs tamen, talijiam rerum statu, lingvae discendae sunt. Primò quia adversùs noxas, ex lingvarum confusione ortas, unum hoc remedium est, divisas etiam intelligere: laudandusque est Deus, qui memoriae et ingenio nostro eam largitus est capacitatem, ut pluribus idoneè hauriendis sufficiat. Tum verò ipsa humanae societatis ratio requirit esse aliquos semper, qui non suae duntaxat gentis, sed et vicinarum intelligant sermonem: praesertim, quibus officii ratione cum aliis atque aliis conversandum fuerit. Sed et cuique per se, tùm utile est lingvarum (praesertim cultiorum) studiô excultum habere ingenium; tùm iucundum hîc etiam variè diffluentis sapientiae Dei spectare rivulos et cum diversis terrae incolis, vivis et mortuis, perrupto illo pridem posito obice, colloqui tamen.	Jam tamen plures discendae sunt necessariò 1 2 3
3. Quot autem et quae potissimum lingvae discendae videantur, infrà, peculiari capite explicabimus. Nunc demonstrandum suscepimus uni alicui lingvae prae caeteris colendae dandam esse (vel omnibus hominibus) operam fine triplice. Primò, ut illa ipsa una lingva multorum communi ope excolatur perfectiùs. Secundò, ut sic exculta aliis quoque linguis meliùs perpoliendis velut exem- [149]plar sit. Tertiò, ut eô lubentiùs assumatur in commune gentium vinculum, interpretem scilicet universalem omnium ad omnes, postquàm à sapientioribus universali confusioni, gentium et lingvarum, universale remedium pridem optari coeptum est, lingva aliqua universalis. Sed quae illa?	Sed una prae reliquis 1 2 3
4. Ut philautae sunt et invicem aemulatrices linguae quoque (cap. IV. § 37 etc.), optaret praerogativam illam suo utique idiomati natio quaeque: tentataque saepiùs jam res haec est à diversis diversè, tribus tamen potissimùm viis; per studia nempè sapientiae, aut religionis, aut potestatem politicam.	At quae illa? Suam commendare tentarunt
5. Graeci sanè eo quoque fine lingvam excoluerunt suam, et quicquid artium scientiarumque possidebant, libris incluserunt, ut quisquis earum fieri vellet particeps, indè hauriret: haurire autem si vellet, lingvae sibi compararet notitiam. Quae machinatio non infeliciter cessit. Brevi enim effloruit lingva et per gentes orbis primarias dimanavit, ut Cicero suâ aetate diceret: Graeca leguntur in omnibus ferè gentibus, Latina suis finibus, exiguis sanè, continentur.	1. Per viam sapientiae Graeci
6. Religionis etiam zelô lingvas quasdam disci non est ignotum: ut dementatis Mahomedanâ impietate gentibus Arabicam, quâ illa conficta oracula sua Alcorani nomine descripsit etc.	2. Per viam religionis Arabes
7. Usitatissimum tamen est lingvam dilatari cum imperio: quando gentes subiectae victricis subire leges, propterque conservandam inferiorum à superioribus dependentiam, linguae admittere commercium coguntur. Ita Chaldaei monarchiâ potiti, ita Graeci, ita Romani lingvam propagârunt suam. Ita nunc imperium Romanorum partim ad Germanos, partim ad Turcas devolutum, his et illis lingvam suam latè propagandi occasionem dedit. Ita Hispani linguam suam per Italiam, Siciliam, Sardiniam, Africam, utramque Indiam sparserunt. Ita Gvainacapa rex Peru subiectis numerosissimis gentibus lingvam Cuscanam (quae Ingarum appellatur et Quicham) ita mandavit, ut hunc usque in diem permultae gentes particularibus idiomatibus separatissimae, hujus beneficiô sese mutuò intelligant, teste Iosepho Acostâ, De procuranda Indorum salute libro I, cap. II. et IX. De Rege autem et lingva Mogol in Asia alii scribunt idem.	3. Per viam imperii Chaldaei, Graeci, Romani, Germani, Turcae, Hispani, Peruani Mongolenses
8. Habemus itaque complures jam ceteris universaliores lingvas: sed utinam omnes illas satis cultas et sibi invicem socialiter patentes! ut elegantias suas mutuò sibi communicare, gentibus autem et lingvis caeteris scientiarum fores pandere queant. Quia tamen omnis multitudo ad unitatem aliquam reducenda est, si non confusio, sed ordo quaeritur: perstat votum nostrum de lingva una eligenda, cui ad omnem elegantiam excolendae omnes gentes navent operam. Qua de re antequam nostram exponimus sententiam, audire operae pretium fuerit Ludovicum Vivem libro De tradendis disciplinis tertio ita disserentem.	Retinendum consilium de una eligenda lingva,
9. Quando lingva aerarium est eruditionis ac instrumentum societatis hominum, è re esset generis humani unam esse linguam,[150] quâ omnes nationes communiter uterentur. Si perfici hoc non posset, saltem, quâ gentes ac nationes plurimae, certè quâ nos Christiani, initiati eisdem sacris, et ad commercia, et ad peritiam rerum propagandam. (Peccati enim poena est, tot esse lingvas.) Eam verò ipsam lingvam oporteret esse cùm svavem, tùm etiam doctam et facundam. Svavitas est in sono, sive simplicium verborum ac separatorum, sive conjunctorum. Doctrina est in apta proprietate appellandarum rerum. Facundia in verborum et formularum varietate ac copia. Quae omnia efficerent, ut libenter eâ loquerentur homines et aptissimè possent explicare, quae sentirent, multumque per eam accresceret judicii. Talis videtur mihi Latina lingva: ex iis certè, quas homines ursurpant, quaeque nobis sunt cognitae. Nam illa perfectissima esset omnium, cujus verba rerum naturas explanarent (qualem credibile est fuisse illam, quâ Adam singulis rebus nomina imposuit etc.; et hoc demum inventum Pythagoras praeter caetera eximiè admiratur). Sed ad Latinam linguam (inquit) revertamur. Ea quoniam diffusa est jam per complures nationes hominum, cùm artes penè omnes illius sunt literis mandatae; est etiam copiosa, quia exculta et aucta multis scriptorum ingeniis; sono insuper svavi; tùm gravitatis cujusdam von ferinae et agrestis, ut in aliis nonnullis, sed fortis et prudentis etc., nefas esset non coli eam et conservari. Quae si amitteretur, et magna confusio sequeretur disciplinarum omnium, et magnum inter homines dissidium et aversio propter lingvarum ignorantiam. Quoniam (ut divus Augustinus inquit) mavult quisque cum cane suo versari, quàm cum homine ingnotae lingvae etc. Expedit praeterea lingvam esse aliquam doctorum sacram, quâ res arcanae consignentur; haud scio tamen, an conduceret secretiorem esse hanc ab illa communi etc. Discendus itaque est Latinus sermo, et quidem exactè, ne corrumpatur. Nam corruptus continuò desinet unus esse, singulae regiones habebunt suu:, quô fiet, ut homines nec mutuo intelligant, neque artes illas, quae Latino sermone continentur: quod jam ipsi contigisse videmus.	quam Vives Latinam svadet
10. Hae sunt sapientis illius Vivis rationes, ob quas Latinae lingvae studium omnibus Christianis populis vult esse quàm commendatissimum. Ubi lector tacitum viri pro lingva aliqua perfectiore (cujus verba naturas rerum explanarent, uti loquitur) votum notabit: à quo tamen mox recedit, quia forsan nobis tàm fore beatis hac in vita non speravit. At non desunt rationes, quae lingvam totam significativam, totam realem, totam harmonicam condi posse spem faciunt. Significativam totam: in qua nihil sit otiosum, ad minimos usque apices: sive to\ materiale spectes, sive to\ formale. Realem, cujus omnis vox definitionis instar sit et quae ispô sonô rerum naturas menti praesentet. Harmonicam denique totam, in qua nihil usquamanomalum occurrat, analoga omnia. Quam sperare est posse vel decuplò esse Latinâ faciliorem, vel centuplò locupletiorem, vel millecuplò ad explicandas rerum omnium rationes accommodatiorem. Quem laudabilem conatum si non desti-[151]tuerit successus, erit utique unde rebus humanis vehementer gratulemur. Quamdiu tamen spes haec in dubio est, optimum fuerit certis, et quae in manu sunt, frui. Lingvarumque, quas habemus, aliquam prae aliis excoli, quae nobis praedictos praestet usus.	(quanquam tacitè perfectiorem aliquam optare videtur)
11. Accedimus itaque ad Vivis sententiam, Latinam prae aliis orbi commendandam esse, repetitis eius rationibus. Primò, quòd gentium multarum jam agat Mercurium. Secundò, quòd concinnitate suâ multùm rectitudinis addat ingeniis. Tertiò, quòd sapientiae omnigenae paratos jam secum ferat thesauros, supra omnes totius mundi lingvas. (Nam et Graecos jam longè superamus simul novis multis inventis aliisque infinitis sapienter tandem observatis, quae apud Graecos frustra quaeras.) Quartò, quòd aliarum lingvarum quarumcumque facilius discendarum fida futura sit proxenetria. Quintò, quòd nullam habemus post Graecam facundiorem: sed quae Graecam facilitate multis parasangis à tergo relinquit. In Graeca enim (ut idem Vives ibidem loquitur) magni sunt labyrinthi et vastissimi recessus: non solùm in dialectis variis, sed in unaquaque illarum, ut non videatur eadem esse lingua; ob quam suam difficultatem etiam exolevisse videtur.	Rationes Vivis pro Latina lingva 1 2 3 4 5
12. Addi possunt rationes ex praesenti instituto depromptae. Optamus nos lingvam unam prae caeteris coli fine triplici. Primò, ut multarum gentium ingeniis excolatur celeriùs ac perfectiùs. Dehinc, ut sit iisdem gentibus ad lingvas suas simul poliendas manuductrix fida exemplarque perpetuum. Tandem, ut sic valdè pulchrè exculta, faciliùs in communem Mercurium recipiatur, etiam à quibus nondum recepta est illisque idiomata sua eôdem perficiendi modô occasiones ferat.	Aliae pro eadem ex praesenti instituto 1 2 3
13. Ad hos verò fines nulla magis idonea videtur Latinâ. Quippe, quae per totum Christianum orbem nunc jam suscepta, ingeniis totius Europae nunc iam excolitur: ut si quid circa illam perficiendam porrò agendum restat, publicas ejus rei subministrandi occasiones aperta pateat via. Deinde, quia in scholis Europaeis sola regnat, sola vernaculis parallelè excolendis fidissima esse dux poterit. Tandem, quia Europaearum gentium sollertia ad omnes reliqui orbis nationes aditum sibi paravit easque novit (ex diversis enim Europae regnis ad diversas orbis totius partes commercia exercentur): cultura haec Latinae lingvae universalis ad artium et scientiarum, fideique et religionis lucem per gentes tenebris oppressas propagandam felicissimum medium prorsúsque universale esse poterit. Omninò itaque soli Latinae hunc deferendum honorem, ut studia eius tum à nobis Europaeis diligenter domi colantur, tùm ad gentes mundi alias, per Asiam, Africam, Americam, quàm maximè fieri potest propagentur, statuimus.
14. Sed est quiddam, quod consilio huic vehementer obstare videtur, difficultas: cujus nomine Latina lingva apud omnes ferè male audit. Est enim studium ejus, quô apud nos scholae fatigantur, prolixum, perplexum, ambagiosum, asperitatibus et spinis horrens: ut pauciores edurare sustineant, et qui sustinent, rarò ali- [152] quid tantis sudoribus dignum efferant. Nec falsò scripsisse putandus est vir magnus: lixas et calones et quoscumque cerdones promptius inter culinarias, militares aliasque serviles operas addiscere quamcumque à vernacula sua discrepantissimam lingvam, imò duas vel tres, quàm scholarum alumni in summo otio, summâ contentione unicam Latinam (Eilhardus Lubinus).	Sed obstare videtur lingvae Latinae difficultas,
15. Haec si vera sunt (negari autem vix possunt), necessariò culpa residet aut in lingvae hujus enormi aliqua difficultate, aut in docendi eam praeposterâ methodo. Si in lingva ipsa, frustrà illam gentibus commendare instituimus: non procedet res. Si in methodo, spes est obicem arte amoveri posse.	quae difficultas an vera, disquirendum
16. Non autem penes lingvam residere culpam certâ demonstratione ostendi sic potest. Quae lingvam difficilem reddere possunt, tria sunt: articulationis distorta monstrositas; significationum vaga incertitudo et variationum nimia irregularitas. Atque horum nihil prae ceteris Latinae lingvae inest:	Tria lingvam aliquam difficilem reddentia Latinae minus insunt: ut
17. Articulatio enim pulchra satis, grata, svavis est seu literas spectes, seu syllabas, seu voces etc. Literâ enim nullâ utitur haec lingva, quâ non caeterae utantur omnes. Nullum scilicet hîc invenias Hebraicum hain; nullum Arabicum Hha (quod omnium difficillimum pronuntiatu censet Erpenius); nullum Anglicum th; nullum Polonicum per nares efflandum a (**) vel e(**) etc. Vocales nonnisi quinque habet easque uniformiter, clarissimè semper enuntiat: neque consonis jam indurandis, jam emolliendis aliter et aliter ora torquet, uti Slavonica. In summa, plana hîc sunt omnia. Syllabas etiam, quae haesitationem inferant aut mordere cogant lingvam vel labia, nullas adeò habet. Quemadmodum nec voces aut monstrosè prolixas ut Hungarica, aut deformiter curtas ideóque in sententiam acervatim conglobandas ut Chinensis et ex parte Germanica.	1 articulationem asperitas,
18. Significatio plerarumque vocum et phrasium satis determinata rebusque facilè applicanda Latinis inest: incerti, praeterquam in quibusdam antiquis (quibus nullo adeò damno carere possumus), minùs hîc quàm caeteris lingvis.	2 significationum vaga incertitudo,
19. Sicut et variatio seu formatio vocum et phrasium plerunque analoga et ad leges cerzas jam revocata: anomaliarum longè minùs quàm in Graeca aut vulgaribus plerisque occurrit. Quae et ipsae tamen jam determinatae sunt, turbare, si attentio adsit, non possunt.	3 variationum nimia irregularitas
20. Tota igitur culpa necessariò in methodum recidit: quod ut palàm fiat, demonstrandum est à fundamentis.	Methodi igitur difficultas obstat

[153] Caput VII De usitata hactenus lingvas, Latinam praesertim docendi et discendi methodo variè impedita
Si methodus est, uti definitur, certa et compendiose aliquid agendi via: antiquos methodum lingvas docendi habuisse nullam, nos eatenus valdè imperfectam evinci poterit.	Methodus lingvarum
2. Antiqui enim non aliter quam usu, hoc est crebrâ et diuturnâ cum loquentibus conversatione, loquentes intelligere, tùm et ip simet loqui, consvescebant: quomodo et hactenus nobis inlantibus vernaculae plebeisque aliae quaecunque vulgares discuntur. Quae res artis nihil habet nec via certa et compendiosa dici potest. Nempè qui sic lingvam didicit, utrùm didicerit totam, incertus est: cùm non cuivis, ubivis, quovis tempore de omnibus materiis sermones audire datur. Si autem, dum detur, exspectandum est, multorum hominum conversatio multarumque rerum occasiones exspectandae sunt: quae res necessariò secum remoras trahit. ldeò qui lingvas non nisi usu discunt, ultra unam et alteram perfectè discere vix possunt. Si plures, frusta lingvarum erunt, non lingvae: sed et id ipsum informe quid et inconditum. In summa usu solô lingvas discere, occasionale quid est et prolixum et superficiarium, hoc est imperfectum.	antiquis fuit nulla praeter usum: quae res ambagiosa est et imperfecta,
3. Nobis tamen ad lingvam Latinam hoc tempore ne haec qui dem ambagiosa via servire potest, quia ubi sic lingvam illam disca mus usu, non est, postquam illa vulgaris esse desiit solúmque in libris superest. Cum libris autem conversari non est aequè promptum nec ad intentionem aequè confert atque cum hominibus vivis: quia liber, res muta, si quid non intelligo, nullô nutu aut gestu aut rerum commonstratione aut per synonyma et periphrases tàm diu, donec capiam, iteratione subvenire mihi potest, uti potest vivus doctor.	nobis tamen ad Latinam lingvam sic etiam inutilis
4. Necessariò itaque eò veniri debuit, ut ab arte peterentur auxilia: methodicâ scilicet aliquâ ad libros intelligendos introductione. Nec aliter potuit, quàm ut conficerentur lexica, voces Latinas vocibus vernaculis permutantia et sic sensum dictorum recludentia: adjungerenturque regulae grammaticae formas et normas structurae sermonis Latini in vocibus tàm singulis, quàm junctis detegentes. Hactenus rectè, si rei summam consideres. Quia non aliter meliùs lingvae tàm doceri et disci, quàm excoli possunt atque per rerum enarrationem seu nomenclaturas, quod hîc authores praestant; et vocabulorum repertoria, quae hîc lexica sunt; et informationem, quibus modis vocabula texantur et in sermonem contexantur, quod grammatica expedit. Prorsus itaque bonô consiliô (NB.) tria illa pro studii Latinae lingvae fundamentis assumpta sunt: nec meliùs excogitari quidquam unquam poterit, uti pòst videbimus.	Meritò igitur ab arte peti coeptum est auxilium
5. Particularis tamen istorum modus et usus talis adhuc est, ut [154] meritò viri mthodum scholis usitatam variis querelis prosequantur: et nos leviorum tardiorumque profectum culpam omnem in methodi illam vitiositatem rejiciamus.	Sed quô successu?
6. E querulantium infinito numero unum producam, Eilhardum Lubinum, theologum clarissimum, qui praefatione suâ in Novum Testamentum, quod trilingve anno 1614 edidit, ita scribit. Vulgata illa pueros in scholis instituendi ratio talis mihi videtur prorsus, ac si quis conductâ operâ et studiô iussus fuisset modum aut rationem aliquam excogitare, quâ praeceptores pariter et discipuli non nisi immensis laboribus, ingentibus taediis, infinitis aerumnis et nonnisi longissimô demùm temporis intervallo ad Latinae lingvae cognitionem illi adducerent, hi adducerentur. Quae quoties repet, vel iniquâ mente revolvo, concutior toties penitisque horresco medullis. Et mox: Quae dum saepius mecum expendi et consideravi, non semel, fateor, in illam cogitationem adductus sum, ut à malo quodam et invido genio, humani generis hoste, in scholas per malè ominatos quosdam monachos haec initiô introducta esse, prorsùs mihi persvasum habeam. Addit postea, quid tamen tàm praepostero labore consequamur: enascuntur, inquit, nonnisi germanismi, soloecismi, barbarismi, Latini sermonis abortus, dedecora et dehonestamenta et sordes. Haec ille.	Testantur querelae multorum, ut Domini Lubini
7. Aliorum producere testimonia quid refert? Nota sunt haec jam vulnera, remedia magis exspectant quàm exprobrationem. Causas itaque potiùs hujus mali detegamus: ut intelligere nos morbum intelligamus remediique inveniendi concipiamus spem.	Resque loquitur ipsa
8. Ad tria capita revocari possunt vulgatae methodi errores et peccata. Primò, quòd viae ignaros in viam extrudat sine duce. Secundò, quòd eosdem insuper in loca salebrosa et invia impellat. Tertiò, quòd scandere cogat rerum fastigia, non admotis scalis et gradibus.	Errores vulgatae methodi tres:
9. Primum peccatum hoc est, quòd lingvam ignotam, Latinam, discere pueri jubentur abstractè sine praevia legitima rerum cognitione; et cujus igitur ductu eam discent? Discere enim est in rei alicujus ignotae notitiam per aliquam notam venire. Dicat quis: discunt Latinam ductu vernaculae, jam notae. Rectè sane, si haec jam nota sit. Sed falsum supponitur pueros vemacula, quia pronuntiare sciunt, intelligere etiam, cùm vix decimum quodque verbum rei suae applicare sciant: nempè quia id docti non sunt, neque docentur, uti adhuc res geritur. Imperitus ergò est hic dux, quicquid praesumat: ad circumductandum per ambages potius, quàm ad rectà scopum versus ducendum idoneus.	I qu`d lingvas doceat abstractè, sine praeviâ rerum cognitione
10. Quid enim quaeso puerum juvabit voces Latino-vemaculas aut vemaculo-Latinas recitare posse, si neutras intelligat? Idem psittacus poterit. Nugae itaque sunt, quòd prima Latinitatis tirocinia vulgò à vocabulis homoeoteleutis Deus Gott, necessitas Not, manus Hand, pignus Pfand etc. incipiant. Nam si puer quid Not, quid Pfand, quid alia ejusmodi sint, nesciat (nescit autem), inge-[155]mina millies et iterum millies, Latina et vemacula, tantundem erit sonus sine mente. Prorsus itaque hîc à janua aberratur, quòd verba rebus non adstricta per inane volitare seu jubentur, seu permittuntur.
11. Secundum peccatum est, quod tirones à principio statim in multiplices impelluntur salebras: grammaticales intelligo tricas. A formali enim, potiùs quàm à materiali, Latinitatis structuram auspicari (hoc est à grammatica potiùs, quàm à lexicis vel authoribus) solenni scholarum more receptum est. At quid hoc obsecro est? nisi formam introducere velle in non-materiam; numerare velle in marsupio non-pecuniam; dividere velle non-numeros; hoc est agere nugas? Minùs absurdi haec res haberet, si praecessisset grammatica vemacula, in qua necessitatem et usum generum, casuum, declinationum etc. jam antè percepissent pueri. Id enim exemplis lingvae notae (vernaculae) assequi fuisset faciliùs et hîc jam ut praenotum haberetur magnô ingeniorum levamentô. Sed proponi grammatica in scholis vemaculis nondum coepit, hîc demùm, in Latinitatis aditu primô, talia pueris ostenduntur: ut plerique illorum in Latina tantùm lingva ista sic haberi sibi imaginentur et monstrosa nescio quae concipiant.	II quòd incipiat à formali, hoc est à grammatica, etquidem non vernacula
12. Atque ut gravior sit crux, datur pueris in manus grammatica Latina non verbis vernaculis, quae illi intelligunt, sed Latinis, quae nondum intelligunt, concepta: prorsùs ac si quis alicui nostrûm Arabicam vel Mogolicam discere cupienti praecepta ejus offerat illâ ipsâ, nobis ignotissimâ lingvâ conscripta. Quis nostrûm quaeso de talibus sibi gratularetur subsidiis? quis non illudi sibi potiùs crederet indignationemque in magistrum talem conciperet? Et tamen quod fieri nobis nollemus nos adulti, et si quis tale quid in nos designet, injuriam aut ludibrium interpretaremur, hoc ecce in tenella ingenia committimus ipsi!	nec verbis vernaculis concepta, sed verbis non intellectis res non intellectas enarrantibus,
13. Atque ita tirones nostros, militiae adhuc inassvetos, triplici simul objicimus hosti, triplicem simulluctari cogimus luctam. Primam cum verbis regulae, ut ea intelligant. Secundam cum sensu regulae, ut quid sibi velit assequantur. Demum cum Latinae lingvae genio, à vernacula sua plerunque (etiam in analogis) recedente. Tacebo jam regularum multitudinem, obscuritatem etc. Labor ex labore ibi nascitur et taediorum non est finis. Et possibile sit non haesitare puerum? non caligare? non delirare propemodum?	cujus rei tria notantur absurda: 1 2 3
14. Tertium usitatae nunc methodi peccatum est, quòd non gradatim ire, sed impossibiles saltus saltare discipulos cogat. Faciam id clarum, ne quis dubitet: plusculis etiam verbis, ut intricatissimas hasce tricas et detegamus rectè, et è scholis emoveamus, si possumus.	III quòd scandere fastigia sine praestructis scalis cogat,
15. Receptissimum scholis est post degustata grammaticae praecepta in authores venire. Sed quos? Quae optimè constitutae videri volunt, optimos statim accersunt, Ciceronem ac Virgilium: pro primis etiam tironibus Epistolas Ciceronis selectas (id est breviores) et Virgilii Eclogas assignantes, paulatimque ad alia eorundem [156] authorum discipulos praeparantes. At quid est a)erobatei=n, obsecro, si hoc non est? Quid est volare sine pennis, si non hoc? Ciceronis enim Epistolae, quanquam familiares dicantur, scriptae tamen sunt à viris ad viros, plerunque de reipublicae negotiis: quid aetatulae puerili cum talibus? iterum eos non intllecta sorbere cogimus.	id est Latinitatis studium ordiri à Cicerone et Virgilio, cujus rei absurditas ostenditur,
16. Quid verò de Virgilianis demùm dicemus? quae ob styli poëtici sublimitatem pueris nullâ ratione imitabilia (et cui ergò usui proponuntur?), imò ob acumen poëtarum principis summis etiam artificibus admirabilia, pueris nullo modo perceptibilia sunt. Praesertim Eclogae, ob solam brevitatem huc trahi solitae, quae aenigmatum tàm plenae sunt, ut praeceptores ipsi passim haereant, quid dicatur, incerti. Nec enim pueris ista scripserunt authores illi, nec fore aliquando, ut ista huic aetatulae, et quidem lingvam Latinam ignorantibus proponerentur, somniare poterant: sed scripserunt sui similibus, viris, et quidem ingeniô acutis, judiciô maturis, rerum usu exercitatis. Et scripserunt de rebus sui temporis sibi notis, nobis ignotis: nisi quantùm notitiae seduli Romanae historiae scrutatores sibi comparare possunt. Quid ergò haec ad pueros, in ea demùm, quae hîc domi circa se habent, prospectare incipientes? Denique sunt illa scripta stilô sublimi, affectato: quid isti rei cum puerili balbutie?	1 Quia pueros res, quarum capaces non sunt, capere volumus 2 Et quidem stilo supra captum sublimi
17. Refertur inter apophthegmata Atilium quendam dicere solitum: adoleseentes in foro sie auspicari à eausis centumviralibus, ut pueros in scholis ab Homero, cùm utmmque horum maximum sit, ad id autem, quod summum est, gradibus iri oporteat. Unde patet olim pro absurdissimo fuisse habitum, si quis Homerum poëtam Graecum pueris Graecis proponere voluisset: Virgilius autem annon Latinorum Homerus est? Si quis vulgaris paedotriba pubi Germanicae, quam literarum elementa docendam suscipit, evolvendum et imitandum proponeret Regentenbuch Reisneri aut poëmata Opitii, rideretur. Quare? quia pullos implumes per sublime volitare vult; catellos, cursitationem demùm pertentantes, feras robustas insequi jubet; plaustrum oneribus praegravatum à novellis equuleis, crura nondum firmatis, trahi poscit: id est rem impossibilem exigit, aut certè ridiculam, dum creaturas imbelles, oneribus tantis impares nihilominùs protrudendo et ut loquuntur sublevando, ut quod fieri vult, fieri videatur, ipse variô et operosô, sed inutili nisu circumagit et versat: jam ante se machinam suam (unà cum praejuncto misello equulo) trudendo, jam pone se trahendo et raptando, non absque anhelitu et sudore utrinque: modò ut spectatoribus fucus fiat, hoc est ut discipulus agere videatur id, quod non agit nec potest. Adhuc de paedotriba illo parùm prudente loquor, qui per vim ingesta pueritiae vellet vemacula illa, quae pueritiae scripta non sunt. At vulgò in scholis Latinis duplò plus deliramus, dum aequè seria et ardua pueritiaeque captum excedentia pueris in lingva peregrina, illis demum diseenda obtmdimus.	Quod ne in vernaculi quidem tenellis sius quisquam fieri permitteret
[157] 18. Quod dicunt non rerum causâ haec pueris proponi, sed ut verba, phrases, stylum discant; res haurient, adultiores facti, respondeo: infelix divortium non separanda separare. Psittacosne formare, qui reddant sine mente sonos, proposuisti? Supponitur autem falsum, verba et phrases rebus non intellectis intelligi posse: quod nec factum est, nec fiet unquam. Et fac posse: cur rerum vacuos in aliud tempus differimus, si simul cum verbis verbis designatarum rerum notitiam imbibere liceat? Cur militiae tironibus vaginas sine gladiis damus? Cur tenellis ventriculis cortices sine nucleis devorandas objicimus? Sit denique, discatur sic lingva, ut prius intelligatur tota, quàm resumimus authores rerum causâ evolvendos: an tamen ideo à fastigio inchoare turrim oportuit?	Objectio prima, de lingva ante res discenda
19. Dicunt: Perfectum sumendum est pro idea. Ego verò id ineptè dici ajo, si non respiciatur ad gradus. Intendenda utique est perfectio, sed tùm, cùm ejus assequendae spes est: nempe cùm sumus in propinquo. Eminùs et statim ab initio perfectionem quaerere est abortum quaerere: quia extrema sine mediis nec cohaerent, nec coëunt. Balbutiei non proximè adjacet eloquentia, gradus interveniant necesse est. Mox à flore decerpere velle fructus aut cùm vix facta est sementis vel cùm segetes demùm surgunt in culmum, colligere velle manipulos et implere horrea, insanum.	Secunda, de exemplari perfecto pro idea sumendo
20. Nec reticendum est Ciceronis eloquentiam non ob phrasium prae aliis elegantiam aut copiam (quae apud Plautum, T erentium, alios saepiùs et festiviores occurrunt) commendari, sed ob admirabilem argumentorum inventionem et dispositionem. Quod reale quid est judiciumque plusquàm virile requirit, à captu puerili nimis quàm remotum.	In Cicerione, quod singulare est, plusquam virile est
21. Utinam autem vel à nutricibus discere libeat, quô illae ordine et gradu infantibus vernaculam instillare, vel etiam alimenta vitae paulatim roborandae causâ ingerere soleant, observando! Non tàm enormiter aberraremus certè! non tot intolerabiles ideóque vanos et ridiculos tentaremus edere saltus! Nunc autem an aliud faciunt scholae, quàm faceret, qui infanti lactis adhuc indigo brassicam, haleces, bubulam infumatam et similia, quibus concoquendis robusti vix sufficiunt stomachi, ingerere vellet? Aut illi edentulo tenellis gingivulis diffringendas objicere nuces? Aut faceret nobilis aliquis, qui filium bimulum (eâ ductus ratione, quòd in equitem evadere debet) equo insessitare vellet ferociori, ut tempestivè adsvesceret? Id enim nimis intempestivè fieret: quia nimis ante tempus. Discat prius puer pedetentim incedere; tùm liberius cursitare; pòst equitare in arundine longa; demùm veniet tempus, quô equum etiam insilire et agitare poterit; aetas ipsa eam rem promptè addiscendi adferet tàm occasiones, quàm facultatem.	Nutrices et equisones methodum scholarum absurditatis convincunt
22. Denique certus ego sum, si hodie resurgeret Cicero scholasque ingressus nostras, scriptis suis balbutientem pueritiam sic macerari videret, aut rideret profectò, aut indignaretur. Quippe qui olim iam protestatus est, se eum non posse docere dicere, qui nesciat loqui (3. De oratore). Quid volumus amplius? Pergimusne in- [158] vito illi balbutientes nostros obtrudere formandos tamen? Id verò fieri posse ille negat: negat et ratio ipsa. Ut enim natura, ita ars nullô modô saltum admittunt. Gradatim necesse est procedant, quae processura sunt: aut profecto consistunt, haerebunt, vanescent, in fumos ibunt omnia. Quaeso enim te, potestne fieri arbor, quod virga non fuit? aut ficus, quod non priùs grossulus? Potestne aliquis occupare summum scalae, qui non priùs infimo institit gradui? Aut potestne ab imo venire ad summum, qui non processit gradatim? Desinamus obsecro delirare, et puerulis nostris inextricabiles hâc aetate tricas ne obiciamus; ingeniolis teneris inutiles cruces ne figamus, tempus perdendi occasiones ne tam studiose quaeramus.	Cicero discipulos pueros non admittit
23. Majori cum emolumento majora illa differuntur: majore usu praesentes horae in minora, aetati et profectui accomodatiora, impenduntur. Discamus primò Latinè balbutire, tùm loqui; tandem Ciceronem, ut nobis dicendi quoque commonstret artificia, adibimus. Etiamsi prius tam expediti reddamur ad omnia Latinè eloquendum ac vernaculè jam quisque nostrûm potest, adhuc tamen apud Ciceronem, Terentium, Vergilium, Ovidium, quod discamus, erit: imò tùm demùm erit. Quia nisi quis vocum omnium significationes proprias loquendique modos vulgares intelligat, sublimiora illa sermonis artificia et ornamenta ne olfacere quidem poterit: nedum ut capiat aut ullum inde ferat fructum.	Quia id nullô usu fieri potest
24. Concludat disserationem hanc magnus mysteriorum philologicorum antistes Vossius: Latinae lingvae docendae rationem (inquiens) à vulgari aliam inveniendam esse lubens agnosco tantamque canonum et exceptionum molem, quae pueritiae ingenia hodie obtundunt, neutiqiam necessariam, imò noxiam maximoperè esse sentio. Quod utinam intelligerent, qui pueritiam in hujus artis praeceptis formandam suscepêre! Nam per eos haud aliâ ratione grammaticam licet discere, quàm discendis tot supervacuis, quae paulò post ventis tradantur. Atque utinam hâc solum parte peccaretur! Nunc illi etiam, qui non exiguâ curâ omnia in docentium potiùs quàm discentium gratiam persequi sese studuerunt, immane quantùm falsorum canonum coacervârunt: et tamen in tanta commentorum commentariorumque mole plurima quoque momenti maximi nec digitô attigerunt etc. (libro VII Grammaticae, capite I).	Vossii testimonium

[158] Caput VIII De emenda Latinae lingvae methodo hactenus variè agitata consilia
Placet videre, qualia tentata fuerint hucusque illarum methodi confusionem remedia: ut postquam constiterit, quibus morbus loco motus non sit, de efficaciori aliquo circumspici possit faciliùs. [159] Memorabimus igitur breviter ea, quae intra seculum publicè tentata sunt in Germania nostra: non per consilia solùm, sed per contentiones atroces.	De Latina lingva in scholis docenda disceptationes
2. Contentionis caput fuit: Praeceptisne, an usu docenda esset Latina lingva? Alii defenderunt hoc, alii illud et adhuc sub judice lis est. Duos è primariis methodi magistris scholarumque reformatoribus adducam: magnum illum Melanchthonem, litterarum per Germaniam restauratorem, et laudatum proximè Lubinum.	Utrum per grammaticam an sine illa
3. Melanchthon (praefatione in Syntaxin ad Justum Jonam) vehementissimè in eos Latinitatis doctores invehitur, qui lingvam hanc usu solô sine praeceptis docere praesumunt. Vocat id confusaneam discendi rationem, quâ nulla perfecta doctrina ullo in genere comparari possit, istosque pessimè in juventutem consulere, qui illis rem non in praesens solùm perniciosam, sed per totam vitam illis et reipublicae nocituram persvadent. Postquam enim semel induissent contemptum praeceptionum grammaticarum, afferre deinde similem neglegentiam ad caeteras artes majores: tandemque animis elabi reverentiam legum, quae privatos et publicos mores gubernan; ut ita negligentia in re, ut initiò videtur, levi ingens tandem pariat malum etc. Haec Melanchthon dictô locô. Alibi autem sic pronuntiat: Publicè debebant in tales praeceptores poenae constitui, qui praecepta fastidiunt.	Melanchthonis pro grammatica suffragium
4. Lubinus contrà (in praefata illa sua praefatione) ita disserit: Quid aliud institutio haec in scholis grammatica est, quàm studiorum remora? quàm puerilis, imò iuvenilis aetatis depopulatrix? quàm liberalis mentis aut indolis carnificina? quàm denique optimorum ingeniorum è schola profligatrix? Et cui hactenus inaestimabilis et irreparabilis totius humanae vitae tam brevis, tam fugacis damno ac clade impenditur totum illud pueritiae, adolescentiae, imò verò in multis etiam juvenilis aetatis ad annum vigesimum et ampliùs vitae spatium, amoenissimum illud totius vitae humanae ver. Et cujus indelibatos flores et tenerrimas rosas decerpunt morosissimae illae et ingenuis ac generosis mentibus ingratissimae ac formidabiles praeceptiunculae grammaticae, et quarum mox nullus ampliùs usus etc. Praeceptores discipuli ut parentes suos amare debent: quos tamen plerunque oderunt et metuunt, imò trepidant ut tyrannos et carnifices suos, virgis ac plagis formidabiles. Quod malum totum propemodum debetur (NB.) praeceptis grammaticis, quae secundùm vulgatam hanc rationem pueris omninò inculcanda sunt, nec tamen nisi plagis et verberibus (NB.) inculcari possunt: quippe quorum cùm puerilis aetas nundum sit capax, illa naturaliter refugitet aversatur etc. Praeceptores quoque ipsos grammatica non potest non reddere austeros, difficiles et morosos: dum jubent illud agere, quô puerili aetati vis infertur quodque est naturae contrarium et inimicum.	Lubini i grammaticam invectivae
5. Ne quis autem suspicetur Lubinum forsan non omnia grammatices praecepta, sed obscura illa, perplexa, variè confusa, qua vulgò habentur, abominari: audiamus, quomodo se paulò pòst ex-[160] plicet: Quamvis autem remorae istae praeceptis grammaticis, toties mutatis, objiciantur, tamen ut vel maximè tandem constituerentur exactissima (NB.), quibus nec addi nec demi ampliùs aliquid posset, caveretur etiam vel edictô imperatoris, ne vel tantillum in illis mutaretur et illa praecepta communiter in omnibus scholis proponerentur: tamen ne sic quidem puerili institutioni satis consultum arbitrarer. Ideò, quòd praecepta illa, qualiacunque etiam illa tandem sint (NB.), puerili aetati minimè conveniant. Illud enim in omni institutione ante omnia curandum est, ut institutio illorum, qui instituuntur, captui accomodetur: quô non observatô omnis illa in scholis calamitas enata videtur etc.
6. Posteà: Numerantur in vulgatis apud nos grammaticae compendiis centum et octoginta artis vocabula et plus eô: in syntaxi septuaginta et ampliùs regulae cum tot exceptionibus; quae pleraque adeò obscura sunt, ut vix à grandioribus aetate, judiciô et doctrinâ jam provectioribus intelligi possint. Haec autem omnia quid aliud tandem sunt quàm totidem puerilis aetatis impedimenta et remorae? imò totidem calamitates et cruces, puerili aetati fixae? totidemque tricae, quibus pueri non aliter implicantur, quàm tenerrimi pulli gallinacei muliebrium projectarum comarum tricis intricantur? Prorsus ac si fieri neque possit, neque debeat, ut lingva Latina addiscatur, nisi cum aerumnabili labore et tanta juvenilis aetatis jactura
7. Tandem subdit: Si quis infantem docere cupiat ambulare illumque statuat non solùm in lubricam glaciem, sed insuper etiam calopodia ferrata ex politissimo ferro pedibus eius subdat; imò verò etiam grallos ejus pedibus accomodet et prius cupiat illum docere artificiosè incedere, quàm etiam naturaliter et ullo modo possit incedere: ille sanè furiosissimus omnium mortalium meritò censeretur. Talem profectò furorem (NB.) jam dudum insanivisse mihi videntur illi, qui hanc tot jam saeculis usitatam instituendi pueros in scholis rationem per regulas ac praecepta primi introduxerunt. Et quibus longè insaniores adhuc illi fuerunt, qui praecepta grammatices in se obscura insuper versibus inclusa pueris proposuerunt (NB.). Versibus, inquam, adeò obscuris, ut etiam nobis aetate provectioribus ad intelligendos illos Oedipô quodam opus esse videatur.
8. Hucusque Lubinus: cujus in grammaticas illas scholis usitatas institutiones indignationem prolixius (nondum ex toto: plura in eam rem habet) adscripsi, ut quàm seriò vir ille tricas illas detestatus sit, apertè constet.
9. Aliorum similia judicia non attingam, nisi quòd Caselius (tantus te ipse vir!) plusquàm nugas grammaticas in flexione dictionum consistere arbitretur.	Caselli de grammatica judicium simile
10. Magnus denique Lipsius ita queribundus scribit: Mihi puero triplex olim grammatica praelecta in triplici migratione. Ad annum decimum nugae illae tenerunt ab anno octavo. [161] Quinque illi anni si in stylo et graviorum rerum scientiâ positi fuissent, quis mihi fructus? Et haec peccantur cottidie: non tam imperitiâ, quàm ambitu docentium et pravitate. Cui vos quoque velut publico malo mederi par sit. (Scribit haec ad praesidem Flandriae, centuria I Miscellanearum epistolarum 94.)	Itemwue Lipsii
11. Ecquid autem consilii tulerunt, qui sic scholasticae methodi morbos detexerunt, ut nec ignorari nec excusari queant ampliùs? Lubinus duplex proposuit. Alterum de condendo coenobio, ubi omnes doctores, magistri, famuli et ministri, culinae etiam et cellae praefecti, nonnisi Latinâ lingvâ, atque eâ purâ et Romanâ utantur: in quem locum delati adolescentuli sic lingvam illam, sicut olim Romae addiscant, solâ consvetudine, conversatione et usu. Optat igitur dari aliquem redivivum Carolum Magnum, literarum et literatorum patronum et patrem, qui ad rem tàm salutarem sumptus necessarios conferat: speratque eâdem arte Graecam et Hebraeam lingvas a morte resuscitari posse.	Lubini de erigendo coenobio consilium
12. Sed vellem scire: Multosne hâc ratione lingvas illas doceri posse confidat? Certè vix tot, ut tantis sumptibus res digna videatur. Et quid ergò caeteris fiet interim? Plures autem si quotidie ingressuri sunt (ut in rebus publicis integris fieri necesse foret), inferent secum vernaculae usum miscebuntque perpetuò. Nec enim Latinitatis illi magistri tot numero, ut populum repraesentent, ali possunt.	Quod expenditur
13. Huic incommodo remedium ostendit Janus Caecilius Frey, ejusmodi svadens collegia plura viris Camulisque literatis, eleganter Latinam, Graecam vernaculamque loquentibus, referta: ubi à secundo aetatis anno pueri (NB.) habitent et conversando, ludendo, bibendo Latinam caeterasque sic usu discant, sicuti domi educati maternam suam discerent. Promittit fore, ut quinto anno Latinius, magisque Atticè, loquantur quàm illi, qui decem annos in classibus erudiantur. Addit: Ne vana narrari putes, sic instructus est maximo reipublicae literariae commodo sapiens Gallus, Michael Montanus. Sed scrupulus ille de non multis sic educandis manet tamen.	Caecilii Frey consilium idem
14. Deserit ergò Lubinus viam hanc consiliumque dat aliud. Nempè ut condatur liber, in quo rerum omnium depictae sint imagines cum adiectis sententiis brevissimis tot, donec totius lingvae verba et phrases exhausta essent. Tum haec pueris ordine vult commonstrari et explicar: ab illis verò cum amoenitate spectari et memoriae mandari etc. Haec via omninò rationabilis est; sed vir optimus consilium tantùm dedit, operi conficiundo manum non admovit, consilium mansit consilium.	Lubini de condendo libello imaginibus res et sententiis lingvam exhibente
15. Caselius igitur cum aliis authores pueris in manus dandos esse docent lectionemque et styli exercitationem perpetuam urgent. Sed quibus adjumentis eò veniri possit, ut pueri authoribus intelligendis pares sint, nescio, an quisquam eatenus docuerit. Res igitur unius diligentiae fuit tot difficultatum scopulos superare potuisse, unius patientiae tot nausearum devorare molestias.	Caselius rectà in authores ire svadet
[162] 16. Wolfgangus demùm Ratichius modum quendam peculiarem authores adoriundi inque succum et sangvinem convertendi docere tentavit. Nempe ut statim à perceptis literarum elementis easque in syllabas colligendi ratione author puerulis (Terentium hunc in usum commendat) in manus detur: quem legendo et relegendo tum lectionem promptam addiscant, tum confusè aliquomodo intelligere incipiant. Tertiâ vice resumi et pertransiri vult propter declinandi et conjugandi exercitia: non secundùm praecepta ulla, sed secundùm declinationum et conjugationum typos, quos perpetuò inspectari vult, nec seponi priùs, donec discipuli non indigere se istis serperastris ipsimet videant et abjiciant. Tandem authorem reassumi vult propter phraseologiam eâque occasione inculcari regulas syntacticas. Illius enim lex est: Praecepta non praeparare aut dirigere, sed confirmare. Haec summa est Ratichianae illius vulgò decantatae methodi. Sed et hoc (NB.): Vult praeceptorem solum agere omnia, discipulis silentium injungit Pythagoricum.	Ratichius ejus rei modum docet,
17. Quae methodus utut applausores reperit, reperit tamen et contradictores. Opposuit se inter alios Marius de Strachindis, jurisconsultus, qui editô in lucem (sub titulo Ratichius non radicans) libellô pleraque ejus fundamenta subvertit, nihil adeò viâ istâ profici, plus remoras augeri ostendens. Promisit autem idem Marius propriam quandam meliorem methodum, quam utrum publico exposuerit, mihi non constat. Scio alios atque alios in perficienda Ratichiana methodo laborâsse viamque inter experientiam puram et aeternum grammaticae colluctamen mediam quaesiisse.	Sed refutatur à Mario
18. Haesit tamen quorundam animis Lubini de sententiis consilium. Construxit itaque Ezechiel Vogelius (anno 1620) totius lingvae Latinae unius anni spatio docendae et discendae Ephemerides, assignatis ad dies singulos circiter quindecim sententiosè dictis ex sacris et profanis scriptoribus. Eleganter omninò: nisi quòd picturae adhibitae sint nullae, nec gradus observati ulli, non necessariaque multa, antiquata et obsoleta, primis tironibus promiscuè obiecta. Nec methodus pueris ista inculcandi, quam libro praemisit, singulare aliquid habet.	Vogelii Latinae lingvae Ephemerides
19. Meliorem itaque sententiarum apparatum condidisse visus est Casparus Seidelius centuriarum XX, quem anno 1638 vulgavit sub titulo Portula Latinae lingvae verè aurea, praetiosissimis gemmulis exornata, pro Christianis pueris ex sacrarum paginarum beatorum Patrum, theologorum, medicorum, philosophorum, poëtarum etc. monumentis singulari studiô et labore confabricata et erecta. Atque hanc Portulam suam quia meliore methodo ad usum facilem et jucundum Seidelius instruxit, multorum honesta judicia meruit.	Seidelii Portula Latinae lingvae
20. Non hîc silentiô praetereunda est elegans inventio Januae lingvarum Hibernica, cujus historiam ut à nobilissimo viro, Domino Johanne de Bodek, equite Borusso (quem honoris causâ nomino, quippe cujus industriae inventi publicationem primam debemus), accepi, paucis referam. Susceperat is cum Generosis quibus-[163] dam Anglis (ex Pauletorum et Palinneriorum praenobili familia) anno 1605 ad Hispanos peregrinationem: cumque Vallisoleti legatum regis Angliae (in acta pacis paulò antè inter duo ista Regna per connestablium Castellae Johannem de Valasco sancitae juraturum) aliquot septimanas exspectarent, accidit, ut à Patribus Theatinis (ita Jesuitae Hispanis nominantur) ex seminario Anglicano Salamanticensi salutarentur. Inter quos cùm esset Hibernus quidam pater sermoque de addiscenda compendio lingva Hispanica incideret et consilium peteretur, methodum ille suam, quâ lingvam quoque sanctam addiscendo feliciter usus fuisset, commendare coepit. Voces nimirum Latino-Hispanicas in sententias 1200 redactas, quas quisquis didicisset, totius lingvae fundamenta intelligere; et quod restaret, authorum Hispanicorum lectione (inter quos opera Ludovici Granatensis commendabat) suppleri posset. Quod scriptum postquam illis pro suo ipsorum duntaxat usu communicâsset, ab illis in Angliam delatum est inventioque dignas habita, quae tenebris premi non permitteretur. Prodiit igitur in Anglia primùm cum Anglica et Gallica versione libellus hôc titulô: Janua lingvarum sive Modus ad integritatem lingvarum compendiô cognoscendam maximè accomodatus: ubi Sententiarum centuriis aliquot omnia usitatiora et necessaria vocabula semel comprehensa sunt ita, ut posteà non recurrant, exceptis quasi transcendentalibus istis sum, in, à, ex et similibus paucis etc. Recususque est idem libellus in Germania, versione auctus Germanicâ ab Isaaco Habrecht, Argentoratensium Medico. Sed eundem Gaspar Scoppius Mediolani sub nomine Mercurii bilinguis (Latino-Italicè, anno 1627) edidit: titulo autem Mercurii quadrilingvis (Latino-Germano-Graeco-Hebraei) 1636 Basileae. Ex quo admirandâ facilitate lingvam Latinam, et quamvis aliam disci posse mirè depraedicat: authoremque ipsum Wilhelmum Bateum (qui ingenti suo et amicorum labore, inter quos fuit frater ejus Johannes Bateus, et qui postremam manum imposuit sententiasque in duodecim centurias digessit, P. Stephanus Hibernus, opusculum cincinnârat) moriturum anno 1614 Madriti inventionem sibi commendasse narrat.	Patrum Hibernorum Janua lingvarum edita in Anglia primùm; mox in Germania; Tum in Italia
21. Horum omnium ignaro mihi obvenit etiam anno 1628 de compendiosiore Latinam lingvam tradendi via cogitandi occasio. Cúmque per didactica fundamenta repperissem vocabulorum et rerum similem quandam esse rationem tradique meliùs quam parallelè nunquam posse: condendum putavi librum, qui ordine res omnes rerumque proprietates, actiones, passiones percenseret, singulasque appellationibus suis convestiret: ita unô eôdemque libello et rerum compagem totam historicè recenseri, et lingvae fabricam totam in contextum unum perpetuum redigi posse ratus. Quod consilium cùm detexissem amicis, monuit nonnemo, exstare jam ejus modi libellum sub titulo Januae lingvarum communicavitque. Subsilii gaudiô, sed inspectô libellô non esse id, quod nobis optari coeptum erat, vidi, adeóque consilium sequutus meum, concinnare opusculum perrexi. [164]	Januae lingvarum nostrae condendae et edendae occasio:
22. Quod cùm absolvissem, sub titulo Januae lingvarum reseratae (reseratiora enim sic fore lingvarum interiora quàm apud Patres illos Hibernos sperabam) anno 1631 foràs misi, ad experiunda saltem interim judicia: quae ultra spem benigna fuerunt. Libellus quippe illenon tantùm in varias lingvas (Europaeas et Asiaticas) transfundi, sed et in scholas tam densè recipi coepit ut opus fuerit me et alios publicè inclamare, rem tanto applausu dignam non esse	Deque edita illa publicum judicium
23. Vix autem illud adornaram, cùm animadvertere coepi tironibus primis ad Januam illam difficilem fore aditum necessarióque illi praestruendum esse Vestibulum: praestructum itaque est annô sequenti, 1632. Sed eruditissimus vir David Vechnerus edito in lucem Templi Latinitatis Proplasmate, quàm necessarium sit Januae huic Latinitatis purae Templum adstrui, docuit; pulchrôque illius rei specimine in Januae titulo V (De igne) dato, ut laudabile propositum à plurimis approbaretur, impetravit. Sed cùm nemo auxiliatricem porrigeret manum sibique alia obvenerit vocatio, hanc ille sequutus, coeptum continuare opus intermisit.	Januae praestructum Vestibulum; adstruendumque Palatium
24. Nos tamen inde excitati et re penitiùs expensâ, animadvertimus totum lingvarum studium commodissimè in quattuor disterminari gradus: balbutiem, loquelam, facundiam et denique plenam eloquentiam; destinandaque hauriendis illis esse instrumenta et appellanda Vestibulum, Januam, Palatium, Thesauros Latinitatis. Quod anno 1637 datâ in lucem Dissertatione didacticâ etc. eruditorum insusurravimus auribus. Placuit permultis consilium: sed quod manum nemine admovente nobisque occupatis alibi exsequutioni datum non fuit.	De pleno Latinitatis studio consultatio
25. Dum haec aguntur, prodit anno 1634 Andreas Corvini, oratoriae in Academia Lipsiensi Professoris publici, ad Johannem Michaelem Dilherrum, eloquentiae in Academia Salana professorem, responsoria epistola: exhibens (quemadmodum inscriptionem habet) De compendiosa, jucunda et sola solida non duntaxat Hebraicam, sed et omnes alias lingvas addiscendi ratione judicium, sine cujusquam praejudicio quasi catholicum. Quô ille primô requirit grammaticam universalem, eamque talem, quae quasi ita sit metaphysica lingvarum, ut metaphysica est grammatica disciplinarum: quia talis grammaticae defctus nobis odiosissimam cramben, toties per omnium lingvarum grammaticas eadem iterandi, coxit devorandem. Tùm subjungi vult brevissima grammatica monita de illis, quae peculiaria isti lingvae sunt, ad quam acceditur. Mox in manum vult sumi lexicon, sed illud plenius et accuratius, atque ullum adhuc exstat, elaboratum. Nempe in quo omnis vox primitiva in derivata et composita sua ordine deducatur, adjunctâ mox plenâ designatae rei descriptione, ut nulla ignorari possit; meliorisque intelligentiae gratiâ superadditis aliarum lingvarum, quaecunque harmonicè assonant, vocibus. Demúmque pertransitô hôc lexicô, et inde vocum et rerum omnium comparatâ notitiâ, veniri vult ad authores, jam clarè intelligendos: unde potissimùm mo- [165] dus conficiendi periodos rerumque uberior cognitio hauriantur.	A. Corvini de lingvis per lexica docendis consilium
26. De hac methodo sua ejusque solidissimo usu spem suam author his expressit verbis: Mihi id certum et exploratum est, nullam aliam faciliorem et compendiosiorem et aequè solidam dari. Quô procliviùs mihi spero ignoscent in Hebraiea lingva Dominus Meelführerus, quòd non ipsius Clave Hebraicae lingvae, in Graeea Lubinus, quòd non ipsius Clave Graecae lingvae, Pasor, quòd non ejus Syllabo, Antonius Lobegoys, quòd non ipsius Hellade, Starckius, quòd non ipsius Lexico, Alardus, quòd non ipsius Graeciâ in nuce, in Latina Vogelius, quòd non ipsius Ephemeridibus, Starckius, quòd iterum non ejus Lexico, omnes omnium ordinum Nomenclatores, quòd non ipsorum Catalogis, omnes omnium Classium janitores, Comenius ipse, quòd non ipsorum Januis, et omnes denique alii, quòd non ipsorum Infundibulis quibuscunque ad lingvarum instillationem sim usurus. Qui quidem clarissimi viri, ut meritò laudantur publicitùs, quòd curâ miserrimae juventutis taeti praestigiatores illos (grammaticos intelligo) impudentiae manifestae arguere voluerint, qui se lingvas docere nobis persvaserunt, si praeceptiunculis grammaticis citra verborum massam nos usque ad annum 18. quasi in pistrino quodam detinerent: ita non possum non satis mirari, eos id non vidisse, haec bohqh/mata ad unum omnia certissimè horum defectuum alter utrô laborare, ut aut lingvarum massam non tradant, aut si tradant, non tamen ad adipiscendas, sed ad retinendas et recolendas tantùm lingvas jam tum adeptas faciant. Et paul poòst: Torqueant se quantum velint et vertant se quò velint omnium aliarum methodorum patroni, ipsâ tamen naturâ, rei evidentiâ, experientiâ et tw= e)/sw lo/gw(*) convicti, nostrae methodo herbam porrigere coguntur, ututtw= e)/xw lo/gw (*) obmurmurent. Ac meâ quidem sententiâ praestaret hanc methodum etiam in superiorum faeultatum adeptione observari, si hujusmodi singularum lexica darentur; sicut sanè studiosum juris felicissimè et citissimè incredibiles profectus facturum confiderem, si à lexico juris sibi familiarissimo reddendo jurisprudentiam potiùs auspicaretur, quam ab institutionibus et aliis libris.	Ab authore valdè commendatum Et in grammaticos invectiva
27. His tamen nondum acquievit (an quia nova ilIa grammatica et lexica nondum adornata viderat? quemadmodum neque nos hucusque) Jacobus Engelbrecht Stralsundensis, qui anno 1641 suam quoque vulgavit regibusque, principibus et rebuspublicis aliquot nominatim dedicavit omnium quotquot sunt eompendiosissimam (ita appellat) lingvae Latinae methodum, per lexieon solum bipartitum, quod sua illâ methodo adomatum simul in lucem dedito Cujus parte priore solas Latinae lingvae radices vemaculo-Latinè tradit et edisci vult, numerô 3661. Posteriori (quam Complementum seu Lexicon lingvae Latinae vocat) derivata et composita, quae in classes viginti duas digessit. Primô scilicet capite enumerans omnia nomina diminutiva; secundô omnia nomina derivata, significantia locum vel copiam; tertio significantia artifieium, dignitatem, statum etc. etc. Qua tamen viâ profici aliquid posse, sunt [166] qui vehementer dubitent, nec experimentum prostat. Cúmque verissimum sit illud lexicis utendum esse non ut magistris, sed ut ministris memoriae causâ: ab illa methodo, quae totum magisterium solis lexicis permittit, quid exspectandum sit, non video.	Engelbrechti per lexica quoque tentamen
28. Incidi quoque nuper in Gasparis Scioppii, comitis à Claravalle, Consultationes de scholarum et studiorum ratione, editas Patavii 1636: quibus ille vulgatam Latinae lingvae methodum (nominatim quâ in scholis suis Jesuitae utuntur) tanquam obscuram, intricatam, ambagiosam, toti realium scientiarum studio valdè noxiam mirè insectatur aliamque viam breviorem et amoeniorem per authores et grammaticam suam novam docet. Quam grammaticam editam esse anno 1628 Mediolani hoc titulo: Grammatica philosophica pro lingvae Latinae magistris et tironibus, ut scilicet tirones magistri, magistri autem tirones fiant. Pro qua in publicum commendanda scripsit (Consultatione quartâ) rationes septem, quae conscientiis episcoporum religionem sive scrupulum injicere debent, ne veterem grammaticam diutiùs in scholis tolerare, sed novam in eas introducere velint. Quarum rationum haec summa este I. Quòd usitata grammatica plena sit fraudibus et mendaciis, id est regulis falsis: falsa verò à magistris juventuti instillari turpe sit. II. Quòd illa ipsa mendacia, in minutas tricas dispersa, juventutem ingentibus et supervacuis laboribus onerent et ingenia excarnificent. (Solam etenim syntax in Alvari habere 500 regulas cum totidem exceptionibus, appendicibus et observationibus, ut discentem videatur ad insaniam vel suspendium posse adigere: quae tamen omnia Grammaticae philosophicae syntaxis sua XV regulis expediat idque sine ulla exceptione.) III. Quòd hae tricae plurimum temporis auferant discipulis, quod vel styli exercitio, vel aliis disciplinis utiliùs tribueretur. IV. Et exenterent innumerabilium hominum marsupia: qui non sine maximo rei familiaris intertrimento complures annos in grammatico pulvere consumant. V. Quòd plurimorum ingenia à literarum et scientiarum studio deterreant: ut propter ingentem numerum regularum, exceptionum, appendicum et observationum priùs oderint studia, quàm noverint. VI. Quòd eadem mendacia magistris quoque crucem figant et à gravioribus atque utilioribus studiis eos retardent. VII. Quòd per istas tricas Deus, ecclesia, respublica multò plurimorum operâ defraudentur, quam illis navare possent multi, nisi grammaticis difficultatibus vel à studiis absterrerentur, vel in illis aetatem tererent etc. Hactenus ille: cujus illam tàm laudatam grammaticam videre nostris in oris frustrà hucusque gestivimus.	Scioppii de authoribus et grammatica nova consilium Et contra vulgares grammaticas protestatio
29. Alios didacticos, qui lingvarum methodum facilitandi quaesiverunt vias consiliaque sua in publicum quoque dederunt, quid memorem? Fuerunt enim hôc semisaeculô complures, qui se totos huc dederant. Quos nobis vidisse et legisse contigit (dum meliora undecunque cognoscendi desideriô labori non pepercimus), fuerunt: Andreas Wilckius, qui sua didactica publicavit anno 1602. Christophorus Helvicus, cujus libri didactici ab heredibus editi [167] sunt anno 1619. Stephanus Ritterus sua publicavit anno 1621, quô et Elias Bodinus, Andreas Cramerus 1622. Statius Buscherus 1625. Iacobus Wolfstirnius 1627. Anno verò sequente 1628 vulgavit Gabriel Holstenius divinae Glaumianae methodi (hoc titulô eam publicè commendans) specimina quaedam: ipsam tantoperè dilaudatam methodum (quâ lingvae Latinae sex mensium spatiô, sicut et Graecae, Hebraicae, Germanicae; Italicae verò, Hispanicae, Gallicae, Anglicae, Belgicae, Sveticae unius mensis etc. promittebatur cognitio) prodisse non vidimus.	Aliorum didacticorum nobis conspectorum symbolae
30. Haec autem omnia cui bono hîc recitantur? Primùm ut appareat non defuisse eximios viros, anxiè confusionum remedia hâc etiam parte quaeritantes: quorum insistere vestigiis illaudabile non sit. Deinde, ut per nos laude suâ nemo privetur, quisquis ad publicum bonum bonae aliquid observationis aut ad alios plus ultrà audendum stimuli attulisset. Denique ut spem concipiamus, nostro saeculo fatis id esse attributum, servitutis et tricarum pertaedescere, exitumque undecunque anhelare. Adeoque (quod Capitis initiô monui) ut postquam constitisset, quibus remediis morbus locô motus nondum sit, de efficaciori circumspici possit. Circumspiciamus igitur.	Haec omnia cur hîc recitata 1 2 3 4

[167] Caput IX Methodus lingvarum novissima quid (7) et cur omninò quaerenda, (10) denique per quid obtineri speretur (12) Ubi artis didacticae encomia
Novissimum dicitur, quod noviter factum est, recens valdè. At quia recenter facta in relationibus historicis ultimum sortiuntur locum (dum quod ultrà narretur non superest), factum inde, ut Latinis novissimum pro ultimo sumatur. Ultimum denique quia illud est, ultra quod aliud non est, fit, ut in rerum desideriis novissimum sit illud, ultra quod non restet quod desideretur: perfectum scilicet quiddam, quale optari potest. Atque hoc postremo sensu nos methodum lingvarum novissimam esse quaerendam statuimus, quae desideriorum hoc in genere terminus sit: ut posthâc lingvas et alia omnia doceamus potiùs et discamus, quàm quomodo docenda et discenda sint, rixemur.	Novisimam lingvarum ethodum appelari cur libuerit
2. Dicam verò explicatiùs. Primùm, quid sit illa talis methodus. Dehinc, quas ob causas desiderandam et obstinatè, donec cum Deo reperiatur, quaerendam esse statuamus. Tandem, unde nobis eruenda videatur.	Ad illam vestigandam tria praemittuntur
3. Methodum lingvarum turn fore omnibus numeris absolutam confidimus, si sit: primò brevis ac simplex, ad fines lingvarum rectà deducens. Idque (secundò) per viam prorsus explanatam, [168] errorum, remorarum, taedii seeuram. Tandem si tam sit generalis, ut non uni Latinae, sed omnibus lingvis, scientiis item et artibus quibusvis conveniat.	I Determination, quid illa sit esseque debeat
4. Lingvae fines vidimus capite 11, nempe ut verborum ministeriô res praesententur mentibus (§ 1.4). Et quidem res omnes, quas mundus habet (§ 15) ad transferendum omnium illarum imagines à mente in mentem (§ 7.8.9.10), eôque propagandum inter homines scientiam rerum (§ 12). Unde confieitur, optimae lingvarum methodi characterem hunc fore primum, si rerum et verborum studium non divellat, sed verborum ministeriô directè in res ducat, hoc est verborum intellectum et structuram docendo res simul intelligi faciat. Quae res ó quanti esset usûs! Vulgus enim hominum nimis superficialiter res intuentur. Scholae autem lingvas docendo res non doeent, quia antè jam sciri aut post disci posse praesupponunt. Unde fit, ut aequè hi atque illi neque res, neque sermonis vim rectè percipiant. Vera igitur methodus res et verba simul accuratè intueri, concipere, exprimere doceat labore uno simplici, non distracto.	Nempe I. Dux in rerum campum directissimus
5. Alterum optimae methodi requisitum erit, ut à studio lingvarum omnes illas, de quibus tantae sunt querelae (ut vidimus capite VII), tollat salebras viamque lingvarum planam et amoenam nihil terriculamentorum, multùm illecebrarum habentem faciat ad feliciter ingenia inescandum lingvarumque studia potenter promovendum.	2. Via à salebris explanatissima
6. Cui rei permultum addet momenti, si eadem methodus verè catholica fuerit, non uni alicui lingvae (exempli gratia Latinae), sed omnibus ex aequo accommoda: imò et scientiis quibusvis et artibus. Nempè ut quemadmodum quotquot calleo lingvas, eôdem pronuntio ore, iisdem excipio auribus, eâdem scribo manu et calamô; ita quotquot docere aut discere opus habeo lingvas aut disciplinas,iisdem doceam et discam regulis; mutatis duntaxat leviter, sed evidenter iis, quae differentiam faciunt. Nempè convenientias et differentias rerum nosse est omnia rerum nosse: quandoquidem ex convenientia et differentia constituuntur rerum essentiae. Haberet itaque universalis haee methodi identitas, si reperiri posset, ad multa celerrimè docendum et discendum magnam vim.	3. Regula omnium insuper discendorum generalissima
7. Talis ut constituatur lingvarum methodus optandum est: primo, quia pulchrum est, quod optatur; posse tandem aliquando scholas labyrinthis liberari suis; posse tot bonorum et doctorum virorum, tricas illas commiserantium et remedia solicitè quaeritantium habere finem anxias curas generosumque illum ad alia transferri impetum; posse denique repertarn hanc veram lingvarum methodum ad realia quoque extendi, ut omnibus studiis meliusculè sit.	II Causae, cur omninò vestiganda nobis 1. Ut tantorum circa rem hanc desideriorum reperiatur aliquando finis
8. Sed et mali pertinacia, tentatis haetenus remediis cedere prorsus reluctans, stimulare nos debet. Queruntur quippe jam ipsi posteriores didactici parum esse tot moliminibus profectum, potiùs confusiones methodi tot methodorum transformationibus auctas: dum multi, quem sequantur incerti aut neminem sequuntur et [169] in antiquo amethodiâs haerent luto, aut omnes obvias observationes arripiendo nec in unum artis syntagma idoneè redigendo se et discipulos intricare pergunt. Nos quoque nuper audire oportuit plus profectuum in Latinae lingvae studiis fuisse, antequam nostra illa lingvarum Janua publicâ authoritate in scholas fuisset introducta. Quid ergò, cedemusne tam lento tamque nobis illudenti malo? Absit. Contrà potiùs ibimus animosiores. Medicinam cessare non convenit non cessante morbo. Coepimus semel persequi confusionum illa monstra, non persequi pudeat. Turpe sit referre pedem: non de nobis triumphet hostis, nos de illo potiùs per Dei, quam speramus, gratiam.	2. Ut tam illudens nobis malum, amethodia, expugnetur tandem!
9. Accedit, cur instandum sit huic operi, nec pro lingvarum et scientiarum explananda via ullis parcendum laboribus: quòd no bis nostro seculo longè plura discenda sunt, quàm fuerunt antiquis, rursumque illis, qui nos sequentur, plura erunt quàm nobis, sive quis res spectet, sive lingvas. Habemus enim nos nunc post antiquos illos sapientes tot retrò secula, in quibus quid actum sit ignorare potuerunt illi, quia scire non potuerunt; nos ignorare non debemus, quia et possumus, et tenemur ea scire, quae ignorare foret turpe noxiumque. Detecta quippe sunt tot experimentis multa et constitutae novae scientiae et artes, quae salvâ eruditione ignorari jam non possunt. Nec nos, ut illi, philosophamur lingvâ unâ, ab infantia notâ: discendae sunt complures, si quis viri docti nomen tueri et cum insigni societatis humanae usu in mundo versari velit. Colendum siquidem nobis nunc est cum pluribus populis commercium, orbe totô navigationibus et peregrinationibus perviô factô. Plura denique obeunda domi etiam negotia auctis in tantum vitae occupationibus, quas ignorabant antiqui, cùm interim vita nobis ferè decrescat. Hanc autem discendorum molem posteris nostris auctum etiam iri ratio docet: quum dies quaelibet aliquid apportet novi, quod discendorum accedat cumulo. Ecquid igitur melius pro nobis et posteris moliri et emoliri possumus, quàm ut quidvis discendi vias habeamus explanatas? nullis aberrationum diverticulis, nullis remorarum ambagibus, nullis taediorum salebris impeditas? Profectò in tanta discendorum congerie magna studiorum pars erit generalem quandam, compendiosam, veram, non fallentem studiorum omnium nosse viam.	3. Ut tantae discendorum moli, quanta nobis et posteris incumbit, sufficiamus meliùs
10. Rectè sanè dixerit quis: modò invenire talem viam non sit impossibile! Nihil difficilius quàm reperire, quod sit omni ex parte in suo genere perfectum, inquit Cicero. Sed difficile dicit, non impossibile. Dantur enim in quolibet rerum genere gradus boni, melioris, optimi. Quod autem datur, est: quod est, potest quaeri: quod quaeri, etiam inveniri. Quaeramus ergò, ut inveniamus. Quantò res haec desideratior est usûsque melioris, tantò contentiùs. In rebus magnis excidere etiam ausis praestat quàm non audere tentare, quicquid cum ratione tentari potest. Posse autem tentari lingvarum methodum tandem aliquando optimam argumento sit, quòd particulariter multa jam inventa sunt, quae tollendis parti- [170] cularibus circa haec confusionibus egregiè serviunt: quidnî ergô particularia colligendo omnia effici universale unum, quod serviat omnibus? Nempè quae jam audivimus consilia et sententias (capite VIII), discrepent licet omnes, singulae tamen observationes ferunt perquam bonas: quas si contemperare et ex omnibus unum harmonicum efficere poterimus, erit fortasse id ipsum, quod quaeritur, methodus lingvarum catholica.	III Unde methodus novissima eruenda? Duplex se ostendat via: 1. Aut per reductionem in syntagma observationum hucusque collectarum
11. Qua via si ad emendandum methodi vitia progrederemur, fieret id imitatione quadam Hippoeratis, particularium morbQrum remedia, experimentis certis probata et in Aeseulapii templo sus- l( pensa exsenbentis et in artis systema redigentis. Itemque, Zeuxis, pulcherrimarum virginum membra inspectantis, et quod in qualibet eminenter pulchrum repererat, in suam Helenam transferentis eoque formosissimam imaginem producentis. Nempe postquam, qui quaerendae methodo insudarunt hucusque, observata sua l! publico eruditionis theatro exposuerunt nymphasque suas quam potuerunt omatas reddiderunt: quis jam Hippoeratem, Zeuximve aliquem admovere manum et ex optimis formosissimisque integrum eonstituere eorpus prohibeat?	(exemplô Hippocratis et zeuxis),
12. Nobis tamen aliam viam tentare placet: operosiorem quidem illam, sed quae plùs quiddam promittit, quantum ad integritatem totius desiderii. Nempe omnes, quos audivimus, didactici aliquid hûc spectans vidisse videntur: totum nemo. Quod totum, quia nec inventum est particularibus illis frustillatisque observationibus, nec invenietur: ad artem quandam universalem confugiendum est. Artem intelligo illam, quae mentis cum mente commercia recludit, et quod quis scit, ut alios promptè scire posse faciat, praestat, didacticam. Quae ritè constituta sola nobis studii lingvarum metas praescribere, sola media ad fines ordinare, sola mediorum legitimos praemonstrare modos potent.	2. aut per artem didacticam fundamentaliter verstigatam
13. At didactica jam quoque scripta sunt. Sunt, sed obiter, per observationum superficiem: ad fundamenta rei totius descensum vix adhuc est. Tentandum igitur: ut quemadmodum aliae artes, immotis nixae fundamentis, perfectionem quandam ultimam assequuntur, ita haec etiam ars doeendi: aequè hîc ut alibi naturam juvando arte, at non nisi naturae viis. Docendi enim et discendi opus naturae ipsius opus est: tam certas habens vias processûs sui atque omnia reliqua naturae, si dirigere sciamus, non autem turbare. Verè Hippocrates: naturae sunt medicatrices morborum, medicus tantum naturae minister. Verè et hîc: Non doctor docet, sed natura; docens tantùm naturae minister est. Nec discipulus discit, sed naturales discipuli facultates objecta sua prehendunt: discens tantùm facultatibus objecta ministrat. Nempe quia homo undique sensu instruetus et in rerum universitatem immissus rerum radiis undique feriri et in omnia transformari potest, nihil restat nisi providere, ut ordine bono sensus nostros objeetis suis obvertere et accommodare sciamus: seu proprios inquam sensus, quod discere; seu alienos, quod docere est.	Didactica (hactenus non nisi obiter tractata) naturae opus est,
[171] 14. Inest sanè quibusdam dexteritas ejusmodi à natura, ut feliciter discant, feliciter doceant. Sunt enim, quos docere nihil adeò opus: quicquid vident, ipsimet assequuntur. Sunt rursùm, qui aliis res commonstrando abstrusos etiam rerum sensus paucis verbis recludunt: quod alii variis etiam operosis circumloquutionibus praestare nequeunt. Imò nonnulli tàm infelices sunt doctores, ut quô plùs loquuntur, eô plus obscurent: nisi se casu vocula offerat, quae auditori subitò sensum veluti clave reseret. Quod si naturae beneficiô quibusdam, aliis casu obtingit, quidni observationibus bonis in regulas regulisque in artem redactis?	Arte tamen juvandum:
15. Sed didacticam fundamentis certis ac immotis niti oportere dixi: quia fundamenta si aberunt, in artem exstrui non poterit; si vacillabunt, solidi superstrui poterit nihil, aut si superstruetur, ruinam dabit.	Eoque fundamentis immotis statuminadum
16. Fundamenta illa didactica non alia esse possunt, quàm eorum omnium, quae in docendi ac discendi actu interveniunt, praecognitio vera: eô fine, ut modum reperiamus singula ita tractandi, quomodo tractari possunt, volunt, debent: nempè quomodo singulorum natura requirit aut permittit. Quaelibet nimirum res peculiarem quandam, ab aliis diversam, sibi propriam obtinet formam et ab illa fluentes actiones passionesque; tùm et actionum passionumque illarum peculiaria instrumenta illisque utendi particulares tandem modos, quae si non usurpes, aut alia pro aliis usurpes et aliter ac rei natura requirit, frustrà sis. Ita lignum aliter tractari vult ac lapis vel metallum: aliterque rursus lignum quemum quàm abiegnum aut aliud. Sed et idem lignum ad alias passiones alia requirit instrumenta instrumentaque adhibendi modos. Exempli gratia cùm dividendum est, scindi vult aut findi: cùm in effigiem formandum, sculpi aut caelari aut tornari. Et quaelibet actio ista sua rursùm habet requisita, modos certos limitationesque. Findi enim lignum potest in longum tantùm, quâ se venae cum interveniis suis exporrigunt, non in latum. Tornari contra in latum duntaxat, non in longum. Et sic alia quaeque res pro natura sua tractari requirit. Quod qui observare novit, actiones experitur fluidas operaque producit ex voto: qui ignorat resque contra indolem suam torquere pergit, resistentiam invenit operaque producit aut nulla, aut misera vel monstrosa.	Fundamenta didactices quid?
17. Ergò et ingenia tractandi ars certa est: ad quam constituen dam necessariò praecognoscenda sunt, quaecunque in docendi et diseendi actu concurrunt, atque tùm demùm solidi aliquid sperari poterit.	Praecognitio eorum, quae in docendi et discendi actu concurrunt
18. Tentemus igitur totum docendi opus in unam redigere ar tem: facturi sic rem utilissimam non scholis solùm, quae docenti um et discentium officinae sunt, sed et toti humanae vitae, quae tota rebus, quae docendo et discendo constant, transigitur.	Didacticam habere solidam quanti res usus
19. Et quanquam sic à fundamentis didacticam vestigare non hujus forsan loci videatur, ubi parata dare, non disputare, promi sisse videmur: quia tamen alia nostra nondum luci dantur, non [172] occultanda hîc sunt, quaecunque nobis deprehendi potuerunt fundamenta. Primùm, ut pateat nos in discentiae fundamenta sedulò inquisivisse temeréque nihil innovare. Deinde, ut sit, unde pòst consilia nostra per omnia maxima et minima demonstremus. Tandem, ut quicunque de his judicare volet, judicare valeat solidè.	An et cur hoc loco tradenda? 1 2 3
20 Nec proinde erit, cur quis miretur non tantùm lingvarum, sed et scientiarum ac operum didacticam hîc à nobis vestigari; si modò ejus quod jam (capite I, § 25 et 27, et cap. II, § 12. 13. 14. 15) demonstratum est, meminerit: lingvam seu orationem compositissimum quid esse, in qua theoria simul et praxis rerum concurrunt. Cùm ergò methodus lingvarum perfecta sine scientiarum et operum methodo neque constitui, neque intelligi possit, necessariò haec auxilio fuerunt assumenda. Cavebimus tamen admiscere quidquam, quod proposito non serviat. Quod si cui isthaec legenti aliter forsan videatur, differat quaeso judieium. Nos affirmare audemus nihil hîc tam fore minutum, quin ad plura, didactica mysteria reserandum clavis instar futurum et ad scopulos syrtesque usitatae methodi, ubiubi latitent, deprehendendum bolidis usum praestiturum sit. [Attendat lector. In Didactica magna vestigabamus artis hujus arcana syncriticè, observatione processuum circa opera sua naturae et artium mechanicarum. Hîc jam ibitur analyticè, artem ipsam definiendo, in sua requisita (fines, media, agendique modos) resolvendo, et sic scientificè canones eliciendo. ]	Et cur tam prolixè?

[172] Caput X Methodi lingvarum novissimae fundamentum, ars didactica
Cujus partes tres I. Finis, quid praestare quaerat, nempe docere cito, jucunde, solide: 1 - 4 II. Media, per quae id obtinere intendat: quae sunt vel perpetua, exempla, praecepta, imitatio, et quomodo ritè fiant 5 - 38, vel observanda insuper diversè propter diversitatem (1) objectorum discendorum 39-109, (2) subjectorum informandorum 110-123, (3) finium assequendorum 124-128 III. Modi quidam compendiosi, docendi omnia tùm celeriter 129-140, tùm jucunde 140-149, tùm solide 150-162 Didactica est bene docendi ars (dida/skw enim doceo est, didakt/oj doctus, didaktiko/j doctivus, hoc es docendi gnarus).	Didactica quid?
2. Docere est, quod quis scit, ut alter quoque discat et sciat, efficere.	Docere quid?
[173] 3. Bene docere est, ut quis citò, jucundè solidéque discat, efficere. Citò: labore unô, continuô, sine ullo noxio temporis dispendio. Jucundè: ut discens totô studii cujusque cursu non magis se defatigatum sentiat illis, quae acta sunt, quàm desiderio accensum ad ea, quae peragenda restant. Solidè: ut quod discitur, ediscatur totum, et rectè ad promptum usque usum. Malè igitur docet, qui tardè, qui molestè, qui mutilè ad scientiam promovet.	Bene docere quid?
4. Arte docere est bene docendi vias certas nosse illisque insistendo citò, jucundè, solidè ad rerum scientiam promovere. (Nempe opus est in docendo et discendo celeritate, quia ars longa, vita brevis etc. Oblectatione opus, ne obrepat taedium vel nausea, doctrinae pestes, sed ut delectatione ipsâ excitetur et in opere detineatur animus. Soliditate opus, ut scientia nostra scientia sit, non scientiae umbra; res, non fucus; ne imponamus nobis ipsis vel aliis. Ad omnia verò et singula ista opus est arte; quum ars sit aliquid certò efficiendi ratio certa. In incertum docere aut discere aut operari inertis est.)	Arte docere quid?
5. Vias ergò illas artis docendi vestigabimus examinando omnia et singula, quae in docendi, discendi sciendique actu concurrunt: eô fine, ut quid naturâ sint, ex quibus constent, et quomodo fiant deprehensô, quomodo tractari possint, velint, debeant, deprehendamus. Dabuntque nobis generalia, rectè evestigata, prudenter docendi leges generales, perpetuas, semper et ubique observandas: specialia verò leges speciales, alicubi et aliquando observandas.	Didacticae requisita generalia sunt et specialia
6. Quae semper et ubique in docendi et discendi actu concurrunt, sunt ipsum docere, discere, scire. Illa itaque ante omnia sunt evisceranda, ut quid requirant singula, patescat. Quia tamen actum docendi praecedit to\ scire (nemo enim quod nescit docere potest), in illud primò inquiramus.	Generaliter praecognoscenda, quid sit docere, discere, scire
7. Scire est aliquid effigiare posse: seu mente, seu manu, seu lingvâ. [Omnia enim fiunt effigiando seu imaginando, hoc est imagines et simulacra rerum effingendo. Nempe cùm rem sensu percipio, imprimitur imago ejus cerebro. Cùm similem efficio, imprimo imaginem ejus materiae. Quando verò id, quod cogito, aut efficio, lingvâ enuntio, imprimo ejusdem rei imaginem aëri et per aërem alterius auri, cerebro, menti. (Vide II,20.) Primô modô imaginari dicitur scire, wissen, vĕdĕti: secundô et tertiô posse imaginari dicitur scire, können, umĕti.]	Scire quid?
8. Ubicunque igitur scientia, ibi tria, idea, ideatum, ideans. Hoc est (1) imago archetypa, scientiae objectum. (2) Imago ectypa, scientiae effectum. (3) Imaginem hanc ab illa producens instrumentum aliquod, nempè sensus, manus, lingva etc. (Fieri enim sine instrumento nihil potest.) Aufer menti res, à quibus imagines abstrahat; aut instrumentum, quô easdem effingat (sensum, manum, lingvam), nihil abstrahere, nihil effigiare, hoc est nihil scire (cogitare, producere, loqui) poterit. Aufer effigiatas imagines (uti fit in oblivione, cùm imagines in cerebro obliteratae sunt), nihil ampliùs sciet. Unde incipiunt emergere axiomata.	Continet tria: ideam, ideatum et ideans
| [174] I. Nihil scitur sine idea seu forma. (Quia scientia est alicujus rei scientia. Ut ergò aliquid scias, quaerendum est aliquid, ad quod sensum, et dehinc mentem, manum, lingvam conformes. Wissenschaft und Kunst muß ein Vorbild haben.)
II. Nihil scitur sine ideatione seu conformatione. (Quia scientia est effigiatio: Wissenschaft und Kunst bestehet im Nachbilden.)
III. Nihil scitur sine conformante instrumento seu facultate effigiante. (Scientia enim effigiat aliquid per aliquid. Wissenschaft und Kunst muß Bildungsmittel haben.)
9. Discere est ad scientiam rei ignotae per aliquam notam ire. (Seu: discere est, ut aliquid ingeniô effigiare possis, quaerere.)	Discere quid?
10. Ubicunque igitur aliquid discitur, ibi tria concurrunt. (1) Ignotum aliquid, ad quod tenditur. (2) Notum aliquid, per quod ad ignotum illud veniri potest. (3) Transeundi conatus adeoque transitus ipse. Nempe discentia (quâ voce Tertullianus pro discendi actu utitur) veluti motus quidam est, quô mobile à termino dato, illô nixum, ad terminum alium inde distantem sese promovet. Mobile hîc discens est. Terminus prior est res discenti jam praenota cujus beneficiô in cognitionem alterius, nondum notae, promoveri potest (dicitur praecognitum; item cognitionis principium). Ex hoc enim transitus fit in terminum distantem, rem ignotam, sed non citra conatum quendam. Exempli causâ. Si mihi hodie discenda esset lingva Persica, habeo ante me rem ignotam. Quam ut discam, opus mihi est interventu alicujus rei notae, puta interpretis, illius et meae lingvae gnari (seu vivus is fuerit, homo: seu mortuus, lexicon). Demúmque opus labore et studiô, ut aliud post aliud interpretando saepiusque iterando intelligentiam mihi sermonis priùs non intellecti, interventu sermonis priùs intellecti, comparem. Tolle unum ex his, discentia erit nulla. Emergunt hîc axiomata.	Complectitur etiam tria, ignotum, notum et de noto in ignotum transeundi conatum
IV. Non ignotum non discitur. (Nempe quia jam notum est, actum agi non opus est, nec agi potest. Porisma. Ergò quicquid discitur, in quantum discitur, ignotum est. Quod quis jam didicit, discere cessat.)
V. Ignotum non nisi per aliquod notum discitur. [Sive: Quicquid discitur, per praecognita discitur, quia aliter non potest. Cognitio enim rerum gradatim fit et est intellectûs humani veluti scansio quaedam ad id, quod quaeritur. Ut igitur in scala gradus dantur, et qui scandit, non aliter quàm è gradu, quem jam tenet, in gradum proximum se promovendo, scandit (aliter si vellet, praecipitium inveniret): ita mens in discendo non aliter quàm ab uno ad alterum, à cognito jam ad cognoscendum jam sese promovet. Porisma. Ergò ignotum per ignotum non discitur.]
[175] VI. Ignotum non nisi discendo discitur. (Sive: Quicquid sciendum est, discendum est. Porisma. Ergò ad discendum labor et diligentia requiritur etc.)
11. Cùm verò iter aliquod primùm facienti, ne aberret, et scalam scandere primùm tentanti, ne gradus eum fallant, prudentiâ sit opus; raróque tàm circumspecto esse liceat, quin errare contingat: ducem habere, qui errare prohibeat aberrantemve revocet et gradu cadentem sublevet inque tramite contineat valdè utile est adeóque necessarium. Quod cùm similiter se habeat in discendo (quando mens à noto ad ignotum procedit), sequuntur inde axiomata.
VII. Discenti, ne quid malè discat, semper cavendum.
VIII. Discenti, etiam cauto, non errare sub initia vix possibile. (Sive: Sine peccato nihil discitur.)
IX. Discentem aliter quàm gradatim proficere impossibile.
X. Discenti (ergò) duce, monitore, emendatore semper opus. (Sunt equidem feliciora ingenia, quae seipsa stimulant, monent, ducunt, emendant, castigant, sed rara sunt et ne sic quidem duce, monitore, emendatore carent, dum quod aliis alii, illa sibi ipsi praestant. Mediocribus ingeniis, nedum tardis, duce semper opus est.) Porisma: Qui docet, ducit: qui discit, ducitur. Doctoris itaque tanquam ductoris quae sint requisita, inquirere pergamus.
12. Docere est discentem doctrina imbuere. Ecce hîc docens, discens, doctrina. Docens est, qui scientiam tradit; discens, qui accipit; doctrina, ipsa scientiae traditio et à docente in discentem transitus (§ 17 etc.).	Docere quid sit et contineat?
XI. Ubi nemo docet, ibi nihil docetur.
XII. Ubi nemo discit, ibi nihil discitur.
XIII. Ubi doctrina nulla, ibi scientiae transplantatio nulla.
13. Eadem scilicet est conditio ingeniorum, quae agrorum; praeceptorum, quae seminum. Si nihil seris, nihil metes; si parcè, parcè. Nec aliud, quàm sevisti: quia ingenia, aequè ut agelli, non aliud reddunt, quàm acceperunt.
XIV. Docens et discens relata sunt: à docendi actu neuter abesse potest.
XV. Docentis et discentis copula est ipsa ab altero in alterum transfluens doctrina.
XVI. Docens bonus, discens bonus, doctrina bona scientiam potenter multiplicant. Videamus ergò, quid in singulis requiratur, ut bona sint.
14. In docente requiritur doctivitas: ut sciat, possit, velit docere. | [176] Hoc est, ut (1) quod alios docere debet, ipse sciat: quod namque parum novit, nemo docere potest; (2) ut quod ipse scit, alios docere possit (hoc est sit didacticus sciatque ignorantes patienter ferre, ignorantiam verò ipsam potenter pellere etc.). Denique (3) ut quod scit et potest, velit etiam, hoc est sit gnavus ac diligens, alios in lucem, quâ gaudet ipse, promovere gestiens.	Docentis requisitum doctivitas
XVII. Doctor sit docendi potens (doctus).
XVIII. Doctor sit docendi peritus (didacticus).
XIX. Doctor sit docendi avidus (ignaviam et invidiam nesciat.)
15. In discente requiritur docilitas: quae in eo consistit, ut possit, sciat, velit doceri. Posse doceri est esse organis discendi (sensu, manu, lingvâ) integris. Scire doceri est esse aetate aut profectu ad rem discendam maturô. Velle doceri est esse doctrinae cupidum et ad eam hauriendam sensibus excitatis. Ergò.	Discentis requisitum docilitas
XX. Doceri impotentem non docebis. (Exempli gratia coecum opticam; surdum musicam; mutum loque-lam, claudum choreas etc. Impossibile enim.)
XXI. Doceri immaturum aegrè docebis. [Exempli gratia puerum infantem grammaticè loqui, musicè canere, perspectivâ uti etc., currere item, antequam sciat incedere, vel incedere, antequam pedibus consistere etc. Hoc enim idem esset, ac si ab implumi ave volatum requireres aut de arbore vixdum florescente fructum decerpere velles. Omnia tempus habent. ntelligenda verò hîc est maturitas non tantùm aetatis, sed et profectûs: quia omnia discuntur gradatim, per praenota (per axioma V). Nisi ergò quis ea sciat, per quae illi ad aliud proximus jam gradus pateat, promoveri eò non poterit, aut non nisi aegrè.]
XXII. Doceri incuriosum frustrà docebis; nî priùs discendi avidum reddideris. (Nempe ut scire optet ideoque excitatis sensibus adsit: alia seponat, hoc agat. Id autem quomodo fiat, mox dicetur.)
16. Prodit inde docilitatis species trina. Prima percipiendi promptitudo seu ingeniositas. Secunda dijudicandi solertia seu judiciositas. Tertia coepta urgendi ardor, quem diligentiam vocamus. Ingeniosus est, qui omne obvium spontè rapit. Judiciosus, qui bene expensa bene capit. Diligens, qui labore quidvis superat.	Docilitatis species trina
XXIII. Ingenium, judicium, diligentia simul juncta admirabiles faciunt progressus.
XXIV. Ingenii vel judicii ex parte defectus diligentiâ pensatur.
XXV. Ubi nec ingenium est, nec judicium, nec diligentia, ibi docendo et discendo aut nihil, aut parum proficitur.
17. In doctrina quoque tria concurrunt: res, quae docetur. Modus, quô docetur mediumque aliquod doctrinam, ut attentè excipiatur, urgendi. Res, quae docetur, doctrinae objectum dicitur, de quo § 18. Modus docendi, methodus, de qua 19. Medium doctrinam [177] urgendi, disciplina, de qua 36. (Inde enim est disciplinae vox, quasi discipellina: quòd ad discendum impellitur, qui ultrò nôlit.)	Doctrinae tria requisita
XXVI. Ubi nihil docetur, ibi nihil discitur.
XXVII. Ubi confusè docetur, ibi confusè discitur.
XXVIII. Ubi negligenter docetur, ibi negligenter discitur. Porisma. 1. Multitudo scientiae à multitudine objectorum est. 2. Ordo scientiae ab ordine doctrinae est. 3. Profectus scientiae à docentium et diocentium diligentia est.
18. Res docendae sunt omnia, quae naturam humanam perficere possunt. Nempe notitia et dehinc usus legitimus tùm sui ipsius (respectu membrorum externorum, sensuum, mentis, voluntatis etc.), tùm rerum caeterarum: ut omnia nobis serviant, noceat nihil. Quo-rum differentias pòst videbimus, cùm docendi leges particulares inquirendi occasio erit.	I. Res docendae quaenam?
19. Docendi modus in methodi prudentia consistit: quae docenti semper et ubique observanda in eo est, ut sciat primò animos discentium ad docilitatem praeparare (vide § 20). Deinde doctrinam ipsam tradere (vide § 26). Tandem traditam et perceptam solidare (vide § 34). Nempe quemadmodum pictor effigiem formaturus tabellam aut linteum, cui picturam inducturus est, priùs dispandit, laevigat fundamentisque quibusdam illinit, ut pigmentorum capacem reddat, tùm pingit, demùm vernice superlitam soli et aëri, ut durescat et contrectari non metuat, exponit. Ad eundem modum prudens erit illius, qui in alterius mente, manu, lingva effigiatum it scientiam, processus, si animos doctrinae praeparare, tùm doctrinam tradere, demùm eandem solidare sciat.	II. Docendi modus seu methodus in tribus occupata:
20. Praeparatione opus est, ut disciturus doctrinam recipere possit, velit, sciat. Si enim non poterit, nolet, nesciet, frustrà docendi labore te et illum fatigabis, uti patuit § 15. Ergò legis instar sit.	(1) In animorum ad doctrinam recipiendam praeparatione
XXIX. Imparatum doceri docere ne occipias. (Quia non loquendum est non audituro; non ostendendum aliquid non spectaturo; non praeeundum non sequuturo. Ergò neque docendus non disciturus. Si pergis, oleum et operam perdis. Vide axiomata XX, XXI, XXII.)
21. Ut autem quis doceri possit, velit, sciat, aut natura praestat, aut efficiendum est arte. Si cui natura contulit organa sana et discendi ardorem et ad res agendas industriam (quae felicioribus quandoque naturis per se insunt), frustra cuncteris, rem aggredere. Famelico cibos commendari nihil opus: offer tantùm, avidè capiet et bene concoquet. Ergò	(Quomodo haec instituenda?
XXX. Paratum doceri docere ne differas.
22. Si autem ventriculus cibos fastidit, medicina illi priùs quàm alimentis opus esse scito: haec ergò differ, adhibe illa. Quomodo? Fastidium doctrinae si cui inest, inde est, qui utilitatem non intelligit aut rebus aliis magis illectus est aut terretur difficultate. Fac ergò, ut quanti sua intersit hoc aut illud scire, intelligat, mox scire [178] desiderabit: quia menti humanae meliorum amor innatus est. Fac gustum rei bonae accipiat, mox inescatum senties: quia boni odorem sequi, qualequale id fuerit, naturale. Fac laborem sentiat superabilem, mox eum aggredi festinabit: quia esse actuosum et res quaerere subigendas menti humanae proprium.
XXXI. Doctrinam, nisi discipulo bene commendatam, ne aggreditor. Porisma. Omni igitur possibili ratione danda est opera, ut discipulus doctrinam, ad quam accedit, tanquam admirabile quid concipiat. (Admiratio haec accendet amorem, amor desiderium, desiderium diligentiam.)
23. Efficies id specimine aliquô pulchritudinis, svavitatis, facilitatis, studii, quod inchoatur, datô. Naturale enim est malle totum quàm partem. Experire hujus rei veritatem in puero trium, quatuor, quinque annorum. Incipe illi narrare historiolam aliquam aut fabellam: cúmque coeperis, desiste. Quàm se desideriô reliqui torquebit, quàm ut pergas orabit! Idem obtinet in omnibus rebus quâvis aetate, si stimulis innatis uti sciamus. Ergò	Specimine nempè aliquô idoneô datô)
XXXII. Doctrinam, nisi gustu discipuli bene proritatô, ne aggreditor.
24. Et quia natura humana actuosa est prorsúsque motu gaudet, et quidem motu liberô, eô fine, ut ipsamet res formet et transformet. Ergò
XXXIII. Doctrinam, nisi discipulo ad agendum accincto, ne aggreditor.
[Non bonum nobis canonem didactici quidam nuper dederunt: Omnis labor recidat in docentem, discenti nihil praeter silentium Pythagoricum relinquitur (supra cap. VIII,16). Asininum, inutilem, irritum laborem docentibus praeceptum istud parit: discentibus verò proficiendi obstacula inevitabilia ponit omnemque in his attentionem exstingvit. Nos ad discendum requiri laborem vidimus, axiomate VI, cum porismate suo: et à docendi actu neutrum abesse posse, axiomate XIV. Uterque igitur laboris partem sustineat: docens praeeundo, discens sequendo. Silentiô solô, ut discipulus attendat, nunquam impetrabis: multô minus ut proficiat, rumparis licèt. Imò quô plùs eum sic mutè attendere coges, plùs hebetabis. Homo enim non est truncus, ex quo (merè passivè se habente) statuam sculpas: sed est viva imago, seipsam formans, deformans, reformans, prout occasio fuerit. Et verò nihil difficilius esse, quàm docenti aures accommodare, experimur nos adulti quoque, nedum ut pueris, aetate illâ ad omnia vagâ, id facilè sit. (De quo plura dicendi infra occasio erit § 145.) At si agendum aliquid das, mox excitabis, mox mentem captivabis, ut se in objecto suo figat. Naturalissimum scilicet est (NB.), ut qui gestatur aut vehitur, viae non attendat: cui incedendum est ipsi, circumspectet, tùm ne cadat, tùm ne aberret. Tollatur igitur noxius canon et commutetur in hunc meliorem.]	Ratichiani
[179] XXXIV. Discenti labor, docenti directio. Cujus canonis vi da semper in manum discentis instrumenta, ut sibi agendum esse sentiat nihilque remotum, arduum, difficile imaginetur: mox excitatum, alacrem, avidum reddideris.
25. Quomodo autem, ut sciat quoque doceri, efficietur? Hîc artis nihil est. Si tu sciveris docere, sciet ille (sic jam doceri avidus) doceri. Si scias praeire, sciet sequi: non minùs, quàm infans vegetus lactere, si lactare sciat nutrix. Eò igitur, ut doctrinam tradendi prudentiam videamus, veniendum est.
26. Tradendi doctrinam prudentiae summa lex et lux, centrum et circumferentia, basis et fastigium hoc unicum est: ut omnia do-ceantur per exempla, per praecepta et per usum seu imitationem: hoc est, ut semper res discenda discenti offeratur, oblata explicetur, explicata verò et illi percepta nova ab illo effigiatione exprimi tentetur, donec exprimere sciat. (Sequuntur haec ex § 8,9,10.) Exemplum enim est ut idea (axioma I), imitatio ut ideatum (axioma II), praeceptum ut instrumentum imitationem dirigens (axioma III). Ex hoc fundamento fluunt axiomata.	(2) In doctrinae tradendae ordine perpetuô per exempla, praecepta et imitationem
XXXV. Ubi nullum imitabile (hoc est exemplar), ibi imitatio nulla.
XXXVI. Ubi nulla de imitando informatio (hoc est praeceptum), ibi imitatio nec facilis, nec certa.
XXXVII. Ubi nulla imitatio (id est usus, praxis, exercitatio), ibi de imitando informatio ipsumque imitabile frustrà.
27. Totus itaque docendi et discendi actus circa exempla, praecepta, imitationem occupatur: haec tria docentem exerceant, haec discentem. Unde fluunt axiomata tria.	NB.
XXXVIII. Exemplar offerre, explicare, imitationem praemonstrare docentis est; advertere, prehendere, imitari discentis. [Praesupponitur enim docentem esse ducem; discentem verò ducis sui comitem (per porisma axiomatis X). Ducat ergò ille, hoc est praeeat; hic autem sequatur. Ein Vorgänger und ein Nachgänger müssen beisammen sein.]
XXXIX. Sine exemplis, praeceptis, exercitiis aut nihil docetur et discitur, aut nihil rectè. [Primi veritas in surdis natis patet, qui quia neminem audiunt loquentem, ipsi quoque loqui nesciunt: unde enim discant? sine idea non possunt (per axioma V). Imò ne bipes quidem incedere citra exemplum discit homo: ut in puero Hassiaco, infante à lupis rapto interque illos educato, patuit. Nihil enim, nisi quod ferarum exemplô didicerat (quadrupes currere, ululare, ungvibus praedam captare), potuit: octennis demùm captus interque homines conversatus, illorum exemplô erigere se, bipes incedere paulóque pòst loqui etiam didicit etc. Exemplis autem solis sine praeceptis discere nonnisi felicioribus contingit ingeniis. Sed et tales au)todi/daktoi non sine praeceptis discunt: quippe quae licèt ab aliis non accipiant, [180] sibi tamen ipsi inter observandum formant. Sine usu denique seu exercitiis didicisse aliquid neque contigit ulli, neque continget unquam.]
XL. Per exempla, praecepta, exercitia docentur et discuntur omnia. [In artibus id evidentissimum est: ubi exemplar semper (cùm rationabiliter proceditur) primò ostenditur, tùm si opus, explicatur, tandem imitandô exprimitur. Sed idem fit in theoreticis. Nam quicquid alium scire vis, id utique sensibus ejus offers, et si opus, explicas, tum ut quàm rectè rem perceperit, videas, ipsummet rem eandem ostentare ac enarrare jubes: quae enarratio seu iteratio imitationis quaedam species est. Sic in moralibus: ostendis primùm utique rem bonam, tùm bonam esse probas; eôque modô ut approbet ipse et amplectatur et sequatur, efficis. Ita enim naturam humanam construxit rerum creator, ut se omnia ejus objectis suis obvertant. Ostende ingenio verum (clarè satis), mox capiet. Ostende voluntati bonum (ut esse bonum verè intelligat), mox rapiet. Ostende facultati potestativae possébile (ut posse videat), mox faciet. Ostende, inquam, humanae menti veri, boni, possibilis ideam et explica debitè, ne percipiendo aberret: mox se in ideam transformare videbis.
Haec igitur est una, sola, vera, perpetua, optima (quâ melior nulla unquam excogitabitur) omnia docendi et discendi methodus. Porisma. Ergò quicquid sciri debet, redigatur in exemplum fiatque de illo informatio subsequaturque id assequendi conatus.]	NB.
28. Ordo trium illorum naturalissimus est, ut exempla praecedant, usus sequatur, praecepta verò utrinque interveniant. Nempe quia exempla excitandi, praecepta informandi, usus roborandi vim habent: quô ordine procedendum esse vidimus § 19. Ergò	[Qui ordo naturalissimus est
XLI. Exemplar semper praecedat, praeceptum semper sequatur, imitatio semper urgeatur.
NB. Receptum est disciplinas per praecepta doceri, regularum verò sensum subjectis demùm exemplis illustrari. Sed naturalior est ordo, ut exempla praecedant.	(Elenchus erroris publici)
Primùm enim exempla rem imitandam immediatè ob oculos sistunt, praecepta per obliquum et indirectè. Ergò ibi res per se patet, hîc per se obtecta est, nisi exemplis clarescat. Ergò, quod per se patet, praecedat, quod per illud demùm retegitur, sequotur vi axiomatis V.	1)
Deinde praecepta pertinent ad intellectum, exempla ad sensum. Sensus autem intellectu prior est (nihil quippe est in intellectu, quod non priùs fuerit in sensu). Ergò quod sensum ferit, praecedat: quod intellectum format, sequatur.	2)
Tertiò praeceptum formale quid est, exemplum materiale. At formam introducere in materiam, quam nondum habeo, non possum: nec igitur praecipere de re, quam ille, cui praecipio, nondum videt.	3)
Quartò exempla praeceptis lumen inferunt (quod fatentur omnes), lumen igitur cur non praecedat? Nemo certè nostrûm est, qui tenebrosum ingressurus antrum non sibi potiùs praeferri optet facem, quàm illam demùm intruso sibi in tenebras [181] porrigi. Aut quis noctu per plateas incedens, facem sibi à tergo ferri velit? Annon daduchum praeire et nobis praelucere jubemus? Et verò mechanici hîc opifices meliùs prospiciunt: quorum nullus est, qui discipulum nactus de arte sua (regulas illi abstractè tradendo) concionetur, sed aggreditur inspectante illo operas suas; datque mox in manum instrumenta, et quomodo ea versare illisque ad imitationem uti debeat, praecipit; procedereque rem sic expeditè res docet. Quod jam olim animadvertens Quintilianus, scripsit: Longum et difficile iter est per praecepta, breve et efficax per exempla. Emendemus igitur publicum errorem: discentesque potiùs per iter breve et efficax ad scientias deducamus, quàm per longum et difficile molestè circumducamus. Sequuntur inde porismata haec. 1. Per exempla faciliùs discitur quàm per praecepta. 2. Faciliùs tamen per utrumque junctim. 3. Sed ut exempla praecedant. 4. Praxisque mox sequatur regulis semper regulata suis. 5. Exempla ad praeceptum unum quô plura et praecepta ad exempla multa quô pauciora, usus denique circa utrumque quô frequentior, eô meliora omnia. (Regularum plaustra terriculamento sunt et cruciamento et mo-ramento ingeniis, sed ad regulam praeviô exemplô facilè perceptam meliúsque porrò intelligendam, quô afferuntur exempla plura, eô major oritur scientiae lux et certitudo. Usus denique quô crebrior, eô facit scientem scientiâ promptiorem.)	4)
29. Haec de exemplis, praeceptis, exercitiis junctim: videamus singula.
30. Exemplar discenti ostenditur rei vel factae jam, vel faciendae demùm. Illud est compendiosius docenti, hoc utilius discenti. Exemplum prioris vide in scriba, qui discipulo suo programma (Vorschrift) aliunde sumptum objicit, ut illud inspectando imitetur. Posterioris in eodem, si discipulo praesens praesenti et omnes manûs calamique ductus contemplanti ipse praescribat. Prius illud perfunctorium quid est, posterius res melioris usûs. Discipulo enim longè promptius est imitari, cùm non solùm quid fieri debeat, sed et quomodo fiat, videt: praesertim sub discentiae initia. (Confirmatioribus enim facta etiam quaecunque imitari difficile non est.) Ergò	Exemplar discenti quale ostendendum
XLII. Facienda optimè praemonstrantur faciendo. (Vidit hoc Seneca ideoque scripsit: Quid faciendum sit, à faciente discendum est. Et alius: Artem exercuisse inspectante aliô est illam docuisse. Praestat nihil praecipere et agere quàm praecepta ingerendo non praemonstrare. Oculi enim fidissimus dux.)
31. Explicatur verò exemplar imitatioque docetur aut sermone liberè fluente docentis arbitriô, ut mechanicis mos est, aut verbis acceptis et accuratè in regulam redactis, ut in sublimioribus consvevit. Sed jungi potest utrumque: praemittendo enarrationem rei quàm familiarissimè ad generalem praecognitionem: tùm verò demùm [182] praescriptas ostendendo et explicando regulas ad percepta jam meliùs intellectui imprimendum altiusque memoriae figendum. (Qualiter nos hîc didacticam tradendo facimus. Inquirimus enim primò in rerum fundamenta liberiùs illaque inventa verbis pluribus detegimus: tandem verò includimus axiomati, uni aut pluribus.) Interim notetur regula de regula.	Praecepta seu regulae quales discenti proponendae
XLIII. Virtus regulae est esse verbis brevem, sensu claram, veritate plenam. [Brevem esse convenit: ut facilè tùm intelligatur, tùm memoriae mandetur. Claram, ut nullâ ambiguitate laboret. Veram omnimodè, ut ne sit exceptionibus ullis quantum potest (in grammaticis enim propter lingvarum anomalias vix ubique licet) obnoxia. Si quid sub unam regulam reduci non potest, fiant plures, modò nihil excipiatur. Quae et nobis causa fuit in hâc ipsa artis didacticae constitutione canones potiùs multiplicandi quàm exceptionibus infirmandi.]
32. Quantum ad regularum usum seu applicationem, illa dupliciter iterum fit: vel ante imitationem discipulo pòst sibi permisso, vel inter imitandi tentamina, ut ne aberret providendo, atque si aberrare incipiat, mox revocando, utque posthac similiter ne erret, causas deerrationis illi detegendo, novi denique erroris periculum praeceptô aut regulâ praeveniendo. Prior via rursum est compendiosior docenti: posterior fructuosior discenti. Tùm enim demùm regula (aut à regula exceptio) rectè attenditur et intelligitur et memoriae se figit, cùm in ipso discendi actu directorii locô adhibetur (per axiomata VII et X). Nec ullus mechanicus normarum suarum usum aliter docet. Sit ergò legis instar verissimum quoque hoc axioma.	Et quando adhibendae: scilicet ante vel inter imitationem
XLIV. Regulae inter operas utiliùs adhibentur quàm extra illas: iteratae et inculcatae toties, quoties discens aberrando emendandi sui occasionem praebet.
33. Imitatio discentis est, sed doctore iterùm iterúmque praeeunte, lapsus emendante melioremque expressionem denuò urgente (per axioma proximè praecedens). Quia enim nihil nisi discendo discitur (per axioma VI): discentia igitur urgenda. Et quia nihil sine peccato seu errore discitur (per axioma VIII), nullus discens permittendus sibi ipsi, erraturus alioqui certò certiùs (per axiomata IX et X). Et denique, quia nihil mox à rudimentis perfectionem habet (per axioma IX), gradus igitur urgendi, perfectioni semper propiùs. Ergò	Imitatio qualiter discenti instituenda]
XLV. Docens et discens semper sibi invicem attendant.
XLVI. Discens docentem ubique praeeuntem ubique sequatur.
XLVII. Docens discentem quoties aberrare videt, toties erroris commoneat vestigiisque meliùs insistere doceat. [183] (Quia nemo non errat, nisi qui saepiùs errando erroremque emendando non errare didicit).
34. Firmandi doctrinam prudentia in tribus consistit. Primùm, ut exercitium cujusque rei urgere ne desistas, donec imitantem exemplar quàm proximè exprimere videas. Secundò, ut nihil novum tanquam prorsùs novum occipias, sed tanquam coeptorum priùs continuationem. Quô fine scientiae cujusque (aut etiam omnium scibilium) syntagma in catenam redigi oportet, in qua omnia cohaereant: ut scilicet posteriorum tractatio è prioribus nasci et in illis fundari appareat, eôque illorum memoriam et praxin secum trahat. Tandem tamen repetitiones priorum subindè interspergendae sunt.	(3) Doctrinam receptam firmandi prudentia in tribus iterum consistit NB.
XLVIII. Docendorum omnium cohaerentia perpetua esto.
XLIX. Priora non dimittuntor nisi nostrae potestatis facta.
L. Posteriorum occasione priora repetuntor. (Sive theoreticè, examinibus, sive practicè, exercitiis, aut conti-nuatis, aut pòst occasione quâcunque resumptis.)
35. Haec de docendi modo seu methodo (à § 17). Sequitur disciplina.
36. Disciplinae vox Latinis ambigua est. Significat enim aliquando id, quod docetur et discitur (hinc disciplinas liberales vocamus ipsas artes et scientias), aliquando ipsum docendi et discendi actum (ut cùm sub alicujus disciplina educari dicimur), propriissimè tamen pro doctrinam urgendi medio aliquo sumitur, ut hîc: re ad propagandum feliciter scientias prorsùs, semper, ubique necessaria. Sicut enim malleus et incus non bene formant ferrum, si desit forceps, qui ferrum constringat malleôque certos praestet ictus: ita docens et doctrina ipsa non bene se applicant discenti, si desit metus et reverentia, animos ad attentionem et curam veluti constringens.	III. Tertium doctrinae requisitum, disciplina
LI. Sine disciplina aut nihil, aut nihil rectè discitur.
37. Oportet autem disciplinam ita esse comparatam, ut proportionata sit 1. fini suo: nempè ut discentem potenter ad hoc agendum compellat. 2. Humanae naturae, ut eam perficiat, non destruat. (Cùm autem humanae naturae tanquam simulachro Die inseparabile sit liberum ac spontaneum esse velle, patet omnem disciplinam violentam humanae naturae destructivam esse.) 3. Gradibus necessitatis: quia ut ingenia diversa sunt, ita diversae exorbitandi exorbitationesque revocandi occasiones et gradus.	(Qualis esse debeat,
LII. Disciplina res perpetua, nunquam cessans semperque seria, nunquam ludicra esto.
LIII. Disciplina violenta ne esto.
LIV. Disciplina gradus habeto.
38. Gradus disciplinae decem ferè sunt: 1. Auctoritas doctoris venerabilis studiô quaesita: ut sit unde hunc discens offendere religioni sibi ducat. [184] 2. Oculi ejusdem assidui, discipulo obversi: ut respectari se sentiat. 3. Praeitio item perpetua: ut esse sibi, quem sequatur, videat. 4. Respectatio item perpetua: ut num sequatur et quomodo constet. 5. Manuductio nunquam cessans: ut rectè sequi, non deerrare certus sis. 6. Excitata inter discipulos aemulatio (cujus vinculum concertationes amicae), ut illi ipsi seipsos acuant. (Virtus certando fit excitatior.) 7. Examina crebra (tùm statis temporibus, tùm inopinata, super illos maximè, quibus fiditur minimè: ut nihil, quod docetur, non disci exploratum habeas.) 8. Commonefactio de admissa quacunque menda semper praesens (emendatio enim in ipso errandi actu quantum habeat is mysterii, docuimus axiomate XLVII), ut nihil pravum in habitum ire certus sis. 9. Exorbitantium noxiè aut per notabilem negligentiam inclamatio, increpatio et caeteris in exemplum confusio: ne nulla impunitas in licentiam abeat. 10. Si quis talem ductum sequi recuset (quanquam non facilè posse videtur, nisi extremè malignus), amoveatur, ne caeteris impedimento et scandalo sit. Porismata. 1. Vérbera et choleram à re tàm sancta, qualis animorum cultura est, abesse optamus. 2. Si tamen in pueris ferula quoque adhibenda, virgis potiùs quam colaphis utendum, remotâ omni verborum acerbitate, vultûs truculentiâ, plagarum saevitiâ: ut discipuli prosus non irae et odio indulgeri sed saluti suae consuli videndo videant.	quinam ejus gradus)
39. Haec de methodi prudentia generali, semper et ubique, quicquid tandem (publicè aut privatim) docetur, observanda (à § 6). Particulares docendi leges eruendae sunt ex illis, quae non semper et ubique nec eôdem modô occurrunt. Puta è diversis objectis, subjectis finibusque: hoc est à rebus tractandis (de quibus § 40 etc.), à personis informandis (de quibus § 110) et à finibus particulariter consideratis (de quibus § 124).	Speciales didacticae leges: eruendae è doctrinae objectis, subjectis et finibus
40. Res tractandae sunt in se bonae vel malae, nobis autem faciles vel difficiles et informantes vel intellectum, vel voluntatem, vel manum, vel denique lingvam.	Objectorum seu rerum tractandarum differentia triplex
41. Res bonae sunt, quas scire juvat ideóque docendae sunt: nempe veritas, virtus, ars, sermo. Malae sunt, quas didicisse nocet: ideóque nec docendae, nec discendae, et si quid per imprudentiam irrepsit, dedocendae et dediscendae. Nempe error, vitium, mendum etc. De quibus notentur theoremata.	Primo, aliae bonae, aliae malae sunt
LV. Mala faciliùs discuntur quàm bona. (Ratio: verum et bonum unum quid et simplex est, errandi mille [185] figurae. Faciliùs igitur est incidere in aliquid eorum, quae multa sunt, quàm invenire id, quod unicum est. Hinc et docere mala aut malè proclivius quàm bene. Illud quilibet potest, hoc rari.)
LVI. Discere (etiam) facilius est quàm dediscere. (Ratio: Discere secundùm naturam est, dediscere contra naturam. Obvertunt quippe se rebus sensus nostri suâpte et in quicquid avidè incidunt, rapiunt: raptum autem rei simulacrum dimittere vix ullô modô possunt, quia factum infectum fieri nequit. Quod nondum vides, videre vel non videre potes: quod jam vidisti, non vidisse non potes. Hinc est, quòd quoties impressam imaginem è phantasia emovere vis, quô vehementiùs vis et acriùs cum ea luctaris, eô altiùs cerebro imprimis: ut non temerè Themistocles artem potiùs oblivionis quàm memoriae optârit, memoriae in malis tenacitatem hominum infelicitatem ratus.) Sed et
LVII. Docere (itidem) faciliùs est quàm dedocere. (Ratio: Docere est actus unus, sic fac: dedocere duplex, non sic, sed sic. Non ergò jocus fuit nec iniquitas, quòd Timotheus musicus a discipulis malè priùs arti adsvetis duplum exigebat minerval, quippe illi revera duplex cum his labor fuit: alter dedocendi, quod malè didicissent, alter docendi meliùs.)
42. Sequitur inde prudentiam requiri singularem, ut bona discantur, mala non discantur, aut certè maturè rursùm dediscantur. De quo canones.	(Bona discere, mala non discere aut dediscere convenit)
LVIII. Nihil dediscendum docendum est. (Dediscendum dico: sive datâ operâ, ut quae per se prava, noxia, turpia sunt; sive ab intermisso usu, ut quae vitae inutilia pòst ultrò vanescunt. Qualibus ingenia fatigare tempus perdere est. Cavendum ergò.)
LIX. Si quid pravi haustum est, quamprimùm dedocendum est. (Quia melius regredi quàm malè progredi. Et quidem maturè, antequam error aut vitium progressu invaluerint, ut regredi non possis. Abit enim consvetudo in naturam. Hinc poëta: Dediscit animus serò, quod didicit diu.)
LX. Quia omnia difficiliùs dediscuntur, quàm discuntur, ne dedisci quicquam sit opus, providendum est: id quod non aliter quàm praeca- vendo, ne mala addiscantur aut bona malè discantur, obtineri potest. (Non solùm enim turpiùs ejicitur, quàm non admittitur hospes, sed et difficiliùs. Si tamen praecaveri non possit, quomodo dedocenda sint prava, paulò pòst dicendi occasio erit, § 123.)
43. Haec de bonis et malis: sequuntur bonorum, eóque discendorum, differentiae; primùm à majori vel minori facilitate desumptae.
44. Facile est, quod sine virium intensione fieri potest. Difficile, quod non potest. Facilè ergò discitur, quod sine intensione ingenii aut judicii aut diligentiae discitur: difftculter, ad quod ingenii, judicii diligentiaeve nervos intendi necesse est.	Secundò, aliae faciles, aliae difficiles
[186] LXI. Facilia discuntur faciliùs: difficilia difficiliùs.
LXII. In congerie rerum discendarum semper alia aliis faciliora sunt.
LXIII. Semper igitur (in rerum discendarum congerie) facilioribus inchoandum et ad difficiliora progrediendum est. [Non solùm, quia ingenii vires (sicuti vegetativa in arboribus nostroque corpore virtus) crescendo crescunt, ut cui oneri hodie impar es, cras forsan impar non sis futurus: sed et quia Deus omnia sic ordinavit, ut faciliora (in eodem genere) gradus sint ad difficiliora, sicut in scala gradus inferiores medium sunt veniendi ad gradus superiores. Quod mox patebit.]
45. Sunt autem faciliora priora posterioribus; hoc est 1. Pauca multis. 2. Brevia prolixis. 3. Simplicia compositis. 4. Generalia specialibus. 5. Propinqua remotis. Regulata irregulatis seu analoga anomalis. (Nempè 1. faciliùs capias rem unam quam duas, tres, decem etc. Et 2. faciliùs emetiaris iter breve quàm longum. Et faciliùs 3. nu-meres nummos formae et valoris unius quàm diversae sortis. Faci-liusque 4. puer discit, quid arbor sit et dicatur, quàm quid pirus, salix, quercus, fagus, taxus etc. Faciliùs 5. prehendas rem, quae ad manum est, quàm quae demùm alibi quaerenda. Faciliùs denique 6. addiscas viam unam planam, quàm quae se in bivia, trivia, quadrivia etc. scindit. Haec immota sunto canonumque totidem vim habento, inclusam huic uni.)	(Quae res faciliores sint?
LXIV. A paucis, brevibus, simplicibus, generalibus, propinquis, regulatis ubique inchoandum: paulatimque ad plura, prolixiora, compositiora, specialiora, remotiora, irregularia progrediendum. Porisma. Intellectus posterioris praesupponit intellectum prioris.
46. Canon hic generalis resolvit se in particulares istos. LXV. Pauca ante multa LXVI. Brevia ante prolixa LXVII. Simplicia ante composita doceantur et LXVIII. Generalia ante specialia discantur. LXIX. Propiora ante remotiora LXX. Regularia ante irregularia (sive analoga ante anomala)	Et quô ordine tradendae?
47. Unde immediatè fluit, ut si quod docendum et discendum obvenit, fuerit paucum, breve, simplex, generale, è praecognitis proximè fluens, regulare deniqúe, id discenti ostendatur, explicetur, imitationi proponatur simul et semel. (Quod enim labore unô peragi potest, cur discerpatur?)	Faciles simul,
[187] LXXI. Quicquid actu unô doceri et disci potest, nunquam distrahatur.
48. Contra, si quid est multum, prolixum, varium, speciale, remotum, irregulare, actus adhibendi sunt necessariò plures: quod sequentes docebunt canones.	difficiles per intervalla)
LXXII. Omne multum in summas colligatur: summaeque majores priùs, dehinc minores evolvantur. (Ut nempè faciliùs omnia numerari, distinctiùs lustrari, firmiùs in ordine contineri valeant. Ita numeri simplices colliguntur in decades, decades in centurias, centuriae in millenarios etc. Et qui multa possidet pecora, dispescit in greges distribuitque per villas diversas etc.)
LXXIII. Omne longum dividatur per certa intervalla expediaturque unum post aliud. (Breviora enim facta demensa faciliùs sineque taedio pertransiri queunt, aliud post aliud. Ita cui longum est iter, dividit illud sibi per stationes seu diversoria. Sed (NB.) in disponendis intervallis ad tria necesse est attendi, 1. ad rem ipsam, quomodo dividi patiatur. 2. Ad illius vires, cui intervalla illa destinantur. 3. Tandem ad tempus, intra quod rem totam, sic articulatim divisam, pertransiri opus est.)
LXXIV. Omne compositum resolvatur in sua simplicia simpliciaque cognoscantur prius. (In practicis autem fiant priùs.) (Nempe quia simplicia ante composita sunt: unum ante duo, duo ante quatuor etc., literae ante syllabas et voces, voces ante phrases et sententias etc. Et quia componi nihil potest, nisi quod jam est, illa, quae componenda sunt, paranda priùs sunt.) Porisma. A simplícibus progredi ad composita, à compositis ad compositiora et ab his ad compositissima ars artium est, nunquam et nusquam violanda.	NB.
LXXV. Rerum individua colligantur in speciem, species in genus, genera in generalissimum genus. Et tùm quicquid de omnibus simul dici potest, dicatur simul in genere: quicquid verò speciale speciales inferunt differentiae, de singulis rursum speciebus simul, donec veniatur (si opus) ad individua. (Per se patet, exemplis nihil opus.) Porisma. Cognitio generalium scientiae rudimentum est: specialissimorum scientiae perfectio.
LXXVI. Ad omne remotum gradus quaerendi sunt, donec aptè cohaerere ultima primis graduum nexu nusquam interruptô pateat. (Per quos scilicet discentem ducas ordine, sine hiatu et saltu.) Porisma.1. In rerum tractatione omne, quod sequitur, sit instar finis: omne, quod praecedit, instar medii ad finem. (Sic demùm concatenata erunt omnia.)
[188] 2. Gradus non ad placitum fingantur, aed per rerum ipsarum evidentes juncturas. (Hae igitur accuratè observandae, ne res aut nos confundamus.)
LXXVII. Omne anomalum revocandum est ad aliquod analogum per subordinationis formam. (Nempe omnia exceptio ad regulam, à qua excipitur. Ut nihil sit, quod non locum habeat certum faciliúsque, cur et quomodo quid ab analogia recedat, videri possit.)
49. Hactenus de facilioribus praemittendis difficilioribusque certâ ratione facilitandis. Sequitur methodi specialis prudentia circa informandum intellectum, voluntatem, manum, lingvam, in scientiis, prudentiis, artibus, lingvis (ut propositum fuit § 40). Quae docendorum et discendorum partitio ex ipsa animae humanae structura desumpta est. Habet enim anima in se primò mentem, rerum speculum, cui verum quaeritur. Deinde voluntatem, rerum arbitram et electricem, cui bonum appetitur. Tertiò facultatem potestativam seu desiderata exsequendi vim, cui objectum est possibile. Tandem his additus est interpres, lingva, cujus finis est rerum cognitionis et volitionis effectionisque propagatio. Atque in omnibus illis, dum discuntur, singulari directione opus est.	Tertiò, aliae formant intellectum, aliae voluntatem, manum vel linguam dicunturque scientiae, prudentiae, artes, lingvae
LXXVIII. Res sciendae volunt intelligi. (Hîc ergò speculatio sufficit. De quo à § 50 ad 96.)
LXXIX. Res amplectendae volunt intelligi et eligi. (Hîc ergò affectus etiam excitandi et moderandi.)
LXXX. Res faciendae volunt intelligi, eligi, effici. (Hîc ergò effectus insuper producendi.)
Scientiae implantandae methodus
50. Scire usu vulgari pro notitia rerum historica sumitur, quâ aliquid esse novimus: usu autem philosophicô pro notitia intellectuali, quâ quid res sit, unde et quomodo, intelligimus. (Nota. Priori sensu verum est, quod Augustinus dixit: Multa scimus, quae non intelligimus; posteriore illud Philosophi: Scire est rem per causas nosse, id est intelligere.)	Scientia (scire) quid?
51. Quatenus notitia spectatur historica, certum est hominem nihil scire, nisi quod aliunde rescivit: cùm anima tenebroso corporis sui carceri inclusa nihil per se, quid extra se fiat, scire possit, nisi quantum sibi per emissarios suos, oculos, aures etc. renuntiatur.	Homo nihil scit, nisi quod aliunde rescivit
LXXXI. Nemo (historicè) scit, nisi quód rescivit. Ergò 1. Quod aliquem scire vis, fac resciscat id; quod nescire, ne resciscat. 2. Si quem multa scire vis, multa ut resciscat, provide. 3. Cui multa resciendi occasiones et industria non defuerint, non scire multa non poterit.
[189] 52. Sunt autem resciscendi aliquid media, divinitùs ordinata, tria: sensus, ratio, relatio. Sensus est, quô res praesentes corám percipimus. Ratio, quâ res sensui absentes per praesentia quaedam signa colligimus. Relatio, quâ res remotae (ad quas nec sensu, nec ratiocinatione penetravimus) alienô testimoniô nobis innotescunt.	Resciendi media tria: 1. sensus 2. ratio 3. relatio
LXXXII. Sensu, ratione, relatione rescire datur omnia. (Plures viae, quâ ad nos veniat aliquid, non dantur.) Porisma. Ergò, qui ad rerum scientiam promovendus est, sensus rebus obvertendo, ratiocinando relationesque de rebus absentibus cognoscendo exercendus est.
53. Quia tamen sensus ubique hîc intervenit [nam et ratiocinatio à signis aliquibus sensu perceptis surgit et testimonium de rebus alienum nonnisi sensu (auditûs praecipuè) percipiendum est], fit, ut propriè loquendo soli sensus portae illae sint, per quas rebus extra hominem constitutis ad animum patet aditus, quippe nisi hâc nihil ingreditur. Unde illúd Philosophi: Nihil est in intellectu, quod non priús fuerit in sensu, verissimum est.	Sed maximè tamen sensus
LXXXIII. Sensus primarii perpetuique scientiae duces. Porisma. Primariò igitur et perpetuò exercendi.
54. Et quia sensus prehendit res ipsas immediatè, ratio rerum duntaxat vestigia aut umbras, relatio aliena de rebus testimonia: eôque sensus in rem praesentem defixus certissimam dat scientiam, ratiocinatio verò faciliùs fallit sicut et aliena narratio: fit, ut is potissimùm, qui rem sensu cognovit, dicatur scire, qui ratiocinando, opinari, qui aliis fidem dando, credere.	Triplex cognitio: scire, opinari, credere
LXXXIV. Sensus solidae scientiae bases. Porisma. 1. Ergò omnia propriis sensibus usurpanda, quae possunt. 2. Si quid aliunde innotuit, pro veritatis deprehendenda certitudine ad sensuum testimonia recurrendum est, si potest. (Hinc illud: Ocularis inspectio pro demonstratione est. Imaginatio enim optimè formatur rebus ipsis: atque si quid aliter conceptum fuit quàm res est, inspectione ipsius rei emendatur. Exempli gratia. Si quis elephantem narrando describi audivit, aliquid de illo imaginatur: vix tamen unquam tam verè, uti est. Meliùs per imaginem pictam, sed nondum satis certò, an talis sit. Quid enim si pictor aberravit? quid si datâ operâ, ut falleret, aliquid secùs ac est posuit? At verò qui elephantem vivum coràm intuitus est diligenter, qualis sit, certò scit, nec à quoquam falli potest. Ita solem et colores nos, qui propriô visu percipimus, imaginamur et discernimus facilè et citra errorem: coecus natus, millies licet illi narres, vix potest. Hinc illud Plautinum: Pluris est testis oculatus unus quàm auriti decem. Quod idem in aliis sensibus obtinet similiter, propriô suo objecto optimè informari unumquemque. Meliùs scilicet novit lusciniae cantum, sacchari dulcedinem, plumbi gravitatem [190] etc., qui ipse audivit, gustavit, ponderavit etc., quàm qui fando tantùm de his aliquid accepit. Vide et infra axioma CLXXXIV cum porismatis suis.)
55. Et quia quô quid impressum est sensibus pluribus, eô noscitur certiùs teneturque fixius (nempe meliùs novit, quid campana sit, qui eam et vidit, et audivit, et palpavit, et forsan agitavit ipse: quàm vel surdus natus, qui tanlùm videt, vel coecus natus, qui tantùm audit etc.), oritur inde axioma.	Plures sensus certiorem faciunt scientiam
LXXXV. Omnia usurpanda sensibus quotquot possunt. (Per au)toyi/an et au)qayi/an et au)togeusi/an etc., hoc est videndo, palpando, gustando, olfaciendo, audiendo. Nempe cuilibet sensui objectum suum lucem affert maximam: tantò majorem, quantò plures sensus idem objectum simul ferit, ut vinum colore, odore, sapore etc.)
56. Rationalis autem rerum scientia quia tria includit, intellec-tionem, dijudicationem, memoriam: quomodo mentes ad res rectè intelligendum, dijudicandum memorandumque artificiosè promo-veantur, eja inquiramus!	Rationali scientiae insunt: intellectus, judicium et memoria
57. Intellectus est rei sensibus extrinsecus perceptae, quomodo se intra se habeat, cognitio. Judicium est rei, an se rectè sic habeat, expensio. Memoria est rei intellectae et dijudicatae in futuros usus reconditio.	Quid illa sint in genere
LXXXVI. Quicquid sensibus traditum est, ut quoque intelligatur, videndum est. (Ergò sic tradendum, ut intelligi possit.)
LXXXVII. Quicquid intellectum est, an se rectè habeat, expendendum est. (Ergò sic tradendum, ut expendi possit.)
LXXXVIII. Quicquid intellectum et dijudicatum est semel, ut haereat semper, providendum est. (Ergò sic mandandum, ut haerere possit.) Porisma. 1. Intellectus rei sensibus non bene perceptae nullus est. (Ergò non requirendus.) 2. Judicium de re non intellecta falsum est. (Ergò non requirendum.) 3. Memoria rei non intellectae et dijudicatae lubrica est. (Ergò non requirenda.)
58. Intellectio rerum in eo propemodum consistit, ut ad quid, per quid et quomodo unaquaeque res cum qualibet sua parte sit; et quomodo ab aliis vicinis, quantùm ad ista, differat, perspectum habeas: nec aliud ferè est res docere, quàm rerum differentias (per diversos fines, formas aliasque causas) ostendere.	Intellectio in specie quid? NB.
LXXXIX. Rerum nosse differentias est res nosse. Porisma. Ergò qui bene distingvit, bene docet.
XC. Rerum nosse causas est rerum nosse essentiam. [191] (Quia quicquid est, per causam suam est: à qua habet, quicquid habet.
Ergò rem per causas docuisse est eam intellectui penitùs insinuasse.) Porisma. Ergò rei cujusque finem verum detege. 2. Ad finem media, hoc est formam, per suas partes explica. 3. Et ostende materiam talis formae susceptivam. 4. Efficientem denique, tali materiae talem formam introducere idoneam. Hoc ritè factô lumen intellectui esse illatum senties maximum.	NB.
59. Et quia rerum intellectio interior visio est, iisdem requisitis expeditur, quibus visio externa. Opus autem est ad visionem (1) lumine, quô mediante rerum species abstrahantur et ad oculum deferantur. (2) Oculô sanô, apertô rebusque certâ distantiâ obverso, qui species intromittat. (3) Morâ oculi circa rem, donec sufficienter per omnes partes spectata sit. Similiter, si cùm intellectui res offertur, adfuerit (1) perspicuitas rei per se aut per docentis declarationem. (2) Mentis sanae tanquam oculi interni debita attentio. (3) Mora justa, quanta ad rei per omnes sui partes perspectionem requiritur: non intelligi res non poterit.	Quae ejus requisita 1 2 3
XCI. Quicquid docetur, ut clarae veritatis sit, videndum est. (Tenebrae, nebulae, chaos distinctè videri non possunt.)
XCII. Quicquid docetur, ut cum attentione excipiatur, providendum est. (Oculô clausô vel aversô ne ipse quidem lucis splendor inferre aliquid potest.)
XCIII. Quicquid docetur, ut priùs totum, dehinc per partes ordine atque distinctè percipiatur, accurandum est. (Obiter et perfunctoriè res tractare confundit potiùs intellectum, quàm illuminat. Quâ de re peculiariter dicendum aliquid.)
60. Quàm certum est ad visionem rerum moram etiam requiri, ut oculus non tantùm rem obiter stringat, sed fixè intueatur: tàm certum quoque ad rerum intellectionem moram requiri. Nempe ut obversetur res quaeque sensibus suis tàm diu, donec distinctè percepta fuerit tota, cum omnibus, quae illi insunt et adsunt. Composita enim sunt ferè omnia partibusque constant: nisi igitur partes omnes cognoscantur, unaquaeque seorsim, tolum esse cognitum dici non poterit. Ad talem verò partium (aliûs post aliam) cognitionem prorsus tempore opus est, quia in diversa simul esse intentum non datum est humanae naturae. Fac periculum visu, arc duas simul res intueri queas (vel in his, quae nunc legis, duas paginas simul vel duas lineas aut verba: imò ne literas quidem duas nisi successivè intueri vales). Fac auditu, an duobus diversa loquentibus pari diligentiâ attendere? Fac lingvâ, an plurium rerum sapores simul distingvere? aut simul eôdem tempore duobus idiomatis loqui? vel saltem duo simul verba pronuntiare? Fac manu, an duas res simul agere (exempli gratia duas simul literas scribere)? Non [192] poteris. Confundunt se invicem objecta eôdem simul organô excepta perceptionemque turbant, atque sic impediunt. Nec igitur mens nostra pluribus simul discendis vacare potest. Qui plura simul agit, eum nihil rectè agere certum est. Ergò
XCIV. Nihil nisi unum unô tempore.
XCV. Semper priùs totum, tùm partes majores, demùm particulae, aliae post alias.
XCVI. Unicuique immorandum, quantum opus.
61. Observandum verò diligentissimè partes rei cujusque demon-strari, inspici, cognoscique posse ac solere vitâ triplici. (1) Resolvendo. (2) Componendo. (3) Aliis conferendo. Exempli gratia horologium ex quot et quibus partibus constet, non priùs aliquem docere potes; quàm in ejus conspectu horologium in partes dissolvendo rursúmque partes resolutas componendo et denique plura horologia inter se conferendo, quidque peculiare huic aut illi insit et quare hoc vel illud alibi absit aut aliter sit, contemplari jubendo. Unde sequitur: Rem quamque per omnia intima sua explicandi et in luce sistendi trinam esse methodum: resolutivam, compositivam et comparativam seu collativam. Quas Graecè analysin, synthesin, syncrisin appellamus. De quibus verissima erunt haec axiomata.	Partes cujusque rei cognoscuntur resolvendo, componendo et conferendo cum aliis
XCVII. Partes rei cujusque innotescunt analysi.
XCVIII. Perfectiùs tamen cognoscuntur additâ synthesi.
XCIX. Perfectissimè denique superadditâ syncrisi.
62. Trina ergò est intellectualis methodus, hoc est intellectum in lucem promovendi via: analytica, synthetica, syncritica. Quarum differentia haec propriè est. Analysis incipit à toto composito (vix enim quidquam in rebus tàm simplex est, quin partibus constet, similaribus aut dissimilaribus) et desinit in particulas minimas simplicissimasque. Synthesis contrà incipit in minimis et simplicissimis desinitque in compositissimis: nempè totô alicujus rei systemate. Syncrisis verò confert integra integris et partes partibus parallelè: ubi verissimum est illud para/llhla fanerw/tera.	Adeoque trina est intellectualis methodus, analytica, synthetica, syncritica
63. Usus harum methodorum communis est ad rerum per omnia claram et distinctam cognitionem. Quia rem in conspectu mentis resolvi dat intellectionis initium; componi rursum intellectionis profectum; conferri cum aliis ejusdem generis omnibus intellectionem absolvit. Nempe nemo rem perfectè novit, qui solam novit, etiamsi analyticè et syntheticè nôrit: demùm si quid aliae similiter aut dissimiliter habeant, et cur intelligit, plenè intelligit. Hinc philologus bonus melius intelligit lingvas, si polyglottus fuerit, quàm possunt, qui tantùm intelligunt singulas. Hîc ergò (in methodo syncritica) permultùm latet lucis: quia omnia ad easdem ideas fiunt, paucis variatis. Quod qui obseruare novit, videre multo potest, quae aliorum fugiunt oculos. Verùm de hoc alibi.	Harum usus communis
64. Est praeterea usus analyticae proprius ad rerum inventiones; syntheticae ad exsequutiones; syncriticae ad utrumque.	et singularum peculiaris
Nempe [193] in rerum producendarum contemplatione necessariò incipimus à consideratione finis, tanquam totius, indéque descendimus ad ejus requisita seu media, veluti partes; demúmque ad requisitorum particulares modos, tanquam particellas. Synthetica verò methodus (in ipsa rerum exsequutione, hoc est productione et elaboratione) necessariò à minimis incipit illaque pro necessitate elaborata cum invicem connectit; majoraque rursùm cum majoribus, donec totum compositum sibi undique plenè cohaerens prodeat. Syncritica utrôque modo procedit, quia res hîc et illîc comparativè doceri possunt: quomodo scilicet aliquid resolvi aut componi possit per aliam rem similem ostendendo. Quomodo nos hîc § 59 intellectionis requisita in requisitis visionis reperimus et dijudicationis requisita vestigabimus § 67 etc.	NB.
65. Trina haec intellectualis methodus aptissimè conferri potest is artificioso visûs nostri subsidio trino, quae telescopium, microscopium speculumque vocamus. Quia sicut telescopium res longè remotas visui propiùs admovet, ut per partes etiam suas spectari queant: sic analysis latentes etiam rei cujusque partes videri posse facit. Et sicut microscopium minima rerum majora facit particellasque etiam atomorum detegit: ita synthesis à minoribus semper ad majora tendens structuras rerum accuratissimè commonstrat. Tandem ut speculum res extra conspectum nostrum sitas radiorum tamen trajectione conspectui nostro sistit: ita syncrisis rem aliam in alia jucundô spectaculô variôque usu ostendit. Hinc quemadmodum speculorum frequentior est, semperque fuit, quàm telescopiorum et microscopiorum usus (quippe haec paucis nota sunt, illa omnibus, haec nuper inventa, illa mundo coaeva et à Deo ipso sic facta, ut in omni liquore omnique polita cujusvis rei superficie cuivis se offerant): ita docendi ratio per similitudines et parabolas, jam inde ab ultima antiquitate usitata, rebus quibusvis aptè explicandis ingeniisque amoenè collustrandis egregiè servit. Sed quemadmodum non inutiliter post specula reperti sunt caeteri illi tubi optici rem non reflexè, sed directè in seipsa acutius tamen, quàm per liberum aspectum spectantes (quare et necessariò in rebus remotis et minutis distinctè contemplandis adhibentur): ita post naturalissimam illam syncriticam methodum rectè constitutae sunt analytica et synthetica, res sic ut in seipsis sunt spectantes, resolventes et componentes.	Similes sunt istae methodi speculo,telescopio,microscopio,
66. Sequitur jam ex praemissis per analysin, synthesin et syncrisin rerum lumen in intellectu accendi exercitatumque sic aliquem non posse non apprimè rerum intelligentem reddi. Concludat ergò canon: C. Methodus analytica, synthetica, syncritica necessariò jungendae sunt, ubi rerum cognitio quaeritur exacta. NB. Jungendae, non confundendae. Absolvenda enim analysis priùs integra partesque cohaerentes et oppositae simul et ostendendae, et definiendae, antequam ad singularum tractationem syntheticam [194] veniatur. Quâ in re multum est didactici mysterii, suô locô explicandi.	quae lumen maximum in intellectu accendunt
(Attingitur et hîc infra § 155.)	NB.
67. Hactenus de intellectione. Dijudicatio est interior rerum libratio. Iisdem proinde requisitis absolvitur, quibus libratio externa: bilance, rebus duabus oppositè expensis et oculô illas considerante; horumque explicatio:	Dijudicatio in specie quid? Tria ejus requisita
68. Bilanx est peculiaris judicii methodus, res cum suis ideis contemplans: hoc est quaestiones illas duas semper simul expendens, quid (aut quale, quantum, ubi, quomodo etc.) aliquid sit? et an id (aut tale, tantum, ibi, eô modô etc.) esse debuerit? Res itaque illae duae, quae judiciô expenduntur, sunt: ideatum aliquod cum idea sua. Oculus autem, aequilibrium (aut aequilibrii excessum vel defectum) notans, interior mentis oculus est, ratio, res rebus conferens. Patescat res exemplô. Si quis tibi effigiem ostentans, esse hujus aut illius diceret; tu, sit an non, judicare non potes, si hominem illum, cujus imago esse dicitur, non nosti. Si autem nosti, conferendo lineamenta ectypi cum archetypo facilè pronuntias. Ita prorsùs fit in omnibus rebus, de quibus judicamus (si non temerè judicamus), ut exemplatum cum exemplari (exempli gratia factum aliquod cum jure seu lege) conferatur.
CI. Rerum scire ideas judicii de rebus basis est.
CII. Rem conferre cum sua idea judicii de rebus actus est.
CIII: De re cum idea sua rectè collata rectè pronuntiare judicii perfectio est. Porisma.
1. Ergò sine ideis rerum praecognitis judicium de rebus nullum est. 2. Sine re cognita et cum idea sua collata judicium de rebus praejudicium est. 3. Re negligentiùs vel inspectâ, vel cum idea sua collatâ judicium prolatum judicii abortus est.	NB.
(Multò verò magis, si quis nec ideam novit, nec ideatum expendit, et tamen pronuntiat.)	NB.
69. Unde sequitur, si discentis mentem sic illuminari vis, ut non tantùm res intelligere, sed et de rebus judicare valeat, oportere illi rerum ideas (quae sunt rei cujusque perfecta forma) reddi notas et ad illas obvia quaeque sui generis exigendi consvetudinem illi induci. Hôc ritè factô verè judiciosum reddes. Ergò	Et perpetuus usus
CIV. Rerum universales formae ac normae constituendae sunt, et quomodo ad illas particularia quaeque exigenda sint, ostendendum.
70. Haec de judicio expoliendo. Memoriae roborandae subsidia quaesita sunt variè, etiam per artificiosa loca et imagines, quibus mira posse praestari experimentis et speciminibus variis, quae artem mnemonicam professi ediderunt, constat.	Memoriae subsidia varia hactenus quaesita variô successu
Sed existimatur esse res violenta et enervare judicium primarium hominis bonum: adeóque facere psittacos, aliena recitantes, ex se nihil dignum depromentes. Quod si verum est (neque enim pronuntiamus, sed subest [195] suspicio), tutiora quaerenda sunt remedia, quibus memoriae vis naturalis juvetur, judicii non laedatur (mala enim medicina est, ubi naturae aliquid perit). Haec ut inveniamus, ante omnia, quid memoria sit et quomodo recordandi actus fiat, attendamus: spe sic inveniendi, quibus blandè juvari possit.	NB.
71. Memoria est mentis conda proma facultas, res sensibus perceptas excipiens, conservans rursúmque, cùm opus, expromens.	Memoria quid?
72. Tria itaque ejus munia sunt: condere, conservare, promere sive apprehendere, retinere, reddere. Si condit diligenter, servat fideliter, reddit promtè, bona memoria dicitur: contrà, si utilia praeterfluere aut effluere patitur, eôque aut non reddit, aut tardè et mutilè reddit, mala. Non tamen eôdem gradu in eodem etiam subjecto habent se facultates illae. Quippe quidam facilè imprimunt, sed et facilè amittunt; alii aegrè imprimunt, sed diu servant; alii obliviscuntur facilè et recordantur facilè.	Tria ejus munia: imprimere, retinere, reminisci
Ideóque pro diversitate ingeniorum diversis opus est memoriae subsidiis pro juvanda scilicet tùm impressione; tùm retinentiâ, tùm reminiscentiâ.	NB.
73. In genere tamen hoc verum est, neminem reddere posse, nisi quod meminit: nec autem meminisse, nisi quod priùs impresserat. Item, quô firmior impressio fuerit, eô fore aut firmiorem retinentiam, aut faciliorem reminiscentiam. Unde exsurgunt axiomata.	Eôdem ordine tradenda
CV. Quod meminisse vis, memoriae imprime. (Nemo enim eorum meminisse aut recordari, quae nunquam co-gitando impresserat, potest.)
CVI. Quô constantiùs meminisse vis aut faciliùs reminisci, eô imprime altiùs. (Obiter sensum stringentia, eôque leviter menti impressa obliterantur facilè.)
CVII. Ab impressione forti primarium memoriae robur.
(Et per consequens, illa quomodo fiat, primariò attendendum. Habet tamen retinentia quoque, sicut et reminiscentia, peculiaria subsidia sua. Videamus ergò singula.)	NB.
74. Impressio est rei praesenti sensu exceptae in mente effigiatio. (Nempè quomodo ego haec nunc scribens verba, quorum in mente concipio imagines, per manum imprimo calamo et per calamum chartae, ut illorum simulachra hîc jam exstent: ita hae characterum imagines tuo, lector, oculo se imprimunt, oculus autem tuus easdem transmittit ad mentem tuam, nempe ad intellectum, et hinc ad memoriam, ubi se illae figunt, ut amotis etiam realibus hisce objectis, mens tua speculari eas jam possit: quô fuerint puriùs à rebus abstractae et quô firmiùs menti impressae, eô meliùs. Videamus autem, quibus impressio ista juvari possit, ut fiat fortior.)	Impressio quid?
75. Impressionem in genere tria juvant: perceptio (quae fit sensu) attenta, intellectio clara, dijudicatio accurata.	Tria ejus subsidia generalia
CVIII. Sensuum, intellectûs judiciique subsidia memoriae quoque subsidia sunt. (Quippe impossibile est non meminisse eorum, quae quis eâ at-tentione [196] sensibus usurpavit, ut intellexerit etiam et de illis judicare potuerit. Huc illud Erasmi: Magna memoriae pars est penitùs intellexisse.)	1 2 3
Porisma. Ergò qui circa sensualia versatur attentè et instrumenta intellectûs adhibet accuratè et res dijudicat pensiculatè, is bene memoriam excollit, tandemque firmam nanciscitur.	NB.
76. Specialiter impressionem juvant ex parte rerum tria, perspi-cuitas, ordo et circumstantia.	Et decem specialia 1 2 3
Ex parte verò nostra septem ista: mentis vacuitas, quies, affectus fortis, sensus proprius, commoratio, redditio et denique concertatio.	4 5 6 7 8 9 10
77. Perspicuitas rei necessaria est, ut quod clarè exstat, clarè quoque sensum feriat, et sic clarè impressum tùm intelligi, tùm judicari, tùm memoriae mandari possit. Ergò	(1) Impressionem quomodo juvet rei perspicuitas
CIX. Quae sensum habent nullum, quemadmodum intelligi et judicari non possunt, ita nec memoriae mandari. (Exempli gratia sententia aliqua, tametsi elegantissima, Turcicè mihi prolata.) Porisma. Memoriae mandandum clarum esto.
78. Ordo rei necessarius est, ut partes rei inter se bene cohaerere animadverti atque sic distinctè, ut se invicem consequuntur, imprimi possint. Ergò	(2) Quomodo rerum ordo
CX. Quae cohaerentiam habent nullam, quemadmodum intelligi et judicari aegrè possunt, ita et memoriae mandari. [Sint exemplô vocabula lingvae mihi notae separatim prolata, quatuor ista: anima, esse, res, ordo. Quae sic relicta, scopae dissolutae sunt: redacta verò in rationabilem aliquem ordinem (exempli gratia ordo est anima rerum) ut inter se melius, ita intellectui et memoriae prorsùs haerebunt.] Ergò
CXI. Ordo rerum, quemadmodum intellectus et judicii, sic et memoriae basis est. [Quia ordo rerum et verborum ordinatos facit in mente quoque conceptus, cùm conceptus mentis nihil nisi rerum et verborum in mente imago sint.
Quae causa est, cur meliora memoriae subsidia vix excogitari posse sperem, atque si in conspectu mentis in nativum ordinem redigantur res et verba. Quippe mens ipsa vel invitô homine nobilem suum in res impetum prosequitur, dummodo à confusanea rerum (aut verborum) turba non sistatur, repellatur, turbetur.] Porisma. Memoriae mandandum ordinatum esto.	NB.
79. Circumstantia necessaria est, ut perspectâ rei causâ, effectis, locô, tempore et similibus rem veluti tot ansis prehensam firmiùs tenere valeam.	(3) Quomodo circumstantia
CXII. Quae circumstantiam habent nullam, quemadmodum intelligi et judicari vix possunt, ita nec memoriae mandari. Ergò | [197] Porisma. 1. Memoriae mandandum circumstantiis bene terminatum esto. [Quô pluribus, eô melius. Et quia inter circumstantias maximae efficaciae sunt causae, quas intellexisse est rem memoriae velut clavô affixisse (per axioma XC).] Ergò
2. Memoriae firmiter mandandum per causas explicatum esto.	(4) Quomodo mentis vacuitas
80. Mens vacua est imaginibus nondum oppleta, qualis est puerorum, pauca adhuc expertorum. Hanc Aristoteles tabulae rasae comparavit, cui nihil dum inscriptum sit, inscribi autem omnia possint. Quemadmodum ergò pura tabula (vel charta) omnia promptè recipit, sed quae descripta jam est, non plùs admittit, quàm quantum forsan vacui adhuc spatii superest; atque id etiam non sine confusione priùs scriptorum et recèns adscriptorum: ita et cum animo nostro comparatum erit. Non quidem per omnia comparationem quadrare scio, quia chartae spatia finita sunt; menti, utpote infiniti Dei imagini, infinita capacitas data est: nihilominùs tamen id experientiâ patet, imagines in mente quô fuerint plures, eô plùs et facilius et validiùs se invicem permiscere et confundere et obumbrarè et denique obliterare, nisi adfuerit ordo subsidiaque caetera. Maneat ergò axioma.
CXIII. Impressiones primae haerent.
(Exempli causâ, quae in pueritia discuntur et manè post somnum, sensibus vegetis et in quolibet primo rei cujusque aggressu etc.)	NB.
81. Mens quieta est objectorum tumultu non distracta, uni alicui rei soli tùm obversa, qualis est hominis nec occupationibus externè, nec affectibus internè conturbati. Pluribus enim intentus minor est ad singula sensus, nec hoc, nec illud rectè arripit: commotus autem in se, irâ vel odiô, ne attendit quidem aut nonnisi conturbatè. Sed obversa mens uni rei fixè penetrat vestigiaque recipit fixa.	(5) Et mentis quies
CXIV. Cum attentione exceptae impressiones bene haerent. (Hinc etiam secessus et solitudo Musis amica: ubi strepitus rerum nullus mentem turbet.)
82. Affectus fortior est, cùm rerum tractationi aliquid intervenit animum admiratione aut delectatione aut fastidiô aut pudore aut metu concutiens. Ita enim venientem rei sensum velut inflictum sibi vulnus animus profundè admittit nec facilè dimittit.	(6) Et affectus fortis
CXV. Animô affectuosô excepta impressio haeret profundiùs. Porisma. Quicquid inter discendum oblectat, memoriam juvat. (Quia animum titillando excitat et excitando attentum reddit.)
83. Sensus proprius est, cùm non acquiescentes alienae narrationi res ipsos ipsismet nostris oculis, auribus, naribus, manibusque contrectamus. Cujus rei ad veras robustasque impressiones permagna vis est. Romam qui semel oculis attentè lustravit, meliùs firmiúsque impressam habebit quàm millies ab aliis narratam. [198] Idemque in caeteris sensibus obtinet planissimè. (Vide § 54.) Ergò	(7) Et sensus proprius
CXVI. Impressio à rebus ipsis immediatè facta optima.
84. Commoratio est, cùm in eodem objecto sensum diutiùs de-tinemus, donec sibi rem totam reddat familiarem. Quod fit iteratâ rei inspectione vel auditione et accuratâ undique consideratione. Quò inprimis spectat, ut quod altè vìs imprimere, non tantùm legas et relegas, sed et scribas et rescribas.	(8) Et commoratio circa rem
Hinc Philippum Melanchthonem accepimus, si quem authorem sibi reddere voluit valdè familiarem, describere solitum. Nec aliô fine Alphonsus Arragoniae rex propriâ manu biblia sacra pluries descripsit.	NB.
CXVII. Immorari objecto impressionem facit fixiorem.
(Hinc non malè quidam. Legere oportet rem aliquam, primò, ut quid contineat sciamus, secundò, ut eam intelligamus, tertiò, ut imprimamus, quartò repetere tacitè, ut num conceperimus: firmiter, periculum faciamus etc. De quo sequitur.)	NB.
85. Redditio est, cùm quis quod modò audivit, vidit, legit, cogitavit, mox idem aut sibi ipsi repetit, aut aliis enarrat ac demonstrat.	(9) Et redditio
Prius non malè impressionem figit, meliùs tamen posterius: quia qui quod didicit ipse, docet alium, non solùm rem repetit, id est, per sensus proprios denuò trahit, sed et tanquam de suo jam alteri contribuens, rem animosiùs tractat, eôque veluti suae potestatis facit. Experimentô probatum est. Sit ergò axioma.	NB.
CXVIII. Impressa reimprimere impressionem facit validiorem.
86. Concertatio est, quando perceptorum iteratio fit, tentando, num percepta jam sint rectè, sive id fiat cum altero, sive cum seipso. Si enim scriptum aliquod vel decies continuò relegeris, non aequè altè illud memoriae impresseris, atque si legas quater vel quinquies, recitare interim illud memoriâ tentando, et ubi memoria deficit, librum inspiciendo.	(10) Et denique concertatio
Similiter si alteri quid narras, mandas, concionaris, nunquam eris certus, utrùm perceperit, repetas licet sexcenties: eris autem brevi, si interrogando et examinando profectum explores. Nam et attendet vigilantiùs, si requisitum à se iri metuet; et percipiet meliùs, si non percepisse deprehensus et veluti pudefactus diligentiùs denuò advertet (axioma CXIV). Ergò	NB.
CXIX. Impressionem tentando vellicare impressionem figit validiùs.
87. Haec de impressione roboranda. Retinentia juvatur primò repetitionibus crebris, de quibus rectè dictum: Saepe recordari medicamine fortius omni. Item: Repetitio memoriae pater et mater est. Nec enim obliterari potest, quod renovatur subinde.	Retinentiae subsidium primum: repetitio crebra
CXX. Repetitio oblivionis antidotum.
(Sive illa fiat relectione tacitâ, sive recitatione clarâ, aut quâcunque tandem praxi.)	NB.
88. Alterum retinentiae subsidium scriptio est, quâ res sensu perceptae veluti novo carceri includuntur, ex quo non perinde ac | [199] è cerebro evolare ac fugere, sed quoties opus reproduci queant.	Secundum: scriptio
Adminiculum prorsùs necessarium, sine quo memoria rebus prolixioribus subtilioribusque planè impar fuerit. Nam integras orationes aut libros aut calculationes ephemeridum et similia, quis mortalium memoriâ complecti confidat?	NB.
CXXI. Scriptio repetitionum thesaurus.
[Repeti enim potest, hoc est in usum resumi, quicquid scriptô mandatum est.	Observanda in scriptione
Huc facit primò, ut nobis in libris, quos legimus, memoriam faciamus localem, adscriptis ad marginem notis aut subductis diverso colore lineolis (circa illa nempe, quae magis memorabilia credimus), ut quô libri foliô, quâ folii paginâ, quô paginae aut lineae situ aliquid exstet, recordari faciliùs liceat.	1
Secundò, ut insigniter dicta in ejusdem libri fronte aut calce inscribamus aut in foribus et parietibus depingamus aut vitreis fenestris insculpamus etc., ut undecunque obvia sint.	2
Tertiò, ut nobis condamus repertoria propria sive diaria repetitioni quotidianae servientia, sive digesta seu locos communes velut rerum tabulaturas universales, ad quas omnia digna referamus suisque locis digeramus. Cujusmodi libri quoniam memoriae thesauri sunt, cùm inventioni copiam (quoties opus) ministrant, tùm judicii aciem in unum contrahunt.]	3
89. Tertio loco ponimus retinentiae subsidia illa, quae plus artis habent. Nempe reductionem intelligibilis ad sensuale. (2) Non intellecti ad intellectum. (3) Infiniti ad finitum.	Reliqua tria subsidia: Reductio nempe
90. Reductio intelligibilis ad sensuale fit per emblemata et pa-rabolos. Ut cùm judicis boni officia repraesentantur imagine virginis alterâ manu bilancem, alterâ gladium gestantis obvelatisque oculis, ne personas aspectet, sed res expendat. Hîc enim, qui singula illa, quid denotent, intellexerit semel, vix unquam oblivisci poterit, quae munia sint judicis probati. Eadem ratio est cum omnibus parabolis et apologis, ut et ferè adagiis et tropis, quod artificialis memoriae primarium est fundamentum.	(1) intelligibilis ad sensuale,
CXXII. Emblematica rerum repraesentatio memoriae clavis et clavus est.
91. Non intellecti ad intellectum reductio nominibus ignotis memoriae figendis potissimùm servit. Faciliùs enim et firmiùs to\ Alabandensis (ab Alabanda civitáte Asiae) haeserit, si tria illa praenota ala, Band, ensis cogitaveris, quàm nudè sine his. Et Califurniae (provinciae Americanae), si calentem furnum imaginatus fueris.	(2) non intellecti ad intellectum,
Hûc faciunt omnes vocum originationes, lingvarum studio facilitatem, amoenitatem soliditatemque (si verae fuerint, non allusivae duntaxat) conciliantes.	NB.
CXXIII. Qualisqualis rei intellectio memoriae lumen est. Porisma. Vera autem rei intellectio fulgidum memoriae lumen.
92. Infiniti reductio ad finitum seruit rebus, quae multitudine et varietate mentem offundunt et confundunt, nisi ad numerum et mensuras redacta limitibus coërceantur. Quod fieri: multa redigendo [200] in summas; prolixa disponendo per gradus; composita reducendo ad simplicia; specialia revocando ad generalia; remota concatenando propinquis; et irregularia reducendo ad regulas, vidimus § 45 etc.	(3) infiniti ad infinitum
CXXIV. Praescissio infiniti magnum memoriae machinamentum. (Haec scilicet est omnium artium, regularum, systematum origo et basis: quippe sic infinita rerum intra finitos mentis cancellos co-guntur.)	NB.
93. Haec de retinentia quoque. Redditionem vocamus reminis-centiam, quae est rei praeteritae occasione rei praesentis (cum pristina illa cognationem aliquam habentis) in mentem recurrens sensus. (Ut cùm ad occursum aut mentionem alicujus rei vel personae vel loci etc., quid tùm vel tùm simile aut diversum aut contrarium hîc aut illîc visum, auditum factumve fuerit, recordamur.)	Reminiscentia quid?
CXXV. Reminiscentia occasiones sequitur.
(Nempè quemadmodum homo nihil agit aut loquitur, interrogat aut respondet sine occasione, ita neque cogitat aut recogitat.)	NB.
Porisma. Occasiones (igitur) utilia recordandi fabricandae sunt.	NB.
94. Occasiones illae (memoriam vellicantes et aliquid ex abditis ejus thesauris evocantes) sunt rerum cohaerentiae, cogitationes ipsas secum sibimet innectentes. Cohaerent enim res rebus ubique: imò connectuntur. Quod ostendunt causae connexae effectis suis et vice versâ; formae item materiis, fines mediis, adjuncta subjectis, similia similibus, diversa diversis, contraria contrariis, verbô omnia relata correlatis suis, ut positô unô ponatur alterum. Quô et modô verba verbis in oratione connectuntur, ut prolatô unô sequi necesse sit alia, quae sententiae plenitudo et constructionis lex, metri denique aut rhythmi norma requirunt. Ita prorsus cogitationes (quae nihil nisi rerum et verborum imagines sunt) se sibi invicem innectunt, ut notio trahat notionem, non secus ac in catena annulus annulum. Nempè quandocunque notio recens à sensatione praesenti efficta memoriae cellam ingreditur, aliqua illi cognata mox occurrens illam excipit: haec autem rursùm trahit cognatam aliquam secum illaque rursùm alias. Prorsùs ut in natura non datur vacuum, res à rebus continguntur ubique, ita in cogitatione.	Excitatur externis occasionibus
CXXVI. Reminiscendi occasiones concatenatae sunt.
Porisma. Concatenandae ergò sunt. (Hoc est, quaecunque discuntur, ita sibi invicem sunt innectenda, ut recordatio unius trahat secum recordationem alterius, et sic consequenter.)	NB.
95. Et quia memoria progreditur, non regreditur (suppeditando scilicet non quae praecedunt, sed quae sequuntur), non quôvis modô concatenandae sunt res rerumque notiones, sed ita, ut praecedat notius trahatque secum ignotius. (Nam quis nostrûm est, qui interrogatus, quid in Oratione Dominica sequatur post verba panem nostrum quotidianum, non illicò respondeat da nobis hodie? Interrogatus autem, quid praecedat verba illa panem [201] nostrum, an non haerebit quisque? Nec dicere poterit, nisi à praecedentibus recolligendo memoriam. Quod ergò Stephanus Ritterus sibi à discipulis accidisse queritur, ut cùm ex Vocabulario rhythmico Latino-Germanico Deus-Gott, necessitas-Not, unitas-Einigkeit, trinitas-Dreifaltigkeit etc. interrogaret hunc et illum, quomodo Latinè dicere vellet Gott, alius quidem nesciret, alius verò diceret necessitas; nec mirum, nec insolens, nec protervè factum fuit, quia aliter non potuit ob causam, quam diximus.) Ergò	et probè concatenatis rebus rerumque notionibus
CXXVII. Reminiscendi occasio sit aliquid notius et praecedens; reminiscendum ipsum ignotius et subsequens. (Non enim nota discimus ductu ignoti, sed contrà per axioma V.)
96. Hactenus de methodo scientias docendi per intellectûs, judicii memoriaeque subsidia certa. Sequitur prudentiae methodus.
Methodus prudentiam docendi
97. Prudentiam vocamus inter ambigua rerum rectè versandi (hoc est salutaria eligendi, noxia evitandi) solertiam. Quod totum in regimine voluntatis nostrae tanquam actionum nostrarum arbitrae situm est. Quae cùm naturâ suâ liberrima sit et côgi nec velit, nec possit tantúmque domesticum suum consiliarium audiat, rationem: côgi non debet, sed svaderi, ut bonum, quod naturâ vult, velit; malum, quod naturâ non vult, nolit.	Prudentia quid?
98. Constat ergò methodus haec theoriâ et praxi. Theoriâ, ut boni et mali discrimina accuratè ostendantur unà cum exitu, ibi semper tandem laeto, hîc tristi. Hôc ritè factô electio boni sequitur, mali fuga: quia naturalissimum est omni creaturae bene sibi esse optare, destructionem verò sui declinare. Contrà: Ignoti boni nulla cupido, ignoti mali nulla fuga. Rectéque Ludovicus Vives: Nihil est in humana vita exitiabilius, quàm judiciorum illa depravatio, quâ rebus non suum pretium redditur. Hinc enim est, ut vilia sectemur tanquam pretiosa et pretiosa rejiciamus tanquam vilia: hoc est imprudenter, stultè, noxiè res agamus. Rectè et Augustinus: Tantùm diligimus (bona), quantùm cognoscimus. Et vice versa: Tantùm odimus (mala), quantùm intellegimus. Ergò	Constat theoriâ
CXXVIII. Profutura et nocitura rectè intelligere prudentiae basis est. Per consequens. Quem imprudentiâ peccare non vis, ne quid circa res suas ignoret, effice prudentemque reddideris: aut si peccabit, suô malo peccabit.(Vide axioma XL cum exegesi sua.)
99. Sed praxi opus est et ad praxin exemplis ac imitatione et emendatione (per axiomata XXXV, XXXVII, XLVII).	et praxi
CXXIX. Profutura eligere, nocitura devitare prudentiae actus est.
[202] 100. Et quia multa in rebus sunt indifferenter ad nos se habentia (quae scilicet utentibus nec adeò prosunt, nec adeò obsunt), prudentiae fuerit talia nec ambire operosè, nec defugere superstitiosè.	indifferentiumque indifferenti usu
CXXX. Indifferentia indifferenter usurpare prudentiae appendix est.
Operum methodus
101. Requirit theoriam, prudentiam, praxin. Theoriam, ut homo quicquid agit, non ut brutum agat impetu coecô, sed intelligens opera sua. Ex qua intelligentia sequi debet cauta circumspectio, ne operando aberret: demumque continuatâ praxi, ut ne aberrare etiam possit, obtinetur. Ergò	Ars (seu operum methodus) constat theoriâ, prudentiâ, praxi
CXXXI. Omnem praxin praecedat theoria. (Nempe initialem praxin initialis theoria; pleniorem plenior etc.)
CXXXII. Omnem praxin comitetur prudentia. (Alioquin etiam intelligens peccare potest, si sibi et actioni suae non attendat.) Ergò
CXXXIII. Omnem praxin perficiat praxis.
(Facienda enim disci non possunt, nisi faciendo. Hinc illud: Fabricando fabricamur. Scriba non fit, nisi scribendo, pictor pingendo, cantor cantando, orator orando et sic omnia externa. Ergò et constantiam constando, patientiam patiendo, abstinentiam abstinendo, fortitudinem fortia tentando et agendo etc. citiùs et meliùs quis discat, quàm sermocinando de rebus illis aut inspectando solùm exempla.)	NB.
102. Theoria rerum agendarum absolvitur cognitione quid, per quid et quomodo agendum sit. Quid agendum sit, facile discens cognoscet, si illi ostendas exemplar: per quid, si instrumenta: quomodo, si instrumentorum applicationem aut verbis doceas, aut ostendas usu; meliùs autem, si utrumque.	Theoria agendorum quibus absolvatur
Videantur axiomata XXXV ad XLII usque, quae ad praesentem usum contrahi possunt in unum istud.	NB.
CXXXIV. Facturo aliquid exemplar ostende, instrumenta exhibe, imitationem doce.
103. Circumspectè agendi prudentia paratur accuratâ discentis imitatione, docentis autem perpetuâ (inter tentaminum initia), ne discens aberret, attentione: atque si aberret, commonefactione et emendatione cum detectis utriusque causis. Per § 33 et axiomata XLV, XLVII.	Prudentia agendorum in quo consistat
CXXXV. Primùm tentanti nunquam fidendum: ideóque ne aberret videndum. [Neque sibi ipsi fidere debet discens, neque discenti docens. Nam tametsi quorundam industria tanta sit, ut sibi etiam permissi aliquando rectè agant: id tamen et rarum est, et non conferendum cum illo damno, quod emergit, si quis sibi permissus vitiosè operandi [203] consvetudinem attrahat, quia aequè mala malè assvescendo ut bona bene assvescendo figuntur, ut desvescere (hoc est dediscere) labor sit, per axiomata LVI, LVII. (Nempe ut bene citharâ canendo boni citharoedi fiunt, sic malè canendo mali.) Ut igitur laborem minuat praeceptor sibi et discipulo, rerum praedelineationes primas accuratè praemonstret, utque expressiones primae quàm accuratissimae sint, maximè det operam: Hôc sub omne initium (NB.) factô sibi et discipulo molestiae finem mox faciet in reliquo processu uterque delicias habiturus.]
104. Et quoniam impossibile est, quod quis rectè fecit semel non iterum facere posse, quô saepiùs, eô certiùs et expeditiùs, efficitur hinc circa quamlibet rem exercitia crebra esse debere sive habitum unâ et alterâ actione non induci. Ergò	Praxis agendorum crebra requirit exercitia
CXXXVI. In omni arte praxis major ait theoriâ. (Nempe quid et quomodo faciendum sit, vel unâ commonstratione percipi potest: posse autem id eô modô, quô praemonstratur et praecipitur, non nisi crebrâ iteratione obtineri potest. Exemplum scilicet est ut semen; praeceptum ut seminis inoccatio, exercitatio ut pluvia, venti, soles. Ut ergò semen unô jactu terrae mandatur nec multô tempore opus est, ut occarum in longum et latum transversimque ductatione terrae visceribus abdatur, ad germinandum verò, increscendum, maturandum menses requiruntur pluviaeque, soles et venti saepius iterati: ita operandi modum vel unicâ bonâ commonstratione et attentâ exceptione percipias; operandi habitum non nisi crebra exercitatio conservare valet. Porisma. Praxis bona urgenda usque ad non errandi securitatem.
105. Et quia quaecunque fiunt, methodô syntheticâ fiunt (à minoribus ad majora à simplicioribus ad compositiora etc. per axioma LXXIV cum porismate), primum imitationis tentamen nunquam incipiat ab operibus, sed à rudimentis, iisque omnium minimis et simplicissimis. Ita demùm res certò et facilè procedet.	Quae à rudimentis incipere debent, non ab operibus
CXXXVII. Praxis incipiat à minimis, non maximis; à partibus, non à toto; à rudimentis, non ab operibus.
(Exempli gratia. Legere qui discit, non à textu nec à vocibus aut syllabis incipit, quia non potest, sed à literis. Idem ergò observandum ubique.)	NB.
Methodus lingvarum
106. E protheoria lingvae, quam habuimus capite I, II, III etc., liquere potest lingvarum methodum esse operosiorem quàm sciendorum et faciendorum ob tres causas.	Lingvarum methodus operosior est quàm scientiarum et artium, quia
Primùm uia artis et scientiae cujusque subjectum intra se particulare quid est suis contentum limitibus: lingvae autem integritas (unius etiam) omnium rerum, scientiarum et artium intellectum requirit.	1
[204] 107. Deinde, quia quicquid in scientiis et artibus requiritur, hîc requiritur similiter et insuper plus quiddam. Nempe scienda opus est tantùm nosse; facienda nosse et imitari;	2
sermonem autem et nosse, et bis imitari, calamô et ore. Opus enim sermonem primùm intelligi, quod facillimum. Deinde scribendo imitari, quod paulò difficilius, nec tamen adeò difficile, quia fit lentè et praemeditatè, ubi spatium deliberandi librosque consulendi datur. Loqui autem, extemporaneum quid est, ultimum, quod hîc optari, quaeri, praestari potest.	NB.
108. Tandem singula ista intricatiora sunt in lingvis quàm in artibus et scientiis. Intellectus enim lingvarum impeditus est primò propter mirè confusam in quavis lingva vocum homonymiam, synonymiam, paronymiam (de qua questi sumus cap. V, § 46). Deinde propter voces flectendi et nectendi propriam cuivis lingvae varietatem sexcentis insuper innodatam anomaliis: tandem propter variam occultamque idiotismorum vim. Tum scriptio sermonis peculiares ferè in quavis lingva leges habet multóque magis pronuntiatio propter varias complicatorum sonorum differentias subtilissimumque in his aurium judicium.	3
109. At nos, quomodo hae studii lingvarum difficultates methodi arte superari possint, in sequentia capita differimus.	Ideoque seorsim inquirenda
110. Atque hactenus (à § 40) de prudentia docendi accommodante se conditionibus objecti: sequitur prudentia accommodata conditionibus subjecti, personae scilicet discentis. De quo est canon generalis hic.	Subjectorum doctrinae, hoc est personarum informandarum differentia triplex
CXXXVIII. Docens non quantum ipse docere potest, sed quantum discens capere, doceat. (Quia unumquodque secundùm modum capacitatis suae capit. Vasculum parvum non tantum liquoris admittit, quantum vas magnum, nec puer intelligere tanta potest, quanta vir, nec ingenium tardius aequè citò prehendere ac velox. Hinc Plato Antisthene aliquando in diatriba longiùs perorante, Ignoras; inquit, quòd dicendi modus non penes dicentem, sed audientem sit. Similiter igitur docendi modus non penes docentem, sed discentem fuerit.) Porisma. Doctrinae ad ingenium discentis accommodatio insti-tutionis anima est.
111. Observanda verò est in discente differentia aetatis (de quo vide § 112) et ingenii (§ 115) et profectûs (§ 119).	Ratione aetatis, ingenii, profectûs
112. Aetatis, quia puerilis pollet sensu, imaginatione, memoriâ, curiositate item et appetitu semper aliquid cognoscendi et agendi. Adolescentia pollet vi ratiocinandi: non contenta scilicet scire, quòd sit aliquid, etiam quid sit et cur sic, non aliter sit, penetrare satagit. Matura denique aetas maturâ gaudet scientiâ abstractô rerum intellectu, ut illi sine ratiocinationum ambagibus unum quodque, sicuti est, pateat. Gratificandum itaque est naturae, ut quolibet aetatis gradu id agere permittatur, quô tùm gaudet. Sic non luctabimur cum natura, sed illi parturienti obstetricabimur.	Aetas quaelibet peculiare quid desiderat
113. Unde sequuntur pro aetate prima canones tres.	Prima aetas sensualibus gaudet
[205] CXXXIX. Prima aetas nonnisi sensualibus informetur. (Hoc est, historicè illis tradantur omnia ad sensum: ut esse et fieri, hoc, illud, istud; hoc, illo, istô modô videant, audiant, palpent.
Cur verò ita res sint et fiant explicandi nondum tempus est, quia ratione nondum pollent, demùm ejus vim in se per sensualia ista excitatum eunt.	NB.
Si ergò rationes rerum puero explicare voles, surdo narrabis fabulam: si ad percipiendas cogere, hebetabis et ad delirium citiùs quàm sapientiam promovebis.)	NB.
CXL. Prima aetas sensualibus bene informetur. [Nempe ut rerum imaginatio proveniat non vaga, incerta, vacillans aut monstrosa, sed ad normas rerum ipsarum formata: quandoquidem primâ aetate impressum (seu fuerit verum, seu falsum, bonum aut malum) haeret, nec facilè dedoceri aut transformari (per axiomata LVI et LVII) patitur. Ergò ut nihil nisi rectè concipiant, providendum.]
CXLI. Prima aetas iis potissimùm discendis, quorum usus memoriâ constat, exerceatur. (Cujusmodi est lingvarum studium, musica, arithmetica, geometria historiarumque sensualium apparatus omnis.)
Porisma. Tota (igitur) puerilis aetas exemplis potiùs regatur quàm praeceptis. (Quod eos scire vis, monstra; quod facere, ipsis inspectantibus fac; quod loqui, ipsis audientibus loquere. Imitabuntur: simiolae enim sunt.	NB.
Si minùs dextrè, demùm mone et emenda: iteratis potiùs exemplis, quàm diuturnis concionibus.	NB.
114. Pro aetate maturiore sensuum experimentis jam exercitata canon sequens obtinet.	Maturior rerum causis
CXLII. Aetas maturior ad rerum causas admittenda est. (Ut non contenta scire, quòd sit aliquid, etiam cur ita sit, et non aliter pervidere cupiat et adsvescat.)
115. De aetatis maturae intellectu maturo hoc est theorema:	Matura rerum intellectu purô
CXLIII. Multarum rerum penetrasse causas veras est se ad rerum intellectum purum promovisse.
(Praesertim, si deprehendantur causae rerum universales et supre-mae, propter quas inferiores omnes sic vel sic esse necessum est.)	NB.
116. Secundùm ingenii differentiam discens est velox aut tardus; acutus aut hebes; diligens aut negligens. (Oriuntur haec ex trina docilitatis specie § 16.) Si velox, si acutus, si diligens: citra operosam docentis prudentiam res procedit (per axioma XXIII). Si tardus, si hebes, si negligens: docentis patientia, prudentia, diligentia subveniant necesse est. (Axioma ibidem sequens.)	Ingeniô alius est velox, acutus, diligens,
117. De tardorum informatione observetur canon.	alius tardus,
CXLIV. Docens aut ne sit nimis ingeniosus, aut sit patientiam doctus. (Rectè Cicero: Quô quisque est solertior atque ingeniosior, hôc docet iracundiùs et laboriosiùs, quod enim ipse celeriter arripuit, [206] tardè arripi videns discruciatur. Sed cogitabit talis praeceptor suum non esse ingenia transformare, sed informare. Nec posse aut se discipulo dare, aut discipulum sibi sumere, quod non datum fuerit desuper. Velociora item ingenia non semper esse optima, tardiora quandoque egregiè tarditatem pensare: si non celeri, solidô tamen profectu. Vide § 14.)
118. De hebetum informatione canon.	alius hebes,
CXLV. Docens discenti condescendat captumque ejus quibus potest modis adjuvet. (Nempè in discente omnia demùm sunt in fieri, quae in docente jam actu. Hic proinde se in luce jam esse, alteri demùm lucescere cogitabit: eôque ut lucescat, si non citò, rectè tamen, juvabit. Quod fit tardum non obruendo, hebetem exemplis multis sensualibus acuendo, inanimadvertentem, subinde novâ animadvertentiâ excitando. Vide axiomatis CXXXVIII porisma.
119. De negligentum informatione canon.	alius negligens,
CXLVI. Discentis negligentia docentis diligentiâ emendetur. (Nempè excitando in illo studii amorem et attendendo illi prae caeteris vigilantiùs, adhibendo denique media exstimulantia. De quibus egimus in disciplina § 38.)
119. Respectu profectûs discentes sunt aut rudes doctrinae, ad quam accedunt, aut praeimbuti jam. Si rudes: à rudimentis inchoanda erit institutio. Si praeimbuti: videndum primò, rectè, an malè.	Profectu alii rudes sunt doctrinae, alii praeimbuti: rectè aut pravè
Si rectè: incipiat informatio à gradu illo, in quo discens invenitur, ducendus ad ulteriora. Si malè: dedocendus priùs est, quod didicerat malè, ut discere queat meliùs. (Non enim reducere in viam rectam potes errantem, nisi priùs de via falsa deducas. Nec potes in vas repletum sordibus infundere liquorem bonum, nisi vase priùs evacuatô mundatôque. Nec picturam superinducere tabulae jam pictae, nisi picturâ priori deletâ. Nec areae superaedificare domum pulchram, nisi aedificiô priori amotô etc. Prudentiae itaque fuerit malè structa destruere: hoc est discenti clarè id, quod non rectè didicit, vitiosum esse ostendere, demúmque denuò struere, hoc est veriora, meliora, solidiora docere.)	NB.
120. De informatione primò accedentium, artis rudium canon.	(Rudes et incipientes quomodo tractandi
CXLVII. Rudium informatio à rudimentis incipiat. (Quia aedificium aliter quàm à fundamentis inchoare non licet. Aequè virum artis legendi avidum literas primùm docere necesse habeo atque puerum, aequè nobilem atque plebejum etc.)
121. De informatione tironum progressus facientium canon.	Quomodo progredientes
CXLVIII. Proficientium informatio per gradus procedat. [Prudentiae fuerit cujuslibet scientiae, artis, lingvae studium distributum habere in gradus certos; aut etiam ubi, quod discendum est, prolixum est in scalas gradibus constructas, per quas discentes lentè ducantur (vide axioma LXXVI). Primarii gradus, aut potiùs scalae, trinae erunt: incipientium, proficientium, perficientium. [207] Incipientes docentur ea, quae scientiae dant fundamentum; proficientes ea, quae structuram continuant; perficientes addunt firmamentum, robur et decoramenta quaecunque. Horum verò graduum quilibet suos rursùm minores habet: sicuti turris alta paratas ascensuris diversas scalas et quaelibet scala suos rursùm gradus.]
122. De incipientium et proficientium progressibus hi sunt canones.
CXLIX. Incipientes non multa, sed multùm; proficientes plura et pluries; perficientes non tàm multùm, quàm multa agant. (Tiro enim multitudine confunditur facilè, uni ergò adsvescat primò. Provectioribus capacioribus factis plura committi possunt. Vide axiomata VII, VIII, IX.)
CL. Incipientes ad exemplar adstrictissimè; proficientes semotô exemplari; perficientes liberè agant. (Infantes incessum primùm formaturos serperastris includimus, nec sibi permittimus. Sed cùm illi confirmatiores facti sine illis cursitare gestiunt, non prohibemus, quia non eô fine incluseramus, ut teneremus alligatos, sed ut gressus addiscendi daremus occasionem.)
CLI. Tirones lentè, provectiores celeriùs, perfecti celerrimè agant. (Ars enim aequè ut natura progredi gaudet, non regredi: et progredi priùs lentè, quàm celeriter.)
123. De aliquid pravè doctis meliùs docendis canon.	Quomodo pravè aliquid docti)
CLII. Vitiosi informatio à sublato vitio incipiat. (Quod non aliâ ratione potest, quàm commonstratione clarâ vitiosum esse id, quod didicerat priùs: non aliô facta fine, quàm ut ille veriorum et meliorum desideriô accensus novae informationis reddatur avidus.)
124. Hactenus quoque (à § 110) particularis docendi prudentia ex diversitate subjectorum informandorum desumpta. Finis diversus, quem docens intendit intendereve debet, particulares etiam methodi leges dare potest.	Finis denique didactici habenda est ratio
Nempè sciat oportet, quomodo cautè procedendum sit, si quis scientiam vel artem vel lingvam docendus sit totam; et quomodo, si partem.	1)
Item si populariter ad qualemcunque usum, vel exquisitè ad perfectam accurationem.	2)
Quomodo denique temporis spatio libero et quomodo arctis temporis spatiis (tuâ vel discipuli causâ) circumscripto, ut festinandum sit.	3)
125. Si objecti partem duntaxat docere opus est doctrina incipiat, ubicunque opus aut occasio tulerit. Exempli gratia. Si peregrinaturus per gentem labii ignoti, de lingva ejus gustum duntaxat quaerat, aut quantum sibi in praesens ad necessarias quasdam de via, diversorio, victualium pretio etc. interrogationes opus videatur. Hîc de methodo frustrà solicitus sis: ubiubi inceperis aut desieris, idem erit.	Aliter namque docenda est pars objecti,
[208] CLIII. Partiale opus confusaneum est, leges non requirit, occasiones sequitur.
126. Si scientia objecti quaeritur totalis, incipiat necesse est à fundamentis, toti moli ferendae paribus: positisque fundamentis superstruantur omnia, quae ad rem totam spectant, sed ordine tali, ut quodvis praecedens gradum struat sequenti et quodvis sequens robur addat praecedenti.	aliter totum objectum
(Opus enim doctrinae operi aedificatorio simile sit necesse est, ubi nihil sine fundamento struitur, nihil nisi fundamentis superstruitur. Eâ prudentiâ, ut quicquid structurae accedit, priora non oneret, sed firmet! Quod fit, si fundamento satis amplo, solido profundéque posito ad angulos rectos superstruantur parietes, ut nec fundamentum cedere, nec parietes aliâ re quàm fundamentis suis niti possint. Haec artis aedificatoriae prudentia ex naturae praxi desumpta est. Planta enim nonnisi è propriô nascitur semine, nonnisi proprio insistit stipiti, nonnisi è propriis spiritum haurit radicibus etc.)	NB.
CLIV. Doctrina perfecta superstruatur fundamentis propriis, tàm amplis, ut tota doctrinae moles ex illis educi, et tàm solidis, ut omnia suô robore stare, alienis fulcris nihil indigere possint.
127. Populariter aliquid scire est scire aut operari, quomodo plebs solet; nempe quia id alii sic seu narrant, seu faciunt. Exquisitè autem scire et operari est cum intimo rerum intellectu. Ergò si populariter aliquem docere vis aliquid, narrabis ei tantùm, quod eum scire voles, et praemonstrabis, quod voles imitari. Si exquisitè, omnes scientiae gradus obseruandi sunt accuratè: quorum philosophi tres posuerunt (1) historicum, cùm scitur esse aliquid et esse sic vel sic. (2) Epistemonicum (scientificum), cùm intelligitur, cur aliquid ita sit. (3) Heureticum (inventivum), cùm ex intellectis probè fundamentis eliciuntur novae conclusiones, veritates, scientiae. Exempli gratia intelligere scioterici usum primus scientiae gradus est, historicus; intelligere scioterici structuram, et ex quo fundamento veniat, secundus est gradus, scientificus; posse verò ex eodem rectè intellecto fundamento nova excogitare scioterica formae novae, tertius. Primum est facile: experientiâ quippe solâ, id est sensu constat. Secundum difficilius: ratiocinatione enim peragitur. Tertium difficillimum: demùm enim ratiocinatione eractâ et ad purum ac undique plenum rei intellectum deductâ paratur. Unde sequuntur axiomata.	Aliter item populariter quid docetur, aliter exquisitè
CLV. Discentem populariter credere oportet: exquisitè rationes rerum poscere.
CLVI. Cognitio exquisita à sensu incipit et intellectu desinit, sed mediante ratiocinatione.
CLVII. Informanda ergò sunt humana ingenia sic, ut ne gradus hi confundantur. Nempè tùm in genere, ratione aetatis, quia prima aetas, infantilis et puerilis, informari non potest nisi rerum historiâ; sequens, [209] ratiociniô; tandem sequetur intellectus purus (per axioma CXXXIX et sequentia quatuor): tùm in specie, ratione objectorum. Nempè ut in quacunque addiscenda m praecedat illius historia, seu to\ o(/ti; sequantur causae seu to\ dio/ti; tandem consequentiae seu pori/smata vel in infinitum. Porisma 1. Rerum historia primus scientiae gradus est. 2. Causarum intellectio secundus scientiae gradus est. 3. Consequentiarum perspectio scientiae gradus ultimus est. Hinc non abs re dictum: Omnis bonus politicus (medicus, theologus, philosophus) propheta, quia effectus praevidere in causis sapientissimi cujusque proprium.
128. Si discipulum informandi libera habes spatia, procede gradatim, nihil eorum, quae ad operis integritatem spectant, omittens: si verò festinandum est (quôcunque urgente casu), maximè necessariis tantùm incumbe. Exempli gratia: Si discipulus obveniat morbidus, non diuturnioris vitae spem faciens, sed mortis metum trahens: non externis illum literis aut scientiis et artibus morumve civilitate (incertum quippe est, an istarum rerum illi usus futurus est) occupabis, sed Patri spirituum sese commendandi eôque beatè moriendi artem instillare festinabis.	Aliter denique liberè, aliter festinando
CLVIII. Arctis temporum spatiis circumcluso nihil praeter summè necessaria agendum.
De celeriter, jucundè, solidéque docendo spécialia hypomnemata
129. Hactenus didacticae fundamenta è suis venis, eruta, secundùm quae si ubique procedatur in doctrinis, spes est obtineri posse, ut quicquid docetur, videatur breve et oblectet profundasque radices agat. Quas tres virtutes quia didactices finem fecimus § 3 et 4 (suntque revera doctrinarum anima), placet paulalùm subsistere, et an obtineamus sic jam fines nostros, videre.	Disquisitio, an hactenus tradita ad cito, jucunde solideque docendum verè faciant
130. Ante omnia considerandum fundamentalissimam legem di-dacticae nostrae de omnibus per exempla, praecepta et usum do-cendis (§ 26 et sequentes) nihil nisi celeritatis, jucunditatis soliditatisque regiam viam esse. Nam	Fundamentalis didacticae lex eò spectat:
CLIX. Exempla perpetua prorsùs celeritati, praecepta dilucida prorsùs jucunditati, usus continuus prorsùs soliditati serviunt. (Nempè ire, quâ praeivit alter, tutum et facile. Etiam noctu, si lucida praeferatur fax. Ire autem et redire saepiùs, facit viae prorsús securum.)
131. Sed et reliqua per totam didacticam eò tendunt, ut doctrinae influant animis faciliùs, svaviùs, profundiùs. Quae revocare in summam quandam, quid prohibet? ut instrumenta didacticae lingvarum, ad quse adornanda jam accedemus, rectè concinnandi leges tantô habeamus conspectiores.	ut et reliqua omnia
[210] De celeritate
132. Ut quicquid docetur ac discitur citò, perdoceatur et perdiscatur, danda est opera, quia plerumque principium fervet. Antequam igitur defervescat impetus, ut animus finem suum se assequutum et bonô suô frui sentiat: ne vel resiliat taediô, finem non assequutus, vel pergat cum taedio, langvidè se suo fini admoveri videns. Nempe vulgare illud principium feruet, medium tepet, ultima frigent verificatur semper in docentibus et discentibus, ubicunque ferrum nondum calens cudi et absolvi festinatur.	Celeriter doceri ac disci cur opus
133. Quae igitur ad celeritatem in specie conferunt, septem axiomatibus inclusa sunto. Quorum primum erit de fine cujusque studii semper prospectando et ad illum unicè collimando.	Ad celeritatem in specie conferunt septem:
CLIX. Ad scopum rectâ: ambages semper vitentur. Porisma 1. Ergò finem mox ab initio prospecta. (Discipuloque ostende: ut ipse videns, quónam tendatur, et veniri posse spem concipiat, et venire gestiat.	(1) ut finis primariò prospectetur
Prospicere enim mox ab initio finem et progredi inoffensè, volupe est animo nostro infinitum et remoras abhorrenti.) 2. Finem magis attende, quam media. (Media enim propter finem sunt, non propter se admiscereque se solent mediis, quae ad finem non faciunt, non aliter dignoscenda faciliùs quam respectando ad finem. Hinc Seneca: Finem specta et supervacanea dimittes.) 3. Quicquid ad scopum rectâ ducit, regia via sit: quicquid diverticuli habet speciem, pro remoris habeatur. (Negligere quaedam, pulchra diligentia est: nempè quae nihil ad scopum aut parum. Festinanti etiam respicere aliud quàm viam remora est. Ergò in theoreticis noli diu promittere, sed prome rem et contemplari jube, tùm explica et an intelligat inquire: procedet res celeriter. In practicis noli dicere te aliquid facturum, sed fac et imitari jube; ne aberret, mone, si aberrat, corrige: expedita erunt omnia.)	NB.
134. De mediorum delectu tàm verum et utile, quàm notum est illud:	(2) ut media non multa adhibeantur, sed bona
CLX. Quod per pauciora fieri potest, ad id plura ne adhibeantur. Ergò sola necessaria adhibeantur. Verbi causa:
1. Exemplar cujusque rei unum sufficit: explicatio una et altera, reliqua praxi dentur. (Vide axiomatis CXXXVI exegesi.)	NB.
2. Cardinalia bene urgere, minutiis non immorari celerrimi profectûs via est. (Exemplô illorum exercituum, qui ad subigendum regnum festi-nantes, non quidvis obvium remoram sibi esse patiuntur, sed sum-mae rei incumbunt.)	NB.
135. De mediis ad obtinendum scopum necessariis sequens canon notetur.	(3) habeanturque parata
CLXI. Media omnia parata et ad manum sunto.
(Imperator si in ipsa demùm acie vel expeditione militem, arma aliaque necessaria conquirat, ad ruinam potiùs festinabit, quàm [211] ad victoriam. Parata omnia promptum faciunt ad omnia.) Ergò Omnia exemplaria (scibilium et agibilium) omnesque regulae, omnia denique praxi servientia instrumenta parata sunto.	NB.
136. In usu autem mediorum sequens canon observandus.	(4) ut eatur gradatim semper
CLXII. Per gradus semper, nunquam per saltum. [Sunt, qui ut finem citiùs attingant, gradus quosdam transiliunt, sed hi (si gradus rectè structi sunt) spe suâ certè excidunt:
quia sic quaedam ad sequentium cognitionem necessaria transiliunt eôque sequentibus non rectè intellectis, ulteriorum cognitioni rursùm obicem ponunt et sic vel ignorare, quod scire perperam festinabant, vel regredi ad principia demúmque lentè eundo meliùs attendere coguntur. Hinc illud verissimum paradoxon: Multi celeriùs ad finem venissent, si tardiùs ivissent. Methodus vera sic ordine procedi semper jubet, ut omnia praecedentia sequentibus faciant gradum: omnia verò sequentia praecedentibus addant robur (vide axioma LXXVI). Si quid ergò ex illis, quae gradatim posita sunt, omittis, duplex senties incommodum:	NB.
primum, quòd praecedentia non roborabis. Secundum, quòd sequentibus non pones basin atque sic illa in ruinam aedificabis.] Porisma 1. Ad nullam doctrinam sine illius doctrinae praecognitis accede. 2. Quicquid agis, hoc unum age. (Hoc est, nec doctrinas diversas simul tracta, nec ejusdem doctrinae diversos gradus, ne te ac discipulum distrahas, confundas, retardes. Rectè enim monet adagium: Duos qui insectatur lepores, neutrum capit. Ergò ut capias, uni insiste. Nec oculus duobus simul objectis infigi, nec pes duobus simul gradibus insistere potest: potest multis, si ex ordine singulis. Vide suprà § 60.)	NB.
137. Hoc nihilominùs tamen celeritati servit, ut quae duo ita comparata sunt, ut simul sumi non solùm possint, sed et debeant, sumantur. Nempè quae per naturam cohaerent, ut alterum sine altero nec sit, nec fiat, nec cognoscatur, quemadmodum omnia correlata. De quibus canon.	(5) correlata simul sumantur
CLXIII. Relata semper simul. [Nempè tradenda, accipienda, exercenda: ut literarum lectio et scriptio, res et rerum vocabula (ut quae nosse disco, discam quoque nominare et vice versâ), rerum denique theoria et praxis (ut cujuscunque rei aliquis discit intellectum, discat et usum et contrà). Nam ars sine usu sterilis; usus sine arte temerarius.] Porisma 1. Quia contraria etiam omniaque opposita etiam relata sunt, semper doceantur aut simul, aut proximè, ut natura utriusque patescat. 2. Quia discipulus et condiscipulus etiam correlata sunt: com-pendium erit ad celeres profectus neminem institui solum unum, sed multos simul. (Interest id tàm docentis, ut unâ fideliâ multos simul dealbari videat parietes, quàm discentium, quorum alii aliis exemplô et aemulatione diligentiae calcar fiunt juxta illud: [212] Tùm bene fortis equus reseratô carcere currit, cùm quos praetereat quosque sequatur habet.)
138. Cúmque peculiare celeritatis medium sit festinatio: festinatio autem non in praecipitatione negotiorum, sed continuo, tametsi lento progressu, sita sit, observetur, quod sequitur.	(6) progressus sit continuus
CLXIV. Continuò progredi progressum facit notabilem. (Cùm duo simul iter faciunt, si alter restitet, alter progredi pergat, facilè est videre, quantô intervallo hîc illum brevi post se relinquere soleat. Ut ergò metam citò attingas, non vi, sed continuatâ diligentiâ opus est; nempe ut totô discentiae tempore 1. nulla dies abeat sine linea; 2. nulla hora sine novo penso; 3. quicquid occipitur, ne dimittatur nisi peractum. (Quia, si dimittis et iteratò demùm ad negotium redis, laborem tibi non minues, sed augebis: peribit enim aliquid per oblivionem, denuò quaerendum; nec sine resumpto impetu novo. Fac periculum, quàm facilè impleturus sis dolium aquâ, si per intervalla tantùm instilles: cùm implere possis facilè, si fundas continuò.) 4. Nunquam (igitur) plus materiae simul sumendum, quàm quantum unô impetu subigi possit.
(Ne scilicet unquam ad idem redire sit opus, nisi repetitionis gratiâ. Quae tamen repetitio aliud agendo post fiat et novâ cum utilitate: nempe quando his jam praemissis sequentia superaedificabuntur.) 5. Actum nihil agatur. (Sive notis non est immorandum. Absolutô unô pergendum ad reliqua. Repetitiones tamen non negligendae: tùm ob delectationem è re jam triumphata, tùm ob comparandum partae scientiae robur.)	NB.
139. Tandem
CLXV. Identitas methodi multum facit ad studiorum celeritatem.	(7) methodi observetur identitas
Sed et ad amoenitatem ac robur. Quia ubi à rei tractandae forma novi non obveniunt nodi, non nisi materiae recèns venienti attenditur: faciliúsque sic et celeriùs illa, dum mens tota in eam incumbit, subigitur. Et dum sic semper lucidè itur, amoenè itur dumque sic facilè omnia vi harmoniae intellectui simul et memoriae se imprimunt (nam quae ordine notô incedunt, illorum facilè recordamur), firmiùs etiam haerent.	NB.
De jucunditate
140. De amoenitate quoque doctrinae aliquid repetendum. Nam et prodesse volunt, et delectare non tantùm poëtae, sed quisquis utiliter docet, quia prodesse non potest, nisi qui simul delectat. Affectus quippe dimidium nostri sunt, rapiunt nos secum aut ad res, aut à rebus. Ubiubi animus illecebras non sentit, illuc non propendet: [213] et quò non propendet, illuc invitus truditur. Invito autem nihil tàm facile est, quin difficile fiat, nihil tàm svave, quin amarescat, nihil denique tàm bonum, quin terreat.	II Jucunditas necessaria est
CLXVI. Nausea, praesentissimum studiorum venenum, summoperè discavenda.
141. Quâ autem ratione praecaveri nausea et studium excitari foverique debeat ardor, non ignorandum est didactico: discendum verò id ex ipsa humanae naturae constitutione, quae quibus blandè afficiatur et quibus rursum offendatur, satis ipsamet prodit. Quod ad septem capita revocari posse videtur. Interim stet hoc generale.	Comparaturque viis septem
CLXVII. Ingenia sic tractare, quomodo naturâ tractari volunt, amoeni processûs basis est. (Aliter velle tractare est cum natura luctari: hoc est conatus ejus impedire, frangere, exstingvere.)
142. Primùm: Natura humana libera est, spontaneitatem amat, coactionem horret. Ideò quò tendit, duci vult; trahi, trudi, cogi non vult.	(1) Discentes non cogendo
(Unde est, ut morosi, imperiosi plagosique praeceptores inimici sint humanae naturae et ad dejiciendum ac perdendum ingenia, non verò erigendum et expoliendum nati apti. Quô et aridi sterilesque dogmatistae pertinent, qui dum exsuccis praeceptis docent tantùm, non etiam oblectant, ut flectant; faciunt aut nauseabundos et fugitivos, aut sui similes, rigidos et inflexiles.) Ergò	NB.
CLXVIII. A docendi munere omnis absit morositas, paternô affectu peragantur omnia. (Ut discipulus amari se sentiat nec diffidendi ullam habeat causam: sitque gluten amoris amor diligentiaeque stimulus ipsa dilectio rerum et personarum. Quò tota disciplinae nostrae ratio collimat. Vide § 37 etc.)
143. Deinde: Natura humana infinitum abhorret, rerum terminos pervidere gaudet. (Inde est, quòd omne longum, confusum, obscurum aut terreat nos et à se deterreat, aut tandem tamen taediô afficiat: brevia contrà, ordinata, clara oblectent. Inde quòd hominis ad locum aliquem longinquum proficiscentis animus ad illius desiderati sui termini conspectum gaudiô perfundatur etc.) Ergò	(2) Breviter omnia proponendo
CLXIX. Cujusvis studii curriculum, quantum potest, breve et ordinatum sit. [Ut discentes versentur non velut in chao quodam, nescientes, quid fiat, quò tendant, ubi sint (horrore sic impletur animus, non voluptate), sed ut à principio jam finem cum omnibus intermediis pervideant, eóque penetrandi animos sumant. Certè enim cùm gradata esse omnia animus humanus sentit, ut hiatum et praecipitium nullum videat, nullum inveniat, nullum etiam (progressus aliquousque) metuat: plùs ultrà semper progredi non appetere non potest. Ergò sic disponenda sunt omnia discenda, ut nihil agendum offeratur, cujus agendi tempus jam non sit, ipsaque discentis [214] mens id ante se videns, ultrò insiliat. Faciet enim lubens, cùm ad percepta jam sibi desiderari aliquid velut ad catenam necti coeptam annulum novum videbit: desiderabit etiam, ut sit quod annectat, donec catena sit perfecta. (Vide supra § 23.) Amoenitas igitur inerit, si omnia discendorum pensa in facilè comprehensiles summas redigantur;
omnia coràm et dilucidè explicentur; omnia mox, magistrô praesente et subveniente, peragantur, nullâ re privatae macerationi relictâ: terret enim deseri et sibi relinqui. Quidnî enim in omnia sequentia appetitum extendat, qui omnia praesentia superari videt?]	NB.
144. Tertiò: Sensibus humanis volupe est objectis suis copulari, prohiberi ab illis triste, quia pabula sua inde habent. Hinc pueri (et quis non?) dum novum aliquid sibi nondum visum, auditum, gustatum etc. adesse audiunt, proripiunt se, videre, audire, gustare etc. avidi: si prohibes, enecas. Voluptas itaque inerit methodo, quae discentium sensibus omnia perpetuò praesentabit. Ergò	(3) Sensus suis illecebris proritando
CLXX. Sensus discentium illecebris suis semper proritandi.
145. Quartò: Natura humana gaudet rerum praxi (ut § 24 mo-nuimus), quia rerum domina facta, semper aliquid formare, transformare, architectari rebus dominari esse credit: ideóque motu et actionibus prohiberi ac velut ligari aegrè potest. Prodit se haec naturae indoles à prima infantia: eô actuosior cuique, quô vividius ingenium quis nactus. Hinc spectare tantùm, quod alius facit, aegrè possunt pueri: facere ipsi idem gestiunt. Nec volupe est audire tantùm loquentem alium: interloqui etiam et audiri volupe est. Sed et adulti, qui concionantem alium audiunt, singulas horas dies arbitrantur (tàm taediosum est cogitationem liberam ad alterius ductum cogere), qui concionantur ipsi, taedium sentiunt nullum, quia cogitationibus suis liberè feruntur. Ergò rectè didactica nostra totam praxin discentibus permittit. Maneatque aeternùm hoc.	(4) Discentes semper in praxi detinendo
CLXXI. Omnia discenda praxi propriâ discantur. (Ut solertiam nutriat labor.)
146. Quintò: Natura humana rerum usum venatur gratumque est, quicquid utilitatem aliquam promittit et affert. Inutilia, tametsi propter alias rationes titillent, tandem tamen vilescunt et deseruntur. Ergò	(5) Utilia tantum docendo
CLXXII. Omnia discantur ad usum. (Speculationibus nudis non indulgendum, usus pateat ubique. Pulchra non nisi utilium gratiâ delibentur, quia pulchra sine usu arbor sunt sine fructu, fucus sine re Sirenesque incautos soporantes.)
147. Sextò: Natura humana oblectatur varietate, identitatem fastidit. Nempè quia infiniti facta capax, nullâ finitâ re solâ unâ exsatiari potest. Ergò quamprimùm aliquid percepit aut assequuta est et peregit, mox ad aliud quid appetitum extendit.	(6) Varietate doctrinam contemperando
Hinc est, quòd res, quae partibus similaribus constant, nullam contemplantibus [215] voluptatem afferunt, ut sunt arenosus campus, maris aequor, paries purè albus, charta vacua et similia. At campus arboribus herbisque convestitua, regio montibus vallibusque, agris et vinetis, arcibus et oppidis conspicua, paries variis imaginibus depictua et charta literis descripta quàm grata sunt sensibus animisque pabula! Ergò	NB.
CLXXIII. Quicquid docetur, gratâ varietate contemperatum esto.
148. Tandem: Ludicra naturam humanam (juvenilibus praesertim annis) singulariter oblectant, quod puerilis tota ludicris dedita aetas et per totam vitam nos comitans jocorum similiumque animi relaxationum voluptas ostendunt. Causa subest: primò, quia libertate gaudere naturale est. (Vide § 140.) Lusus autem omnis voluntarium quid est, eôque liberum: quum seriorum occupatio necessitatis, et sic coactionis speciem habeat. Deinde, quia ludi omnes socialiter et cum concertatione fiunt: natura verò humana aemulatione oblectatur, quia laude oblectatur. Tandem, quia mens humana novitatis avida eventus rerum spectare adeò gaudet (sive proprios, sive alienos; sive serios, sive jocosos), ut etiam interesse ludis delectet, ubi concertaminum spectare liceat eventus. Hinc ipsa caelestis sapientia ludere se nobiscum dicit (Prov. 8, 30).Sapientia verò falsa introducitur ab Apostolo ut contentioso, zelum amarum habens (Jac. 3,14 etc.). Multùm ergò inerit ad oblectandum, excitandum et in opere detinendum momenti, si	(7) Ludicras aemulationes concedendo
CLXXIV. Quicquid discitur, à pluribus simul et jucundâ aliquâ aemulationis formâ discatur. Quod quibus rationibus fieri possit, in didactica non vestigavimus, quia excogitare facile est; suô tamen locô forsan aliquid particulariter innuetur. Nempè capite XIII et XXV. Porisma. Quicquid in ludo literario fit, lusus ingenii sit. Si quid cum labore ac taedio discendum relinquimus, in Methodi novissimae ludibrium tendet.
149. Atque hae sunt amoenitatis viae: post quas si difficultatum su-pererit aliquid, certa successuum spes diluet. De quo sequitur.
De soliditate doctrinarum
150. Generaliter monendum, si doctrinam discipulis instillari volumus solidam, res docendas oportere esse solidas: hoc est solidae veritatis solidique usûs. E paleis, stramine, faeno, arena aedificium solidum nunquam fiet: sed ex lapide, ligno, metallo, materiis scilicet duraturis. Sic doctrina certa ex opinionibus incertis nunquam exstruetur: nec rerum inutilium scientia ullâ arte reddetur utilis. Ergò	III Soliditas doctrinae (in soliditate rerum fundata)
CLXXV. Frivola et quorum veritas aut utilitas demonstrari non potest, exesse jubentor, ubi eruditio quaeritur solida.
| [216] 151. Caeterùm, quia nunc non de rerum, sed methodi soliditate quaestio est, ad hanc veniamus superstruendam (ut quaedam è superioribus repetamus) decem fundamentis.	decem habet requisita:
Quorum primum erit avidum esse doctrinae. Terra enim arida et hians bene imbibit pluviam et ventriculus famelicus bene arripit, concoquit, digerit cibos. Sic amor et admiratio rei discendae potenter eam arripit mentemque, lingvam, manum in rem adamatam facilè transformat. Ergò	(1) doctrinae aviditatem
CLXXVI. Omnia excitatè. (Quomodo autem excitari possit aviditas, monuimus § 22 et 23.)
152. Dehinc, quia actionum instrumenta infallibiliter certa esse necessum est, ubi actio infallibiliter procedere debet (malo instru-mento bene operari vix possibile): doctrinae autem instrumenta sunt exempla, praecepta, exercitia, sequitur indè soliditatis canon iste.	(2) actionum instrumenta infallibiliter certa
CLXXVII. Exempla sunto exquisita rem distinctè ob oculos ponentia, ut nulla non pars ejus pervideatur. Praecepta verò numerô pauca, sensu clara, veritate catholica, quibus tutò fidatur. Exercitia denique exemplari affixa, donec illud ad vivum exprimatur. [Nam ubi vitium pro exemplo est, vitiosa non addisci impossibile. Sicut et ubi praeceptiones (regulae) multae, prolixae, intricatae, exceptionibus obnoxiae, non terreri, non impediri, non intricari, non incertari ingenia non possunt. Imitatio denique vaga, exemplari non affixa, opera producit vaga, ideae non assimilata. Ergò Porisma. 1. Nihil sine accuratis formis. 2. Nihil sine infallibilibus normis. 3. Nihil sine exquisita accuratione. Ut quicquid percipi et perfici opus est, non rectè percipi et perfici non possit. Aliâs, forma aberrans aberrare faciet formatum et norma incerta incertam dabit directionem et cura circa imitationem remissa bonas etiam formas et normas reddet aut inutiles, aut parùm utiles.]
153. Tertium soliditatis fundamentum est, ut doctrinarum fun-damenta prima solidè ponantur. Nam ut sine fundamento, ita malè positô fundamentô omnia in ruinam struuntur. Ergò	(3) primorum doctrinae fundamentorum positionem solidam
CLXXVIII. Omnia prima optima sint: exemplar, norma, attentio, praeceptor denique ipse. (Quia plerunque ut se dant prima, sic omnia.)
CLXXIX. Omnia prima lenta, sed accurata: attentio, perceptio, imitatio denique (axiomata CL et CLI). (Praecipitantia plerunque res perdit aequè ut negligentia, maximè circa rerum initia. Nôrunt medici errorem concoctionis primae non corrigi in secunda. Et mathematici errorem ab operationis initio [217] admissum in infinitum augeri neque tolli, nisi totâ operatione destructâ et ad principia regressu. Rectè denique Itali ex architectonica desumpto proverbio usurpant: Fundamentum malum altissimas dejicit turres.
Ubique igitur in doctrinis nisi ab initio caves aut erroribus paras viam, aut tibi dedocendi molestiam, remorasque certas creas.) Porisma.1. Ergò quicquid docetur, ut rectè ab initio prehendatur, providetor. (Quia mens quomodocunque à sensu acceptam rem mox rursùm memoriae commendat et imprimit fitque idolum evelli aegrè patiens). 2. Quicquid prehensum est, an rectè prehensum sit, mox examinator. (Ne idolum falsum pro re animus concipiat). 3. Et quicquid perperam apprehensum patuerit, mox evellitor, ne radices agat (per axiomata LIX et CLII).	NB.
(NB. Solidé errorem evellet magister, si occasionem simul, per quam discipulum in errorem talem prolabi aut videt, aut suspicatur, detegat et destruat. Homo enim quia animal rationale est, ne errat quidem sine ratione, sed quia verisimilitudine aliquâ decipitur. Haec ergò veri larva detrahenda est, ut errans errorem agnoscat et mox dimittet.)	NB.
154. Quartò: Fundamentis solidè positis necesse est cautè superstrui omnia, ne quid, non suo loco et tempore positum, vacillet aliaque vacillare faciat (axioma XLVIII etc.). Ergò	(4) reliquorum superstructionem cautam
CLXXX. Prioribus nondum firmatis novum superstruatur nihil. [Aliâs in ruinam struetur, ut in aedificiis patet. Hîc illud facit: Non multa, sed multùm (axioma CXLIX). Faciendum est scilicet in cultura ingeniorum, quod in agricultura Plinius svadet: Minùs serere et meliùs arare satiùs est. Ita enim minore seminis jacturâ uberiorem sperare est messem: cùm qui multa serunt et pauca arant, multùm perdunt et parùm colligunt.]
155. Quintò: Res nulla plenè intelligitur nec procedit, si non omnia ejus essentialia perspecta et perfecta sint. Patet in horologio, cujus nec artificium satis intelligit, qui non omnia, quae ad motum illum tàm ordinatum producendum requiruntur, intelligit: nec producere illud valebit, nisi omnia et singula ritè parata, constructa, ad motum disposita fuerint. Cùm autem omne totum ex oppositis et mediis constet, extra quae nihil sit et intra illa omnia: illa verò sic junctim sumpta demùm et seipsa connectant, et sensum rectè afficiant mentemque doceant: necesse est in docendo omnia illa simul sumi simulque rectè collocari, hoc est extrema priùs constitui, deinde mediis expleri, ut omnia, quemadmodum in se ipsis ab extremo ad extremum gradata sunt, sic in conspectu sint. Quisquis sic res videt et facit, is demùm solidè videt et facit. Ergò	(5) essentialium curam primariam
[218] CLXXXI. Omnia plenè per extrema et media. (Ut discens ubique, quid sit ad rem pertinens vel impertinens, clarè videat.) Porisma. Ergò in partitionibus rerum et sumantur, et exprimantur, et definiantur omnia membra simul:
quô generales rerum differentiae mox simul animis patescant. Vide supra axiomatis C exegesin. [Multum hoc dabit lucis, quia quando nonnisi primum partitionis membrum definiendum et mox prolixè tractandum suscipitur, caeteris dilatis (ut in vulgaribus fit methodis), multae intellectui oboriuntur tenebrae, remorae, cruces. Sed contraria juxta se planè posita planè elucescunt.]	NB.
156. Sextò: Et quia rem nosse est per causas nosse, hae ubicunque per se non patescunt, explicandae sunt, ut ne ignorentur. Nempè ut discens ubique non solùm, quid sit et quomodo sit aliquid, sed et cur aliter esse non possit, videat. Ergò	(6) causarum intimarum evestigationem
CLXXXII. Omnia intimè per detectas causas. [Contextis scilicet sic omnibus, quae docentur, ut ex causis suis fluant effecta per seque intelligantur. Hôc factô animus noster
(quem lucernam Dei vocat Scriptura sacra) ipse sibi doctor erit de- tectisque rerum principiis sapientiae lumen sibi ipse variè defecabit et augebit. Vide axioma XC cum porismatibus et axioma CLV et sequentia cum porismatibus suis.]	NB.
157. Septimò: Quia sensus nostri canales sunt, per quos rerum notitia mentibus influit (per axioma LXXXIII etc.), quô plures saepius accuratiúsque illi adhibentur, eô profundiùs radicari doctrinam necesse est. Ergò	(7) sensuum propriorum varia exercitamenta
CLXXXIII. Omnia per sensus proprios, semper, variè. [Nempè ad movendum et quàm profundissimè figendum imaginationem (per axiomata LXXXIV et LXXXV). Hinc optimi quique doctores praeceptionibus suis visibiles addere gaudent gestus, figuras, emblemata, ceremonias, cujus rei Deum ipsum totius habemus magistrum. Christus etiam non satis habens Apostolos admonuisse verbis, puerulum in medio statuit puerilemque modestiam pretium sui statuere nesciam imitari jussit. In ultima verò coena non acquievit verbo docere idem: surrexit, vestem deposuit, aquam pedibus ministravit, linteolo detersit, ut non possint non quid velit intelligere altúmque imbibere. Nec Agabus vincula Pauli praedicere satis habuit, Pauli cingulô se vincire, ut profundiùs animis verba imprimeret, voluit. (Vide § 90.)] Porisma 1. Quia sola autopsia lites terminat scientiaeque securos facit, omnia, quae docentur, ad sensualem evidentiam deducenda sunt. [Hoc nempè solùm veram, plenam, indubiam ingenerat rerum cognitionem. Fixiùs certè Romam, Parisios, Indiam etc. animo circumfert, qui semel coràm lustravit, quàm qui sexcenties ab iis, qui lustrârunt, recenseri audiit. Certiùs mathematicus coelorum dimensiones per experimenta propria novit, quàm qui ab aliis sic deprehendi | [219] duntaxat credit. Credit enim propter authoritatem, cui si aliam authoritatem opponas, illicò vacillabit. Hinc illud Ecclesiastici: Vir in multis expertus cogitat multa: et qui multa didicit, enarrabit intellectum. Qui autem non est expertus (coràm), pauca recognoscit (Ecclus. 34,9. 10).
In toto igitur studiorum cursu sic omnia disponenda sunt, ut studiosi ad propriae sensationis et ratiocionationis experimenta deducantur.] Porisma 2. Nec sufficit unum sensum semel adhibuisse: quibus-cunque modis potest, discentium attentio juvetur. 3. Sicubi res ipsae immediatè sensui praesentandae haberi non possunt, praesententur illarum vicariae, imagines. (Tantummodò, ut imaginatio juvetur et aberrare prohibeatur, quoquô potest modô.)	NB.
158. Octavò: Et quia praxi propriae ad celeres et solidos profectus multum subest mysterii (quia solus usus facit artifices), prorsus ad omnem industriam clavis erit discenti (exemplaribus et regulis instructo) propriam semper non permittere tantùm, sed mandare operationem. Nam et stimulum haec res habet ad alacriter progrediendum, ubi quis se duce progredi posse videt (ut monuimus § 145), et detinet sensus in attentionis vigore (quia tùm sibi regnat ingenium), et denique iterandi ingenerat voluptatem, eôque nunquam dimittit inanes, semper opplet fructu. Hinc veterum nonnemo ad authorum lectionem laboresque proprios adolescentes exhortans dicere solitus fuit: Aves cohortales svavissimas habere carnes, si non paratâ escâ saginentur, sed dia\ to\ skaleu/ein (ruspando) sibi cibum quaerant. Ergò	(8) praxeos propriae perpetuum usum NB.
CLXXXIV. Omnia per praxin discentium propriam, perpetuam.
159. Nonò: Quia omne tritius, notitius, quicquid valdè notum et operatu expeditum fieri volumus discipulis, repetitionibus, examinibus usuque crebrô teri necesse est. Ergò	(9) repetitionum et examinum frequentiam
CLXXXV. Repetitiones et examina perpetua sunto.
[Hoc est, provideatur, ut ipsa discendi methodus perpetuis practicis iterationibus examinibusque constet. (Cujus particulares formas in lingvarum didactica mox videbimus.) Examinis verò partes sunt: exquirere (1) Utrùm quis didicerit aliquid? quod apparet, si recitare sciat. (2) Utrùm intellexerit? quod variis quaestionibus analyticis innotescit. (3) Utrùm horum usum noverit? quod imperata extemporanea praxis ostendet.]	NB.
160. Decimò: Quia saepe progredi et regredi viatorem viae certum facit; magis verò etiam, si alias quoque tentans vias (num breviores, an longiores, planiores, an asperiores sint, cogniturus) digrediatur viasque inter invicem conferat, utile erit discentem non progredi tantùm, sed regredi quoque et digredi, hoc est prorsum, retrorsum, transversò duci. Quod erit, si non tantùm semper praeceptori aliquid praemonstranti aut explicanti attendere, sed et ipse vice versâ idem aliis praemonstrare iisdemque verbis explicare jubeatur: alios denique praeter magistrum praemonstrantes et explicantes [220] videat et audiat. Quid velim, apertiùs dicendum est. Notus est scholis versiculus: Saepe rogare, rogata tenere, retenta docere, haec tria discipulum faciunt superare magistrum. Sed non satis notum tertium illud de docendis, quae retenta sunt, consilium ejusve praxis. Nempè ut quicquid aliquis didicit, mox idem alios docere jubeatur, quae res magni esset usûs. Verissimum scilicet est illud: Qui alios docet, seipsum erudit. Sive ut Seneca: Homines dum docent, discunt: Non solùm quia repetendo conceptus suos in se firmant, sed et quia profundius in res penetrandi occasiones nanciscuntur. (Vide § 85.) Hinc ingeniosissimus ille Joachimus Fortius de se testatur: Quaecunque unquam vel audisset vel legisset solùm, ea sibi vel intra mensem effluxisse. Quae verò docuisset alios, tam in numerato habere ac digitos suos: nec credere sibi, nisi per mortem, eripi posse. Idemque svadet, ut qui studiosorum magnos cupit capere profectus, discipulos sibi quaerat, quos ea, quae discit, quotidiè doceat, etiamsi aurô essent redimendi. Praestat te (inquit) commodis detrahere tuis, modò habeas, qui te docentem, id est proficientem, audire velit. Sic ille. At nos in artem hoc redigi optamus, ut	(10) percepta alios mox docendi periclitationem
CLXXXVI. Omnis discipulus doctorem simul agere consvefiat.
Quod erit, si quicquid à praeceptore sufficienter demonstratum ac enarratum fuerit, mox idem eôdem modô ostendere ac enarrare jubeatur ipse discens (aut si plures fuerint, alius post alium, initiô ab ingeniosioribus factô) quantum satis. Tum eadem, quae in schola discunt, enarrare condocefiant domi, parentibus aut famulis aut cuivis talia percipere gnaro etc.	NB.
161. Consvetudinis hujus bonus erit usus ad varia. Primò attentiores reddentur discipuli ad omnia, quae magister afferet: dum mox sibi repetenda fore eadem scient et quilibet se forsan primum fore, à quo ista reposcantur, metuet. (Vide supra § 86.)	Hoc postremum exercitium quot habeat commoda 1
Deinde repetendo dicta altius eadem intellectui et memoriae quisque imprimet.	2
Tertiò si quid minus rectè perceptum esse apparebit, corrigendi mox occasio erit (magnô usu, juxta axioma XLVII).	3
Quartò docentes et discentes certi reddentur comprehensum esse, quid conprehendi debuit. Nam signum scientis est posse docere.	4
Quintò tàm crebrâ ejusdem rei repetitione efficietur, ut tardissimi etiam inter discipulos assequantur tandem.	5
Eôque (sextò) progressus facient omnes in omnibus celeriores ac solidiores.	6
Et fiet sic (septimò) ex quolibet discipulo doctor, quôcunque tandem gradu: eôque scientiam vehementer multiplicandi augebuntur occasiones. Et sic patebit, quàm appositè luserit Fortius, dicens: Multa ego didici à praeceptoribus meis, sed plura à condiscipulis; à discipulis autem plurima. Et alius: Tantô quis erit doctior, quantô docuerit frequentiùs. Und so bleibet man immer bei der Lust.	7
162. Atque haec sunt artis docendi fundamenta: ex quibus pro omnibus scientiis et artibus (liberalibus et mechanicis, sacris et [221] profanis) rectè tradendis regulae desumi possunt infallibiles. Nobis in praesens didacticam inde lingvarum eruere usus venit. De quo nobis legem figimus.	Didactica haec fundamenta omnibus rectè tradendis inserviunt
CLXXXVII. Quicquid in methodo lingvarum constituendum erit, ad haec didactica fundamenta reducendum erit.	NB.

[221] Caput XI Lingvarum methodus novissima è fundamentis didacticis delineata Et primum quidem quantum ad metas seu intervalla et gradus, in quos prolixum lingvae (in specie Latinae) studium necessariò dispescendum est
Methodus lingvarum novissima est, quâ ad lingvae cognitionem solidam, mediis prorsùs certis modoque compendioso et facili ac jucundo pervenitur. Scopus itaque ultimus est lingvae solida cognitio, ad quam requiruntur media certa ad finem deducere prorsus idonea: modus autem mediis illis utendi exquisitus, hoc est compendiosus, facilis, jucundus.	Methodus lingvarum novissima quod?
2. De singulis disquiremus ordine. Et quia nobis de reducendis ad immota didactica fundamenta omnibus, quae particulariter docenda erunt (canone ultimô capitis praecedentis), legem fiximus: id jam observandum reipsâ erit. Ut quemadmodum in aedificio nihil est, quod non innitatur fundamento, eôque suâ vi stet nec externis egeat fulcris: ita nihil in lingvarum methodo, quod non ex communibus didacticae legibus veniat, ibique se immotè figat.	Fundatur in communibus didacticae legibus
3. Solida lingvae Latinae cognitio est, si lingva, realis eruditionis vehiculum facta, teneatur (1) tota (2) purè (3) ad promptum usque usum.	Scopus ejus solida lingvae cognitio
4. Totam lingvam tenere est nullum non mentis conceptum exprimere posse (per cap. II, § 8 et 15). Tenere puram est nullis barbarismis, solaecismis peregrinisque idiotismis sermonis formam conspurcare. Promptè lingvam tenere est tùm scribendo, tùm loquendo expeditum esse nec haesitare.	tria requirit et quid horum quidlibet
5. Dum autem doceri svademus totam, quaeri potest: An prorsùs omnia, quae ad lingvae integritatem spectant, unicuique discenda? Et: An sordida etiam, obscaena, obsoleta, superstitionem aut impietatem redolentia? Tandem: Quid faciendum, si vocabula quaedam in necessariis nos deficiant? Utrùm nova fingere aut recèns confictis uti sit licitum?	Quid hîc (primò) per totam lingvam intelligendum
6. Ad primum respondetur: Totam utique lingvam discendum esse quantùm ad to\ formale, ut structura ejus totumque artificium intelligatur plenè: non autem id necesse est, si de materiali intelligas. Nam hoc posteriori sensu ne Cicero quidem totam lin- [222] gvam Latinam (cujus tamen absolutissimus artifex habetur) scivit: ut qui opificum vocabula ignorare se (libro 4 De finibus) fatetur. Nunquam scilicet in cerdonum contubernio versatus, ut illorum subinde inspectans operas omnium, quae istîc tractari solent, appellationes addisceret. Nec quisquam nostrûm vernaculè eadem opificum et similia vel nominari audivit vocabula omnia, nec tamen sibi propterea lingvae patriae ignorantiam exprobrari patietur. Vix enim ulli hominum omnes res videndi, tractandi, verbis edisserendi obveniunt occasiones: vix ergò ulli hominum omnia rerum vocabula ediscendi obvenit necessitas. Cùm autem nihil discendum sit nisi ad usum (per axiomatis CLIX porismata 2 et 3), etiam lingva non ad curiositatem, sed ad usum.	Nempe to\ formale, non to\ materiale
7. Non dissimulandum sanè, si pansophica studia vigere debebunt, utile fore, adeóque necessarium exstare omnium rerum, quae usquam sunt et fiunt, tabulaturas: quae quia sine verbis contexi non poterunt, exstare utique rerum omnium vocabula neeesse erit, seu ut ordine discantur illis, quorum lustrare omnia intererit, seu ad omnem datam occasionem, quicquid opus, reperiri possit (per axioma CLXXXI).	(In pansophia tamen utrumque tradi oportet)
8. Ut nunc se res habent communemque respectando vitam sic statuendum erit. Discendam esse lingvam (Latinam vel aliam) totam, sed pro cujusque statu et usu. Nempè communia et in medio posita tenenda sunt omnibus: unicuique autem praeterea non ignoranda ea, quae ad locum statumque suum peculiariter spectant. Exempli gratia medico medica, jurisconsulto forensia, theologo ecclesiastica, militi militaria, pictori pictoria etc. Hîc enim haerere turpe est: hîc ignorantia comitem habet ignominiam.	et pro cujusque statu et usu
9. Quod Latinam in specie lingvam attinet, illa disci non potest tota tres ob causas. Primùm, quia non exstat tota. Non enim plùs ejus habemus, quàm quantum libris antiquorum continetur, quibus non venisse in mentem, ut describerent res omnes ordine, diximus capite V, § 11 et 12. Deinde, ne illa quidem vocabula, quae exstant, intelligimus omnia, quia multa authorum veterum verba Latina apud Nonium, Festum, Gellium, Macrobium, Isidorum collecta, Catonis item, Arnobii, Apulei, Plauti, Vitruvii nostro seculo eruditis etiam viris ignota sunt: quanquam non pauci in multis illorum explicandis divinando conjecturasque afferendo elaborârunt. Tandem Romana lingva ne sic quidem uti exstat et doctis intelligitur, disci potest tota, nisi ab illo, cui tota Romanorum historia (quantum ad oeconomica, politica, religiosa ritualiaque) nota fuerit. Quae omnia ut nullus liber capit unus, ita nullum puerile ingenium capit satis: nee si caperet, usum ea res haberet aetate illâ (per cap. VII, § 15.16.17). Haec de prima quaestione, an tota lingva cuilibet discenda.	Latina lingva, si maximè velis, tota disci non potest, ob tres causas 1 2 3
10. Vocabula inepta, sordida, obscaena, obsoleta, superstitiosa et similia ad lingvae corpus pertinent non ut essentiales ejus partes, sed ut verrucae quaedam vel ulcera, tegenda potiùs quàm ostentanda. Quantum ad obscaena, bonus philologus illa ignorari [223] praeoptabit quàm se doctore sciri. Non bene cessit Chamo turpia parentis cupidè contemplanti et aliis commonstranti, benedictione verò digni habiti sunt, qui palliô obvoluti oculisque aversis velare maluerunt pudenda quàm intueri. Atque si Romani (teste Cicerone libro 7 ad familiares epistula 22) ab honestis etiam vocibus multis abstinebant, quae ad sonum obscaenarum accederent, quae non moderatio requiretur in nobis Christianis? quibus expresse, ne quid turpe procedat ex ore nostro, interdixit spiritus Christi. Obsoleta verò, et quae profanas redolent superstitiones, sciri possunt: non ut illis utamur, sed ut antiquos authores, si legendi sunt, intelligamus.	Vocabula sordida, obscaena, obsoleta, superstitiosa tegenda potius quàm ostentanda,
11. De vocabulis novis, si res sint novae, priscis ignotae, ineptum est, an admittenda sint, ambigere. Sunt utique, si post inven tas res inventa quoque sunt aptéque rebus indita nomina. Cujusmodi multa sunt antiquis mechanicis, philosophis, medicis, jurisconsultis, theologis omninò ignorata. De quibus rectè Christianus Beckmannus: Age, optio tua esto, elige, utrum mâlis aut nescire, aut noscere res, quae Ciceronis aevô non fuerunt, nostrô sunt. Vis nescire? Omnium stultissimus es. Vis noscere? Necesse est, ut nova recipias vocabula, utpote quibus tanquam rerum symbolis aut organis scientia comparatur (Manuductio ad Latinam lingvam, cap. X). Scaliger autem: Non versamur in foro aut comitio Romano, sed in communi theatro sapientum sub oculis veritatis: cujus supellectilem atque apparatum non tàm nitidum quàm opulentum esse decet (Exercitatio I ad Cardanum).	nova verò admittenda, si rem novam denotent
12. Ita quid per integritatem lingvae intelligendum veniat, patet. Purè dum lingvam perdisci volumus, non tantum volumus, ne barbarismis et soloecismis foedetur oratio, sed etiam ne peregrinis idiotismis turbetur. Videmus quippe lingvas discentibus peregrinas perpetuò id evenire, ut se vernacula constituat advenarum magis tram ingeratque se pro norma seu voces constituendo, seu phrases et adagia efformando. Ubi licet forsan contra grammaticae regulas nihil occurrat, occurrunt tamen multa contra peculiarem lingvae genium, dura, obscura, hiulca. Hinc Scaliger: Multoties conquesti sumus multos grammaticè, paucos Latinè loqui.	Quid (secundò) per pritatem lingvae intelligendum
13. Promtitudinem denique requirimus: ut methodô hâc institutus non semper à lexicis et grammaticis pendere necesse habeat, sed tandem citra istorum subsidiorum opem seu legendum quid obvenit, seu scribendum, seu loquendum inoffensè progrediatur. Non secùs scilicet ac puer ad serperastra gressus formare doctus abjectis tandem illis cursitat.	Quid (tertiò) per promtitudinem lingvae innuatur
14. Scopum vidimus lingvarum methodi ultimum res omninò pure, promte eloqui posse: videamus metas. Nempe quia studium lingvae cujusvis (Latinae etiam) operosum quid est et prolixum (per cap. II, § 14 et 15), prolixa verò necessariò dividenda sunt in certa intervalla (per cap. X axioma LXXIII): si certum, si expeditum, si jucundum constituere volumus lingvarum studium, necessariò id per certa intervalla disterminandum erit: non aliâs reme- [224] dium habituri praecipitiis illis, de quibus questi sumus capite VII, 5.8 etc. ad finem usque. Stet igitur: Quia ad summum sine intermedio non venitur, conficiendos esse gradus.	Metae certae addiscendis lingvis necessariò figendae
15. Et quia distantia illa (inter ruditatem lingvae et perfectionem lingvae) major est, quàm ut unô superari queat saltu, necessario erunt conficiendi gradus plures, aut potiùs graduum scalae plures (axioma LXXVI).	atque pluribus gradibus distingvendae
16. Quia verò gradus esse debent verè ac realiter ab invicem distincti, non fingemus hos ad placitum, sed sequemur ipsam rerum naturam ingeniique puerilis capacitatem, et denique temporis seu aetatum intervalla (per axioma LXXIII cum exegesi sua et axioma LXXVI cum porismate 1 et 2). Nempè quia ubique simpliciora et sunt, et fiunt, et cognoscuntur ante composita et composita ante compositissima (per axioma LXXIV et porisma suum), puerique infantes dum lingvam ad sermonis usum primitùs exercent, non aliter quàm hâc ipsâ methodô progrediuntur: ut scilicet primùm res sigillatim inspectando nominent mater, mensa, culter etc. Dehinc res et voces copulent: mea mater, da cibum, scinde panem cultrô etc. Elegantias, idiotismos, tropos, adagia etc. prima aetas non capit, vix pueri et adolescentes: plena verò eloquentia virili aetati servatur. Jam autem aetates vitae et aetates profectuum parallelè se habere monuimus axiomate CL VII.	idque verè ac realiter, non ad placitum, scilicet juxta aetatum in discentibus diversitatem
17. Ex his sequetur ad Latinae lingvae perfectionem veniendi gradus fore tres realissimè ab invicem distinctos: I. Lingvae totius fundamenta ediscere. 11. Lingvae totius fabricam seu structuram perdiscere. 111. Lingvae totius robur et ornamenta addiscere. (Necessariò haec ita fieri patet per capitis X axioma CXLVIII cum exegesi sua.)	Gradus tres sunt
18. Per fundamenta lingvae intelligimus voces primitivas, ex quibus ut rectè positis radicibus tota totius lingvae voeabulorum sylva pullulabit: unà cum percepto vero ac genuino illarum sensu ae denique voces variandi ratione generali et analoga. .	Primus, vocum primitivarum fundamenta
19. Per structuram lingvae totam intelligimus omnem in communi usu positarum vocum totius lingvae multitudinem cum dexteritate unamquamque sensu propriô et nativô rebus suis applicandi et cum invicem debitè construendi. Quantum scilicet ad propriam expressionem attinet, non aliter appellando scapham quàm scapham et ligonem ligonem per omnes rerum classes.	Secundus, omnium vocum usitatarum structura
20. Per robur lingvae intelligimus lingvarum idiotismos: peculiares scilicet et cuivis lingvae proprias, vocabula vocabulis copulandi, hoc est phrases formandi consvetudines. In quibus potissimùm sitae sunt lingvae cujusvis emphases ae nervi. Quò etiam omnes rerum transnominationes, tropi, adagia, et quicquid elegantiarum ulla lingva continet, referenda sunt.	Tertius, lingvae ornamenta, idiotismi
21. Patere existimo bonô consiliô illa sic disterminari, ut primò ponantur fundamenta, sed ampla et solida, toti doctrinae moli ferendae idonea (per cap. X, § 126 et axioma CLIV). Dehinc sequa-[225] tur fabrica ipsa fundamentis superstructa suis, quâquâ patet (ibidem): tandemque ut structurae jam paratae adjiciantur picturae et ornamenta. Ut tamen rectè haec sic institui prorsùs certi simus, demonstrandum est uberiùs.	Trium istorum graduum ratio generalis
22. Radices lingvae rectè separari à corpore lingvae patet quia rerum praxis (ubicunque rationabiliter agitur) necessariò incipit à minimis, non à maximis, à partibus, non à toto, à rudimentis, non ab operibus (per § 105). Hinc arborator surculos plantat, non arbores aut frondes. Et agricola semina per agrum spargit, non culmos aut spicas. Et aedificator non parietes primum erigit, sed supponit fundamenta etc. etc. Jam verò in sermone minimum quid vocabulum est; et inter vocabula simplicissimum quid vox suae originis; et in usu vocum rudissimum quid sigillata rerum nomenclatura etc., quemadmodum et sermonis formandi prima rudimenta nominum et verborum flexiones. Haec ergò minima primùm absolvenda, antequam ad plenam vocum diductionem structurarumque varietatem veniatur.	Specialiter verò : cur radices lingvae à corpore lingvae separatim docendae
23. Rursum autem idiotismos caeterasque elegantias à reliquo lingvae corpore meta rectè separari, haec ostendunt. Primùm, quia rerum differentiae accuratè observandae sunt (per axioma LXXXIX), ut ne quidquam re ab aliis distinctum indistinctè in congeriem projiciatur (per axioma LXII). Atqui Latinitas et Latinismus revera distincta sunt. Latinitas quippe est sermo Latinus purus, à domestico vitio remotus, sine respectu ad alias lingvas: cui opponitur barbarismus et solaecismus. Latinismus verò est proprius Latinae lingvae genius, in üs potissimùm consistens, quibus a consvetudine aliarum lingvarum receditur et cui opponitur Graecismus, Germanismus, Polonismus etc. Et patet utrumque tam latè, ut tametsi rerum nomenclatura totum lingvae penu exhauriat, is tamen, qui nomenclaturam tantùm rerum tenet nec ad elegantias progressus est, vix mediam lingvae partem tenere credi possit, quemadmodum capite V, § 29 monuimus. Tandem nomenclatura rerum potissimùm servit docendo; elegantiae potissimùm delectando et svadendo. Distinctos igitur cùm habeant fmes, distincta etiam constituant systemata, sicut in nobis distincta sunt cerebrum et cor, intellectus et affectus.	et cur separatim idiotismi ac elegantiae 1 2 NB. 3
24. Quod autem nomenclaturam rerum transnominationi re rum pra*emitti svademus, eò fit, ne violetur rerum ordo. Nempe in rerum discendarum congerie semper à facilioribus progrediendum est ad difficiliora (axioma LXIII). Atqui studium proprietatis simplicius quid est, eôque facilius longè quàm elegantiarum studium: praemittendum ergò. Nam propria per se simplex quid sunt, quia unum nonnisi unô modô dicitur, translationum seu transnominationum infinita luxuries est, aut esse potest. Tum et hoc: propria intelligi possunt per se, translata non nisi per illa. Propria siquidem ostendunt rem unamquamque immediatè, translata aliud per aliud. Eôque propria unum quid et simplex menti objiciunt, translata duplum: alterum, quod dicunt, alterum, quod innuunt et intel- [226] ligi volunt. Ergò quod facilius est, agamus priùs: quod difficilius,. differatur paululùm.	Cur nomenclatura rerum propria earundem transnominationi praemittenda, ratio prima,
25. Praeterea scire lingvis communia lingvarum veluti rudimentum est; specialia scire, perfectio (per axioma LXXV et porisma). Jam autem rerum simplex nomenclatura commune quid est lingvis omnibus: idiotismorum verò et elegantiarum tot sunt differentiae, quot lingvarum. Hinc est, quòd propria propriè reddi possunt è quavis lingva in aliam verbotenus: idiotica vix unquam, quaelibet lingva suâ consvetudine gaudet. Ergò in lingvarum studio necessariò id observandum, ut communia communiter tradantur et separata separatim: illa tanquam generalia priùs, haec tanquam specialia pòst (per axioma LXXV).	secunda,
26. Accedit, quòd gradus nullibi confundendi sunt (per axioma LXXVI). Atqui proprietatis studium ad elegantiam gradus est, non contrà. Propria enim ornantur, translata ornant: jam autem ornari nihil potest, nisi quod jam est. (Equum habeas priùs necesse est, quàm ei adaptes phaleras.) Hinc rectè dictum: Eloquentiae principium, verborum delectus; delectus autem nullus nisi in verborum copia et verô genuinôque singulorum intellectu, quorum utrumque (verborum copia et intellectus) non aliunde quàm à vera, plena, accurata rerum nomenclatura venire potest. Ergò* ad eloquentiam omnemque elegantiam gradus primus est posse rem quanique perspicuè, nativô suô vultu, exprimere. Si enim non intelligar, quomodo placebo? Patet id puerorum hominumque incultorum exemplis, qui jocis amoenis, tropis elegantibus, adagiis acutis, allusionibus argutis non capiuntur, quia eorum vim non assequuntur: non assequuntur autem, quia nec res, unde allusiones petuntur, nec rerum illarum appellationes nôrunt. Ergò haec omnia praemittenda necessariò, ut elegantiis paretur via.	tertia,
27. lnsuper danda est opera, ut doceamus et discamus, quantum potest, svaviter, ne obrepat, vel etiam obrepere facile possit nausea (per axioma CLXVI). Atqui in studiis, quô distinctiora sunt omnia, eô amoeniora: quando discens non ut in chao et tenebris versatur, sed semper, ubi sit et quid rerum agatur, videt. Memini, quas cruces olim senserimus in lexicis, cùm voces, phrases, adagia in congeriem coacervata nobis objiciebantur; et in grammatica Graeca statim post alphabeta dialectorum differentiae etc. nobis misellis attonitis haerentibus et quid fieret planissimè ignorantibus. Gradus ergò ne confundamus: seorsim stet unumquodque, ut lux insit seorsim cuique.	quarta,
28. Tandem nihil dediscendum discendum est (per axioma LVIII), et ne disci etiam possit, providendum (per axioma LX). Videmus autem, quantum laboris facessant praeceptoribus dedocendi, discipulis autem dediscendi Polonismi, Germanismi aliarumve gentium idiotismi (quaelibet enim lingva aliquid ad corrumpendos Latinismos affert). Remedium videtur futurum praesentissimum, si rerum nomenclaturâ simplici ordine absolutâ (ubi cormptionis illius, de qua loquimur, occasio nulla erit) aggrediamur novô [227] impetu idiotimos novumque instruamus ex iis, quae au)tolexei\ reddi non possunt, exercitum: ordine rursùm oppugnaturi et expugnaturi peregrinitatem omnem omniaque Latini sermonis (ut Lubinus loquitur) dehonestamenta et sordes.	quinta,
29. Summa summarum. Ad sermonis structuram veniendum non est, nisi post profundè posita fundamenta radicum et flexionum regularium. Nec ad Latinismos veniendum sine medio illo gradu, quô lingvae decurrunt parallelè in simplici rerum nomenclatura. Quia scientia in nobis non aliter plantari et crescere potest, quàm quô solet in arboribus ordine et modô: primùm planta seu viviradix, tùm rami et frondes, tandem flores et fructus.	Summa hactenus dictorum
30. Atque hâc ratione methodus haec verè catholica erit, omnibus lingvis docendis et discendis accommodata, quod cap. IX, § 7 postulavimus, infrà autem capite peculiari XX demonstrabimus.	et commendatio istiusmodi lingvarum methodi

[227] Caput XII
Methodi lingvarum novissimae delineatio, quantum ad media pro assequendo fine juxta repertas jam metas
Quia lingvarum studium exercitiis, hoc est actionibus quibusdam, constat (cap. I, § 16 et 24), omnis verò actio instrumentum requirit (per cap. X, § 102), etiam lingvis docendis et discendis paranda erunt instrumenta, quibus omne id praestetur, quod praestandum esse jam intelleximus.	Instrumenta lingvas docendi paranda, scilicet
2. Nempe quia lingvarum studium eruditionis vehiculum esse debet (per cap. IX, § 3 et 5), lingvae igitur cum rebus, adeóque ductu rerum docendae et discendae. Intellige aut immediatè res ipsas priùs lustrandas quàm nominandas, aut librum aliquem res tractantem, ut mox simul verborum tùm sensus, tùm usus patescat.	(1) liber ailiquis res tractans
3. Et quia lingvam praecedere debet cogitatio, hoc est rerum de quibus sermo fit, cognitio (ut ne sit irrationale quid et brutum, sermonis potiùs larva quàm sermo, per cap. II, § 8 et 9), necessariò igitur ad textum res enarrantem accedit interpres, res et verba rectè intelligere docens, seu is fuerit vivus, praesens nimirum praeceptor, seu absens, librô nos alloquens verbaque textûs nobis explicans. Cujusmodi libros lexica appellamus.	(2) lexicon vocum in isto libro interpres
4. Et quia verba sermonis non projiciuntur in congeriem quisquiliarum instar, sed connectuntur sibi invicem ratione certâ legibusque certis (per cap. V, § 3), necessariò sermonis struendi praecepta rationabili lingvarum studio adjunguntur, id est ars grammatica.	(3) grammatica vocum texturam docens
5. Et quia denique in sermone res, mens, verba respectum ad invicem habent perpetuum (per cap. II, § 12), etiam providendum, [228] ut tria haec instrumenta, textus, lexicon et regulae grammaticae, sibi invicem perpetuò auxilientur discentemque aberrare nunquam et nusquam permittant. Textus enim dat exempla, grammatica praecepta, lexicon usum: per quae tria junctim omnia docentur et discuntur per axioma XL etc.	Quae singula sibi invicem subsidio esse debent
6. Unde jam pronunciamus haec: I. In lingvarum studio proram et puppim esse authorum lectionem (vide sequentem § 7 etc.). . 11. Ad lectionem authorum requiri lexica bona, omnia, quae in au- thore obvenire possunt ignota alicui, dilucidè explanantia (vide § 12). 111. Lingvarum adyta sine regulis grammaticis recludi non posse (vide § 13). IV. Totum methodi novissimae artificium ex artificiosa trium illo- rum contemperatura exsistere (§ 14). V. Darique illorum diversos gradus (§ 16). VI. Gradus nempe tres (vide § 19 etc.). VII. Sed structos consimiliter (§ 20 etc.).	Authorum lectio primariò requiritur: cui lexicon et grammatica subserviant
7. Authorum lectionem dum commendo, respectus mihi est ad illa quorundam consilia lingvarum studia à lexicis vel grammaticis ordiri svadentium. Nobis contraria stat ratio. Tametsi enim lexica contineant sermonis materiam, grammatica formam, authores demùm ipsum ex utraque artificiosè contextum sermonem: quia tamen in actu discendi exemplar rei factae praecedere debet, demúmque unde et quomodo res facta sit, ostendi et imitatio tentari (per axioma XLI), pulcherrima magni hujus canonis hîc quoque erit praxis, ut lingvae non aliunde quàm è textu res tractante hauriantur, lexicis et grammaticis nonnisi in subsidia reservatis. Hoc si facimus, habebimus ad lingvas viam brevem, facilem, amoenam, amotis ambagibus, remoris, crucibus.	Ratio assertionis primae prima, NB.
8. Certè enim vitae nostrae e(/rgon est res discere, quas cùm neque lexica tractent, neque grammaticae, sed authores boni, cur non ad hos festinemus? Cur primùm verbis sine rebus adeò distineri velimus? cùm relata semper simul sumenda sint (axioma CLXIII). Formare velle plumas sine ave, an non nugari esset? Num sic infantilis aetatis formatrices ineptiunt, nutrices ? Nonne oculos per res circumferendo intueri, demúmque nominare docent? Ecce bos! ecce canis! ecce fenestra! etc. An opifex mechanicus admissum discipulum verbis prius effarcit, quàm opera ostendit? Imò datâ mox in manum acu, subulâ, securi, malleô jubet se operas praemonstrantem imitari: nomenclaturam instrumentorum et actionum inter operas ipsas addocens; addiscunturque sic eâdem operâ ars artisque vocabula. Ubi enim res praecedunt oculum, oculus intellectum, intellectus manum, manus lingvam, facillimô negotiô lingva tot duces suos sequitur. Vide axiomatis XLI porisma 5.	secunda, NB.
9. Nec tamen solùm temporis jactura est aliundè quàm à textu ordiri, sed est animorum cruciamentum inevitabile. Vertat enim [229] se quis in omnes formas, nunquam efficiet, ut mens nostra, rerum domina facta, res potiùs quàm verba circumspectare non gestiat nucleosque malit quàm putamina. Hinc est, quòd in lexicis aut grammatica ad occursum cujuslibet allegatae vocis, phrasis, sententiae se sistat, quid istud fuisse oporteat recogitans. Atque si descriptionem justam ibidem non reperit nec ad manum allegatus forsan author est (qui inspici possit), macerat se conjecturis: quibus si nihil proficit, ut quô acquiescat, inveniat, torquet se. Inde est, quòd per lexica tanquam per spinas, per authores tanquam amoenos hortos itur. Nempe quia sermonis intimum officium est res absentes tanquam praesentes sistere (per cap. II, § 5), lexica verò, quia voces, phrases, sententias non ut in toto suo complexu alicubi sunt, sed distruncatim exhibent: planissimè fit, ac si alicui arborem videre gestienti radicum, ramorum foliorumve fragmenta ostendas.	tertia, NB.
10. Si quis dicat, haec nobis adultis ita eveniunt, quorum judicium ad res jam maturuit: pueri non ita respectant res. Quaero: Annon pueri aequè homines mente praediti? Cogitare ergò non(*)rem et loqui non-cogitationem poteruntne? Si non possunt, côgi profectò, ut cum natura luctari consvescant, non debent. Et fac posse; nos cùm eos sc frustillatim lingvam è disjectis per lexica et grammaticas verbis docemus, quid volumus ? attenderene tùm rebus quoque ipsis per verba illa designatis? an transilire curam istam? Si attendere, objicimus eos praedictis jam tricis et eonjecturarum crucibus. At praeceptorum est subvenire (dices) elucidareque singula. Respondeo: Rari id Caeiunt, rari facere sciunt. Sed faciant: quid nihilominùs istud erit, nisi frustillatio tamen? Tandem si praeceptor, cur non author ipse, ex quo haec, illa, ista vox aut phrasis desumpta? Dulciùs ex ipso fonte bibuntur aquae. Si verò eos negligere interea res jubemus, quid jubemus? Adsvescere negligentiae interque negotia sine attentione versari, hoc est exstingvere in seipsis vigorem sensuum naturalesque igniculos. Quae res per totam vitam damnosa esse potest. Denique sic lingvam docendo dedocemus potiùs, dum verba sine rebus loqui docemus. Quippe sic tametsi quis lingvam sciat totam, si rebus ap plicare nescit, perinde est, ac si nesciat. Quaeso igitur naturae frenum ne injiciamus animisque hominum ad rerum venationem festinantibus vias ne obstruamus: mu niamus potiùs, .ut sine ambagibus in res eant.	Objectiones solvuntur NB. NB. NB.
11. Concludimus: Authores bonos res bonas ordine pertractantes lingvarum vera esse infundibula. Grammatica nonnisi directoria; lexica nonnisi intellectûs et memoriae subsidia; eôque sermonis non magistri, sed ministri sunto.	concluditurque theseos veritas
12. Adjungenda verò lingvarum studio esse lexica diximus (supra 6, II), quia sine his lingvam disci, hoc est authores legi, tàm parum possibile est, ac aliquem ignotae lingvae homini absque interprete colloqui. (Lexica siquidem mentium et lingvarum interpretes sunt.) Verissimum et hoc: si perfecta lingvae cognitio quae-[230] ritur, hoc est si per omne authorum genus eundum est (maneat enim jam immotè fixum non aliter quàm authorum lectione lingvas eruditas disci), requiri quoque lexicon perfectum, nihil omnium quae usquam exstant, inexplanatum relinquens. Quô brevius verbis, plenius sensu, dilucidius utrôque,eô melius. Tùm demùm verissima erunt omnia elogia, quae de lexicorum utilitate afferri à quoquam possunt. (Vide supra VIII, 26.27.)	Lexica cur authoribus adjungenda,
13. Similis ratio de regulis grammaticis obtinet, ab accurato lingvarum studio nullô modo abesse posse, quemadmodum satis evictum puto capite V, § 31.32.33.34.35. Nec addi aliquid opus est, nisi ut Melanchthonis severum judicium (capite VIII, § 3 allegatum) relegere libeat lectori: gravissimum enim est.	cur et grammatica iisdem associanda?
14. Nihil itaque istorum trium à perfecta lingvarum methodo abesse potest, quia author (seu textus) adstringit verba rebus, lexicon verba menti, grammatica verba verbis, quorum quodque tam parum à lingvae studio rationabili abesse potest atque trinus ille spiritus (naturalis, vitalis, animalis) ab animali natura, quemadmodum ex cap. II, § 13.14.15 satis patet.	Author, lexicon, grammatica lingvae docendae et discendae trinum instrumentum
15. Posset autem aliquis objicere: Atqui ante pugnasti (cap. VII, § 15.16.17) ea, quqe authores habent, supra puerilem esse captum puerosque sic in praecipitia protrudi. Ergóne methodus haec adultis tantùm serviet, puerilibus studiis alia restabit quaerenda? Respondeo: Non de eo nunc, an et quomodo puerili captui accommodati sint authores, sed unde lingvae perfectio haurienda veniat, quaestio fuit. Stat certè non aliunde posse, quàm ex authoribus: hi soli unus Latinitatis verae fons sunt.	Objectioni novae contra authores occuritur
16. Quid ergò fiet, si Latina non nisi ex authoribus disci possunt: pueri verò authorum capaces non sunt, eos tamen Latinè doctos cupimus? Respondeo: Faciemus, quod alta circumspeetantibus nec per se conscendere valentibus solemus. Conficiemus illis scalas, tàm intellectus, quàm lingvae, ut gradatim ducti eò deducantur, ubi authorum per se jam intelligere queant et res, et verba. Libelli inquam construendi sunt minores majoribus illis praeludentes, quorum ope addiscantur fundamentalia illa, quibus omnia authorum superstructa, et simplicia, è quibus omnes illorum compositi sermones exstructi sunt. Hoc si poterimus, fiet, ut fundamentalibus perceptis simplicibusque comprehensis authores ipsos tàm facilè sit intelligere, atque puer alphabetarius post comprehensa literarum elementa eaque in syllabas colligendi rationem quemvis datum textum promptè legit. Mysterium igitur methodi lingvarum novissimae totum in eo erit, ut per libellos quosdam artificiosè constructos in authores via certa, brevis et amoena recludatur.	Authoribus viam sternentes libelli adornandi tres:
17. Eruntque hi praeparatorii libelli Latinitatis tironibus idem, quod provectioribus ipsi authores, lexicis et grammaticis suis instructi. Authorem scilicet repraesentabit quaelibet rerum historiola verbis selectis enarrata, sed simpliciùs ad captum aetatis et secundùm profectuum gradus.	(1) rerum historiola accurata
[231] 18. Similiter lexicis opus est simpliciùs contextis eóque, ut grandiora lexica intelligi tandem promptè possint, directis. Nempe in confusanea nunc methodo lexica etiam ipsa lingvas discentibus obex fiunt, sive quòd malè concinnata, sive quòd inscitè usurpata. Nam sunt lexica, in quibus aut vocum defectus est, aut series perplexa, ut discens aut non inveniat, quod quaerit, aut aegrè, quae prima est crux et remora. Tum sunt lexica, vocum significationes non bene homonymiis exsolventia nec vernaculè sens um aptè satis exprimentia: unde foecundi saepe discentibus pronaseuntur errores. Et sunt denique lexica ipsâ rerum et verborum mole, quam discenti objiciunt, discendi aviditatem retardantia. Nempè cùm tironi (uti adhuc fit) plenum lexicon datur in manus, atque id fortassis etiam polyglotton. Quâ ratione non implicari impossibile aequè ingeniosioribus atque tardioribus. Hi quippe in iis versantur ut in silva densissima, sibi planè impervia: illi omnibus, quae se offerunt, oculos pascere avidi jam hîc, jam illîc, si non ubique, restitant, eôque impertinentia agunt et se à scopo retardant. Remedio fuerit habere lexica pro diverso discentium profectu diversa, nihil nisi quod jam agendum est subministrantia.	(2) lexica illis porportionata NB. Viotium lexicorum (1) (2) (3) NB.
19. Idem intelligendum de grammaticis praeceptis: arte hîc opus esse, ut ingenia non nisi gradatim ubique elevata, ubique à praecipitiis tuta, ubique ab impedimentis libera praestentur.	(3) grammatica utrique illi conveniens
20. Uniformis itaque semperque sui similis erit à primis rudimentis ad ultimam usque perfectionem haec novissima lingvarum methodus ad primam illam et imam (capite II, § 15 delineatam) ideam. Semper enim hîc discentes ante se habebunt textum, res verbis enarrantem, et in manu sinistra lexicon, verba interpretans eorumque sensum menti copulans: in dextra autem grammaticam, verborum structuras, quâ arte fiant, explieantem. Ex his tribus contexetur artificiosa illa scala, cujus latera duo semper erunt res et verba (illa magis in rerum nomenclatura seu textu, haec magis in grammatica spectata), transversi autem gradus erunt ipsi sensus, beneficiô lexici res et verba in mente copulantes.	Idque ad ideam supra propositam
21. Quaeritur jam. Scalae istiusmodi quotnam erigendae? hoc est quot inferiores illi, authoribus praeludentes, libelli condendi? Respondeo: Quia semper ad scopum proximâ viâ collimandum est, ambages ubique vitandae (per axioma CLIX) et quicquid per media pauciora expediri potest, plura non adhibenda (per axioma CLX), cavendum erit, ne quid hîc citra necessitatem fiat. Non tamen arbitrii nostri jam esse videtur, postquam ad lingvae perfectionem (eôque authorum perfectum usum) tres gradus realiter ab invicem distinctos praerequiri deprehendimus eapite praecedente, § 15 et 16. Jam enim nihil restabit, nisi ut graduum istorum scalae confiant ternae. Prima, quae totius lingvae fundamenta ponat, secunda, quae totius lingvae structuram simplicem et nativam absolvat, tertia, quae totius lingvae ornamenta et robora superaddat (videatur axioma LXXVI cum exegesi sua).	Qui (libelli) trium scalarum instar erunt
22. Quibus verò aptis cognominibus has tam distinctas lingva- [232] rum studii scalas appellabimus ? Possent non incommodè ab architectonico opere dici I. fundamenta Latinitatis, II. formamenta seu structura ipsa Latinitatis, III. ornamenta Latinitatis. Possemus item non ineleganter ab hortorum generibus (ob lingvae et hortorum culturae similitudinem, quam innuimus cap. V, § 2) mutuari nomina. Ut nempè dicantur: I Plantarium, ubi viviradices solae, è sylva in hortulum translatae poni solent, II Seminarium, ubi radicibus surculi novi inseruntur et se jam in arborem explicare jubentur, III Viridarium, ubi jam virent omnia, tandemque sequerentur ipsi authorum horti amoeni.	Hi possent quidem nominibus plantarii, seminarii et viridarii insigniri
23. Verumenimverò cùm nihil citra necessitatem novandum sit, placet retinere caeptas jam priùs usurpari Vestibuli, Januae, Atrii appellationes. Ideò etiam, ut commonitorio sint non aliô fme haec praemitti, quàm ut in authores ipsos celerem recludant aditum: quomodo vestibulum, janua, atrium non sui causâ sunt, sed ut introeuntes admittant inque ipsa domûs penetralia deducant. Ecce autem ipsae initiales harum vocum literae V, I, A officium hujus methodi (id est viae) innuunt. 1. Vestibulum 2. Ianua VIA ad authores.(*) 3. Atrium	Vestibuli tamen Januae et Atrii titulos retineri cur placuerit
24. Vestibuli finis erit: I. Rerum ostendere summos cardines (naturali ordine). II. Lingvae docere imas radices (voces primitivas). III. Variationum sermonis ponere fundamenta, declinationes et conjugationes analogas, eôque praeparare ad percipiendam faciliùs lingvae structuram: hoc est accessum patefacere ad Januam.	Vestibuli finis quis
25. Januae finis erit: I. Pleniorem rerum detegere seriem nativô vultu. II. Vocum totius lingvae producere exercitum nativô singularum significatu. III. Flexionum omnium, quas sermo Latinus requirit (citra tamen figuratum gradum), nativas ostendere classes, formas et usus. Eôque animos praeparare ad promptè jam capiendum omnem elegantiarum apparatum, hoc est aditum recludere in Atrium.	Januae finis quis
26. Atrii denique finis erit: I. Rerum ostendere classes easdem mutuatitiô habitu, variâ scilicet rerum transnominatione. 11. Vocum recensere transformationes. 111. De lingvae omnis generis elegantiis tradere praecepta detegereque arcanum cujusque lingvae genium. Eôque jam immediatè in authores veniendi et inoffensè omnia permeandi aperire viam.	Atrii finis quis
27. Breviter. Vestibulum ostendet lingvae sceleton, Janua corpus, Atrium vitam et colores. Repraesentabitque Vestibulum lingvae analysin, verba resoluta seorsim spectata. Janua synthesin, verba inter se constructa. Atrium syncrisin, collationem scilicet rerum ad invicem, quantum ad ideas easdem, et lingvarum inter se, quantùm ad idiotismos.	Singulorum ad invicem proportio NB.
[233] 28. Cogitabam equidem antehac Latinitatis quoque scribere Posticum, in quo digerantur antiqua et obsoleta Latinorum vocabula, ne quid ad integritatem lingvae methodo huic deesse videretur. Verùm posteriores cogitationes docuerunt me: Primò, nihil esse docendum, nisi ad usum (axioma CLXXII). Obsoletorum autem et desitorum quis jam usus? Deinde: Nihil dediscendum docendum esse (axioma LVIII). Atqui recensendo talia doceremus, monendo autem usurpanda non esse dedoceremus: hoc est idem opus texeremus et retexeremus. Tum, quae necessitas Romanorum corradendi scruta? Si hoc propriis lingvis non praestamus, ut antiquata vocabula ita conquiramus, cur alienis? Denique: Si propter antiquos authores intelligendos, eô igitur diligentia ista differatur confiantque lexica (de quibus loquuti sumus et capite XVII plura loquemur) plena, nihil non expedientia. Nos interim Latinitatis tirones rosas potiùs legere doceamus quàm spinas.	Posticum (vocum obsoletarum) cur non superaddatur
29. Restat, ut de conditionibus horum libellorum in genere conveniat, antequam construantur singuli. Prima erit, ut sint quantùm potest breves (per axioma CLIX). Nempè ne nos à principali scopo, qui est authorum lectio, diu retardent: eôque non diverticuli, sed semitae prorsùs rectae et speciem habeant, et usum (axiomatis CLIX porisma 3).	Hi libelli omnes sint NB. (1) breves
30. Secunda, ut sint accuratè scripti, continentes rerum faciem veram, sermonis autem (in quovis gradu) exquisitas formas infallibilesque normas et denique diligentiae directoria perpetua (per naxioma CLXXVII et porismata 1, 2, 3).	(2) accurati
31. Tertiò, ut procedant methodo eâdem, quia id amoenitati servit et celeritati (per axioma CLXV). Quilibet ergò habeat primò textum, dehinc lexicon, tandem grammaticam. Cujus consilii ratio est, quòd in rationabili lingvarum studio rerum intellectio necessariò praecedit. Prima itaque studii hujus basis aut res ipsae sunto, coram spectandae, aut rerum vicariae imagines, aut denique rerum descriptiones accuratae. Quales quia rerum nomenclatura aliusve res enarrans textus exhibet, primô stabit locô. Et quia quod primùm in res insilit et illarum simulachra sibi efformat, mens est, mentis autem interpres sermo et sermonis non intellecti ad sermonem intellectum interpres lexicon: hoc ipsum proximus individuusque textui comes adesto. Tandem sequatur grammatica, tanquam utriusque rationaria omnia illorum elucidans, perficiens, obsignans. Lexicon in medio stans, utriusque minister et mediator (ac velut intergerinus paries, ne quis in grammaticam nisi textu et lexico pertransitis irruere attentet) esse poterit.	(3) eâdem procedentes methodô I Textus II Lexicon III Grammatica
32. Quarta conditio erit, ut propaedeutici nostri libelli constitutos inter se limites rectè observent nec illos, et dehinc se ipsos et discentes, turbent aut confundant. Erit id, si Vestibulum tantum fundamenta ponat, ad structuram non festinet. Janua tantum struat, ad ornamenta non excurrat. Quod tamen adeò praecisè observatu vix esse possibile, inde pateat: quia utut rerum quarumcunque gradus satis inter se pateant, illorum tamen commissurae [234] plerunque sic latent, ut discerni nequeant. Exempli gratia viridis et luteus color rursúmque luteus et ruber gradu integrô utique satis evidenter distingvuntur: at verò si eos gradatim locare voles, ut quomodo alius in alium transeat, videas, vix ubi hunc desinere, illum incipere, certò dicas, invenies. Idem in verbis obtinet: quid primitivum aut derivativum, simplex aut compositum, significationis propriae aut translatae sit, facilè intelligo: utri autem potius classi haec vel illa vox adscribenda veniat, non ubique satis pervideo, tàm propè alicubi ad invicem accedunt, ut se aut obumbrent, aut propter similitudinem et vicinitatem secum trahant. Qua de re suis locis plura.	(4) limites constitutos, ne transgrediantur
33. Quintò: Necessarium erit requisitum, ut quilibet hic libellus intra semetipsum suique proprii pensi respectu accuratam servet per omnes partes majores et minores gradationem (axioma LXXIV), quô tanquam verè artificiosa scala non à praecipitiis duntaxat tuta praestet ingenia, sed etiam à difficultate et quacunque molestia praeservet (vide axiomatis LXXVI porismata 1 et 2).	(5) servent ubique accuratam gradationem
34. Sextò: Scribantur omnes methodô populari tanquam historica narratio quaedam: narrandi ubique ordine tam dilucidô verbisque tam claris, ut etiam pueris omnia haec cum desiderio legi possint, cum attentione verò lecta, non intelligi non possint. Quippe sic demùm cum usu legi poterunt (axiomata XCI, XCII, XCIII et CLXX).	(6) scribantur modô populari et historicâ narratione
35. Septimò: Scribantur sic, ut ad propriam discentium praxin accommoda sint omnia (axiomata CLXXI et CLXXXIV). Quod erit, si lexicon eâ curâ adaptetur utrique libello (textui et grammaticae), ut discentes interpretari omnia ipsimet jussi aberrare nusquam (nisi forsan ultrò velint) possint. In ipsa autem exercitii praxi semper textus lectorem deducat in lexicon et grammaticam; lexicon verò et grammatica rursum compellant in textum. Quod sic fieri poterit, adeóque necesse erit, si textus exstet tantùm Latinus: vernaculam versionem sibi conficere jubeantur discentes ipsi, lexici et grammaticae beneficiô. Item si quicquid usquam grammaticè observandum est, lexicon id moneat, non tamen explicet, sed ubi informatio illa in grammatica quaerenda sit, commonstret. Grammatica denique singulis regulis plurima exempla subnectat, sed cifris duntaxat, ostendendo nimirùm, in quibus textûs periodis similia exstent et quaerenda sint.	(7) et ad praxin accomodatô ordine
36. Tandem singuli isti libelli habeant propria sua ornamenta ingeniorumque oblectamenta. Textus puta, rerum descriptiones faciles et amoenas illustratas (sicubi opus) imaginibus pictis, melioris impressionis causâ. Volumus enim et prodesse, et delectare potenter, ut versari in his nemo non libenter velit, nemo sine usu certo possit: quod fiet, si res, quaecunque possunt, autopsiae subjiciantur (per axioma CLXXXIII cum porismatibus 3). Grammaticae verò peculiaris virtus in eo erit, ut lingvae Latinae ad vernaculam parallelismum perpetuum contineat, ad nullam non regulam exempla utriusque lingvae apponendo, ut num vernaculae consve- [235] tudo simile quid vel diversum aut etiam contrarium habeat, pervideri possit. Pro quâvis igitur gente et lingva peculiari grammatictâ opus erit, nec pigere debebit devorare molestiam hanc viros doctos, si juventuti suae rectè consultum esse volent. Lexicon tandem quodvis (vestibulare, januale, atriale) bipartitum erit, Latino-vernaculum et vemaculo-Latinum. Illud paratum dabitur in manum discipulis, utpote sibi à primo statim aditu (textûs et grammaticae) necessarius Mercurius. Alterum non continebit typis excusa, nisi vemacula: Latinorum lacunae in occasionem pulcherrimi discipulis exercitii relinquentur vacuae. De quo capite sequenti, § 12 et XIV, § 16.	(8) tandemque singuli habeant sua ingeniorum allectamenta
37. Ita demùm propaideu/mata haec celeris, amoeni solidique profectûs instrumenta fore certa planè confidimus. Sed illud peculiari jam capite ostendendum erit.

[235] Caput XIII
Methodi lingvarum novissimae declineatio, quantum ad docendi modum seu celerem et amoenam praxin
Frustrà est habere instrumenta, si nescias usum, ad quid et quô ordine ac modô adhibenda sint. Equidem didacticorum nostrorum instrumentorum (Vestibuli, Januae, Atrii) ignorare non poterit usum, cui tradita jam didactica fundamenta ignota non fuerint: addamus tamen aliquid, ut praecogitata esse omnia et ad facilem, celerem solidumque usum adaptata pateat. Nec aliud hîc quàm canonum quorundam didacticorum (ut capite X propositi fuerunt) ad praxin applicationem docebimus.	Didacticorum instrumentorum usus patet
2. Et primò quidem, quia ad bene docendum bonus docens requiritur (per axioma XVI), docens autem bonus est, qui potest, scit, vult docere (axiomata XVII, XVIII, XIX), methodô novissimâ docere nemo praesumet, nisi doctus, docendi gnarus et avidus: prostituturus aliâs se et artem.	(1) doctis tantùm et docendi gnaris ac avidis
3. Dehinc: Quia ad scientiam feliciter transplantandam discens quoque requiritur bonus (axioma XVI), hoc est docilis, qui possit, sciat velitque doceri (§ 15 cum sequentibus axiomatibus), lingvarum magistro prima erit cautio, quos admittat discipulos videre. Ne si obtrudi sibi truncos et stipites aut materiam nondum sequacem patiatur, operae faciat jacturam et pro laude auferat ludibrium. Si quis ergò, cui Deus mentem aut sensus sanos negavit, sibi offeratur, dicet, quod ibi rex Israël: Si Dominus non opitulatur, ego unde? Aut si parentes properè nimis sibi suos fingi et sculpi volent Mercurios, patientiam svadebit: donec roboratiores naturae vires sculpturam admittant tutiùs et meliùs. Ita nactus non nisi jam fingi idoneos, profectus diligentiae pares sperare poterit.	(2) cum discipulorum delectu
[236] 4. Tertiò: Quia discipulorum aemulationes mutuaeque concertationes diligentiae cos sunt (per axiomatis CLXIII porisma), cotem hanc sibi suisque non deesse jam inde ab initio magister bonus providebit: hoc est plures potiùs quàm unum aut paucos sibi formandos optabit et admittet. Quae discipulorum pluralitas aut etiam multitudo ne sibi aut illis impedimento sit vel distractioni, magno potiùs sibi et illis commodo, haec tria venient observanda necessariò. Primùm: Non quôvis tempore discipulos admittet vel dimittet, sed eôdem tempore omnes simul, ut perpetuò iisdem pensis omnes simul et semel exerceri gradatimque semper simul duci et ad metas deduci queant. (Hâc enim solâ ratione pastor quantovis gregi sufficit, si pecora eadem, in pascua eadem simul ducat et reducat: non suffecturus, si sparsim alios et alios per campos diducenda ibidemque custodienda, rursúmque inde reducenda forent.) Secundò: Omnes formabit, non singulos, hoc est nunquam discipulorum quenquam instituet unum solum (neque in schola, neque extra scholam), sed omnes simul. Ad neminem itaque seorsim accedet nec ad se quenquam seorsim accedere patietur, sed in cathedra aut loco, unde ab omnibus conspici et exaudiri queat, consistens, velut sol radiis suis simul et semel collustrabit omnes. Tertiò: Attentos sibi reddat omnes necesse est, ut quicquid agit, praemonstrat, explicat, applicat, ab omnibus excipi, percipi, in succum et sangvinem converti certus sit. (Cujus rei particulariores modos et vias mox aperiam § 15. Nunc hoc solùm dicendum fuit, qui feliciter docere vult, ut docere malit plures, quàm pauciores.)	(3) quos plures potiùs admitti quàm pauciores praestat. Sed et hos 1. simul instituere incipiat, quos instituit 2. simulque omnes instituat, non singulos separatim 3. attentos sibi reddere sciat
5. Quartò: Quia nemo bene doceri nisi doctrinae avidus potest (axiomata XXIX et CLXXVI), bonus doctor neminem docere praesumet invitum, sed omnes suos priùs doctrinae quàm avidissimos reddere laborabit. Eôque fme (vi axiomatis XXXI et XXXII) diligenter tùm doctrinam ipsam (hic lingvam Latinam), tùm docendi modum, quàm nihil nisi lusum experturi sint, et denique se doctorem paternô erga discipulos affectu commendabit. (Quâ de re axioma CLXVI et sequentia duo. Item CLXXIII.) Nec speret aliter fore discipulos, quàm ipse est: amabiles, si ipse amabilis, alacres, si alacris. Hîc verissimè obtinebit illud: Qualis rex, talis grex.	(4) discipulorum aviditas prolectanda
6. Quintò: Quia sine instrumentis operari impossibile (axioma CXXXlV), instrumenta verò necesse est esse parata et ad manum, imò in manu (axioma CLXI), nemo novâ methodo docere incipiet nisi quôvis discipulo instrumentis omnibus (ad praesens pensum necessariis) instructô: ut nemo non aequè ac praeceptor propria sua in manu habeat omnia, quibus opus. Et quidem, quod libellos didacticos attinet, ejusdem editionis: ut folia, paginae, lineae et omnia conveniant, ne quid vel minimum sit, quod impedire aut retardare possit.	(5) instrumentis didacticis omnes instruendi
7. Sextò: Quia instrumentum actionis infallibiliter certum esse necesse est (per § 150), discendi autem lingvas nobis instrumentum sunt didactici libelli, in quibus excudendis vix tàm diligentes [237] typothetas vel tàm oculatos correctores sperare possumus, quin mendorum aliquid admittatur: sphalmata typographica praeceptor ante inchoata pensa ex omnibus discipulorum exemplaribus tollet, hoc est in conspectu suo emendari juhebit, ut eandem prudentiam in aliis pòst libris imitari causas modumque addiscant ipsi discipuli.	(6) et ex illis ante omnia sphalmata typographica tollenda
8. Et quia celeritatis via est rectâ ad scopum ferri, ambages et remoras fugere (moma CLIX), nos autem propaedeuticos nostros libellos ita concinnasse videmur, ut rectâ ad scopum viâ ducant: quisquis his uti volet, aliena admiscere cavebit. Non solùm in docendi actu (quum haec sufficiant), sed et extra illum, ne discipuli aliò proruant et impertinentia misceant, prohibendo. Saltare hoc esset, non progredi, vagum quid et instabile. Certis immorari et innutriri oportet (inquit Seneca), si velis aliquid trahere, quod in animo fideliter sedeat. Nusquam est, qui ubique est. Adsvefiant ergò esse compositae mentis: cujus initium primum est posse consistere et secum morari. Distrahit animum librorum multitudo etc. Imò ne nostra quidem illis permittenda vel ostendenda putamus, praeter quae praesentis pensi sunt. Primùm ideò, ne quis subsequentium mole terreatur. Deinde, ne curiositate involans (ut sumus futura anticipare avidi) sese confundat. Tandem, ne majorum desideriô praesentia minora fastidiendi aut certè negligentiùs tractandi, eôque se à sequentibus retardandi cuiquam occasio sit.	(7) alii libelli interim non permittendi (ne nostri quidem)
9. Octavò: Quia discentem aliter quàm gradatim ad scientiam promoveri impossibile (axioma IX), nostri autem libelli ad authores gradus sunt (capite XII, § 16) et inter se invicem gradatim quoque structi (ibidem § 20), quisquis volet his uti, saltus admittere cavebit procedetque per omnia sic, uti sese instrumenta illa consequuntur: Vestibulum transeundo ante Januam, post Januam verò Atrium, ante authores. Quò pertinet ipsa interna harum scalarum structura: ut scilicet nemo aliunde quàm à textu (qui in hoc coelo semper primum mobile est per capitis praecedentis § 35) ordiri, alibi quàm in grammatica desinere (quae scientiae philologicae apex est) attentet; inventurus alioquin et discipulis daturus remoras certas (per axioma CLXII). Hujus ordinis rationem pluribus reddidimus capite XII, § 7.8.9.10.11.	(8) nec hi usurpandi per saltum semperque à textu ichoandum, in grammatica desinendum
10. Nonò: Quia oratio rationem quoque et operationem includit (cap. I, § 24 et 26), in lingvarum diseipulo semper tria simul formanda sunt, mens, manus, lingva. Mens, ut quicquid discit, intelligat, dijudicet, memoriae mandet. Manus, ut quod intelligit, exprimere scriptô, hoc est proferre praemeditatè, sciat. Lingva, ut quod intelligit et calamô exprimere novit, sciat quoque ad extemporaneum usum promere ore. Ergò quantum rerum discunt, tantundem ut intelligere, et quantum intelligunt, tantundem calamô, mox verò etiam ore exprimere consvescant discipuli, bonus allaborabit magister. Haec proinde perpetua erit docendi methodus quôvis die et quâvis horâ. 1 Explicare res et verba, ut intelligantur. 2 Jubere eadem seribere, ut praemeditatè exprimere, quicquid in- [238] telligunt, consvescant. 3 Tandem legere de scripto aut recitare de memoria eadem illa ad promptum lingvae usum. Ita procedendum erit semper, gradus hi confundendi nunquam. Nam intelligere facillimum, quid est, quippe quod unô mentis actu, attentione, peragitur. Imitari manu difficilius, quippe quod theoriae praxin addit. Facilius tamen est, quàm ore proloqui, quia dat praemeditandi spatia et lexici consulendi moram. Lingvâ promptè res effari est quiddam perfectioni proximum, quippe quod multam praerequirit praxin ad pedectum usque habitum.	(9) tria quotidie formentur: mens, manus, lingva, nempe omnia (.) explicando, (:) scribendo, (.:) recitando ;
11. Et quanquam in his tribus circumstantiam quoque temporis attendendam existiment didactici: ut scilicet formando intellectui tribuatur tempus matutinum, manui et lingvae pomeridianum (quia homini manè vigeant sensus, quibus ad rerum promptitudinem claris et attentis opus est; manus verò etiam à cibo sumpto vegeta), lingvarum tamen methodus semper ista jungi pcrmittit, adeóque postulat. Nempe ut singulis horis assignatum pensum primò intellectui rectè imprimatur, mox melioris impressionis causâ transcribatur, demùm lingvae exercitiis familiarissimum reddatur.	Idque antemeridianis et pomerididanis horis
12. Decimò: Quia didactica vera discenti mandat laborem, docenti directionem (vide axioma XXXIII et XXXIV cum interposita exegesi et CLXXI, CLXXXIV), nihil in hac methodo aliter fiat, quàm ut discentes semper omnia ipsimet agant, docentes verò semper illorum actiones dirigant. Nempe quia exercitiis mentis unicè servit propria rerum speculatio rebusque immoratio (per axioma CXVII), jubeantur omnia discipuli ipsimet audire, videre, legere, interpretari, eôque omnia ipsimet vestigare. Et quia manui exercendae servit scriptio multa et accurata (ibidem § 84), scribant ergò perpetuò: hoc est describant ipsosmet libellos suos, omnes et singulos, omnes et singuli. Textum quidem vertendo et revertendo: lexicon autem vernaculo-Latinum vernaculè tantùm typis excusum manu suâ supplendo (ut innuimus capite XII, § 36, sub finem: et docebimus peculiariter de vestibulari, januali atrialique lexico suis locis). Lingvae autem exercitio quia loquendi usus frequens servit, omnia hîc clarè legendo et relegendo, tùm memoriter recitando, demùm de iisdem materiis (cum magistro et inter sese) liberaliter colloquendo exerceantur omnes. Ita cùm procedetur perpetuò, praxi ipsâ captivabimus vagas mentes, ut non hoc agere, et quidem citra taedium non possint. Quô obtentô tàm mentem discipulorum rerum cognitione non tingi, quàm manum et lingvam ad promptos usus non expoliri impossibile fuerit.	(10) discentes omnia ipsi agant, docentes tantùm dirigant
13. Undecimò: Quia totum lingvae studium practicum quid est, praxis autem optimè praxi, sed cum praevia theoria (per axiomata CXXXI et CXXXIV) discitur, diligenter hîc discipulorum praxi praeludatur: praemonstrando ad oculum semper et ubique, quomodo unumquodque scribendum aut legendum, pronuntiandum aut formandum, componendum ac distingvendum sit, attentè id inspectantibus, audientibus, interrogantibus et mox tentantibus discipulis, et quidem tam diu, donec haud errante sensu et rem, et [239] rei modum assequuti, imitari gestiant imitenturque. Reverâ enim vidisse bene praxin bonam didicisse erit. Sed quia praxis eô solidiores facit progressus, quô fuerit crebrior et accuratior (axioma CXXXVI cum porismate et axioma CLXXXIV), ut bene res et verba omnia intellectui et memoriae imprimant omnes discipuli, crebrò illis legendi et relegendi; ut bene scribant, crebrò scribendi et rescribendi; ut bene loquantur, crebrò loquendi, interrogandi et respondendi provideantur occasiones. Quae quia provisae jam sunt, atque si quis methodi hujus ductum sequetur, abesse non poterunt: neeesse est perpetuis omnia personare exercitiis.	(11) discentibus semper praeludatur
14. Et quia circa initia potissimùm attentione opus est (axioma CXXXV), ne quid hîc peccetur, maxima danda erit opera: non quia hîc peccare turpiùs sit quàm pòst, sed quia nociviùs ad consequentia. Ergò sub initia lentè: non multa, sed multum (axioma CXLIX ete.).	(12) properare eb initio ne permittantur
15. Decimo tertiò: Quia sensus perpetui scientiae duces sunt (axioma LXXXIII) firmissimaeque bases (ibidem sequentia), illecebris hi suis proritandi erunt perpetuò (axioma CLXX). Quibus autem modis proritandi et in attentione continendi sint (quod aliâs in puerili vaga et flexili mente non adeò facile), non ignorandum est didactico. Methodus equidem haec quia tota practica est, tota sensuum excitativa est (quod enim quis agit ipse, ei non attendere non potest), verùm quid faciemus, ut etiam attendant, antequam agunt? hoc est dum praeceptor exemplum praemonstrat, explicat, imitationem docet? Respondeo: Elici attentio compendiosè arte illâ, quam hîc paulò antè (§ 3) innuius, potest. Nempe si praeceptor nemini uni loquatur aut aliquid praemonstret, semper omnibus simul. Constitutus ergò locô editiore (1) oculos circumferet neminemque aliud agere quàm in se vicissim oculos defigere permittet. (2) Attentionem quotquot modis potest, juvabit: sermone scilicet, gestu, picturis in tabula, quas intueri jubebit omnes. (3) Inter operas subinde sermone interruptô dicet: tu vel tu, quid modò dixi? repete hanc vocem aut phrasin vel periodum. Tu, dic quâ occasione hûc ventum est? Et similia, pro cujusque gradûs profectu. Si quis non attendisse fuerit deprehensus, increpetur aut etiam castigetur illicò: sic attentionis studium acuetur omninò. (4) Similiter si unum aliquem interrogasti et is haeret, ad secundum, tertium, decimum, trigesimum transili et responsum posce quaestione haud repetitâ. Omne id eô fine, ut quicquid uni dicitur, attendere, capere, rapere consvescant onmes. (5) Fieri etiam potest, ut si quid reddere non potest unus et alter, quaeratur ex tota turba. Et tùm, qui primò aut optimè responderit, collaudetur in omnium conspectu ad excitandum aemulationem. (6) Ita dum è libro praelegitur aliquid, jubeatur quisque suum inspicere et jam hic, jam ille continuare lectionem. (7) Idem fiat, cùm ab ipsismet textus explicatur. (8) Cùm autem docetur scriptio vel orthographia aut quicquid simile, jubeatur accedere ad tabulam et in conspectu omnium imitamen tentare jam hic, jam alius nullô ordine, ut sibi me- [240] tuat quisque, eôque attendant omnes etc. Tale attentionis exercitium quotidianum, primò lentum, semper accuratum, non poterit non inducere sensus captivandi, perpetuóque rebus, quae in praesens aguntur, obvertendi habitum, rem in totam vitam magni usûs.	(13) docens discentium sensus in attentione continere sciat et quaerat: (1) oculos semper circumferendo, (2) attentionem, quot modis potest, excitando, (3) subinde interrogando (4) ab alio in alium se convertendo (5) totam urbem sciscitando, (6) lectionem per saltum continuari jubendo, (7) ut et explicationem, (8) scriptionem in conspectu omnium exercendo NB.
16. De memoriae mandando hoc in speeie monendum est. Omnia, quae libellis paedeuticis continentur, ad ungvem ediscenda ac veluti stilô ferreô menti insculpenda esse: cùm ea tantùm verè sciamus, quae memoriâ tenemus. Nec tamen propterea quidquam eorum vi aut praecipitanti festinatione memoriae infarciendo, sed omnia sensim tantùm instillando: hoc est usum eò usque urgendo, donec inspectare libellos pertaesi ipsimet abjiciant et memoriter operari recitareque malint. Nec in reddendo memoriâ ordinem vocum aut sententiarum anxiè requirendo. Sufficit enim omnia sigillatim rectè intelligi promptéque reddi, cùm vix futurum sit, ut ordine, quô in libellis istis descripta sunt, unquam in vita usurpanda veniant.	Memoria non vi marceranda, usu et praxi roboranda
17. Firmabunt denique omnium intellectum, memoriam, usum examina perpetua, quorum rationem particulariter forsan docebimus in sequentibus. Hoc tantùm generaliter hîc dicendum. Quoties revidentur exercitia quaecunque, in publico revideantur et emendentur hôc modô. Recitet sua quisque aut ostendat audientibus et spectantibus (unà cum praeceptore) condiscipulis omnibus. Sitque fas, cuicunque aliquid non rectè factum videbitur, interloqui, monere, interrogare. Si nemo vitium animadvertit, praeceptor subsistere jubeat attendereque omnes, an hoc vel illud rectè sic usurpatum putent? Ubi primae respondendi partes ipsius sint, qui censetur, ut seipsum eastiget, si potest. Sin, proximus aliquis aut quisquis potest ex tota turba. Si nemo, demùm praeceptor non errorem tantùm ostendet, sed et erroris causam seu occasionem, per quam eò prolapsum animadvertit, detegat. Hoc demùm erit sic emendare, ne corruptela redire facilè possit (per § 156 capitis X).	Examina sunto perpetua
18. Atque haec generaliter de methodi nostrae praxi dicta sunto: quae quomodo in omnibus particularibus usum inveniant, pòst patebit. Interim è canonibus didacticis solertique industriorum magistrorum praxi plura ejusmodi utilissimè observanda colligi posse nemo dubitabit.	Particulariora usu observanda

[240] Caput XIV
Vestibuli lingvarum novissimi delineatio (3) quantum ad textum, (14) lexicon, (17) grammaticam (23) horumque omnium usum
In rerum initiis tota vis est futuri sucessûs ut in stirpium seminibus futurae spes fertilitatis. Hinc ille didacticae canon: Omnia prima sint optima (axioma CLXXVIII). Cùm igitur Vestibulum pri-[241] ma lingvarum tirocinia contineat, summâ curâ provodendume st, ut tùm rectè adornetur, tùm scitè adhibeatur. Quare paucis structuram ejus delineemus et de usu recto aliquid moneamus.	Vestibulum cum cura adornandum
2.Structura ex communi jam fixa lege (cap. XII, § 31) tripartita est. Pars prima continet demensum primi tirocinii materiale, vocabula totius lingvae fundamentalia, ordine digesta. Secunda to\ formale, grammaticas de iis, quae primis tironibus non ignoranda sunt artisque fundamenta ponunt, praeceptiunculas. Tertia pars practica est seu exercitatoria, continens dictionariolum, cujus ductu priora illa ingeniis subigi debebunt.	Structura ejus tripartita
3. De parte materiali, nempe vestibulari textu seu initiali rerum nomenclatura dicendum est. I. Quô delectu vocabula hûc sint congesta. II. Quô amine digesta. III. Quibus praeterea subdistinctionibus.	In textu ejus quae observata
4. In prima Vestibuli editione (anno 1632) selegeramus totius lingvae vocabula faciliora, quorum tironibus praesens mox usus esse possit circa illa potissimùm, quae in schola vident, audiunt, agunt. Visique sumus non irrationabiliter egisse progrediendo à facilioribus ad difficiliora, à propioribus ad remotiora; qualiter fieri debere axiomata LXIII et LXIX ostendunt. At nunc aliam inire rationem coëgerunt nos alii didactici canones, axiomata LXVI, LXVII, LXVIII, LXXIV cum porismate suo et axiomata CXXXVII, CXLVII, inprimis autem magnus ille universalisque canon, axiomate CLIV comprehensus. Nempè non partiale opus nune agere aggredimur, sed totale: non aliquid de lingva Latina ostendere discipulis paramus, sed totam lingvam. Totius itaque hujus aedificii ponenda sunt primò statim fundamenta, tam ampla, ut omnia ex iis post educi, et tam solida, ut omnia suo robore stare, alienis fulcris non indigere possint. Quod non aliter potuit, quàm ponendo totius lingvae radices. At obstat canon faciliora praemitti debere. Respondeo: Atqui faciliora sunt simpliciora. Sed multa ex his non sunt adeò usitata? Respondeo: Nondum hoc agitur, ut discipuli obvia nominare, hoc est scientiae fructum decerpere, incipiant, sed ut sermonis fundamenta ponere discant. Ergò radices lingvae hûc faciunt, non frondes aut fructus. Observavit hoc de artibus observandum generaliter ingeniosissimus Verulamius, cùm ita scriberet: Artibus idem usu venit, quod plantis. Si plantâ aliquâ uti in animo habeas, de radice quid fiat, nihil refert. Si verò transferre cupias in aliud solum, tutiùs est radicibus uti quàm surculis. Sic traditio, quae nunc in usu est (vulgari scilicet methodo), exhibet planè tanquam truncos (pulchros quidem illos) scientiarum, sed tamen absque radicibus, fabro lignario certè commodos, at plantatori inutiles (NB.). Quodsi disciplinae ut crescant, tibi cordi sit, de truncis minùs sis sollicitus, ad id curam adhibe, ut radices illaesae etiam cùm aliquantulo terrae adhaerentis extrahantur. (De augmentis scientiarum libro VI, capite II).	Prius voces totius lingvae faciliores in eo digestae Obj. 1 2 NB.
5. Hoc igitur sequuti consilium, radices lingvae solas (voces nimirùm primitivas, à quibus aliae omnes tanquam è stirpe rami pul-[242] lulant) elegimus. Solas inquam et omnes, etiam inusitatas apiscor, clino, fligo, quino, specio etc. Sed has in suis usitatis, derivatis et compositis adipiscor, declino, affligo, inquino, aspicio etc. latentes, unde eas pòst lexicon plenius (Januale puta) eruet et in aperto sistet. Quâ ratione obtinetur, ut tota radicum Latinarum sylva hîc exstet: unâ et alterâ duntaxat, quae propter obscaenitatem (vi canonis nostri, cap. XI, § 10) exesse jussae sunt, exceptâ.	Nunc radices solae et omnes
6.Evitari tarnen, quin se primigeniarum exercitui derivatae quaedam et compositae admiscerent, non potuit. Primùm, quia vernaculis quibusdam primitivis, quae responderent Latinae primitivae, defuerunt, ut schlecht, Woche, Mangel, üben etc., quae Germanis primitiva sunt, Latinè autem nonnisi per derivatas et compositas illas simplex, septimana, defectus, exercere etc. reddi possunt. Nos ergò cùm utrique lingvae parallelè attendere (ex hypothesi) necesse haberemus, vernaculas radices omittere non potuimus, et dehinc nec respondentes eis Latinas illas. Deinde cohaerentiae rerum in cardinibus suis exprimendae fuerunt necessariò (ex hypothesi, res primò esse pandendas in conspectu mentis, demùm nominandas): ubi tamen quia voces primitivae saepe defuerunt, adhibendae fuerunt, quae id significabant, quod exprimendum erat. Exempli gratia principium - medium - finis. Ecce prin-cipium, vox composita! cui vernacula itidem composita respondet, An-fang. Et tarnen utramque ponere (nisi hiatum in rebus admittere mentisque conceptus turbare vellemus) necesse habuimus. Tandem non obfuturum sperabam, si tirones in adjuncto vocabulario quaedam derivata et composita videre, et sic aliud agenda ad derivandum et componendum praedisponi incipiant. Debent quippe praecedentia omnia sequentibus omnibus stemere viam (vi axiomatis CLXII cum exegesi sua). Ne tamen tironem quidquam turbet, ponuntur in lexico voces derivatae et compositae alio typo alioque situ.	Derivatae et compositae quaedam cur admistae 1 2 3
7. Quod ordinem attinet: Priori Vestibulo redegeram voces in sententiolas breves ad usum structurae simul percipiendae. At paulò pòst errorem animadverti revocareque coepi. Et revocare nunc etiam remque simpliciùs ordiri canones didactici cogunt. Errando scilicet erravimus, ego et amici, prima etiam lingvae rudimenta à verbis junctis, sententiis, ordiri conati: mirorque jam ipsemet, quomodo tàm hallucinari eâ in re potuerimus. Imposuerat scilicet mihi et per me aliis illa rationis larva, quàm in Januae praefatione tanquam propositi nostri fundamentum posueram: E solis separatis vocabulis orationem exsurgere non magis posse quàm arenam in manipulos colligari aut è caemento murum erigi absque calce. Quasi verò non lapides priùs seorsim etiam excîdi, comportari elaborarique oporteat, quàm in structuram veniant. Prorsùs hîc nobis ut aliis alibi passim, imò omnibus in omnibus humanis vertiginibus evenit, ut nimia ad propositum et eminùs prospectum scopum festinatio à scopo nos vel deturbet, vel certè remoretur: dum properatis saltibus in hiatus nos et scrobes prae- [243] cipitamus, è quibus expediri aut nunquam, aut non facilè nee citò datur. Quid enim est lingvae studium à sententiis inchoare quàm ab ipsissimis naturae (arti semper ideam praemonstrantis) vestigiis aberrare? Naturam enim omnia opera sua à minimis ordiri et à simplicibus ad composita progredi palam este Et videmus artem feliciter imitari, ubicunque imitatur. In pictura certè discipulum magister non humanas effigies primùm efformare docet nec effigiei partes aliquas, oculum, nasum, oris lineamenta etc., sed tentamina prima ilIi sunt puncta et lineae. Sic artem lectoriam quis unquam à textu aliquo aut sententiis ichoavit? quam ne à vocabulis quidem aut syllabis ordiri licet, sed à primis et indivisibilibus elementis, literis, quas primùm sigillatim addiscere, demúmque sufficienter jam cognitas in syllabas et voces colligere docentur. Nec infantes maternum sermonem à senteniis inchoant, sed brevissimis et facillimis vocabulis. Perinde igitur alienam lingvam nunquam quisquam sine confusione, difficultate, haesitatione à structura inchoabit, ut nos praxis illa annorum aliquot docuit. Sententiae enim (tametsi binis solùm eonstent vocabulis) orationem jam formatam continent, quae resolutione eget. Quomodo autem compositum in simplicia resolvat, cui simplicia nondum nota sunt? Si interea occasione hujus et illius sententiolae simplicia inquirenda et discenda sunt, ergò tamen constructionem interim dissimulari et quasi seponi oportet. Seponi autem non potest, quod discipulo in manu et oculis est. Ergò confusio, tricae, remorae non effugiuntur. Ergò ut effugi queant, sententias seponamus Januaeque servemus: hîc vocabula separatim consideranda et ad sequentis structurae usum praeparanda sunt vi axiomatis didactici CXXXVII.	Structurae novissimi Vestibuli ratio, cur voces non in sententias redactae NB. NB. NB. NB.
8. Vocabula ergò rerum in Vestibulo novissimo recensentur sigillatim, nec tamen ideò in congeriem, sed ordine bis artificioso, grammaticô et reali. Nam secundùm aspectum exteriorem ordo grammaticus est: quia capite primô recensentur nomina rerum substantiva; capite secundô adjectiva; tertiô pronomina, quartô verba, quintô adverbia ete. Et tamen ordo hic ordo simul rerum est intimus. Dum initiò enumerantur res ipsae totum universum per generales suas classes lustrando, et ut se quid conspectui offert (quousque voces primitivae aut leniùs deductae sufficiunt), nominando capite I. Tum consideramus rerum modos fundamentales: primaria scilicet rerum adjuncta, expressa nominibus adjectivis cap. II. Inde pronomina attingimus cap. III. Dehinc transimus ad spectandos rerum motus, actiones et passiones easque exprimimus suis verbis cap. IV. Mox actionum et passionum modos, quos describunt adverbia cap. V. Sequuntur rerum et actionum circumstantiae, quas determinant praepositiones cap. VI. Tum earundem rerum et actionum cohaerentiae expressae voculis, quas conjunctiones vocant cap. VII. Tandem attingimus rerum et verborum multiplicationem et juncturas capite VIII. Ita per cardines suos resolvitur tota rerum et verborum compages.	Vocabula recensetur ordine bino, grammatico et reali
9. Jam quaelibet haec pars denuò peculiarem suum habet ordi-[244] nem: dum verba rebus sic accommodantur, ut vox quaelibet non nisi adaequatissimo suo subjeeto (quantum potuit) tribuatur. Et res quidem rerumque nomina proponuntur ordine illô, quem rerum nomenclaturae optimum esse deprehendimus. Capite V, § 16. Quia primùm enumerantur transcendentalia quaedam (omnia, aliquid, nihil etc.), mox naturalia ordine suô, exinde artificialia, dehinc moralia et spiritualia. Non exactè describendo rem ullam (id enim ex solis primitivis et inconstructis non potuit), sed ostendendo tantùm rerum cardines, ut esse in rebus ordinem quendam perpetuumque ad invicem respectum prospectare incipiant.	Nomina rerum cap. I quô ordine digesta
10. Rerum modi eorumque tesserae, nomina adjectiva, enumerantur concretè cum rebus ex capite I jam praenotis: sed juncta rebus illis, quibus per naturam primò competunt. Et quidem semper combinatè, quodlibet cum opposito suo. Id quod operâ datâ sic voluimus: non solùm, quia hôc modô vocum significatio meliùs percipitur memoriaeque firmiùs imprimitur (dum contraria juxta se posita magis elucescunt), sed etiam ut animadvertere incipiant reale quid. Nempe ita esse rerum naturam, ut omni tali opponatur tale. Tandem quia futurae eloquentiae sic etiam fundamenti aliquid ponitur, per accurata rerum antitheta accuratè observari coepta.	Adnomina quomodo cap. II
11. Actiones rerum itidem ordine rerum recensemus, quid quaeque per naturam suam agat aut etiam patiatur explicando: addendo tamen subinde instrumenta, quibus diversis res eadem agit diversa. Ponimus autem verba omnia in modo infinitivo. Primùm quia sic tantùm inconstructè poni possunt (quippe solus infinitivus, quod grammatici norunt, nominativi locô stare potest). Deinde quia infinitivus revera verbi thema est generalissimam simplicissimamque significationem habens solusque omnes personas, modos et tempora includens. (Quâ forsan consideratione Stoici solum infinitum verbum esse professi sunt, caetera autem kathyorh/mata appellationes aut sumba/mmata accidentia.) Tandem usum ea res habet bonum pro tironibus, quia cujus sit conjugationis verbum non aliunde meliùs quàm ex infinitivo, characterem suum semper secum ferente, patere potest, ut jam interpretationis commoditatem et alia taceam.	Verborum capite IV ordo
12. Adverbia, praepositiones conjunctionesque ita per suas quoque digessimus classes, ut illorum sensus et usus primis etiam tironibus satis clarè et promptè patere possit. Interjectiones quia nihil ex se pariunt, rarioris usûs sunt facilliméque, cùm occurrunt, intelliguntur, omisimus; primarias tamen aliquot annexuimus capiti VII. Participiis, quia omnia descendunt à verbis, inter primitivorum classes locus esse non potuit.	Adverbiorum ordo cap. V etc. Interjectiones et paticipia cur omissae?
13. Ita est Vestibuli textus. Quem non tantùm in segmenta illa majora, capita, sed et minora, versiculos divisimus, tum doctrinae melioris causâ, ut res ejusdem classis simul stare et conspici, tum usûs mollioris gratiâ, ut in adjuncto lexico distinctè, quomodo vox polysema hîc aut illîc stans interpretanda veniat, ostendi possit.	Vestibuli textus in capita et versiculos cur divisus
14. Sequitur Lexicon vestibulare interpretandae rerum nomen- [245] claturae serviturum. Cujus contenta sunt primò et principaliter radices totius lingvae, quas postea Lexicon januale in suos ramos, derivata et composita, diducet, cum apposita vernacula voce (ubicunque potest simplici etiam et primigeniâ) idem significante. Deinde voces derivatae et compositae, quae in vestibulari textu occurrunt, radicibus quoque suis subnectuntur vernaculéque exponuntur.	Lexicon vestibulare
15. Ut verò dictionarium hoc grammaticis etiam mox exercitiis serviat, adduntur vocabulis (in parenthesi) characteres sui. Exempli gratia nominibus substantivis character generis et casûs genitivi, ex quo declinationem intelligant: ut scriba (-ae, m.), usus (-ûs, m.), ficus (-ûs, f.) etc. Adjectivis nihil praeter trium generum terminationem in utraque lingva apponimus, ut bonus, -a, -um, gut -er, -e, -es, dobr-ý, -á, -é. Verbis nihil praeter infinitivum, utpote ex quo conjugationem agnoscent: sed ut agnoscant simul cardinalia tempora, additur infinitivus praeteriti et futuri temporis, sic: cub -are (-uisse, -itum ire). Cujus rei usus erit primus, ut mox totum verbum conjugare valeant. Deinde non opus erit Lexicon januale vocum diductioni et exactae significationi unicè intentum bis talibus jam onerari, quia praenota erunt. Limites denique sic jam in Januae fabrica erunt inconfusi: ut textus rerum nomenclaturam, lexicon vocum significationes, grammatica sermonis structuras expediant.	Adaptatum grammaticis exercitiis
16. Et quia exercitia non tantùm versionis (è Latino in vernaculum), sed et reversionis (ex vernaculo in Latinum) discipulis mandanda sunt, additur lexicon inversum, vemaculo-Latinum, res boni usûs. Quia enim non continebit voces nisi vernaculas typis excusas, Latinas sibi adscribere (transcribendo illas ex priori lexico, Latino-vernaculo) jubebuntur ipsimet discipuli, demúmque ipsius ope textum Vestibuli vernaculum reducent in Latinum. Quorsum id? dicat quis. Equidem supervacaneae diligentiae author esse nolim: hoc tamen, quòd vocum indeculas vernaculo-Latinas conficiendi laborem ipsis discipulis assignamus, magnam habet rationem usumque non unum. Ad attentionem scilicet in vocum significata (longè acriùs, quàm si paratam versionem acciperent) acuendum: eôque voces Latinas cum suis significationibus intellectui pleniùs (propter immorationem eidem rei diuturniorem per axiomata CXIV, CXVII, CXVIII, CXXI) imprimendum et ad orthographiae Latinae fundamenta ponendum et lexici utriusque structuram inchoaturumque mox usum meliùs percipiendum et ad laboris voluptatem ingenerandum. [Ut nempe interpretari se vernacula in Latinum citra errorem posse (poterunt enim tàm adaequatè paratis omnibus) videntes, ad reliqua animos sumant.] Et denique ad addiscendam librorum indices conficiendi (si quando conficiendi sint, erunt autem in hac methodo) rationem.	Aliud vocabularium additur, vernaculo-Latinum, sed manu discipulorum complendum NB. (1) (2) (3) (4) (5) (6)
17. Grammatica vestibularis sequitur. In qua nihil praeter minorum orationis partium, literarum, syllabarum, vocum, divisiones summas vocumque flexiones et nexiones analogas attingimus. [246] Definitionibus nullis adhuc ingenia oneramus, anomalum nihil ostendimus, requirente id docendi prudentiâ (axiomatibus LXIV ad LXX et CXLVII et CLXXX etc.). Nam quô minùs ab initio tirones minutiis obruentur, eô profundiùs prima artis imbibent. Nomina declinare et verba conjugare inprimis pueri sciant, inquit Fabius. Et Caselius totam ferè grammaticam ad philosophos relegandam judicavit, lingvam solam quaerentibus regulas praeter pauculas de rectè declinando et conjugando vix esse utiles. Elisabetham item Anglorum reginam scribit Aschamus nunquam inspexisse grammaticam (Latinam vel Graecam) post primam nominis et verbi declinationem. In uno tamen et altero anno utriusque lingvae cognitionem sibi comparasse tantam, ut vix aliquis in tota Anglia illi fuerit praeferendus. Nostrae tamen rationes perstant à studio lingvarum praecepta grammatica nullô modô abesse oportere, quia scire se nescit, qui rationes reddere nescit (supra cap. V, § 31 et XII, § 13). Gradatim tamen pro discentium captu (cap. X, axiomata LXXVI et CXL VII, CXL VIII).	Vestibularis grammatica artis fundamenta continens
18. De accentu nihil in grammatica vestibulari praecipitur, quia tirones illius doctrinae capaces non sunt. Ne tamen interim malè pronuntiandi contrahant habitum (quod permittere periculosum per axiomata VII, L VII, LVIII), aut etiam praeceptores de non pronuntiando vitiosè monere semper (quod molestum) necessum sit, consilium inivimus voces accentandi, hoc est suprà scriptô apice, quae syllabae producendae sint, per totum Vestibuli corpus (textum, lexicon, grammaticam) notandi. Graeci sanè (et nunc Bohemi) accentus suos expressè pingunt ubique: cur idem non faciamus in Latinis, hîc saltem tironum causâ? Defungantur hâc molestiâ typotheta et corrector multô docentium et discentium levamentô.	De accentu vocum nihil praecipit, sed voces ipsas accentat
19. In nominum declinatione dissimulamus omnes anomalias (exempli gratia quòd in secunda desinentia in -ius propria vocativum forment non in -ie, sed in -i; item quòd in tertia quaedam accusativum faciant in -im, ablativum in -i et similia). Quia enim quod incipit, debet esse nec multum, nec particulare nimis, multò minùs irregulare, ne terreat (per axioma LXIV etc.), parcendum putamus tironum infirmitati. Roborati circa haec prima, majora et regularia, minora illa et irregularia subigent facilius eò delati. Nec ab ignoratis illis hôc locô ullum periculum, ubi Laitnè loquendi necessitas nulla adhuc urget.	Anomaliae flexionum dissimulantur
20. Eodem consilio in verbis gerundia et supina dissimulamus, ne nimius sit initialis bolus: praesertim cùm extra constructionem (quam hîc nondum intendimus) usum non habeant. Maximè tamen ideò, quia in vernaculis quod parallelè respondeat, non est. Maluimus ergò gerundiorum locum dare participiis, quippe quibus nulla lingva (quantum scimus) caret et formatio illorum hîc jam ignorari non debet, tametsi praecepta de iis differantur.	ut et gerundia ac supina
21. De conjugationum tabulis hoc monendum est. Inchoari omnem conjugationem ab infinitivo, perque imperativum veniri in indicativum, subjunctivum tandem sequi. Primi ratio est, quia infinitivus radicem continet simulque secum conjugationis characterem fert (ut vidimus § 11). Ut verò clavem etiam totius conjugationis ferat, ponitur trinus: praesens, à quo omnia tempora imperfecta descendunt, praeteritus, à quo tempora perfecta, et futurus, à quo passiva itidem perfecta veniunt. lnfinitivo proximus est imperativus, quia simplieissimus. Quippe (1) nonnisi unico tempore constat, (2) duabus personis absolvitur, (3) Cormatur ab infinitivo amputatâ duntaxat terminatione -re. Tertiô locô indicativus est ante conjunctivum absolvendus totus, primò: quia indicativus uni et simplici sententiae servit, conjunctivus nonnisi compositae. Ideóque secundò sine additamento subsidiariae partieulae intelligi potest, non rectè potest subjunctivus. Tertiò indicativi usus communis est omnibus lingvis; subjunctivo carent Orientales et Slavonica et aliae forsan. Sequatur ergò tandem ultimò tanquam peculiare omamentum quarundam: Graecae puta, Latinae, Germanicae et ortarum ab his, si tamen omnium. Agmen claudunt participia, ab infinitivis (in fronte positis) facillimè formabilia.	Conjuagtionum nova tabula novusque modorum ordo (1) NB. (2) (3)
22. Capite penultimo regulas syntaeticas proponimus quindecim. Quae cùm sint generalissimae, bases erunt totius phraseologiae: quippe ad quas (seu exceptionum, seu observationum nomine) reduci posse confidimus omnia, quaecunque de vocum suarum structura praecipere habet ulla lingva. Id, quod pleniùs grammatica nostra (janualis) parallelis Latinae ae Germanieae exemplis planum faciet. Qualecunque igitur illud est, quod Scioppius de Grammatica sua philosophica depraedicat (quòd totum sermonis artificium regulis XV recludat), non deesse nobis similes claves res ipsa docebit. Haec de grammatica vestibulari.	Syntaxeos regulae fundamentales XV
23. Adduntur verò hypomnemata de adornati sic Vestibuli usu ad faciles, celeres solidosque profectus. Per exercitia nimirum ejusmodi, ut in illis versari et volupe sit, et usum ferat quotidiè, mirantibus ipsis discipulis, quòd sibi injungantur tàm facilia. Haec scilicet vis erit ordinis et gradationis res sensim sine sensu quovis elevantis.	Hypomnemata de Vestibuli usu
24. Absolutô sic Vestibulô antequam discipulos dimittet praeceptor, peculiari alloquiô animare poterit: in Latinae lingvae studio difficillimum laborem jam superatum esse; quod restat, lusum fore. Jam enim eos habere lingvam totam in radicibus suis et vidisse rerum compagem totam in cardinibus suis. Et tenere regulas grammaticas quasi omnes in fundamentis suis. Experturos id et gavisuros nihil fore novum, quod sequetur posthâc, specialiores tantummodò perceptorum jam diductiones etc. Hoc autem ideò, ut sibi de superatis primi tirocinii salebris gratulandi occasionem habeant et in spem futuri progressûs erecti Latinitatis Januam avidiùs prospectare incipiant.	Ad Januae lingvarum studium quomodo animandi lingvae tirones

[248] Caput XV
Januae lingvarum novissimae delineatio (2) quantum ad textum, (17) lexicon, (36) grammaticam, (46) usum
Promiseramus (sub editae primùm Januae praerationis finem) Januam lingvarum solidis rerum postibus bene Jirmatam, volubilibus lexici cardinibus expeditè apertilem, praesentaneâ grammaticae clave promptè reserabilem. Exsolvimus jam promissa damusque cum rerum nomenclatura lexicon et grammaticam, quemadmodum ductu methodi novissimae debuimus. De horum verò singulorum fabrica dicendum est.	Exsolvitur olim factum de Janua lingvarum promissum
2. Nomenclaturam rerum, qualem lingvis omnibus optemus, explicuimus capite V, § 13. Sed talem neque prior Janua nostra habuit, nec praesens ex toto habet. In priori analysis rerum non fuit plena, quia postquam de voce nulla iteranda nec ejusdem thematis ferè praeter unam usurpanda consilium steterat, parcendum fuit verbis necessariò potiusque rei descriptio relinquenda imperfectior aut obscurior quàm voces iterandae. Hanc sanè superstitionem abesse nunc voluimus vocumque repetitionem nobis aut imperavimus, aut permisimus. Imperavimus in polysemis, ut quot res unaquaeque vox significat, toties recurrat. Itemque in anomalis (de quo § 13 dicam). Permisimus autem alicubi, in describendis rebus aliis per alias, quoties id necessariae expressionis causâ requirebatur.	De non iterandis in Januae textu vocibus superstitio nunc abest
3. Omninò igitur plenius, verius, accuratius quàm antè rerum syntagma habebitur et revera universi quaedam epitome, scientiarumque et artium encyclopaediola seu seminarium. Ubi discentibus apparere incipiet, quid unaquaeque res in seipsa sit (defmiuntur enim pleraeque), quibus constet partibus, et quid in toto aut per partes agat vel patiatur, et quos admittat derectus, et in quae degenerare soleat monstra etc.	Ideóque plenius, verius, accuratius rerum syntagma habebitur
4. Non tamen in bis ad specialissima descendimus.Primùm, quia gradationis lex unô locô effundi omnia non permittit. Nec enim Janua omnia, quae intra aedes sunt, ostendere, sed duntaxat ad illa spectandum intromittere solet. Quid aliâs Atrio, quid authorum palatiis relinqueretur? Tum verò, quia hi libelli pueris parantur, hoc est vasculis oris angustioris, nimis multa simul infundi utile non est per axioma LXXIII et sequentia. Quâ occasione querulandum est publicè de quorundam antehâc in complenda Janua nostra nimis inconsiderata diligentia, qui eam multis in locis augere an ornare volentes, inutilibus rerum minutiis verborumque obsoletorum scrutis onerârunt. Ad quid enim fuit eam tot propriorum nominum (stellarum, herbarum etc.) effarcire catalogis? Nisi ut querelae illi, necessaria ignoramus, quia non necessaria didicimus, nunquam sit finis? Quid enim puero Latinè balbutienti rerumque differentias majores vixdum observare gnaro tot specificae [249] (in uno rerum genere) differentiae? Stellarum praesertim et herbarum, quarum vix astronomi et medici ipsi, viri jam, et quorum haec professio est, omnes nôrunt: quomodo igitur puer poterit? si autem non intellecta nomina sorbere eos volumus, rem inutilem et noxiam volumus, quod cap. XII, § 10 demonstratum est. Asseverârunt mihi industrii studiorum juvenilium formatores, observatum id sibi inter tractandum Januam nostram (primam illam et simplicem) fuisse, nusquam molestius progredi pueros, quàm à capite IX ad XX, ubi scilicet lapidum, plantarum animaliumque nudè recensentur nomina. Et datâ operâ salebras augere pergemus? Nos igitur ad rationis vias institutum revocando per omnia quidem nunc ivimus, non tamen singulis immorati sumus, rerum summas in Janua ostendere contenti.	Ad specialissima tamen necdum descenditur, quia illa authoribus servanda Querela de quorundam hîc incogitantia
5. Verùm ne in illis quidem omnibus numeris absolutam rerum nomenclaturam dare nos potuisse fatendum est, tres ob causas. Primò, quia (ob imperfectionem hactenus philosophiae) perfectam mundi analysin nondum habemus. Secundò, quia nec ad illa rerum, quae novimus, voces lingvae Latinae satis fixè adaptatas apud authores reperimus, eandem vocem aliô sic, aliô aliter accipiente, ut cap. V, § 46 et cap. XI, § 9 questi sumus. Si quid ergò hîc deficimus, illud Scaligerianum scuto nobis erit: Maxima inprimis priscorum negligentia! dum rerum naturas profitentur elenchis nominum tantùm coacervatis, nobis plùs inquirendum, quàm si nihil prodidissent, reliquerunt (Exercitatio 207). Idem alibi: Plinius, qui corpus nullum secuit, animalia perpauca nota habuit, herbam nullam eruit, è libris librum confecit suum. Itaque recitator ille saepe fallitur. Tertiò, si maximè perfecta daretur Latina rerum nomenclatura, dubito tamen eam in lingvas vernaculas per omnia commodè transferri discipulisque hôc gradu constitutis cum usu proponi posse. Quodsi non fieret, non assequeremur praesentem scopum nostrum mentes gradatim elevandi lingvasque parallelè docendi. Nempè cùm primò Januam lingvarum construerem, primarius mihi adeóque perpetuus respectus fuit (fatendum id jam est) ad lingvam mihi vernaculam, Bohemicam, ut verbum verbo et sententia sententiae verborum serie nusquam variatâ responderet: quod et assequuti Cuimus, tametsi per id Latinus textus alicubi minus Latinus factus. At nunc, cùm respectus est ad lingvas indifferenter, sola illa hûc referenda videbantur, quae lingvis communia esse ratio dictitat.	Nomenclatura rerum absoluta cur non detur 1 2 3 Prioris Januae textus ad unam primariò lingvam respectum habuit, nunc ad omnes
6. Quô et fine quanquam Latinae lingvae Janua nunc scribenda fuit, ea tamen, quae Romanis peculiaria fuerunt et citra operosiorem descriptionem explicari non possunt, à Januae corpore sequestravimus aut attexenda seorsim, aut intexenda Atrio. Quâ et ratione quaecunque gens et lingva rerum et verborum in communi Janua non comprehensorum aliquid habebit, peculiaris auctarii nomine subtexere poterit. Ita generalia à specialibus, communia à propriis, necessaria à minus necessariis, ut canones didactici volunt, rectè separata erunt continebuntque appendices illae materi-[250] am delectabilem, quae salvâ fundamentali eruditione ignorari posset, si cui ad omnia specialia descendere non vacet.	Peculiaria Latinis (res et vocabula) peculiariter attexenda NB.
7. Hoc magis è re fuit visum, ut titulos quosdam adderemus novos resque sub illis comprehensas haberemus pleniùs explicatas. Praesertim facultates, quas vocant, quatuor: philosophiam, medicinam, jurisprudentiam et theologiam seu religionem, cùm illae veluti quatuor scientiae humanae cardines habeantur. Nam in priori Janua jurisprudentiae et religioni ne tituli quidem assignati fuerant. Quod cùm sit contra universalitatis (quam methodus novissima intendit) rationem et non desint voces, quibus istorum quoque mysteria (per majora saltem) explicari possunt, lacunas istas nunc explevimus.	Magis è re fuit titulos addi novos
8. De religione nominatim cur pluscula voluerim (non in genere tantùm, quâ ad colendum numen ex norma beneplaciti sui collimare debemus omnes, sed et ut in sectas quatuor maximas divisi sumus, Judaeos, Christianos, Mahomedanos et paganos), reddenda hîc est ratio. Omnium, quae mundus habet, historiolam texere proponit sibi plenior jam haec rerum nomenclatura: et quomodo igitur res tantas, quarum causâ mundus est, silentiô praeterire possemus? Data verò illi rei occasio fuit, cùm ex Asia scriptum intellexissem Januam lingvae Latinae nostram in Arabicum translatam adeò placuisse Mahomedanis, ut non solùm opusculum id in Turcicum et Persicum et Mogolicum sermonem transferendi operas inter se partiti sint, sed et in plura ejusdem authoris aut similis styli inquirere (quod attingam infrà cap. XXVII, 5) coeperint. Cogitare itaque coepi, fatendum est: quid si aliud etiam agendo prodesse queamus? instillemusque talia, quae hâc etiam parte meliora prospectandi occasionem, si velit Deus, ferre possint? Scribit alicubi Ludovicus Vives (in libris De veritate religionis Christianae) ad lucrandum Judaeos nihil esse accommodatius, quàm si cognitione rerum verâ imbuantur, ut de Deo et homine sublimiora cogitare discant. Sed veriùs forsan hoc idem de Mahomedanis (qui profundissimâ barbarie mersi Deum, se, omnia ignorant) cogitari potest: si allici quôcunque modô possent, ut libros legere et res intelligere optent, principium id ipsis fore salutis. Quid si ergò aliquô sic etiam modo?	Praesertim de religione Mahomedanorum ut habeatur ratio, ab ipsismet occasio data
9. Sed pupilla oculi hîc tangitur, si incautè agimus. Evitandum itaque existimavimus quicquid redolere pos set ullum in alios odium, nec aliter quàm nudâ nomenclaturâ res narrandas, historicè, ut praejudicio sibi dictum esse aliquid nemo queri possit. Libellus enim didacticus est, non dogmaticus, ubi quomodo res suas hi et illi nominent, recitandum est; non autem, num rectè nominent, nedum num rectè credant vel agant inquirendum. Odiorum hac in re satis ubique est, ut nos quoque flabella esse nihil sit opus, qui eô ipsô fine in aliis quoque hîc materiis nihil controversum attingere nobis proposuimus.	Religionum diferentias describendo cur cauti esse voluerimus
10. Quanquam autem sic nobis nivissimae Januae textus rebus et verbis duplò ferè crevit, capitum tamen et periodorum nume- [251] rum (centenarium et millenarium) retinere placuit: tùm ne aliud videretur opus, alia structurâ, tùm ne concinnitatem adeò placitam multis turbaremus, et denique ob utilitatem, quam hinc etiam discentibus spero. Nempè cùm vocem aut phrasin (ad quas è lexico et grammatica relegabuntur) in longiori periodo inquirent, saepiusculè totam periodum aut majorem ejus partem percurrere, antequam quod quaeritur, reperiatur, necesse habebunt. Cujusmodi crebrâ textus percursatione, quin omnia tandem omnibus reddantur familiarissima (etiam periodici artificii doctrina sententiarumque in prolixioribus periodis ligatura), fieri nullâ ratione poterit.	Januae textus jam prolixior etc., Jnauae tamen sectionum numerum retinuit
11. Reddenda verò hîc est ratio, cur non omnes omninò Latinas voces nullâ exceptâ in Januam transtulerimus nostram, licet id aliquot viri docti faciendum existimârint, ipse etiam praeclarissimus P. Mersennus amicè urserit. Dicam, rerum tabulaturam pandere primarius est textus nostri scopus, quam tamen non satis concinnè tironibus ostendi verbis densè circumfusam ratio ipsa ostendit. Maluimus ergò temperare, ut quae hîc traduntur, exstent evidentiùs. Deinde quia stat in authores restinandum esse iisque legendis adornari lexicon residuorum: intempestiva foret anticipationis illa diligentia. Gradatim ubique itur tutiùs et amoeniùs. Denique adjungitur hîc Lexicon Latinae lingvae sylvam omnem (quantum ad usitatiora) explicans, usque adeò igitur nihil jacturae, tametsi non omnes et singulas voces in Januae contextum retulerimus, metuendum, ut nonnemo nuper conspectô lexicali textu putaret nihil aliô januali textu esse opus, cùm ibi habeantur omnia. Respondi: Haberi, sed frustillatim et applicando res verbis potiùs quàm verba rebus. At nobis propositum esse rerum ostendere syntagma integrum, verbis convestitum: abesse itaque universalem illam rerum et verborum contexturam non posse.	Latinae lingvae vocabula non omnia exhibet ; et cur? 1 2 NB. 3 NB.
12. Haec de aucto Januae textu, quantum ad materialia. Ad fabricam ejusdem spectat tùm melior universi analysis (quam tabella synoptica opusculo singulisque capitibus praemissa ostendet), tùm lucidior ubique rerum expressio. Cui rei observatio illa quorundam de nuda et exsucca rerum nomenclatura ingratè se puerili phantasiae imprimente (ut § 4 monui) occasionem dedit, firmârunt autem didactici canones, praesertim CX, CXII, CXXVI. Nunc ergò dedimus operam, ne quid poneremus, quod non vel additâ definitione, aut partitione suâ, aut proprietatis aliquâ notâ, insigni epithetô expressâ, phantasiam movendi vim suam, eôque et intellectum reserandi clavem suam et memoriae affigendi clavum suum secum haberet. Additis insuper, ubicunque necesse visum, picturis suis, ne discentium conceptus facilè aberrare ulla in re posset. A solis quibusdam naturalibus et moralibus, in quibus obscaeni aliquid est, diligentiam illam nostram (accuratae expressionis) abesse voluimus: ne puerili curiositati pabula, pudicitiae autem laqueos objiceremus. Non enim cynicum ante nos gregem, sed Christo sacratam juventutem habemus. Mandabat Deus Israëlitis, ut egredientes ad requisita naturae, humô operirent egesta propter praesentiam [252] Dei, ne quid appareret foeditatis (Deut. 23, 12.13.14), nec quisquam honestus non abdit se in talibus ab hominum conspectu: et cur ergò similiter voces talia significantes à juventutis auribus et oculis non abdamus? Quae natura et pudor velare jubet, revelare verbis etiam pudor esto. Id quod propterea rursum moneo, ne quis forsan nostra haec posthac expleturus, etiam circa talia praeposterè diligens esse animum inducat. Rectè Scaliger: Quae vel umbram solam prae se ferunt obscaenitatis, neque abs quoquam scribi, neque ab aliis scripta legi jubeo. Item: Foeditates nemo bonus nominare debet, nedum ut literis mandet etc. Malo non reprehen dere vitia detestanda quàm in exsecranda oratione mereri reprehensionem.	Rerum jam habet expressionem meliorem NB. (Exceptis, quibus aliquid inesse possit obscaeni) NB.
13. Ad formam quoque textus Janualis spectat digesta per totum textum omnimoda vocum constructio, quam priori opellâ non observavimus: non enim venerat in mentem. Hoc solùm ostendere tùm fuit propositum, posse totius lingvae vocabula, si ad exprimendum res ordine suô adhibeantur, in contextum sic redigi, ut è semel dictis nihil quidquam repeti opus habeat, rerum et verborum parallelismo perpetuô. Id quod rectè fuisse cogitatum fierique potuisse, effectus ostendit. Nunc addo: Posse omnem vocum, phrasium, sententiarum periodorumque varietatem (citra tamen elegantiae gradum) sic in contextum redigi, ut omnium constructionum exempla in ipso Januae textu reperiantur: nihilque adeò aliud Januae textus sit quàm grammatica concreta, omnium etymologicarum, syntacticarum, prosodicarum et orthographicarum regularum (imò et exceptionum, adeóque anomaliarum) paradigma perpetuum. Id quod jam nos quoque assequutos spero, maximô lingvam discentium usu: qui sic regulas puri sermonis non chartis duntaxat inscriptas, sed lingvae insculptas habebunt.	Vocum omnimoda constructio, prius neglecta, jam observata Ut Januae textus jam veluti grammatica concreta sit NB.
14. Utque meliùs per totum ubique textum constructionum exempla paterent, vocum constructarum transpositionem, quae per syntaxin figuratam elegantiae causâ adhiberi solet, consultò vitamus, vocibus non aliter quàm nativâ serie, ut sese vi constructionis consequuntur, ubique positis. Quod tametsi auribus eruditis alicubi rudiusculè sonet, ad structuram tamen sermonis naturalis dextrè percipiendam bonum habet usum. Perceptâ verò rectè naturalis sermonis structurâ, figuratae syntaxeos artificia longè faciliùs intellecturi, et dehinc imitaturi sunt, quàm si citra gradationem, per saltum in sermonis artificiosi labyrinthos immittantur. Sed et lingvis quibusdam id commodo cedet, ut Januae textum verbum verbo reddere queant: nempe illis, quae transpositionem à naturali serie ferè respuunt, quemadmodum Anglica.	Quô et fine vocum à nativo situ transpositio consultò vitatur NB.
15. Fecimus itaque in adornanda hâc Latina rerum nomenclatura (ego, et quem in reconcinnando januali textu et lexico propè biennium socium habui, Dominus Cyprianus Kinnerus, philosophiae et medicinae doctor,licet et post omnia ferè ab integro retexi necesse fuit), quod potuimus: molestissimâ diligentiâ planè experti, quàm verè olim Sturmius faciliùs esse quamcunque rem ornatâ [253] et prolixâ oratione enarrare quàm propriâ nomenclaturâ persequi judicaverit et quàm non sine causa lexicographi hîc deficiant provinciamque hanc (rerum nomenclaturam ordine pertexendi), ipse etiam gnavissimus Cnapius (in praefatione Thesauri sui Polonoi-Latino-Graeci non obscurè id fatetur), subterfugiant. Quod facit, ut nos quoque defectus fateri, et ut expleat ac emendet, quisquis potest, obtestari non erubescamus.	Labor hic molestissimus quanti nobis constiterit
16. Unicum superest de textu Januae monendum: Latinum eum duntaxat à nobis dari, vernaculam versionem excludi, utque perpetuò excludatur (ab editionibus puta, quae scholarum usibus parantur), seu edicere, seu supplicare: quippe ex hypothesi methodi nostrae propriâ discipulorum industriâ (lexici et grammaticae ope) effingendam. Atque haec de Januae textu, quantô priori sit plenior et melior. Veniamus ad lexicon.	De vernacula versione à Januae Latino textu perpetuò arcenda admonitio
17. Lexici boni tria munia ostendimus capite V, § 20. Nempè ut voces bene colligat, ne quid non adsit, et bene collocet, ne quid alibi quàm suô locô sit, et bene menti alliget, ne vocum usus vacillet. In singulis quid hôc Januali lexicô praestare simus conati et quae praeterea bona ad amoenam praxin compendia ex canonibus didacticis nobis enata sint, dicendum est.	Lexici boni tria munia
18. Diligentiae nostrae circa vocum collectionem posuimus fundamentum hoc: Non thesaurum lingvae hîc scribi, sed lexicon januale. Ergò non omnia Latina, voces aut phrases, hûc congerenda, sed usitata. Nec omnia usitata usitatô sensu, sed propriô et nativô, quia translata, sicut et phrases Latinis peculiares, Atrio servanda sunt. Nec denique omnia nativô sensu, sed praecipua, quorum ductu reliqua nullô negotiô intelligi possint. Nam si (exempli gratia) ponitur spectator, spectatrix apponi quid opus? Istud in foeminino sic exprimi oportere per regulam generalem lexico praemissam notum erit. An verò etiam sic formatum in usu sit, explicandi tempus nondum est, authoribus id et lingvae Latinae thesauro servandum.	Lexicon januale voces in Januae textu positas potissimùm explicat, non alias NB.
19. Circa vocum seriem curae nostrae haec fuit basis: Scribi hîc non lingvae promptuarium, sed lexicon. Ergò non hoc providendum, ut vox quaevis celeriter inveniatur, sed ut locô suô, inter cognata sua et ad radicem suam, unde significandi vim accipit, reperiatur. Prius illud fit, dum vocabula quomodo incipiunt, ita sub alphabeti seriem locantur, ut conficere sub C. Posterius, cùm vox quaeque sub suum thema refertur: ut conficere sub facere. Prior ratio blanditur facilitate inveniendi, sed nocet difficultate sensum rectè percipiendi. Posterior verè artificiosa est et ad axiomatum CLIV et CLXXXII mentem. Retinenda igitur. Nec enim praecipitare negotia docendi sunt pueri, sed insistere coeptis omniaque à fundamentis scrutari. Alioqui canis festinans coecos pariet catulos. (Vide cap. V, § 24.)	Lexicon esse, non promptuarium, cur voluerimus et quomodo NB.
20. Ut autem vocum significatus mentibus bene alligandi media haberemus certa, mutuare illa voluimus à trino illo respectu, quem verba habent, ad res, ad notiones, ad seipsa. A respectu in [254] res mutuavimus auxilium additâ in lexieo cuivis primitivae voci periphrasi suâ, si fortè in textu definitio non exstet. A respectu ad notiones adjecta cuique Latinae voci voce vernaculâ, utpote discenti praenotâ. A respectu denique verborum ad invicem ostensô, à qua priore et simpliciore vox veniat et unde significandi id, quod 5 signifieat, vim aceipiat, quod vocis etymologia expedit.	Vocum signioficatus trino subsidio enodantur 1 2 3
21. Definitiunculas rerum, sicubi in ipso textu inseri commodè non poterant, in lexico adhiberi res boni usûs erit: non solùm ad meliùs res percipiendum, quàm è nuda translatione solet, sed etiam ad verborum copiae initia, utque introduci possit exercitium paraphrasticum, de quo suô locô monebitur.	Definitiunculas rerum lexico inseri cur visum et ubi
22. In vocum interpretatione vernacula curiosè nobis versari visum est observatâ significationum in vocibus singulis proprietate, in polysemis gradatione, in derivatis parallelismo.	In vocum interpretatione tria curisoè observata
23. Proprietatem dico, ut vox vernacula idem significet adaequatè cum Latina, non verò cognatum duntaxat aut simile aliquid. Exempli gratia caballus non reddimus Ross aut Pferd (ko**), sed Gaul (szkapa), quia non in genere equum significat, sed equum robustum, oneribus destinatum. Dolendum certè est lexicographorum plerosque tam negligenter hîc versatos, ut creberrimè quid pro quo ponerent. Exempli gratia. Est è primariis (Calvisius), qui columnam reddit Pfeiler, pilam Säule, cùm planè contrarium sit. Alius (Corvinus in Latinitatis fonte) barbiton exponit eine Laute, Hackbret, Leier: quasi dicat passer Sperling, Stiglitz, Taub (aut ut proverbialiter dicimus: Es ist ein Kuh oder Zeisslein, ein Hirsch oder Taub), quorum scilicet singula diversum significant. Diversa verò pro synonymis poni ignorantiam arguit vel supinitatem; discentes verò incertat et intricat. Qua in re quantô saepiùs peccari animadvertimus, tantô magis nobis cavendum existimavimus. Si autem vox vernacula prorsus Latinae respondens defuit, adjicimus aliquid, ne conceptus aberret, ut augur, Wahrsager (aus dem Vogelgesang) etc. Hûc facit, ut honesta honestis, joeosa jocosis, severa severis, obsoleta obsoletis etc. quàm accuratè potest, reddantur. Et quia observavimus voces quasdam sigillatim sumptas infelici operâ à lexicographis exponi solere (verbi causâ: oriundus alius vertit etwaherbürtig, alius herkommend, alius urspringig, alius bürtig, item geboren), quae tamen nisi exemplis illustres, omnia obscura sunt: nos tales non nisi junctim exponimus, ut oriundus Româ, von Rom bürtig. Ecce enim, et sensus vocis, et usus simul patescunt.	1. Propreitas significandi in singulis NB. NB.
24. Gradationem in polysemis observamus, ut significatio prima primô stet locô, suô suffulta etymo: tum significationes secundariae ordine suo. Exempli gratia liber (-bri) cortex arborum interior et tenerior, Bast, à le/poj, idem. Dehinc folia literis descripta, ein Buch (quia olim pro ehartis utebantur corticibus tiliaceis vel tabulis faginis. Unde Germanorum vox Buch et fagum, et librum significat) etc.	2. Gradatio in polysemis
25. Per parallelismum intelligo derivatorum et compositorum [255] in vernaculo harmoniam, ut nempe vernacula vox, quâ expressum est thema, retineatur (quantum potest) in derivatis etiam et compositis. Exempli gratia horrere grauen, horror das Grauen, horribilis gräulich etc. Terrere schrecken, terror das Schrecken, terribilis schrecklich etc. Sicm compositis: emere duo significat, 1. sumere nehmen, 2. sumere pretio kaufen. Composita à prima significatione: ad-imere be-nehmen, ex-imere aus-nehmen, inter- (et per-) -imere durch-nehmen (hoc est durchstechen, umbringen). Ex-imius aus- oder vor-nehmlich (der für andern zu-nehmen ist, fein). A secunda significatione: co-emere zusammenkaufen, red-imere erkaufen (erlösen), red-emptor Erkaufer (Erlöser). Et sic ubicunque potuit: alicubi enim parallelismum hunc deficere (seu culpâ diligentiae nostrae alicubi dormitantis, seu anomaliâ lingvae) fatendum est.	3. Parallelismus in derivatis
26. Etymologici in lexicis studii utilitatem attigimus eapite V, § 28 noruntque eruditi in vocum etymologiis ad textus quosvis utilibus glossis illustrandum egregium latere lumen. Quapropter nos rei tàm utilis fundamenta hîc quoque ponendi et puerilia ingenia jucundis praeludiis inescandi deesse noluimus occasioni. Nempe scire rem per causam tenere est (cap. X, § 50). Scit ergò vocis etiam vim is demùm verè, qui unde vox id significandi vim habeat, pervidet. Nos proinde in lexico januali (ob illam ipsam causam etymologicum appellari coepto) singulis primitivis vocibus sua subjungimus e)/tuma: sive quidem domi haberi possunt, sive ex antiquiore aliqua lingva.	Etymologiarum vocibus additarum utilitas
27. Persvasi quidem sumus omnia Latina è Graecis rivulis, hos autem ex Hebraeorum fontibus, ut alibi diximus, fluere: Latina tamen e)/tuma non illubentes damus, quia haec rudiuscula puerorum ingenia magis quàm peregrina oblectare oblectandoque imaginationem juvare possunt. Nam si dicam acervus, dicitur quasi aggervus ab aggerendo; carcer quasi coërcer à coërcendis petulantibus etc., quidnî haec puerilibus animis svaviùs influant meliorique usu, quàm si illud cum Martinio venire dicam, ab a)yei/rw; hoc cum Scaligero à ka/rcara, hoc est ai( ma/ndrai?	Et cur alicubi Latina à Latinis, alibi à peregrinis deducantur
28. Plerubique tamen vocibus Latinis originem assignamus Graecam. Primùm quidem, ut reddamus filiam matri, rivos fonti. (Tàm quippe prisca Latina è Graeca est, quàm Italica moderna è Latina.) Deinde, quia comparare sibi Latinae scientiam exactam (quò hîc tenditur) sine Graecae qualiquali cognitione nemo potest. Quò si deveniendum pòst novâ curâ, quidnî jam à fundamentis ipsis? Atque hôc sensu verum fortassis erit, quod Erasmus scripsit: Tam affines esse lingvas Latinam et Graecam, ut ambae citiùs percipi queant conjunctim quàm altera sine altera, certe quàm Latina sola sine Graeca. In lucro insuper erit, si hâc etiam ratione plures ad amorem Graecarum literarum inescari poterunt: sic veluti per lusum addiscendo non lectionem duntaxat, sed et potiorem in usitatissimis thematibus suis lingvae partem. Quod si alicubi nihil è Graecis lentè fluens (nam coactum hîc etiam nihil placet) se obtu- [256] lit, non defuit verò, quod ex aliis antiquioribus (Hebraea, Chaldaea, Syra, Arabica) allegari posset, allegavimus, non minùs veritatis evidentiam quàm magnorum virorum in eo ductum sequuti. Cujusmodi voces earundem lingvarum literis exprimere volupe fuisset, si typi ad manum fuissent.	Cur pleraque omnia è Graecis 1 2 3
29. Sicubi etymon ignoramus, tacere malumus quàm nugari: donec nos ex his aliisque id genus tricis feliciter liberaverit o( pa/nu Vossius datis tandem aliquando in lucem desideratissimis suis Originum libris.	Cur alicubi nulla addantur etyma
30. Sequuntur Lexici janualis stratagemata utiliter è didacticis canonibus enata. Horum primum est voces primigenias in ortas artificiosé diducendi ratio, introitûs nomine lexico praemissa, tres ob causas. Primùm, ut discipulis in lexicon ipsum rectè intelligendum scitéque usurpandum clavis instar sit; postquam nobis non tantùm per to\ o(/ti, sed et per to\ dio/ti, docere propositum est (vi axiomatis CLIV). Deinde, ut nobis ipsis in lexici structura brevioribus esse liceat. Generaliter enim praecognitis, quomodo intelligenda et vernaculè reddenda sint, quae similiter ubique occurrent, non opus erit eadem toties dici, quia ex dictis semel et illustratis rectè aliquoties caetera intelligi possunt ultrò (per axioma LXXV). Tandem, ut exemplô hôc gratificemur lingvis aliis suarum forsan vocum derivationem et compositionem ad similem tabulaturam reducturis (per axiomatis ejusdem porisma).	Lexici janualis stratagemata 1. Praemissa voces derivandi generalis instructio 1 2 3
31. Secundò hoc idem lexici fundamentum deduxit nos eò, ut lexico etymologico subjungamus usitatissimas appendices de homonymis, synonymis et paronymis. Nempè quia non omnes voces significationis sunt clarae ac distinctae, sed quaedam sonô eôdem res diversissimas significant (ut jus justitiam et liquorem cibi cocti), aliae rursum sonô diverso rem eandem (ut telum et sagitta), aliae denique sonô simili res dissimiles (ut clavis, clavus, clava): suntque inter illa quaedam singulis gentibus singulari quôdam respectu offensiva, nî caveantur; utile fore de omnibus talibus scandalis praemoneri lingvae discipulos, è speciminibus, quae in usum pubis Germanorum, Bohemorum, Polonorum paramus, patebit (per axioma LXXXIX et porisma).	2. Subjunctae de synonymis, homonymis, paronymisque appendices (respectu hîc ad egntium lingvas habitô)
32. Tertiò canon didacticus CX (Quae cohaerentiam habent nullam, distrahunt intellectum et memoriam) occasionem nobis dedit cogitandi, si quô modô voces derivatae cum primitivis suis in copulam reduci possint, ut quemadmodum in arbore truncus conjunctos sibi habet ex se nascentes ramos omnes, ita vocabula ejusdem originis circa suam stirpem se conglobando sententiam ex se aliquam integram efforment. Utile id futurum sperabam ad tollendum à lexicis, si quando pertranseunda fuerint, taedia illa, de quibus capite XII. § 9 egimus. Et veniebat in mentem, similibus sententiolis, è conjugatis (ut logici loquuntur) aut paronomasiis (ut rhetorici) contextis magnos etiam viros aliquando delectatos. Ut Ennium, cùm diceret: Stultus est, qui cupida cupiens cupienter cupit. Et Terentium: Inter bonos bene agier oportet. Et Plautum: [257] Ego obsonabo obsonium. Item: Si quis avidus eseam in transenna poscit avariter, decipitur in transenna avaritia suâ. Imò Cicero ipse, si quando in talia incidit, adhibere non horruit, ut in epistola ad Atticum siquid in hac rogatione scriptum est, quod per legem Clodianam abrogare, derogare, obrogare non liceat etc. Magirus item in exordio orationis, quam ponit pagina 1448 Polymnemonis sui, habet ista: Lustrum est, cùm ex lustro hoc illustriore ad illustre hujus provinciae lustrum etc. Quò et illa spectant: Magnos magna decent. Afflictis non est addenda afflictio. Tempora tempore tempera etc. Delectant talia in moralibus ? cur non ubique? Delectat unum et alterum et tertium ita connexum? cur non omnia ejusdem radicis? Quidnî cùm dico: Hospes cum hospita hospitales sunto et hospitaliter hospites hospitio excipiunto, praesertim in locis inhospitis, ubi hospitari tutò non cuivis licet? Tentavimus nos talia ubique et processit qualiter qualiter. Ubi potissimùm in hoc incubuimus, ut vocabula (praesertim rarioris usûs) hene applicata essent rebus suis, ne discipuli aut non percipere vocis vim, aut percipere vitiosè possent. Quae causa fuit, ut licet sententias breves è sola radice et radicatis conflatas (qualis est adulator adulatur adulatoriâ adulatione) fieri vellem, saepe tamen assumi aliquid necesse fuit, ut heres adit hereditatem jure hereditario etc. Quod in primis necesse fuit, ubi vocum significatio sic variat, ut ni si auxiliô aliae fuissent assumtae, res et voces arena sine calce futura erant.	3. Voces ab eodem themate descendentes in copulam (seu contextum) reducendi ratio recèns inventa
33. Ex hac tali inventione enatum nobis est consilium lexicon per tres columnas disponendi evidentiae causâ. Prima columna ut contineat voces Latinas à radice descendentes, secunda vernaculas, tertia rursum Latinas in copulam redactas. Quâ et ratione satisfiet canoni didactico de analysi, synthesi et syncrisi ubique jungenda, axioma C. Prima enim columna habet vocum analysin, tertia synthesin, media syncrisin. Eritque hujus rei bonus usus ad prima versionis exercitia, dum contexturam illam columnae tertiae, primae et secundae columnae ope, in vernaculum transferendae facillimâ operâ vocum omnium significationes unà cum tot gnomis addiscent. Praesertim, si quando ista melius constitui poterunt, ut sensu excellenter sapienti admistisque vocibus ascititiis quàm paucissimis illustres gnomae (seu naturale aliquod mysterium, seu artificiale, seu morale continentes) constituantur. Quod si erit, nostra haec perire poterunt, ut circa quae meliùs elimanda haerere diutiùs non licuit. Satis sit dedisse rei novae initium et praeivisse exemplô: quod restat, aemulationi propono. Ubiubi gentium aliquis surgat, qui hanc inventionem perficiat, palmam ferat. Non spicilegium aliis relinquo, sed messem, idque lubens.	Eôque lexicon per tres columnas instructum NB. NB.
34. Et quia methodus haec confusionem omnem tollere quaerit, distincta esse omnia et suô locô reperiri unumquodque, non alibi vult, non admiscemus lexico nostro quidquam grammaticum. Stent limites positi semel, inconfusi : Verba rebus applicet textus, interpretetur lexicon, formet grammatica, ita erunt brevia et ordi-[258] nata omnia. Si quae vox anomaliae aliquid patitur, moneat id suo loco grammatica: et ne grammaticam consulere discipulo excidat, moneatur is in lexico, additâ ad quamlibet talem vocem allegatione paragraphi textus grammaticalis, in quo admonitio illa exstat. Serviet haec res tam brevitati, quam eleganti praxi, uti monuimus cap. XII, § 35 et particulariùs patebit suis locis. Quia tamen quaedam mox sciri opus expedirique potuêre, paucis apposuimus. Nempe generis et declinationis characterem in ambiguis quibusdam, ad compendifaciendum grammaticas regulas vel exceptiones. Sicut et praeterita ac supina in ambiguis, à quibus derivata mox fuerunt formanda (ut à sero, sevi, satum; et sero, serui, sertum). Quantitas denique syllabarum in ambiguis quibusdam.	Lexico januali nihil grammaticum admiscetur Nb. (additâ ubi opus grammaticae aleegatione)
35. Lexicon tandem januale inversum, vernaculo-Latinum, discipulorum solertiâ perficiendum relinquimus ob causas capite XII, § 36 expressas et ad exemplum lexici vestibularis vernaculo-Latini capite XIV, § 16 delineati. Perstat quippe consilium de impingvandis avibus cohortalibus dia\ to\ skleu/ein (è cap. X, § 158).	Lexicon vernaculo-Latinum discentium solertiâ perficiendum
36. Sequitur grammatica janualis: quam ante omnia simplicitate suâ iri commendatum speramus. Sicut enim lexicon januale nihil nisi radices lingvae lexico vestibulari positas in ramusculos suos diducit et Januae textus nihil nisi rerum fabricam, cujus cardines textus vestibularis ostenderat, fundamentis suis superstruit: ita nunc grammatica janualis nihil nisi artis lineamenta compendiô vestibulari adumbrata plenè illustrat.	Grammatica janualis sermonis structuram docens
37. Caeterùm qualem lingvis grammaticam capite V (§ 36 ad 42) optavimus, talis ut esset haec nostra, operam dedimus: receptis scilicet omnibus usu amplior, praeceptis verlor, praxi amoenior.	Quaesita est constitui receptis omnibus
38. Amplior usu: ut detegat omnia sermonis hôc in gradu artificia; nec permittat quenquam, qui hâc transisset, ullam necessariam phrases, sententias periodosque struendi legem ignorare. Eôque sermonis tam clarè doceat analysin et synthesin, ut quicquid posthâc ulli sic instituto legendum, loquendum, scribendum obveniet, tam articulatè ac digitos suos pervidere queat. Tum et hoc quaesitum est, ut sit grammatica universalis, omnibus ita serviens lingvis, quomodo omne generale mensura est singularium. Talis grammatica coepta est optari à philosophis, sed et scribi: urgendumque hoc putamus, donec votô potiamur.	1. Usu amplior NB.
39. De praeceptionum veritate non frustrà quoque soliciti hîc fuimus, ubi vulgatis grammaticorum libellis tantam errorum segetem discentibus objici, Lynceis tandem tot excellentium Aristarchorum oculis deprehensum est. Scioppii testimonium vidimus capite VIII, § 28. Vossius vel in definiendis orationis partibus immane quantum ineptire grammaticos docet, jureque Scaligerum dixisse grammaticô definitore nihil esse infelicius. Alibi dicit: Quicquid de comparativis et superlativis adferunt grammatici, id vel falsum est, vel superfluum, vel alieno loco insertum. Alibi: Nonnisi tenebras offundunt, qui faculam juventuti allucere debebant (De analogia I, capite II). Ibidemque postea: Profectò in gramma-[259] ticorum prope onium commentis, quae imperiti immensùm extollunt, penè ou)de\n u(gie/j (nihil sanum), cùm paginae singulae saepe plures contineant errores, quàm Sicinius ille Dentatus vulnera toto habuit corpore. Et in hunc sensum saepe: Ut tandem non ferendum esse diutiùs statuat primam illam bonamque aetatem (puerilem) tàm spissis erroribus imbui (praefatio in Libros de re grammatica). Academia Hafniensis grammaticas praeceptiones Oceanum Syrtium et scopulorum plenum appellat plurimarumque regularum, exceptionum exemplorumque vanitatem, imò falsitatem jam detectam gratulatur. In Approbatione grammaticae novae Thomae Bangii anno 1640.	2. Praeceptis verior
40. Facilitas tandem concilianda est grammaticis institutionibus ad ipsas methodi novissimae leges, ne semper querulari necesse sit difficilibus ingenia distineri nugis. Graecis enim grammaticastris non erat quod agerent, quibusvis minutiis subtilia sua occupabant ingenia. Posteriorum usque adeò alia fuit ratio, ut Seneca diceret: Circa minutias sapere Graecorum morbus fuit. Hôc igitur morbô grammaticam quoque artem liberare quaeramus utilia potiùs docendo quàm subtilia, plana quàm nodosa: ut has de sermone formando praeceptiones cuivis legere sit amoenum, intelligere autem promptum, quemadmodum optavimus capite V, § 39.	3. Praxi facilior NB.
41. Hos ut obtineremus fines, necesse habuimus rem à funda mentis ordiri grammaticamque scribere philosophicam, cujus leges è logica fluant, sicuti leges logicae è rebus ipsis, cùm verborum bases sint cogitationes, cogitationum autem res ipsae (per capitis II § 13). Nec forsan aliunde magis grammaticorum errores ac tricae, nisi quòd verba sine debito ad res cogitationesque respectu copulare tentârint, pullulârunt. Placet igitur vehementer, quòd clarissimus Vossius suam contra supinos a)kribei/an defendens, Varronem laudat, qui suos in re grammatica libros non modò ad Aristophanis, hoc ese grammatici, sed et Cleanthis, hoc est philosophi lucernam se elucubrasse scripsit. Et à Julio Sca1igero non immeritò reprehendi Quintilianum, quòd grammaticam fingat è quadrivio extra encyclopaediam (libro De analogia I, cap. III).	Hinc grammaticam necesse fuit scribi philosophicam Nb.
42. Nobis ergò methodi leges quàm accuratè licuit sequutis grammatica enata est totô quasi genere nova: quippe quae aliter partes orationis dividit, aliter vocum species recenset, aliter nomina, verba, praepositiones, conjunctiones et definit, et in classes redigit, aliter denique syntaxin tradit: nempe vocum in phrases, phrasium in sententias, sententiarum in periodos etc. Quae res non tam regulas auget, quàm lucem: ad regulas enim paucissimas reducit omnia, ut plana fiant omnia. Quia tamen nullum est pertinacius genus grammaticis (ut Vossius loquitur), commentariolis brevioribus palàm facere laborabimus (quod et jam protestamur solemniter) nihil nos temerè egisse, nullum nobis apicem esse mutatum sine evidenti necessitate, nullum relictum sine evidenti usu. In particularibus quidem visum est niti authoritate potissimùm grammaticorum Aristarchi, Gerhardi Johannis V ossii, qui unus [260] infinitos grammaticorum errores detexit,et quicquid ferè in istis controversum fuit, ex ipsa antiquitate erutum ita decisum dedit, ut viro isti (Thomae Bangii judiciô) omnes grammaticae cohortes sua cogantur sinuare vexilla. Hunc itaque omnibus propemodum particularibus ad illius subinde provocando testimonia facimus nobis scutum: ubi autem ordinis nostri novorumque ad praxin stratagematum reddenda est ratio, ibi demonstrationibus agimus, quia pertinax illud genus, ne rationi obloqui pergant, argumentis cogendi sunt.	Totô quasi genere novam NB. In particularibus Vosii monita sequitur
43. Ad Particularem grammaticae nostrae formam (in syntacticis) spectat, quòd per tres pagellarum columnas evidenter ob oculos pandantur omnia: primâ scilicet columnâ exempla, secundâ praecepta, tertiâ allegationes pro usu et praxi (ad legem axiomatis XLI). Et exempla quidem ad regulas singulas singula, sed dilucida et ad explanandum regulae sensum sufficientia illustrataque appositô exemplô vernaculô, ut quâ formulâ idem exprimat sermo noster, pateat. Columnâ secundâ ponitur de eodem exemplo rectè imitando praeceptum: tertiâ demùm allegantur periodi Januae, in quibus ejusdem regulae occurrunt exempla plura discipulorum diligentiâ exquirenda.	Peculiaris ejus forma per tres columnas
44. Tandem divisum est grammaticae nostrae corpus non tantùm in capita, sed et periodos seu aphorismos evidentiae causâ: et quidem numero aphorismorum continuô, à principio ad finem, propter faciliorem in lexico allegationem.	Diviso in capita et periodos
45. Ita obtinere speramus, ut grammatica non tortura sit et crux, sed ludus et ad altiora festinantibus jucundè praelucens fax et dux. Nec inanium definitionum, divisionum regularumque farragine distentos vacuè tumidos reddat, sed sermonis artificia è fundamento intelligendi peritiâ impleat. Nec tandem decennium detineat, sed mensium aliquot spatiô pertransita tutò et jucundè ad altiora viam sternat.	Spes de grammatica sic adornata
46. Praxin horum omnium, quomodo expeditè instituenda sit, describere differamus in ipsum informatorium libellum paedagogorum in gratiam ipsi Januae subjungendum: ibi capitis XIII applicationem docebimus.

[260] Caput XVI
Atrii lingvarum novissimo delineatio
Quid hîc agendum veniat, explicuimus capite XII, § 26. Explicandas nimirum esse varias sermonis transformationes ingeniosasque rerum transnominationes. Sed quaeri posset : An res transnominare utile sit? an id homines docendi sint? cùm magis optandum videatur, ut naturali sermone utamur omnes. Non enim tot fierent rebus et ingeniis fuci, quemadmodum evenit: magis etiam [261] inter illos, qui cultiore utuntur sermone. Ubi eò ferè ventum est, ut propria remm amiserimus nomina et res nemini nativô suô vultu et cultu in conspectum veniant, sed meretriciô, fucatô et ut nunc loquuntur almodico. Inde est, quòd nec res, nec nos satis intelligamus: quia dum res nimis transnominamus, nimis etiam in conspectu mentis transformamus proque rebus rerum. monstra nobis invicem ostentamus. Unde fit, ut quemadmodum fucatus sermo noster dissidet à rebus, ita mentes ab utroque. Hinc confusa omnia nihilque ferè sumus omnes nos, cum mille modis confusis, diffusis, transfusis lingvis nostris, nisi magna illa Babylon, quam nos pulchrè aedificasse credimus in glonam decoris nostri.	Transnominatio rerum parere videtur confusionem conceptuum
2. Vera haec sunt querelaeque et novi voti (ut ad simplicitatem aliquam reduci possent lingvae etiam) causa justa. Interim tamen quia abusus non tollit rei usum, omamentis lingvae etiam suus omninò relinquendus est locus. Nempe quia mens nostra non intellectu tantùm constat, qui docendus, sed et voluntate, quae demulcenda. Hoc autem sine blanditiis quibusdam non fit: quoties metus est, ne res jam nota vel fastidiatur bona, vel depereatur mala, ad excitandum ibi rei amorem, hîc odium necessariò adhibetur svada. Sed et saepe, cùm res obscurior non satis intelligitur per se, illustratur eleganter per aliam. Tandem propositum est methodo nostrae ad promptam authorum lectionem praeparare animos: non ergò elegantiarum quoque, quibus boni authores pleni sunt, transiliri possunt praeexercitamenta.	Et tamen utilis est (1) Ad animos demulcendum (2) Ad res alias per alias illustrandum (3) Ad intelligendum authores
3. Accedit, quòd cùm non tantùm lingva ad eloquentiam, sed inprimis mens ad sapientiam formanda sit, sapientia autem Dei illustri modô se prodat, nostra potenter se fundet in rerum symbolizationibus; has in luce sistendi non est praetereunda occasio. Rerum namque fabricator ad ideas suas res producens diversis etiam eadem sapientiae suae sigilia impressit, ut qui rectè unum videt, multa similia simul videre possit. Quòd cùm observarent prisci homines, coeperunt res rebus conferendo minùs notas in magis notis tanquam in speculis contemplari aliique aliis commonstrare: inde apud antiquos metaphorarum, adagiorum, parabolarum, aenigmatum omnia plena. Nec duntaxat rerum mysteria sic recludere, sed et sermoni flosculos inde aptare annisi sunt. Quâ in re cùm satis conveniamus omnes nationes, in modo tamen rei valde ab invicem digredimur aliis hinc, aliis aliunde phrases, metaphoras, adagia mutuantibus. Hinc est, quòd permulta lingvarum reddi ad verbum nullo modô queant.	In rerum symbolizatione sapientia NB.
4. Quod nos in lingvamm Atrio exemplis ostensuri canonem illum didacticum: Ut quicquid sciri debet, redigatur in exemplum fiatque de illo informatio et subsequatur idem assequendi conatus (axiomatis XL porismate), imitamur totamque de rerum et sermonum elegantiis doctrinam in tripartitum corpus redigimus: Textum atrialem, Grammaticam atrialem, Lexicon atriale.	Eam proinde explicabit lingvarum Atrium
5. In textu lustmmus iterum res convestitas ornamentis suis. Sed quas res? quibus ornamentis? Res non alias, quàm recensitae [262] sunt in Janua: nec enim aliae usquam sunt. Ideò nec spectari possunt aliae, sed aliter. In Janua scilicet res lustravimus directè, quamlibet in se ipsa: hîc easdem spectamus reflexè, quamlibet in alia. Ut tametsi nihil novi occurrat, omnia tamen modô novô ad excitandum attentionem novam, oblectationem novam ususque novos. Ornamenta verò hîc sunt, primùm lingvae idiotismi. Phrases scilicet et loquendi formulae Latinis peculiares. Dehinc tropi et adagio figuris insuper rhetoricis decorata. Tandem styli Asiatici, Laconici, metrici illustriora exempla. Quippe omnia haec, antequam in authores veniatur, praecognoscenda sunt.	Textus Atrii res convestit ornamentis idiotismorum, troporum, adagiorum, figurarum etc.
6. Pertransibuntur itaque in textu Atrii res eôdem, quô in Janua, ordine, sed cohonestando rem quamque titulis novis ad meliùs detegendum rei naturam et reconditiores quosdam circa eam sensus. Ad imitationem ferè earum, quae nomine altercationis inter Hadrianum imperatorem et Epictetum philosophum circumferuntur, disquisitionum. Exempli gratia Schola quid est? Sapientiae seminarium. In quo plantator est praeceptor, plantae discipuli, plantatio doctrina, rigatio et putatio disciplina, semina et surculi exempla, seminis occationes et surculorum insitiones providae praecepta et regulae, germinatio imitatio, ventilatio examen etc. Ita si procedatur per omnia, erit res discentibus jucunda, ad intelligendos rerum parallelismos perquàm utilis, docentibus autem ad instituendum facillima et tamen pulcherrima exercitia valdè expedita, quod postea monebimus.	Sed eodem rerum ordine
7. Grammatica Atrialis (quam sic ad praecedentium imitationem vocamus) continebit non tantùm residua grammaticae Latinae (potissimùm in iis, quae ad elegantiam constructionum et transstructionum faciunt), sed et praecepta phraseologiae doctrinaeque de adagiis à fundamento intelligendae: tandem et troporum ac figurarum rationem sic deteget, ut non intellectui tantùm, sed praxi serviant. Non enim satis est methodô hâc phrasium farraginem objicere (quod vulgares phraseologici libelli faciunt), fontes ipsos recludi necesse est, ut unde scateant omnis generis elegantiae, discipulo ad oculum demonstrari, ille autem ad datas regulas quemvis datum simplicem et nativum textum in eleganter ornatum transferre possit.	Grammatica Atrialis tradit grammaticae residua cum praeceptis rhetoricis de elegantia
8. Fiet praxis haec facillima nec aberrabit, si Atrium suô quoque instruetur accuratô indice, phrasium et adagiorum inventario vernaculo-Latino et Latino-vernaculo, copiam utriusque lingvae pari diligentiâ explicando. Addimus lexicon Latino-Latinum, cujus ductu omnes simplices rerum expressiones (quales in Janua exstant) in elegantes commutare, eôque stilum variè transformare condocefiant. Non quidem omnia plena promittendo, primaria tamen: quia non praeripiendae sunt discipulis occasiones ad eruditionis complementa in authoribus ipsis avidiùs venandum.	Repertorium Atrii

[263] Caput XVII
Methodi lingvarum novissimae ad authorum Latinorum lectionem accomodatio
Hucusque qui pervenerit, et intelligere Latina, et scribere ac loqui non illatinè poterit. Si cui tamen ad vivam et actuosam eloquentiam Latinam penetrare fuerit animus, ad Latinorum hominum libros transire inque illis scitè versari necesse habebit. Compendia quippe ipsa cujuscunque fuerint modi (etiam haec nostra, Vestibulum, Janua, Atrium), habitum absolvere nequeunt ob hoc ipsum, quia compendia sunt et obscurum quid sapiunt. Nec vera et solida eruditio vel eloquentia unquam constare potest illi, qui non ex historicis, oratoribus, poëtis, philosophis, theologis, medicis, jureconsultis principes saltem legerit et relegerit.	In authores cur ex Atrio eundum
2. Ostendendum itaque erit hucusque deductis discipulis, quicquid hactenus actum est, praeparamenta fuisse; nunc demùm rem ipsam aggrediendam, hoc est ex compendiorum umbra in authorum lucem velut in theatrum apertum veniendum esse. Primò ad hauriendam pleniorem et particulariorem rerum (in quarum recessibus penitior eloquentiae vis latet) cognitionem. Deinde ad meliorem styli conformationem firmioremque usum. Tandem ad comparandam debitam in rebus agendis (quae apud authores practicè descriptae exstant) prudentiam.	Et quomodo id ostendendum discipulis
3. Res enim eatenus vidisse velut in tabulaturam redactas: nunc visuros sparsim, ut in cursu sunt et ab authoribus variè pro variis occasionibus describuntur. Sermonem vidisse ad analogiae leges reductum satisque habuisse Latinitatem suam regulis defendere posse: nunc spectaturos, quomodo haec et illa in usu sint illis, qui sapientiae et eloquentiae laude celebrantur, ut quicquid verè Latinum est, authoritate tueri sciant. Et denique discant stilô uti decorô, nec aridô illô et exsuccô, qualis nativus est, nec luxuriante, qualis nimiùm ornatus esse solet. Cujus cùm in Atrio expedita doceatur ratio, posset quis abuti nimisque picturatô sermone (etiam ubi nihil opus) utendo non absimilis videri illi, qui per plateas incedere cùm deberet, saltat aut alloquuturus aliquem obvium cantu adoritur. Prudentiam ergò circa to\ pre/pon sermonis (ut et circa vitae negotia) ab authoribus esse hauriendam.	Res et verba eatenus velut in tabulatura spectatae jam ut in cursu sunt spectandae
4. Et quia Latinitatis fontem unicum authores esse, minores istos libellos nostros nihil nisi ad authores scalam capite XII ostendimus, dicendum erit, nisi huc delati strenuè jam authores aggredimur, periturum nobis acti laboris fructum similesque nos fore alicui ad loca inaccessa viam sibi magnô labore paranti, paratam non ingredienti.	Ad authores discipuli animandi
5. Quemadmodum verò hucusque id egimus, ut gradata essent omnia venireturque ex quolibet libello nostro in sequentem, ac dehinc in authores non tanquam in orbes novos, sed tanquam in domum amici, ubi praenota inveniantur pleraque omnia: ita nunc jam [264] quaeritur. Ad Latinitatis absolvendum studium quotnam et quibus authoribus sit opus? Deinde, quô ordine et modo adhibendi?	Authores necessariò adhibendos esse:
6. De authoribus patet primò pluribus esse opus, cùm nemo unus vel Latinitatem contineat omnem, vel res omnes. Varia igitur apud varios esse quaerenda. Et proinde non immeritò illam quorundam haeresin de Latinitate è solo Cicerone haurienda explosam esse, cùm Ciceronem de rebus omnibus non scripsisse et Latinitatem totam non continere certum sit. Sed nec quae scripsit habemus omnia. Nec tandem, quae habere videmur Ciceroniana, an Ciceronis sint omnia, constat, cùm multa in dubium vocent critici. Multò minus tolerandi videntur, qui Plautum sic extollunt, ut Ciceronis quàm Plauti scripta faciliore cum Latinitatis jactura aboleri posse existiment. Nec tandem illi, qui unum Plautum cum uno Cicerone stili perfectores esse dictitant sufficereque credunt.	et quidem plures,
7. Nec tamen usque adeò deflectere in contrarium necesse est, ut perfectum evadere Latinum possibile non sit (quod nonnemo scribere ausus est), nisi qui omne Latinorum authorum genus perreptârit. Non tam otioso cuivis esse licet: nec ut cuiquam temporis tam prodigum esse libeat, svadendum. Alia scilicet agenda sunt illis, qui cur hîc sint, memores vivere volunt, praesertim cùm Latinae lingvae aulhores gentiles fuerint, turba veri Dei pietatisque verae expers, cum quibus diu et nimis familiariter conversari vix tutum. Nam è Terentio, Plauto, Ovidio, aliis spurcitiem, è Cicerone ambitionem, philautiam, fastum, ex aliis vanitates alias haurire perquàm proclive. Fierique propemodum solet, quod Hemmingius monuit, ut qui vitam omnem in ethnicis scriptoribus consumunt, ad extremum ethnici evadant.	nec tamen omnes
8. Nobis Erasmi placet consilium: Stili causâ non esse legendos multos, sed post sermonis facultatem (si non luxuriosam, castam tamen) paratam in authores reales esse eundum. Et Dornavii: In tanta vitae humanae brevitate, incertitudine, perplexitate deligendos esse, quorum prae caeteris nobilitatus est usus. Item: Nobis Lacaenas esse imitandas, quae liberos suos non aquâ, sed vino lavabant. Nec pueris tradenda tenuia, diluta, infrugifera, sed quae gravissima sint et evidentis commodi, ne cùm abundemus gemmis, adulteratis vitris falli nos sinamus aut fallamus ipsi. Vossii denique ui in arbore studiorum non tam quaerenda esse verborum folia, quàm rerum fructus monet (libro De vitiis sermonis II, cap. 27).	Erasmi ea de re iudicium Et Dornavii NB. et Vossii NB.
9. Jam ergò de authorum delectu si quaeritur, fines et gradus diversi attendendi sunt. Nam si propter vocabula sive particularem rerum nomenclaturam authores quaerimus, commendatur in naturalibus et artificialibus Plinius; in architectonicis Vitruvius; in militaribus Vegetius et Caesar; in medicina Celsus: in re oeconomica Varro et Columella etc. etc. Si propter phrases et loquendi formulas quotidianas, Plautus et Terentius optimi erunt. (Hinc Terentium ipse Cicero in deliciis habuisse, Erasmus autem ejus tredecim exemplaria contrivisse scribitur.) Si propter periodicum artificium, [265] Cicero excellit. Si propter orationis genus, humile est in epistolographis, mediocre in historicis, sublime in oratoribus et poëtis. Ad stili Asiatici exemplar optimus est Cicero, Laconici Seneca.	Finis attendendus, ob quem author eligitur
10. Veniamus ad rem, quid novissima methodus ad authorum lectionem stilique maturescentis profectum conferat? Summa est, quòd hîc itidem textu, lexico, regulis, tandemque propriâ praxi opus esse, qualiaque illa requirantur, methodus novissima ostendat.	Ad authores itidem textu, regulis lexicô propriâque praxi opus
11. Textus sive exemplar, ad quod se hîc imitatio componat, erunt ipsi authores: non multi illi, sed exquisiti, cùm stultissimum sit (Plinii testimoniô) ad imitandum sumere non optima; Senecae autem multorum authorum lectio vagum quid et instabile habeat. Ergò stili perfecti Asiatici magister constituendus unus Cicero, Laconici unus Seneca; in poësi autem stili heroici exemplar unus Vergilius, elegiaci unus Ovidius, lyrici unus Horatius etc. Ad hos quisquis familiariter ingenium adsvefecerit, lingvae potens et de reliquis omnibus judicare idoneus evadet.	Textus sunt ipsi authores, non multi , sed exquisiti
12. Horum lectio ut procedat inoffensè (ut et aliorum pòst quorumcunque) necessarius est accuratus interpres, repertorium catholicum (cap. XII, 12). Indicem intelligo (1) vocum rariorum ex Janua et Atrio nondum cognitarum, ubicunque apud authores occurrentium. (2) Nominum propriorum, hominum, locorum, herbarum, animantium, vestituum, rituum, fabularum denique propter poëtarum lectionem (in quióus incredibile dictu quàm nihil intelligit literatorum vulgus, inquit Erasmus etc.), ut cujuscunque rei aut personae usquam occurrat mentio, quid istud fuerit, Mercurius hic mox explicet. (3) Tandem abbreviaturarum et criticarum notarum antiquis usitatarum cum interpretatione sua.	Repertoriô catholicô opus, et quali
13. Repertoria ejusmodi (sub titulis thesaurorum lingvae et aliis) non deesse scimus eaque in re multorum magnorumque virorum indefessos conatus debitis laudibus celebramus. Inprimis meritissimi de omni re literaria viri, Roberti Stephani, qui ut magnum illud dictionarium, quod Latinae lingvae thesaurum inscripsit, ex Latinis prorsis et vorsis scriptoribus concinnaret, doctos viros decem domi suae aluit. Edidit et filius Carolus Stephani dictionarium propriorum, quod historicum, geographicum, poëticum nuncupavit, utilissimum. Ediderunt alii alia eruditè in omni materiarum genere. Etiam seorsim lexica philosophica, medica, juridica, theologica scripta sunt.	Repertoria quidem jam esse antea
14. Et tamen in omnibus his desiderari aliquid posse novissima lingvarum methodus ostendit. Nempe redigenda huc esse (1) omnia, quae usquam exstant: ut nihil non apud eximios authores (antiquos et novos) occurrens hîc reperiatur. Quod non infeliciter sanè Johannes Riderus Anglus tentavit; ac si quis desiderata etiam illic compleret, haberemus thesaurum longè quàm adhuc pleniorem. Et tamen (2) sola illa, quae ex Janua et Atrio nondum nota sunt: quod si fieret, moles libri spe minor esset. Et (3) ordine prorsus [266] accuratô; quod si esset, celerrimae inventioni serviret authorumque quorumcunque lectionem expeditissimam redderet.	Sed in quibus tamen desiderat aliquid methodus novissima 1) 2) 3)
15. Praecepta fructuosam authorum lectionem in styli usum dirigentia non alia erunt, quàm regulae de authorum imitatione: tam in genere, ratione stili, quàm in specie, ratione scribendi rectè epistolas, historias, orationes, poëmata. Authores enim quia artem occultant, nisi ars per omnes suos articulos et juncturas detecta fuerit, imitatio esse non poterit nisi caeca: hoc est aut nulla, aut manca semperque vacillans.	Praecepta de fructuosa authorum lectione NB.
16. Quantum ad praxin illa instituenda fuerit authores (1) resolvendo, (2) excerpendo, (3) imitando.	Praxis authores utiliter legendi constabit
17. Analysis ante omnia adhibenda est necessariò, ut authorem planè intelligas. Quod erit, si primùm, quid dicere intendat, tanquam finem ejus deprehendas et tibi quoque ob oculos ponas. Mox attendas media, per quae ad finem suum tendat, hoc est, quibus selectis argumentis, sententiis, verbis ad insinuandum se animis utatur. Demùm quomodo haec ipsa media disponat, collocet aut dislocet coloretque. Ita si ad vivum et per omnes fibrarum minutias authoris textum deartuaveris (textum resolvendo in periodos, periodos in sententias etc.), non assequi artificium non poteris. Superficialiter in authoribus versari si voles, parùm proficies. Operam tamen illam (accuratae analyseos) ponere in aliquibus, non omnibus, aliquando, non semper prudentia docebit et canon didacticus CLXXIX.	(1) Analysi seu resolutione accuratâ NB.
18. Quicquid autem artificii deprehendes (in rebus aut verbis aut ratiocinio), ne effluat, in repertoria tua (diaria seu locos communes) transferes (per axioma CXXI cum exegesi). Sine talibus enim memorabiliorum (rerum, verborum, sententiarum) excerptis nec factus est aliquis vir doctus et eloquens, nec fiet unquam.	(2) Excerpendi diligentiâ
19. Maximam tamen ad stili profectum vim habet imitandi authorem bonum conatus accuratis exercitiis aliquantisper continuatus. Fuit sanè olim (ut Stewechius recitat) inter Angelum Politianum et Paulum Cortesium, Erasmum Roterodamum, Stephanum Dolitam et Julium Caesarem Scaligerum, Franciscum Picum Mirandulanum et Petrum Bembum decertatum, an imitatio authorum utilis sit? Illos imitationem tanquam à natura alienam non admisisse: hos contra nobis neque utilius quidquam, neque magis necessarium imitatione contendisse. Sed litem hanc dirimit methodus novissima: dum nihil sine exemplari, nihil sine imitandi conatu disci posse docet (axiomata XLI et CXXXIV). Nec tamen exemplari semper nos affixos esse, sed roboratô habitu liberè operari vult (axioma CL). Ergò ut ad habitum liberè scribendi veniamus, imitandi conatus pro medio primo adhibendus est necessariò.	(3) Imitandi conatu trinô
20. Modus illius trinus est. Primus metaphrasi reciprocâ: transferendo scilicet authorem (vel ejus aliquam partem) è Latino in vernaculum et post dies aliquot refundendo in Latinum. Ad capiendum experimentum, utrùm authoris verba, phrasin, structuram [267] sic imbiberimus, ut memoriter etiam exprimere valeamus, quod collatio pòst versionis nostrae cum authoris textu ostendet, atque si processit, laetitiam; si aberratum est, non aequè posthâc aberrandi desiderium accendet tacitasque quasdam regulas formabit.	(1) Metaphrasi reciprocâ
21. Alter modus est vertendo et revertendo è Latino in Latinum. Atque id rursum aut disturbando verborum, sententiarum periodorumve in contextu ordinem restituereque pòst tentando memoriter, aut contrahendo vel dilatando. Contrahendo per amotionem epithetorum, antithetorum, synonymorum periphrasewn et quicquid expletivum est, ut sola remaneant subjecta et praedicata; quae si post intervallum aliquod restituere tentaveris, et an rectè restitueris, cum authoris textu conferendo examinaveris, multùm te proficere senties. Dilatando per cumulationem epithetorum, antithetorum, synonymorum, periphrasium, et quicquid addi posse videbitur, rursúmque eorundem pòst detractionem ad experiendum, num ad authoris ingenium exactè res sine additamentis superfluis et hiatibus foedis exprimere scias. Exercitium hoc ad egregiè acuendum aequè in vertendo priùs attentionem atque in revertendo pòst memoriam et judicium multam prorsùs habebit vim.	(2) Versione et reversione Latina. Idque per disturbationem et restitutionem, item contractionem et dilationem
22. Ultimus imitandi modus, atque is exquisitus, est per propriè sic dictam imitationem. Accommodando scilicet omnia authoris (res et verba) ad sese aut alios sibi notos vel statum patriae, et quicquid similiter occurrit: describereque tentando narrationem illius rei, quae occurrit sive ad amicum exarando epistolam fictam, sive vitae suae vel alterius aut saltem actionis alicujus texendo historiam veram; et exprimere omnia conando, si non verbis (in re diversa), compositione tamen, mensurâ, phrasium puritate ipsius authoris. Si cui hâc diligentiâ in Cicerone (vel quocunque alio ex optimis authore) versari lubebit unius anni spatio, plus se profecisse videbit, quàm aliâs decenniô totô. Sentiet enim se in illius genium ita transformatum, ut nihil nisi quod Ciceronem sonet, auribus gratum sit.	(3) Accomodatione ad praesentem statum rerum suarum vel alienarum
23. Sed cautione opus est, ne à legibus methodi recedatur. Exempli gratia 1. Ut studium circa eundem authorem sit fixum: non evagando ad alios, donec te illi, quem pro exemplari delegisti, satis conformatum sentias. Habet enim quisque authorum proprium sibi structurae characterem aequè ab aliis diversum, ut est externus ille cuique nostrûm peculiaris scripturae character. Ut ergò chirographa diversorum scribarum simul imitari non potes, quin te confundas, ita nec stilum.	Cautiones circa stili exercitium 1. Ut author sit certus
24. Secundò videndum est, ut exercitium stili sit continuum prorsúmque quotidianum, si non horarium, donec te confirmatum sentias. Qui non diu multúmque scriptitavit, scribere nunquam potest bene. Continuò autem progredi progressum facit notabilem (axiomate CLXIV cum porismate).	2. Exercitium stili quotidianum
25. Observandum tertiò, ut per omnia illa exercitiorum stili genera gradatim eatur à minori ad majus. Exempli gratia ut metaphrasis [268] et paraphrasis sub initium instituatur unius periodi, deinde duarum, trium etc., tandem totius orationis. Item primò statim à lectione, dum pleraque aut omnia memoriae haerent. Deinde interpositô horarum aut dierum, tandem et mensium intervallô. Nam si post anni etiaro decursum disturbata Ciceroniana restituere poteris, certò scies te in exemplar tuum esse transformatum.	3. Gradatim eatur
26. Cavendum tandem, ne illam Ciceronis vel Senecae aut Taciti aut cujuscunque imitationem ita nobis dulcescere sinamus, ut etiam rebus, de quibus sic loquamur, destituti (Republica Romana) loqui tamen pergamus. Aut etiam meliorum studiorum obliti, quemadmodum cicadae aestatem cantillatione, ita nos aetatem Latinis literulis conteramus. Non absque causa sapiens ille Bucholcerus scripsit: Italis Ciceronianis sum iniquior, quia tantùm loquuntur verba, non res. Et rhetorica ipsorum plerumque est kolakeutikh/. Est glossa sine textu, nux sine nucleo, nubes sine pluvia: plumaeque sunt meliores quàm avis ipsa. Est igitur modus in rebus: semperque cura potior rerum quàm verborum. De quo pluribus infra, capite XXII.	4. Ne stili causâ res negligamus

[268] Caput XVIII
Methodum lingvarum novissimam desideratis omnibus satisfacere. (16) In tribus tamen potissimùm triumphare. (24) Et de vario ejus ad alia quoque usu
Wilhelmus Schickardus, vir suo merito celebris, edidit anno 1629 Hebraeae lingvae institutiones idiomate Germanicô cum inscriptione: Der Hebraische Trichter die Sprach leicht einzugiessen (Hebraicum infundibulum ad lingvam facilè infundendam). Quâ insolenti inscriptione proculdubiò voluit et intentionis suae exprimere scopum, et studii lingvae hujus apud suos excitare amorem, et denique irrisorum irridere dicterium, quô excogitata recèns ab aliis studiorum quorumcunque adminicula infundibula voeitare per ludibrium consveverunt.	Hebraeae lingvae Infundibulum Wilhelmi Schickardi
2. Quanquam et sunt, qui animô simplici deesse sibi fundibulum, quô doctrina infundatur (nempe quia momento infundi non potest), loqui amant. Sed an rectè? Tam enim non deesse debent alios docentibus certa instrumenta sua, quàm pincernae vinum per vasa distribuenti infundibula certa. Aut procedet huic et illi negotium suum miserè.	Ut omnium doctrinarum infundibula quaeramus occasioni est
3. Nam quid est infundibulum? Instrumentum utique liquorem pretiosum in vasa oris angustioris cautè seu infundendi, seu instillandi, ut et certò, sine liquoris dispendio, et tutò, sine vasis ruptura, et quantum potest citò, sine temporis jactura, influat. Annon verò tali huic instrumento analogum aliquid fabricare sibi de- [269] bebant, qui pretiosum sapientiae et scientiarum liquorem dispensando vascula oris angusti, pueros (quanquam omnes ita constituti sumus, ut doctrinae nobis nonnisi instillari queant) ante se habent? Ipsa phrasis doctrinam instillandi hoc innuit. Nec aliud fuisse Quintiliano obversatum existimo, cùm scriberet: Ut vascula angusti oris superfusam humoris copiam respuunt, sensim autem influentibus vel etiam instillatis complentur, sic animi puerorum quantum excipere possint, videndum est.	Infundibuli finis et requisita
4. Nobis in concinnanda hâc novissima methodo id apertè fuisse propositum, ut verissimum lingvarum et sapientiae infundibulum posthâc scholae haberent, fatemur, sive consilium hoc approbet aliquis, sive rideat. Ridere tamen cur liceat non video, nisi ignaro, quàm aptè vox translata rem, ad quam transfertur (modò res ad similem spectet ideam), illustrandi vim habeat. Assequutos quoque nos Dei ope (saltem bona ex parte) confidimus, ut infundibulum paratum sit, quod nec doctrinarum liquores frustrà profundi ampliùs, nec puerilium ingeniorum fragilia vascula ullô modô laedi, nec cujusquam docentium industriam successu eludi molestiâve affici permittat. Id quod verè dici ostendam: non quasi mihi placere quaerens, sed ut ingeniis lucidis rerum ordo placere incipiat, exoptans.	Methodus novissima infundibula studiorum quaerit
5. Tria verò hîc palam facienda sunt. Primò methodum repertam desideratis circa rem hanc satisfacere. Secundò plus quiddam, quàm votis doctorum virorum expressum fuit, apportare. Tertiò ad alia multa, quae ingenio humano subigenda sunt (in scholis et extra scholas), bono consilio et normis nos instruere.	Ostenditur id ratione trinâ:
6. Quae circa lingvarum studium desiderata fuerint ab iis, qui vitiis methodi remedia particularibus observationibus quaesiverunt, vidimus capite VIII addique hîc alia quaedam possunt.	(I) Quod desideratis circa lingvarum methodum satisfacit.
7. Judicârunt multi lingvam Latinam non è grammaticis aut lexicis discendam esse, sed ex authoribus, in quos tamen quia immitti nequeat tiro, è praecipuis totius lingvae verbis sententias contexi optavit Lubinus: tentârunt autem Hiberni, Vogelius, Seidelius. Quod non aliter fieri debuisse deprehendit et à fundamento demonstravit commodiorique ratione effectui dedit methodus nostra. Jam ergò quod optatum est habetur.	Ut 1. multorum de lingva è grammatica vel lexico non docenda
8. Lexicon tamen sententiis addendum judicavit Lubinus et à magistro discipulis ordine à principio ad finem bis, ter, quater proponi ac explicari svasit additô: Quid boni huic consilio subsit, nullum alium judicem admitto quàm ritè factum hujus rei experimentum. Simile fuit Hieronymi Wolfii consilium, nisi quòd non praeceptoribus id muneris dat, ut cum discipulis lexica evolvant, sed laborem hunc ipsis discipulis commendat illis verbis: Optimè consulent suis studiis adolescentes, si quotidie aliquid temporis impendant lectioni lexicorum, quae à principio ad finem percurrenda et saepe relegenda sunt. Sic enim multa cognoscent unô annô, quae alioqui toto decennio non occurrissent (in Commentario super orationem Isocratis). Sed cùm pueros vix ullis admoni-[270] tionibus eò flecti posse spes sit, nisi aut cogantur, aut manuductione aliquâ blandâ ad ultrò id faciendum alliciantur: meliùs videtur svasisse Lubinus, ut id praeeuntibus magistris fiat. Quod consilium si bonum est, cur sequutus fuit nemo? Nempe non ostenderat simul modum, quô taediosus labor mollesceret. (Docuimus enim lexica eô, quòd rerum et sermonis fragmenta duntaxat continent, non posse non salebras videri cap. XII, § 9). At nostra methodus malo huic opportunum adfert remedium efficitque, ut quilibet discipulus ipsemet non semel aut bis vel ter, sed pluries, neque coactus, sed ultrò et cum animi lubentia à capite ad calcem lexicon pertranseat, idque eâ cum attentione, ut nihil non eorum, quae traduntur, percepisse et in solidum usum transtulisse, tametsi velit, possit. (Cap. XV, § 32.)	2. Lubini de lexico sententiis addendo (Wolfii item)
9. Speramus et voto eruditissimi viri Casparis Hofmanni (quod in oratione De barbarie imminente expressit) satis factum iri, cujus verba haec sunt: Multò latiùs patet vocabulorum cura quàm pro opinione multorum. Non solùm enim vim et significationes vocum tenere oportet, sed praeterea requiritur accurata animadversio, quae quibus rebus aptè tribuantur, quibus explicentur, quibus sint affinia, quâ differentiâ secernantur à cognatis et quibus opponantur etc. Et mox: Aspernentur sanè haec fastuosi tanquam minutias: at videas natu grandes et qui scire aliquid videri volunt, cum sua rebus tribuenda sunt nomina vel turpiter obmutescere, vel res alias pro aliis puerorum more usurpare, alios per ambages multâ perplexitate circumscribere conari, quod significatum volunt, aliquos etiam non sine dedecore suo animi sensum digitis notare etc. In contexenda verò oratione voces pertrahere in usum suum invitas ac repugnantes; effundere verba sine semu, vanâ specie turgida. Unde necesse est exire orationem confusam, in tricatam, obscuram, scatentem verbis malis ad res minime quadrantibus, ineptis, otiosis, affectatis, tumidis, tragicum et barbarum quid sonantibus aut rursùs nimis exilibus et puerilibus. Quantò autem satius erat in his eruditionis fundamentis rectè ponendis occupari? et initiò devorare has amaras studiorum radices in vocum natura perquirenda etc. Speramus inquam hâc parte jam consultum fore lingvarum studiis per tam accuratas rerum nomenclaturas tamque accurata lexica, qualia novissimae methodi ductu reperta sunt, constituique in dies meliora poterunt.	3. Hofmanni de accurata rerum nomenclatura
10. De grammatica judicavit Melanchthon nullo modo à puerilibus studiis abesse debere, at nostra methodus, ne abesse etiam possit, praestat. Erasmus praeceptorem alterâ manu grammaticam, alterâ authorem perpetuò tenere vult: at nostra methodus haec duo in manu praeceptoris et discipulorum perpetuò jungit, adeóque Latinitatis candidatum, priusquàm in authores mittatur, grammaticum efficit. Optabat Scioppiw efficereque annisus est grammaticam faciliorem, quae regularum et exceptionum multitudine neminem à studiis deterreat, alliciat potiùs amoenitate: at nos-[271] tram esse talem, quae totum sermonis artificium artificiosâ brevitate amoenè recludat, confidimus. Optabat insuper Bibliander aliique viri docti vulgarium quoque lingvarum grammaticas à peritis cujusque lingvae confici communiumque studiorum usibus exponi. At methodus nostra non tantùm hoc idem requirit, sed et conficiendi negotii viam expeditam ostendit, de quo pluribus capite XX. Tandem Verulamius optavit grammaticam philosophantem, lingvas mutuo commercio locupletantem: Corvinus autem grammaticam universalem, quae quasi metaphysica quaedam lingvarum sit (supra VIII, § 25), qualem fore nostram, aut certè illi sternere gradum, capite XXI patebit.	4. grammatica Melanchthonis et Erasmi in scholis urgenda 5. et Scioppii pro grammatica facilitanda 6. et Bibliandri pro grammaticis lingvarum vulgarium condendis 7. et Verulamii pro grammatica philosophante 8. et Corvini pro grammatica universali
11. Praeterea morem illum receptum, quô pueri Latinae gra maticae praecepta Latino idiomate conscripta priùs discere postulantur, quàm Latinam lingvam intelligant, Lubinus, Scioppius, alii stoliditatis damnarunt: nosque illius rei absurditatem ostendimus capite VII, § 12.13. Atqui apud nos huic etiam incommodo remedium praesentaneum, illudque triplex. Primò: non adigitur discipulus ad grammatiea praecepta nisi post pertransitum praemissum lexicon, eôque verborum Latinorum comparatum sibi intellectum. Secundò: regulas grammaticas transfert sibi in vernaculum ipsemet discens, eoque ut sensus verborum effugere non possit, obtinet. Tandem adjuncta exempla vernaculo-Latina regulae sensum et usum liquidissimè explanantia nihil hîc durum aut imperceptibile esse permittunt. Plusque hâc viâ certae in grammaticis scientiae sibi comparare poterunt discipuli, quàm ejus ante hîc habere poterant plerique magistri. Nimia loqui videor? plura loquetur, sat scio, experientia.	9. Lubini et Scioppii pro grammatica lingva ignota non tradenda
12. Magnus errorum, quos eommittunt scholae, animadversor Caspar Dornavius in Ulysse suo scholastico hunc etiam notavit, quòd periodos concinnandi doctrina nullibi inculcetur. At non inculcari ubique jam non poterit pars grammaticae facta et ad facilitatem eam redacta, ut quàm sublimis solisque oratoribus relinquenda fuit visa, tàm expedita jam puerilibusque ingeniis planè proportionata videri possit.	10. Dornavii pro doctrina periodica in scholis proponenda
13. Andreas Josaeus (qui fictô hôc uti putatur nomine Medullam purae Latinitatis anno 1638 edidit) miratur: Scholas publicas inter ordinarias lectiones Latinique sermonis docendi ac discendi adminicula nullum locum horasque certas assignare phraseologiis ad exigendum eas à discipulis repetendasque. Id si errorem habet (quis autem neget?) et ubiubi causa ejus residet, remedium en paratum offert methodus novissima! constitutô purae Latinitatis corpore separatim eique unius integri curriculi metâ destinatâ, ut non tractari ab omnibus phraseologia non possit.	11. Josaei pro exercitiis phraseologicis
14. Laudatus paulò ante Dornavius inter exercitia stili recipi optat paraphrasticum his verbis: Eritne verò uspiam, ut in scholarum usum revocetur exercitium paraphrasticum? cui tanta vis inest, quanta propè unica ad copiam dicendi valere videatur. Sor- [272] det hoc nostris ludimoderatoribus fermè ludicris: digni certè, qui graphiis scalprisque librariis configantur, dum ab ipsis hoc proficiendi genus tantoperè à literatissimo Erasmo celebratum quasi postiliminiò restitutum fuerit. At restitui methodo hâc patet ex capite XV, § 21 et XVII, § 22.	12. Dornavii pro exercitiis paraphrasticis
15. Tandem quorundam consilium fuit lingvarum discipulos rectâ in authores mitti, quibus et ipsis satisfactum putamus. Non solùm, quia Vestibulum, Janua, Atrium nihil nisi ad authores sunt aditus, in quo si commorandum est, non pro majori remora habendum, quàm quòd aliquis amicum domi suae conventurus, aedium limen adire januamque et atria, antequam in penetrale admittatur, transire necesse habet, sed eô magis, quod res et verba in praeparatoriis nostris libellis, velut per ordinatas tabulaturas digesta, rebus et verbis apud authores variè trajectis faciliùs certiúsque intelligendis certas faces praeferunt. Haec de optatis.	13. aliorum, qui discipulos rectâ in authores mitti voluerunt
16. Tria verò sunt, in quibus planè triumphat methodus haec. Primùm, quod cum lingva mentes erudiat. Secundò, quòd tollat omnem violentiam faciatque omnia spontanea. Tertiò, quod tollat otia faciatque praxi fervere scholam et dehinc vitam.	(II) Quòd methodus haec plus, quàm optatum fuit, praestet : id quod fit
17. Mentes erudit haec lingvarum methodus, dum verba rebus sic parallelè alligat, ut quisquis hâc viâ lingvam discit, rerum cognitione non instructus abire hinc non possit. Nemini scilicet hîc perditur studiô vocabulorum sine rebus tempus: nec proinde pereunt tot pueritiae juventutisque anni. Eâdem operâ res et lingva discuntur et quidem meliùs utrumque, quàm seorsim singula. De quo rerum et verborum parallelismo, quantum mysterii contineat, diximus aliquid in praefatione (§ 25): pluraque dicendi occasionem dabunt capita sequentia.	1. mentes simul cum lingva erudiendo
18. Gradatio verò perpetua omnia praecipitia praecipitiique metum, imò et difficultatis tandem imaginationem tollere appetitumque in sequentia semper extendere nata apta liberat docentes asininis laboribus, discentes autem servili metu, trepidatione, plagis, utrosque ambagibus et salebris dedocendique et dediscendi permolestô labore. Dum enim nonnisi selecta, vera, pura, perpetuò profutura alter docet, alter discit, nihil facilè, quod animo aegrè faciat, obvenire potest. Sed et ipsa forma haec tradendi talis est, ut si docens per claram lucem sem per praeeat, discens autem normis non aberrantibus ubique instructus promptè semper sequatur, delicias habiturus sit uterque: docens quidem operas sic velut colludendo peragens, discens autem in dies se doctiorem fieri laborisque aut lusûs sui fructum reportare videns.	2. violentiam à docendi et discendi actu tollendo
19. Inprimis verò palmam sibi methodus novissima ex eo poscit, quòd propriâ perpetuâque discentium praxi omnia peragens minuit praeceptoribus labores, discipulis taedia: contra verò his auget celeres profectus, illis delicias. Viget enim in labore virtus, quia dum se progredi posse videt, qui nova et intentata tentat, placet sibi nihilque non posse confidit, nihil non potest etiam normis bo- [273] nis et monitis bonis bene instructus, juxta illud Poëtae: ... possunt, quia posse putantur. Verissimè hîc Caspar Hofmannus judicat nullam esse viam commodiorem emergendi ex fundamentis studiorum nec quicquam aliud ad solidam eruditionem perinde aditum patefacere, quàm si adolescentes ipsi excussô veternô alacriter in exercitiis decurrant, praeceptores verò lapsus animadvertere, indicare, exprimere et corrigere nôrint.	3. praxi discentium perpetuâ et amoenâ omnia expediendo Eâ de re Hofmanni judicium
20. Ut meliùs haec res expendatur, placet etiam fortissimi Fortii audire de ea judicium. Ita verò ille. Tres potissimùm in studendi modo gradus sint: audire, docere, scribere. Bonum et facile est audire, meliùs ac facilius docere, optimum et facillimum scribere. Partem primam eô esse difficillimam judicamus, quòd nihil magis arduum sit quàm attentè audire unâ horâ professorem. Quum aliorum ego interesse lectioni solebam, singulas horas singulos dies arbitrabar. Quoniam taediosum cogitationem liberam ad vocem legentis cohibere. Verùm quando aut docemus, aut scribimus, exercitatio ipsa omne aufert taedium. Hâc re perterriti adolescentes, quia et labores immensos in ludo pertulerunt, et operam in sequentibus, hoc est in docendo ac scribendo, longè fore graviorem opinantur, literas saepe deserunt. Ad praeceptores itaque pertinet pueros admonere nihil esse molestius, quàm in quo versantur: reliqua omnia futura leviora.	Et Fortii NB.
21. Haec ille: nauseam potissimùm in primo illo gradu, ubi discentes (ex vulgatae methodi legibus) merè passivè se habent, metuens taediaque praeceptorum monitionibus aliquomodo molliri svadens. Sed meliùs methodus nostra taedia ejusmodi potiùs praevenire et mox ab ipso rerum aggressu felicis progressûs spem ingenerare docet: nempe mox ab initio discipulis agendi, scribendi, loquendi permittens facultatem. Quae res quantum ad excitanda ingenia momenti habeat, ostendimus (cap. X, § 145 et cap. XIII, § 12) repetimusque meritò: quia tanti usûs res vix ullis commendationibus satis laudari potest. Repetimus inquam. Quum quis attendere tantùm jubetur alteri, habet se merè passivè ac veluti constrictè, quod inimicum esse humanae naturae agnoscit Fortius. Sed cùm operator ipsemet, habet se activè, hoc est liberè, exsultat igitur. Deinde auscultanti tantùm effluit facilè etiam necessarium quidvis (quia cogitationes suâ naturâ liberae ad alterius vocem cohiberi aegrè patiuntur), quod postea obicem ponit, ne reliqua intelligantur: unde menti tenebrae et doctrinae fastidium. At cùm ipse quis legit, scribit, interpretatur, ipse seipsum libere et praeit, et sequitur attentione ut liberâ, ita praesenti. Si verò etiam seipsum cogitatione aberrante retardat, condonat sibi et aliquâ inde etiam oblectatione pastus, lubens ad se redit et sine jactura redit. Tandem quia eò veniendum est tandem olim, ut loqui etiam et scribere incipiat omnis discens, quidque auscultatione longâ profecerit, ostendat, eccur non illicò? Mora scopum avidè petentibus semper est noxia: actio propria excitat profectûs desiderium, ut ad exercitia [274] discipulus festinet tanquam ad messem agricola, ubi sibi se metere scit, non aliis. Aut etiam ut ad sementem, unde sibi proventuram intelligit messem, non aliis.	Cujus votum à methodod nostra emendatur NB.
22. Quod ergò paulò ante laudatus Hofmannus observat: Tametsi quicquid laudabile in studiis speretur, id stilô effici oporteat. Juventutem tamen ad stili usum difficulter admodum compelli posse, ut rectoribus juvenilium studiorum cum ejusmodi cessatoribus perpetuò rixandum sit. Ac si tandem impetratur, ut aliquid scribant, scribere oscitanter velut aliud agentes, nec quae scripserunt, meliora reddere studere, non mutare errata etc., incommodis illis annon parata sperabimus remedia? Ubi adolescentes à primis statim studii hujus incunabulis nihil aliter quàm propriis exercitiis propriâque attentione agere permittuntur? atque ne quid hîc terreat vel nauseam creet, instrumentis non aberrantibus in manus datis animantur: tandem tamen inspectione perpetuâ aberrare prohibentur, aut si aberrare incipiunt, mox revocantur. Annon sic omni oscitantiae praecludi viam sperobimus? Ubi nunquam ab exercitiis fastidium, semper potiùs novam famem reportabunt.	Et juventutis oscitantiam, de qua Hofmannus queritur, sistit
23. Commendat denique methodum hanc praxeos univenalitas, quòd omnia, omnibus, ubique, semper, simili ratione tradi poterunt, ut scientiam non multiplicari vehementer impossibile sit. Applicari siquidem methodus haec omnibus rebus et omnibus ingeniis et omnibus gentibus ac lingvis quovis tempore nata apta est. Nempe si sic celeriter, jucundè, solidè doceri patebit lingvam Latinam, poterit et Graeca et Hebraea et Arabica et quaevis alia. Si lingva, quidnî et artes ac scientiae? Si denique sic poterit feliciter institui unus, poterunt et plures et multi simul quâcunque multitudine. Atque si res rectè processent in loco uno, potent et in aliis quibusvis.	(III) Quòd methodus haec ad omnia applicari possit NB.
24. Ostendimus verò speciatim ac distinctè methodi novissimae usum:. I. Ad Latinam lingvam pleniùs jam per gentes omnes propagandam. II. Ad vernaculas Latinae ductu feliciùs excolendas. III. Ad polyglottiam promovendam. IV. Ad realia quaevis studia promovenda. V. Specialiter ad intelligendam faciliùs, meliùs, veriùs S. scripturam. VI. Ad prudentiam animis aliud quasi agendo potenter instillandam. VII. Ad meliorem scholarum omnium comtitutionem. VIII. Ad emendandum non unô modô eruditionis statum. IX. Ad gentium incultarum culturam et circa multa universalem quendam consensum faciliùs impetrandum.	Id quod specialibus ostenditur exemplis

[275] Caput XIX
De Latina lingva expeditiùs jam per gentes quascunque docenda (10) spectantibusque huc instrumentis adornandis
Optandum esse lingvam Latinam non tantùm inter Christianos, sed vel per universum orbem recipi diximus capite VI causasque voti nostri expressimus (§ 11.12.13) cum detecto potissimo, quod obstare videtur, impedimento, discendi eam difficultate (§ 14 etc.). Quod obstaculum quia sublatum esse speramus, votis nostris propiores esse nos sperare simul possumus. Attingemus id paucis.	Methodus novissima ad Latinam lingvam latè propagandam sternit viam
2. Doceri ac disci consvevit Latina lingva trifariam. (I) In scholis publicis à plebeis. (II) In scholis privatis paedagogicis dictis à magnatum et nobilium filiis. (III) Privatissimè ab autodidactis nonnullis neglectarum in juventute occasionum damna occultâ diligentiâ pensantibus. Atqui methodus novissima omnes illas vias reddit faciliores. Nam:	Idque trifariam
3. Publicis Latinis scholis methodus haec prodest: dum classes tam distinctè in vestibularios, janitores, atrienses et authoristas (si in re nova vocabulum fingere licet novum) ordinat; dum omnes instrumentis proposito tam accommodatis armat: dum insuper instrumenta regulis bonis ad non aberrantem usum dirigit dumque facit, ut unus praeceptor quantovis discentium numero sufficiat (per cap. XIII, § 4 et 15) et ferveant exercitiis perpetuis et amoenis omnia (§ 12). Quidnî enim sic ubique per vicos et oppida Latinae scholae erigi? ubique praeceptoribus tam paratis rebus uti gnaris instrui? ubique discipulis ad tam amoenos ludos concurrentibus impleri queant? Quidnî et profectus notabiles, exspectari, dum quotannis aliquot authores absolvi et in succum ac sangvinem converti poterunt?	(I) In scholis publicis: quarum ubique aperiendarum modum facilitat
4. Insigniter verò ad propositum faceret, si provideri posset, ut Latinae scholae sint collegia populum Romanum repraesentantia: ubi nihil nisi Latinus audiatur sermo. Quod optatum fuisse Lubino et Freyo, et cur illorum consilium vix processurum videatur, diximus capite VIII, § 11.12.13. At procedere jam potest, si oppidatim exstruantur scholae amplissimis aedificiis totius juventutis, quae studiis Latinis deditur, capacibus: ubi socialiter vivendo, edendo, bibendo, ludendo non tantùm sic Latinum sermonem, quomodo olim Romae, addiscant usu, sed meliùs etiam, dum praeter conversationem illam cum hominibus Latina sonantibus perpetuam, lectionibus quoque publicis quotidianis exerceantur regulisque sermonis artem firmarent et res praeterea vitae utiles, quotidie plures, addiscerent. Si obtineri commodè non posset, ut victitent unà omnes, hoc tamen cur obtineri non possit, non video, ut cohabitent omnes: tametsi ad cibum capiendum ad parentes domum horis statis excurrant.	Scholae collegia sint, ubi solus Romanus sermo sonet NB.
[276] 5. Tandem si cohabitatio etiam ob impedimenta quaecunque obtineri alicubi non posset: hoc tamen certè non obtineri ubique locorum non poterit, ut in scholis publicis nullus nisi Latinus audiatur sermo. Non tantùm scilicet, in auditoriis, dum lectiones et exercitia tractantur, sed et dum horis intermediis discipuli consident aut consistunt vel exspatiantur aut colludunt, jocantur et quicquid socialiter agunt, ut nonnisi Latinis confabulationibus utantur. Nam quia studiorum ratio nostra tota eò directa est, ut homines vitae praeparet, conversatione non solùm non prohibendi sunt pueri, sed potiùs datâ operâ, ut perpetuò et jucundè conversentur, disponendi. Eôque sedula etiam garrulitas non sufflaminanda, fovenda potiùs, modò de rebus honestis, utilibus, variis et sermone Latino confabulationes fiant. Quarum occasiones et materiam non injucundam tùm discendorum pensa quotidiana dabunt, tum industrius magister suppeditare noverit facilè. Optamus enim ludimagistros ipsos discipulis, etiam dum ludicra tractant, plerunque interesse, non ut severos custodes, quorum praesentiam illi trepident et abesse optent, sed ut blandos collusores aut concertationum placidos spectatores actionumque quarumcunque et sermonum benignos directores ac emendatores. Praeceptorem enim Catonianô semper esse vultu nihil necesse est, imò noxium est (per § 142 capite X). Et poterunt puerili conversationi spectandae aut etiam dirigendae satis vacare et libenter vacare vel hôc nomine, quia dum omnia ad scholam spectantia parata erunt fientque omnia in publico, privatae discipulorum macerationi re nullâ relictâ nec praeceptores privatim se macerare (colligendis et praemeditandis, quae vulgatae methodi consvetudine dictari solent) ullâ re opus erit. Quantum ergò de inutilibus illis dictatis et dictandis similibusque compendifacere jam possunt magistri, tantundem in dirigendam puerilem conversationem, collusiones, colloquia (ut omnia pulchra, scita, honesta sint) non illubentes impendant.	Quod si non possit, ut tamen Latinitas in scholis regnet Cujus rei gratia magistri discipulis semper adsint
6. A talibus lingvae exercitiis obtineri posse spes est non solùm, ut cesset querela illa Arnoldi Clapmarii (in Nobili Triennio) à neglecta Latinae lingvae in scholis exercitatione evenire, ut saepe senes in scholis et in foro haesitent, et quod turpius est, verborum magis habere cogantur curam quàm rerum: sed et tandem aliquando verum sit, quod aliquando Johannes Sturmius (non citra hyperbolen) scripsit: Romanus sermo per omnes nationes et populos et regna commeat. Neque usquam gentium venias, ubi non Latinum hospitem invenias, qui viam proficiscenti monstret. Adeò lingvam hanc hospitalem esse voluit Deus, quam late terrarum orbis patet hominibus. Id, inquam, ut tandem aliquando verum sit et lingva Latina verè hospitalis interque omnes sibi ubicunque obvios familiaris, eôque oecumenica fiat, methodô nostrâ talibusque publicis in scholis publicis lingvae Latinae exercitiis obtineri posse spes est.
7. Scholae privatae, quas paedagogicas appellant, tantùm quo- [277] que à methodo hac subsidii habent, ut ubicunque scholae publicae copia non est aut alias ob causas aliquis liberos suos privatim institui mallet, commodè queat. Potest enim quilibet studiosus in paedagogum assumptus instrumentis tam paratis adjutus rectè officiô fungi. Imò defectu paedagogi ipse paterfamilias, tametsi aliâs negotiis occupatus, jam sufficiet: dummodò Latinè doctus sit pensaque manè filiis distribuat, vesperi revideat et emendet, sentiet profectum: poteritque sic gradatim ductos deducere, quò volet.	(II) In paedagogiis: ut quivis studiosus officiô suô rectè fungi possit
8. De privatissimo, hoc est solitario Latinae lingvae studio ita Scioppius: Si quis inveniatur aetate provectior, qui nihil exoptet, nisi Latinè satis intelligere, ut Deo et ecclesiae inservire et animarum curam suscipere queat: similiter si quis jurisprudentiae, mediocinae aut philosophiae studere velit, consideret autem tot annos impendendos odiosissimis grammaticae praeceptis, donec vel mediocrem lingvae Latinae notitiam assequatur, nec tamen ejus rei causâ quantoscunque labores capere parato extra ludos literarios ullam idoneam voto potiundi occasionem ostentari: nempè sumae ac velut inexsuperabilis difficultatis specie perterritus animum despondebit et quidvis potiùs quàm de literis ac disciplinis cogitandum sibi putabit. Jam verò grammaticae novae author (seipsum suamque grammaticam philosophicam indigitat) viam talibus munivit, ut quò volunt unô annô miniméque laboriosè pervenire possint. Nec enim ullô eis ludô literariô aut arte grammaticâ opus fuerit: modò habeant, unde juvenem aliquem cujuscunque grammaticae peritum pretiô conducant, qui primùm in declinationum et conjugationum paradigmatis unô eos mense exerceat ac mox Mercurii bilingvis sententias (Januam lingvarum Hibernicam intelligit: supra capite VIII, § 20) interpretetur et nominum casus verborumque praeterita et supina indicet tandemque vocum conjugata dictet. Hôc pactô sine ulla vel etymologiae, vel syntaxeos regula ante vertentem annum Latinè satis docti erunt: et si postea libuerit syntaxis quoque regulas cognoscere, suo ipsi Marte nullo praecipiente aut adjuvante per otium facillimè id consequentur, cùm ad eam rem nihil nisi lingvae intelligentia requiratur. Haec ille sub finem consultationis quartae de causis grammaticae philosophicae in scholas inducendae. In libello autem De paedia (ubi demonstrat, quanti ac totius orbis Christiani salutem intersit aliam scholasticae disciplinae rationem iniri) ita habet titulo II. Paedia grammaticae seu Mystagogus Latinitatis, cujus usus erit, ut qui nullum omninò verbum Latinum intelligit, unô annô quamcunque Ciceronis epistolam Marte suô interpretari omniumque rationes certiùs et expeditiùs reddere queat, quàm alius vel triginta annis (intellige vulgari methodô) in lingvae Latinae studio versatus etc.	(III) In solitario lingvae Latinae studio ex Scioppii voto
9. Haec si pulchra sunt et ad homines etiam, quos seholam frequentare aetas, negotia, pudor prohibent, Latine formandos (et 21 quidem tàm facilè et tam solido profectu) optanda: methodus nostra promptè quoque suam hûc commodat operam et quidem meli- [278] ùs (absit invidia dicto) Scioppianâ illâ. Quippe ille talia Latinitatis instrumenta dedit, quae intelligere, iisque uti nemo possit, nisi juvenem grammaticae peritum pretiôque conductum totô annô habeat etc. Sic ergò non solitaria studia format, sed scholam privatam, paedagogicam, pro adultis. At nostra methodus revera au)todida/ktoij servit, ut quisquis volet, secretâ diligentiâ vel nemine in consilium adhibitô in Latinae lingvae studiis feliciter progredi queat, modò informatorii libelli de libellorum didacticorum recto et prompto usu vernaculè conscripti sint. Et quidem celeriùs ita res quàm cum pueris in schola procedet, quia tales seipsos stimulant, dum bonum suum, desideratum finem, acriùs, quàm pueri solent, expendunt, judiciôque instructiores plùs unâ horâ capiunt quàm pueri septimanâ totâ.	Sed supra Scioppii consilium, ut methodus haec planè autodidacticis serviat NB.
10. Ad hos tamen usus, pro lingva Latina sic per omnes gentes in scholis et extra scholas frequentanda necessarium omninò erit tria praestari. Primò libellos didacticos, Vestibulum, Januam, Atrium cum omnibus eò spectantibus pro quavis seorsim gente ac lingva accuratè adornari. Textus quidem istorum librorum Latini nomenclaturas rerum continentes manebunt ubique iidem, sed lexica et grammaticas lingvis singulis accommodari secundùm rationem convenientiae et differentiae, quam habere idiomata gentium ad Latinam lingvam deprehenduntur, oportet, quemadmodum ex iis, quae capite XV diximus, patet.	Pro hoc universali Latinae lingvae studio obtinendo tria praestanda (1) Libelli didactici ductu methodi hujus omnibus adornandi
11. Secundò eâdem prudentiâ concinnanda erunt de usu istorum libellorum hypomnemata rectè his libris utendi methodum praescribentia. Quia non cujusvis est, cui alios docendi partes committuntur, in consiliorum rationes penetrare et ultrò, quô quid locô faciendum sit, pervidere: juvandi ergò sunt, quibus rationibus possunt, simpliciores, ut aberrare à recta via possit nemo. Quae hypomnemata sive informatorii libelli quanquam à nobis nunc Latinè dentur, si tamen vernaculè conscripti fuerint, usus eorum cùm facilior, tùm omninò universalior futurus est. Quippe servire poterunt non tantùm praeceptoribus publicis et privatis Latinè jam doctis, sed et illis, qui privatâ diligentiâ solitariôque studiô Latinae lingvae sibi comparare notitiam quaerent. Quorum omninò habenda est ratio, si Latinitatis studium verè universale fieri cupimus: ita enim omnibus ex aequo, maximè autem illis, qui aetatis et occasionum jacturam dolent, abundè consultum fuerit. Maturior scilicet aetas non semper duce eget, eò pertingit, quò imbecillior nequit. (Stimulos enim secum afferunt, uti dictum, et sensus cicuratos judiciumque: ideò quicquid concipiunt, assequuntur.) Dummodò amoveantur obstacula, quae amovere ipsi nondum possent.	(2) De illorum vero usu informatoria (hypomnemata) scribenda NB.
12. Tandem ut lingvae Latinae omnibus gentibus intellectae usus etiam esse queat expeditus, non tantùm libris legendis, sed etiam colloquiis habendis optandum esset. Pronuntiationem ejus unam eandemque esse omnibus: Nunc enim variè à variis populis corrupta est et sibi tàm dissimilis facta, ut etiam docti viri Latinè colloquendo non satis sese intelligant. Qualiter evenisse narrant Anglo cuidam, qui quum Josephum Scaligerum alloqui Latinè coepisset, interloquentem habuit Scaligerum: Domine, ego Anglica non intelligo. Quaelibet igitur natio vitia. quae pronuntiationi Latinae lingvae intulit, emendet, ut ad unam illam, veram, puram, Romanis usitatam (quantum ex monumentis erui potest) redeamus omnes. Itali scilicet ne confundant sonum literae J et sc, Galli C et S, Vascones B et V, Germani F et V, Angli et Poloni vocales proferant ut vocales, non ut diphthongos, Poloni et Hungari cum Bohemis observent legitimos accentus etc. etc.	(3) Pronuntiatio Latinae lingvae, ut sit inter gentes eadem, opera danda

(279)Caput XX
De lingvis gentium vernaculis Latinae ductu melius colendis
Lingvae culturam industriae humanae divinitùs esse commissam vidimus capite I et cap. III, § 12. Lingvam autem coli quid sit, explicuimus capite quintô. Non ergò abs re fuerit, cur lingvas omnes sub coelo coli optemus, iterum monere: non mentes nunc respectando, quòd sine lingvae cultu excoli nequeant (peculiari de hoc capite XXVII agendum erit), sed solam lingvam. Nempe ideò quamlibet seorsim excolendam esse: primò, ut quaelibet sisbi ipsi sufficiat sine caeterarum mixtura. Secundò , ut omnes firmiùs perstent nec amplius à seipsis adeò degenerent. Tertiò, ut magis sic etiam per omnia diffusa Dei sapientia veniat in conspectum.	Gentium lingvae cur omnes colendae
2. Primò inquam optandum est quamlibet lingvam sibi ipsi sufficere, ne multa aliunde mutuari, eôque compilatus quidam cento videri necesse habeat: quemadmodum fit, cùm aut defectus est lingvae alicui vocum vel formularum, aut si non desunt, usu tamen non frequentantur. Unde fit, ut homines illius lingvae cum hominibus lingvae cultioris conversantes et ab illis elegantiores voces et phrases adhiberi animadvertentes, easdem vernaculae suae, quando suae lingvae hominibus loquuntur, admisceant. Non quòd domi easdem, vel etiam quandoque significantiores non habeant, sed quòd habere se ignorant. Id autem ideò, quia vernaculam non excolunt. Scio, quid hîc loquar: ulcus hîc domesticum tango gentis meae, nervosissimae suae lingvae nervos plerunque ignorantis et quidvis à vicinis nullâ necessitate mutuantis. Scio eandem kakozhli/an non deesse alibi taxarique in Germanis quoque passim ab ipsis meliùs hîc quoque prospectantibus germanis, inprimis à Schottelio totôque Carpophororum collegio. In Polonis item à Cnapio et aliis. Eruditi ineptos ejusmodi consarcinatores mixobarba/rouj, id est barbariem miscentes, appellant, ipsum verò tale orationis genus maccaronicum seu macharonicum quidam vocant ab Italica voce macherone, quod stultum vel nebulonem sonat. [280] Hoc probum ut à lingvis tollatur, industriosaeque gentes Romanorum industriam (apud quos, si quis verba Graeca Latinis inculcasset, risu fuisse exceptum testis est Cicero I De officiis) imitari consvescant aquasque de cisternis suis et fluenta putei sui bibant, danda est opera.	(1) Ut illarum quaelibet sibi sufficat (mixobarbari lingvas miscent) NB. (maccaronicum orationis genus)
3. Altera causa, cur in culturam vulgarium nostrarum lingvarum conspirare lubenter debemus, est, ut ne has sic perpetuò mutari et degenerare, uti hactenus, patiamur: afficiamus potiùs beneficiô posteros nostros, quô à majoribus affecti non fuimus. Nempe ut nos in monumentis sese alloquentes intelligant, eôque commercium seculorum, quantum eorum forsan restat, meliùs recludatur.	(2) Ut ne amplius à seipsis degenerent
4. Tandem ut multivaria Die sapientia, quae se in varietate rerum, sententiarum, lingvarum mirandis modis diffundit, hîc etiam meliùs mundo patescat tumorque quorundam etiam ob lingvam sibi placentium, alios prae se contemnentium faciliùs subsidat. Fiet enim manifestum Deum omnium esse Deum, qui ut cuilibet genti ad habitandum assignavit locum suis vivendi commoditatibus instructum et cuilibet dedit mentem cum expansis ubique mentem colendi objectis suis, ita et ligvam cum occasionibus lingvae flosculos inveniendi sic vel sic. Attigimus suprà (capite IV, § 36) vix ullam esse tám infelicem lingvam, quae non proprias quasdam gemmulas habeat et ad ditandum communem thesaurum aliquid conferre possti. Quod tamen non priùs patere potest, quàm lingvae omnes accuratè coli incipiant.	(3) Ut diffusa per omnes lingvas Die sapientia omnibus veniat in conspectum
5. Ut verò incipiant, methodus novissima tùm occasiones ministrat, tùm ostendit formam meliùs quàm adhuc. Hactenus siquidem nihil in his certum erat: quaelibet natio ut sors casusque tulit, ita sua aut curavit, aut neglexit, vel si quid melius quaesivit, à proximis tantùm quaesivit, à Graecis Latini, ab his nos reliqui. At nunc universalis quaedam porta in omnia, quae lingvam quamque sibi sufficientem, ordinatam, pulchram reddere possunt, prospectandi omnibus pandi incipit. Loquamur primùm de occasionibus.	Culturae lingvarum methodus novissima subministrat et occasiones, et formam NB.
6. Impetratô, ut methodus haec lingvarum placere incipiat populis, optabit utique natio quaeque haec Latinae lingvae infundibula, Vestibulum, Januam, Atrium, suis quoque accommodata usibus. Quod cùm aliâ ratione fieri nequibit, quàm ut eosdem libellos sic parallelè in lingvas suas transferant, tentabunt utique. Atque inter tentandum copiam suam aut inopiam, elegantiam aut scabritiem, ordinemque aut confusionem agnoscent: id quod defecta explendi, scrabosa expoliendi, confusa in ordinem agendi atque sic demùm omnia sua meliora constituendi occasionem dabit. Nominatim: cùm rerum nomenclaturam condere tentabunt accuratam, rerum et verborum differentias diligentiùs (quam forsan unquam antè) expendere, et quomodo adaequatè singula rebus singulis adaptanda sint, cogitare necesse habebunt. Inter scribendum lexica (ad imitationem Latini) videbunt in sua quoque lingva voces alias esse primitivas, alias ab his derivatas, simplices aut [281] compositas, quod lingvae suae radices vestigandi, derivatarum verò et compositarum classes accuratas constituendi campum aperiet. Dum grammaticam adornando harmonicam consvetudines lingvae suae attendere paralleléque Latinis apponere (vel opponere) debebunt, fieri nullâ ratione poterit, quin lingvae suae analogias et anomalias, antè fortè nunquam cogitatas, deprehendant et sub communes universalis grammaticae regulas (seu ut exempla, seu ut exceptiones) reducant. Tandem ad Atrium cùm fuerit ventum, suae lingvae idiotismos, tropos, adagia venandi et in ordinem redigendi eaque tandem omnia usibus meliùs adaptandi amplam omnibus segetem materiamque dabit.	Tentabunt enim omnes exemplis excitati Latinae lingvae methodum suis adaptare usibus
7. Nec occasionem tantùm lingvas suas meliùs excolendi nanciscentur à methodo novissima populi: exemplar etiam, ad quod se componant, habebunt paratum. Nempe illos ipsos didacticos libellos, Vestibulum, Januam, Atrium, Latinè scriptos. Quos primùm in lingvas suas transferre, deinde uberiores suas copias explicando, nomenclaturam rerum plenam et lexicon plenum et grammaticam plenam conscribere tandemque authores bonos, historicos et alios, in sua idiomata transferre debebunt. De singulis moneamus aliquid.	Et habebunt exemplaria parata
8. Transferre aliquid de lingva una in aliam (etiam dictos modò libellos in lingvas gentium) non est leve quid. Quod innuit Apostolus lingvas interpretandi dexteritatem inter peculiaria Spiritûs sancti charismata reponens (1 Cor. 12, 10). Nempe quia lingva quaevis singulares quasdam obtinet proprietates, quas pressè observare non cujusvis est. Deus itaque tùm, cùm miraculosâ donorum distributione incarnatam sapientiam suam glorificare voluit, hoc etiam donis suis annumerari voluit et vult hodieque, tametsi non extraordinariô raptu, sed ordinariâ laboris viâ conferat. Et quia ordinariâ viâ, in artem itaque hoc redigi nihil prohibet. Videamus ergò, cur versiones lingvarum saepe difficiles sint et quomodo levari hoc negotium possit: primò in simplici rerum nomenclatura, deinde in phrasibus et adagiis.	Transferre aliquid de lingva in lingvam non est leve quid
9. Quoties aliquid de lingva hac in illam transfundendum est, toties occurrunt quaedam ad verbum reddenda, quaedam ad sensum, elegantiam et emphasin (ut cap. XI, § 25 monuimus). Nam quando in sententia sermo naturalis est et proprius, vox utraque reddi potest propriè, ut canis latrat, der Hund billt [?]. Cùm phrasis est seu idiotismus, altera vox reddi propriè non potest, sed per aliud quodpiam verbum, diversum quid significans, ut scribam agere non reddes einen Schreiber tun, sed einen Schreiber geben aut ein Schreiber sein. Cùm autem adagium est, neutra vox reddi potest propriè, ut nec vola, nec vestigium, gar nichts. Aut si proverbialiter reddere vis: weder Stiel noch Strumpf. (Nam si au)tolexei\ velles, weder eine hohle Hand, noch eine Fußstapfe nemo Germanorum te intelliget, sicuti nec Latinus, si Germanicum illud neque pedunculus, neque caudex reddas). Aliquando tamen duarum vel plurium lingvarum phrases vel adagia verbis et sensu conveniunt, [282]sed tunc ferè aliae ab aliis mutuatae sunt. Hinc apud Graecos (in Novo Testamento) Hebraismi, apud Latinos Graecismi, apud nos caeteros Latinismi aut Graecismi vel Hebraismi etc. reperiuntur. Quae omnia nisi quis accuratè distingvere sciat, bonum agere interpretem non poterit: tenebras offundet intellectui et vim inferet alteri lingvae. Veniamus autem ad simplicem nomenclaturam primò, cur ibi interpretatio saepiùs reddatur difficilior et quomodo difficultas superanda.	In translatione non omnia verbotenus reddi possunt; et cur? In phrasi seu idiotismo altera, tantùm vox, in adagio neutra
10. In appellationibus rerum non semper vox una simplex voce unâ simplici reddi potest, vel quia vox alteri lingvae prorsùs deest, vel quia deest idem per omnia significans. Deest prosùs: vel quia res locis illis deficit, quae appelandi sui occasionem dedisset, ut nobis Europaeis antehâc tabaci herba, vel quia genti alicui defuit otium aut industria rerum differentias observandi et exprimendi, ut minùs cultis gentibus pleraque naturalium, artificalium, moraliumque rerum nomia. Sed et generalia nomina quibusdam desunt. Exempli gratia Brasilianis vox Deus, Hungaris metallum, Germanis et Polonis corpus (in quantum ad omnia materialia, lapides, aquam, aërem extenditur), Graecis (quod testatur et ridet Cocero) ineptus etc. etc.	Nomenclaturam rerum transferre cur non semper facile (1) Quia saepe vox deest
11. Aliquando adest vox, sed non idem per omnia significans. Ita Hebraicum chasid et pium, et bonum, et sanctum significat, quae apud nos diversa sunt. Sed et Latinum pietas neque Graecè, neque Germanicè, neque Polonicè voce unâ., quae omni loco sufficiat, reddi potest. Significat enim affectum benignum in Deum et in parentes et in patriam. Cujusmodi voces significationis indeterminatae aut ad varia determinatae verisimile est in omnibus lingvis occurrere, quae metaphrasin reddent lubricam.	(2) Vel deest idem per omnia significans
12. Tandem synonymiis gens alia prae alia luxuriat facitque, ut altera quaepiam paria facere non sufficiat. Exempli gratia Germanorum Roß et Pferd Latinus numquam duobus distinctis reddet, semper unô, quia res una est, equus. Sic Latinorum gens et natio nunquam Polonis et Bohemis aliter, quàm narod reddi potest, quia ad exprimendum rem unam nonnisi vocem habent unam et sufficit. Germani verò ne unam quidem duabus istis respondentem habent ideoque per generaliorem illam Volk (quae populum significat) reddunt aut Latinâ utuntur, eine Nation.	(3) Synonymiis gens alia prae alia luxuriat
13. *Canon ergò sit universalis: Cuilibet peculiari et ab aliis distinctae rei peculiaris quoque sua et ab aliis distincta indenda est appellatio, ne aut mutos esse nos, aut circum loquutionibus tempus terere, vel denique homonymiis res obscurare cogamur.	Canon de tribuenda cuique rei appellatione sua
14. Sed unde sumendae erunt voces, quibus lingva haec, illa, ista destuitur? Triplex est via. Aut vox nota rem aliquomodo similem designans hanc etiam similem significare jubeatur, aut retineatur vox alterius lingvae, si usurpari apta est, aut denique fingatur vox prorsùs nova ad signifandum id, quod debet, singulariter apta. Ita Latini voracissimum piscem nuncupaturi, appellârunt lupum à vorace bestia mutuati nomen. Fossile autem, quod tundi et [283] fundi potest, ut appellarent, mutuârunt metalli vocem à Graecis, hi ab Hebraeis retinueruntque tandem Germani. Sed Bohemi à radice sua kovám, cudo formârunt sibi valdè idoneam vocem kov, quod dicitur, quicquid cudi potest.	Supplendarum vocum, quae lingvis desunt, via triplex
15. Postrema haec via optima est sive quidem vox illa nova formetur à sono rei appellandae, si quem edit, ut ko/kkux, cucus (cuculus), Guckguck etc., sive à radice aliqua lingvae ejusdem essentialem aliquam rei denominandae proprietatem exprimendi vim habente, quomodo bombardae (à bombo ardente) et monoceroti (unicornios, Einhorn, jednorožec ab unico scilicet cornu, quod fronte gerit) etc. aptè nomina indita sunt indique in lingva quavis posse certum est, dummodò lingva ipsa derivandi et componendi omninò sterilis non sit, onomathetae autem nimis supinè agendo non ineptiant: quod fieri (aut certè factum esse) vulgata nomenclatura passim ostendit. Exemplo sit, leporino illi generi, quod subterraneos cuniculos fodicando cubilia sibi per antra struit, satis aptè Latini cuniculorum indiderunt nomen, quam vocem mutuati Germani Künigel dixerunt. Sed hoc cùm diminutivum esse à König falsò crederetur, inconsideratè Bohemi kralík et Poloni krolik, hoc est regulum appellârunt. Sic Abyssinorum imperatorem suâ lingva Preto-Ian (hoc est pretiosus Johannes) dictum, Germani cosmographi pravè acceptâ voce Priester Johann et hos imitati cosmographi Bohemi kněz Jan contra omnem rationem et veritatem intitulârunt. Talia ergò vocum monstra in condenda rationali rerum nomenclatura exesse debent.	(1) A rei sono vel alia proprietate aliqua Modò caveantur ineptiae et vocum monstra
16. Si quae lingva derivando aut componendo non aequè sit felix, transferre solet vocem rei similis ad similem: quam esse nomina rebus indendi viam primam diximus. Sic Hebraei vocem lingvae (laschon) ad significandum promontorium et maris sinum et similia multa transtulerunt. Verùm talis nomenclatura non aequè laudatur, quia in canonem modò propositum (§13) peccat et voces significationibus non satis distinctas adhibendo sermonem ambiguitatibus replet. Ut mirum sit lingvas derviando et componendo divites talibus tamen mutuatitiis et ambiguis foedari se passas. Multas siquidem ejusmodi voces apud Graecos,Latinos, Germanos, Slavos, occurrere ignotum non est. Sed fieri aliter quomodo potuit, cùm rebus nomina nec iidem, nec eodem tempore, nec rationabili rerum ductu, sed fortuitis occasionibus inderent?	(2) Mutuando vocem notam alterius rei, quod tamen ambiguitas parit
17. Minùs absurdi habet tertia via, rebus, quae aliunde veniunt, nomina illarum gentium et lingvarum à quibus veniunt, relinquens. Quanquam enim, quia à radicibus ignotis veniunt, significationem veluti clausam secum ferunt: eô tamen, quia rei ab aliis distinctae nomen ab aliis distinctum ferunt, canoni nostro (§13) satisfaciunt. Fitque insuper, ut vox exotica exoticae rei signum sit, dum unde accipimus rem, inde et rei nomen: qualia apud nos sunt piper, zingiber, bezoar, tabacus, mumia, cifra etc. Quanquam igitur praestaret quamlibet lingvam, esse sinceram verbisque abundare per omnia significativis, hoc est è propriis radicibus de- [284] ductis: esse tamen nos hîc nimis superstitiones nihil est necesse. Imò subest aliud etiam commodum: quòd hâc ratione confusio minuatur, dum voces plures lingvis pluribus redduntur communes.	(3) Mutuando voces à gentibus illis, à quibus res ad nos veniunt
18. Monendum tandem puto Latinam lingvam tametsi ductu ejus (vi methodi hujus) caeterae poliendae sint, non ubique pro adaequato exemplari suffecturam, quia et illa passim deficit nomenclaturamque rerum hiulcam relinquit. Exemplo do. Artis defectum in artem professo eleganter Germani per Hudler vel Sudler vel Stümpler (Bohemi per humplíř, štuchař, hudlař) exprimunt, quibus respondentem Latinam aliquam frustra quaeres. Item à caecus, surdus, claudus Latini formant abstracta caecitas, surditas, clauditas. Rectè, sed cur non etiam à mutus mutitas? Nostrae lingvae id possunt, Germanica addendo terminqationem -heit, Bohemica -ota (Blindheit, Taubheit, Stummheit; sleopta, hluchota, chromota, němota etc.). Latini defectum ut suppleant, utuntur voce Graecâ a)fwni/a, sed quae nec hoc idem adaequatè significat, neque significationis suae evidentiam (cùm non veniat à radice Latinis nota) secum trahit. In excolendis igitur ad leges methodi hujus gentium lingvis hoc apprimè observandum erit, ut quaelibet lingva proprias suas eruat opes suasque proprias sequatur venas et leges, ne pro lingvarum cultura prodeat lingvarum mistura et corruptela.	Latina lingva non ubique pro adaequato caeteris exemplo sufficit NB.
19. Sed nec opus fuerit nomenclaturam rerum condendo vernaculè, domesticum in usum, adhibitam in Latina lingvarum Janua brevitatem stricè sequi: liberiùs in his versari praestiterit, modò ut expressio cujusque rei cum omnibus illi cohaerentibus plena et perspicua sit. Cujusmodi pleniorem equi descriptionem, quàm qualis periodo 169 (Latinae Januae) habetur, en hîc! Ein Pferd ist ein Lastvieh, damit die Menschen sich selbsten oder ihre Sachen geschwind von einem Ort zu dem andern bringen können. Wird sonst ein Roß genennet und wann es sehr groß und stark ist, der Gaul. Ein verschnittenes Pferd nennet man einen Wallach, ein ungeschnittenes, einen Hengst. Die Pferdemutter heisset eine Stute oder Kobel, ein junges Pferdlein, ein Füllen. Ein geiles ungezahmtes hartmäuliges Pferd reitet man nicht gern; vielweniger eines, welches da stolpert: gern aber einen Gänger, der den Trab gehet und noch lieber einen Zelter, der sanft träget. Man muß es am Hufe mit Eisen beschlagen. Wenn es erbosset, schläget es mit den Füssen hinder sich aus und alsdann hütte dich. Bohemicè: Kůň jest robotné hovádko k rychlému sebe a věcí suých z místa na místo přenášení. Veliký a silný slove škapa, řezaný valach, neřezaný hynšsamici jmenujeme klisnou a kobylou, mladého koníčka hříbětem. Na bujném, plachém, tvrdoustém neradi jezdíme, ovšem na klesavém. Rádi na šlapáku, kterýž šlapem jde, a ještě radějí mimochodníku, kterýž lehučce nese. Podkovy mu dáváme zespod na kopyta. Když se rozlobí, háže zadními nohami: a tehdáž hled´ se.	Suas ergò quaeque sequatur venas et opes
20. Cultae sic domi cujusque gentis lingvae usus foret insignis, tùm ad imbuendam rerum variarum cognitione juventutem om- [285] nem, tùm ad facilitandum Latinitatis studium. Nempe disceret juventus scholastica faciliùs vocum differentias inflectendique causas cum caeteris grammatices mysteriis in lingva sibi praenota, vernacula, quàm nunc in lingva ignota. Nec restaret ad Latinitatem delatis, nisi differentiam illis à vernacula observare ubique.	Cultae domi lingvae usus

[285] Caput XXI
De polyglottia methodi novissimae beneficiô facilitanda
Plures lingvas scire gloriosum esse patet exemplô Catonis, Mithridatis, apostolorum. Simul tamen esse difficile argumento est, quòd rari sint polyglotti. Imò olim trilingvis Cato admirationi fuit civibus suis (Alstedius 1510). Quòd autem plures discere lingvas difficile sit, causas habet tres. Primùm, quia quaelibet lingva totum quid est, rerum complexum totum involvens, eôque ipsô totam mentem (rebus adeò proportionatam factam) occupans. Hinc quae prima intrat, jure illo naturali, quod nullius est, ut primùm occupantis fiat, gaudere omnesque mentis angulos occupare, sola ut regnet, quaerit. Alia si supervenit, advenae et inquilini vice habetur, cui locus quidem conceditur, secundariò tamen. Si plures etiam ingrediuntur, fieri non potest, quin se premant, impediant, obumbrent, obscurent adeóque non lingvae, sed lingvarum frusta (ut antè monui cap. VII, § 2) fiant. Secundò non est cohaerentia essentialis et adaequata lingvae ulli cum rebus: quod patet, quia similibus sonis res dissimillimas et vicissim hîc, illîc, istîc enuntiant, ideóque se et mentis de rebus conceptus, eôque mentem turbant. (Ita sonus pes Latinis pedem, Graeeis puerum, Bohemis canem, Hebraeis aurum, Germanis malum quid significat, aliis forsan aliter.) Tandem neque inter se habent nexum aliquem necessarium, nisi forsan quae vicinae sunt, à communi aliqua matrice ortae. Sed deprehensum est vicinas lingvas magis propemodum se invicem impedire quàm longiùs dissitas, praesertim pronuntiatione. Quod exemplô Germanicae et Belgicae (quarum utramque, qui calleant exactè, rari sunt: idemque evenit aliis sibimet cognatis) patet.	Plures lingvas discere difficile ob tres obices 1 2 NB. 3
2. Sciri tamen plures cùm sit necesse (propter conversationem cum variis, et quia nulla sibi ipsi et rebus sapientiaeque pleniori comparandae sufficit), reperta lingvarum methodus bona suggerit remedia, per quae sine ingeniorum tortura aetatisque dispendio plures disci possunt. Nempe si discantur aetate puerili phantasiâ et memoriâ pollente (cap. X, canon CXLI) et methodô hâc, quae lingvas omnes ad parallelismum quendam cum rebus, mentibus secumque ipsis reducit. Cum rebus: rerum serie unâ nomenclaturas rerum omnes in omni lingva expediens. Cum mentibus: similem [286] anatomen cujusvis lingvae consimili lexicorum structurâ instituens. Cum invicem: iisdem praeceptis grammaticis cujusvis lingvae texturam retexens, ut quid ubique simile aut dissimile sit, latere non possit.	Quas methodus novissima aut tollit, aut mollit
3. Satis ergò studio lingvarum universali consultum videatur, si Vestibulum, Januam Atriumque Latinae lingvae accuratô suae lingvae parallelismô instructum edat natio quaeque. Ita enim Latina omnium sororum proxenetria et interpres futura est: verumque hîc etiam erit illud, quaecunque duo (imò tria, quatuor, decem, centum, mille) in uno tertio conveniunt, inter se conveniunt. Praesertim si opera detur, ut omnes cujusque lingvae à Latina differentiae detegantur, occultetur nulla, quod in tam perpetuo et accurato parallelismo observatu non adeò difficile speramus futurum.	Modò lingvae omnes, quas disci interest, ad parallelismum hunc reductae sint
4. Hôc factô reductisque sub eosdem cancellos gentium idiomatibus addiscere quamcunque vel ex ultimo orbe lingvam aut plures etiam, adeóque (si quis id usui sibi fore novit) plurimas cuivis promptum erit ampliarique eâ quoque ratione gentium commercium (quae res ad multa spectat) poterit. Observanda tamen existimamus circa polyglottiam haec sequentia.	Hôc factô plurimas cuivis addiscere promptum erit
5. Primùm, ut nemo ullam lingvam aliter, quàm methodus svadet, meliùs se discere posse confidens methodi canones violet, sed ad illius praescriptum à fundamentis rectè positis per sermonis nativi structuram bene regulatam ad lingvae ornamenta et robur, demúmque hinc in authorum usum contendat. Nullô etiam isto gradu aliunde quàm à textu beneficiô lexici intepretando inchoet: nullô grammaticae studium excludat. De quo audenter illud Quintiliani paradoxum pronuntiamus: Non scholarum temporibus, sed vitae spatiô terminatur grammaticae studium et usus. Si quis mihi Josephi Scaligeri exemplum, quem praetermissis grammaticorum tricis lingvas aliam post aliam hausisse, Dornavius (post alios) recitat, objiciat nosque grammatica tàm ubique urgere vitio vertat, respondebo: Urgemus, sed sine tricis. Nec enim existimandum est Scaligerum nullam prorsùs grammaticae rationem habuisse, sed quia vulgaria praecepta intricata esse et se illis intricari videbat, maluit sibi eadem eruere ipse authorum lectione. Quod si cui aequè felix ingenium, alienis se non adstringat, licet; sin, manuductionem aspernari ne praesumat.	Observandum tamen circa polyglottiam (1) Ut in lingvae cujusque studio methodicè procedatur, h. e. gradatim [Vide tamen posteriores cogitationes Patakinas]
6. Deinde nemini svademus duabus pluribusve lingvis simul dare opemm: cùm id canones didactici (CLXII, porisma 2 et canon CLXXX) apertè vetent. Quô sensu subscribere non possumus Erasmo, qui Gmeeam mox cum Latina disci faciliúsque ambas simul quàm alteram sine altera percipi posse putat (sub initium libelli De ratione studii). Contrarium ostendit praxis Josephi Scaligeri, cui ad subigendas tot lingvas et artes hoc velut secretae artis fuisse, quòd nunquam tempore unô pluribus quàm uni rei incumberet, prodiderunt secretiorum ejus studiorum conscii. Quô respectu de lexicis polyglottis (quale est Calepinus XI lingvarum) [287] pronuntiare non formido majorem illorum esse pompam quàm usum, sive respicias discentes, sive recordantes. Illos quippe confundunt, hos remorantur: cùm canon ille sensibus non multa simul objicienda sunt, fixus sit praxisque ostendat, dum quis festinabundus lingvae alicujus vocem inter lingvas plures quaerit, offerre se illi simul, quae non quaerit: quae dum nihilominùs inspicere demúmque dum ad intentionem suam impertinentia esse videt, praetereundo ad alia demùm transire necesse habet, remora fit.	Ut unô tempore non nisi uni opera detur (Erasmus) (Scaliger) (Lexicorum polyplottorum major pompa quàm usus)
7. Hoc tamen fieri posse, adeóque debere (tertiò) non inficiamur, ut polyglotta lexica sicut et grammatica scribantur in usum polyglottorum, id est illorum, qui lingvarum difficultates primas jam superârunt nihilque adeò praeter majus (circa perceptas et intellectas lingvas) lumen et robur quaerunt. His certè magnô usu magnaque voluptate lexica polyglotta evolvuntur, ut varias rerum nomenclationes vocumque varia e)/tuma contemplando tùm pulchro sapientiae Dei et antiquorum hominum industriae spectaculo, quámque variis viis eôdem venire liceat, consideratione animum oblectent, tùm in rerum ipsarum eognitione aliquid proficiant. Quippe vix ullum nomen ulli rei ulla in lingva temerè impositum est: quod si non ignoramus, doeere nos aliquid potest. Ostendit id subinde Matthias Martinius in Lexico suo philologico (ut in voce Deus etc.). Nec sine causa Thomas Hayne seripsit (Dissertatione suâ de lingvarum cognatione, positione X): A tempore Sigismundi Gelenii, nobilia Bohemi, qui primw Lexicon symphonicum (vocabulorum Latinorum, Germanicorum, Slavonicorum, Graecorum) Basileae 1537 typis mandavit, tùm lingvarum sacrarum cognitionem, tùm affinitatis earum explicationem tam magna accepisse incrementa, ut illius rivuli in flumina excrevisse videantur etc.	Lexica polyglotta in polyglottorum usum quomodo scribenda (Matthiae Martinii, Thomae Hayne, Sigismundi Gelenii lexicon symphonicum)
8. Plena quoque svavitas esset grammatica universalis harmonica, ita concepta, ut sub eadem communia praecepta quicquid ulla lingva peculiare habet, observationis nomine referretur. Exempli gratia si ad regulam: Nominativus cum subjuncto verbo (actionis aut passionis suae) convenit numero et persona, addatur observatio (1) Hebraeis etiam genere, sieut et Slavis, quantum ad verborum praeterita, quae apud illos etiam genere distingvuntur, ut byl muž, byla žena, bylo díte(**), fuit vir, fuit foemina, fuit infans. Observatio (2) Apud Graecos Nominativus generis neutri pluralis admittit verbum singulare: ta\ zwa[**] tre/cei, animalia currit. Observatio (3) Cùm nominare nolumus, ponitur verbum solum: Graecis quidem, Latinis, Slavis pluraliter, fasi/, ajunt, povídají, Hebraeis autem singulariter, ut Jes. 7, 14 et alibi. Germani verò substituunt nominativum generalem man: man sagt etc. Sic ad illam regulam: Verbum activum regit accuativum, addetur observatio: Bohemis verbum activum affirmatum regit accusativum, negatum genitivum, ut vidím bránu, nevidím brány, video portam, non video portam. lta sub eadem praecepta omnes lingvae reduci possunt magnâ lingvarum ipsarum elegantiâ et compendiô, majori etiam [288] polyglottorum usu et oblectatione. Jucundè enim et valdè expeditè plurimarum lingvarum procederet studium et quidem ita, ut meliùs quis teneret omnes, quas teneret, quàm nunc tenemus singulas.	Grammatica universalis harmonica quàm optanda polyglottis NB.
9. Monendum tarnen videtur lingvarum studium quomodocunque facilitatum temperandum esse, ne quis in id nimis inardescat. Causa est: quòd utcunque lingvarum studium celeriter procedat, procedere tamen sine jactura temporis rebus debiti non potest. Ipsaque mentis et memoriae capacitas ita verbis expletur, ut ad res forsan minùs suffectura sit: cùm rerum potior esse debeat cura, quemadmodum potior est usus. Certè quô plures quis lingvas tenuerit, eô major menti confusio metuenda: quemadmodum non ignota sunt exempla in hebes quid et stupidum desiisse ingenia polyglottiae studiis nimiùm distenta. Si quis Mithridatis, regis Ponti, objiciat exemplum, quem Plinius viginti duorum populorum, quibus praefuit, calluisse idiomata norrat, respondebo narrare id Plinium, sed alieniâ fide. Fidem enim certè excedit tantillum terrarum tractum, per quem se regna illius extendebant, tot lingvis divisos habuisse populos. Dialecti esse poterant unius, duarum, trium lingvarum: qualiter si quis se polyglottum jactare nunc in Germania velit, quòd Belgas, Palatinos, Helvetios, Svevos, Bavaros etc. intelligat, catalogum quoque texuerit: praesertim, si accedat idiomatis Svecici, Danici, Islandiei, Anglici notitia et usus. Sed fuerit tot lingvarum gnarus Mithridates: id tamen in natura tàm heroica aequè ut caetera illius mira tàm singulare fuit, ut imitationem non admittat.	(3) Lingvarum studium temperandum, ne ad rerum studia hebescamus (Mithridates an tam stupendé polyglottos)
10. Quibus autem potissimùm lingvis navanda sit alicui opera, ex eo, quod capite IV, § 31 diximus, liquere satis potest.

[288] Caput XXII
De methodi novissimae ad realia studia usu
De toto lingvarum studio audiendum esse putamus Senecae illud: Non discere ista debemus, sed didicisse. Quid ergò illud erit, quod totâ vitâ discendum est? Hoc unum, res agere, et ut agere liceat, intelligere priùs. Lingvarum ergò studium in studium rerum desinet? Prosùs, sicut via in terminum suum. Innuit hoc Apostolus, dum Corinthiis suis lingvarum donô sibi placentibus scribit: Volo omnes vos lingvis loqui: magis autem prophetare. Nam major est, qui prophetat, quàm qui loquitur lingvis (I Cor. 14, 5). Atque hoc est, quod inter conditiones methodi lingvarum optimae posuimus, ut directè in res ducat (IX, § 4).	Lingvarum studium in studia rerum desinere debet Sapientia non in lingvarum, sed
2. Sapientia quippe, cujus gratiâ in mundi scholam mittimur, non in lingvarum, sed rerum cognitione consistit; lingvae illius duntaxat ab aliis in alios transplantandae vehiculum sunt. Quod [289] mysterium qui non intelligunt, mediis ad finem pro fine acquiescunt lingvarumque studiô (aut etiam lingvae unius, Latinae) vitam conterunt. Qui intelligunt et sibi per lingvas aditum in res parandum vident, illi difficultate multiplici, ne has salebras citò transilire maturéque satis in res venire valeant, impediuntur aut certè ad rerum studium delati novas experiuntur tricas, methodorum varietatem.	rerum cognitione sita impedimenta nunc habet tria: 1 2 3
3. Omnibus his remedium à methodo novissima speramus paratum! Primi enim illi saxis suis adhaerescere non permittuntur, dum mox à primo ingressu in res attendere assvefacti rerum amore inescantur. Secundi non diu haerere opus habent, dum in authores, realia tractantes, citum, tutum, amoenum transitum inveniunt. Eò autem ingressi, tertiò, nihil non penetrare possunt in rerum fundamenta et structuras attendere authorumque scripta, sententias et periodes analysare (quod incredibile, quantum lucis accendat) gnari.	Quae methodi lingvarum novissimae beneficiô tolluntur
4. Quid multis? Quae tria Plato in sapinetiae studioso desiderabat, ut esset discendi cupidus, veritatis amans, laborum patiens; ea studioso hâc methodo per sapientiae praeludia (lingvas) ducto deesse vix potuerunt. Inescatus enim egregiè rerum variarum initiali, fundamentali tamen, cognitione in plura penetrandi amore accendetur. Causas autem rerum vestigare doctus veritatis erit amans. Praxi denique perpetuâ annis aliquot exercitatus laborum erit patiens. Et quoquò se verterit, facilè declarabit, quantoperè referat à fundamentis auspicatum fuisse.	Platonis circa sapientiae studium desideratio hîc satisfieri speratur 1 2 3
5. Haec vera esse agnoscent res aestimare gnari et fidem faciet res ipsa. Et tamen hoc nodum illud est, de quo praesenti capite agere suscipimus, quia non quid methodo hâc lingvas docti assequantur laudare, sed quomodo haec eadem lingvarum methodus ad scientiarum quoque et artium studia facili negotio usuque solido adaptari queat, ostendere proponimus. Nempe quia jam ab initio inter lingvarum methodi novissimae conditiones hanc retuleramus, ut esset verè catholica, non uni lingvae, sed omnibus, nec lingvis duntaxat, sed et artibus ac scientiis quibusvis accommoda (cap. IX, § 6). Id ergò nos assequi jam demonstrandum est. Quanquam quid opus? liquere puto.	Methodus haec lingvarum etiam pro norma studii rerum est
6. Nam cujuslibet rei, scientiae, artis, intergrae etiam facultatis (philsophicae, medicae, juridicae, theologicae) studium commodissimè in similia intervalla et metas (initium, progressum, perfectionem sive fundamenta, structuram, ornamenta) distingvi posse in evidenti est. Nec non ad similes metas similia requiri media seu gradus vel scalas: proportionatas scilicet Vestibulo, Januae, Atrio nostro. Et denique posse ac debere omnia haec simili doceri ac disci viâ. Per textum nempe seu exempla, ut omnia, quae sunt aut facienda sunt, in formam historiae relata evidenter exstent. Et per praecepta seu regulas, ut omnia, quae sunt et facienda sunt, quomodo sint et facienda sint, indubitanter constet. Et denique per indices et repertoria, ut omnia alphabeticè digesta ad omnem inven-[290] tionis, repetitionis praxeosque usum in promptu sint. Talia instrumenta omnium sciendorum et faciendorum si parata fuerint, et quidem plena, ne quid desit, et accuratè ordinata, ne quid usquam alibi quàm suô locô quaerendum sit, et kata\ panto\j vera, ne quid in errorem abducere possit, quid amplius desideres?	Scientiae, artes, facultates similiter doceri et disci possunt
7. Certè si ita progredi vellent philosophi, medici, jureconsulti, theologi, omnia sua mysteria perceptu facillima reddere possent.	Consilium pro conformando studio
8. Philosophi possent omnium rerum fundamentalia redigere in compendium illudque velut totius philosophiae Vestibulum (sub nomine Philosophiae primae) ita commendare sapientiae alumnis, ut fabricae rerum fundamenta non intelligi inde non possint. Sequeretur (sub nomine Systematis philosophiae) plenior rerum naturalium, artificalium, moralium ad palpabilem evidentiam deducta structura. Exciperent hanc Problemata de variis naturae, artis mentisque humanae lusibus in infinitam quidem varietatem, viis tamen non omninò infinitis sese diffundentibus. Tandem liberum esset tùm authores res philosophicas pertractantes (cujuscunque ordinis, sectae, aevi illi essent), tum ipsam rerum naturam aggredi perque omnia oculatè, sine fascinationis noxiae metu incedere.	(1) Philosophiae per Vestibulum NB. Januam Atrium seu Problemata In authores (vel potius ipsam rerum naturam) veniendo
9. Eôdem modô artem suam in compendium è solis fundamentalibus contextum redigere possent medici. Atque mox artem ipsam systemate plenô, ad methodi leges delineatô, exhibere. Tum variationem morborum et artis raris mirisque exemplis ostendere scrutandique occultiora hîc et illîc vias detegere. Atque tùm demùm quoque in authores quoscunque medicos ipsamque medicinae praxin tutus esset amoenusque transitus.	(2) Similiter medicinae
10. Perquàm bene item studio suo consulerent jureconsulti, ad artis leges revocare id si vellent, quippe qui methodi prae caeteris minùs habent, tametsi prae caeteris rationabiliùs agere praesumant: semper illud ratio haec est, ratio est ista etc. prae se ferentes. Audentque negligentiam hîc suam illorum quidam parùm rationabiliter axiomate illô omnem in jure definitionem periculosam esse palliare. Quasi verò hîc definitionis vox logicam illam accuratam ad methodi leges, rerum et cogitationum circumscriptionem, et non potiùs casuum decisionem (quae utique periculosa, si praecipita aut ad circumstantias facti vel variantium omnibus ferè locis statutorum non satis accommodata sit) significet. Possent certè illi quoque studium juris (quod spinis et tricis esse obsitum publicae sunt querelae) ad longè majorem reducere facilitatem: si primùm terminos omnes primarios personarum, rerum, actionum in commerciis legalibus concurrentium in brevem redigerent synopsin, unde velut in Vestibulo constitutis structurae totius juris anterior apparere inciperet facies. Melius hoc utique foret juris Vestibulum, quàm duo illi, quos adeò tironibus commendare solent, De verborum significatione et diversis regulis juris tituli. Mox disponerent materias suas pleniùs ostendendo omnium et singulorum actuum regularem (seu ut ipsi vocant legalem) processum: ut quid, a quo, circa quid, cur in singulis actibus fiat et quomodo singula [291] terminis juridicis efferantur ad plenum, pateat. Pateret verò, si processuum corpus adornaretur historicè, ut discens velut actionum spectator constituatur. Superadditis monitis juris fontes recludentibus rationesque, cur ita vel ita procedi necessum sit, explicantibus. Tale opus (titulô Januae juris adornatum) si ederetur, futurum ordinatius quid et plenius ac facilius quàm celebratae illae (et aliâs laude suâ dignae) Justinianae Institutiones, quis non videt? Veniendum esset inde tertiô jam gradu ad varietatem casuum et decisionum, ostendendo ubi et qua de causa causarum merita aliter se habere et ab ordinario processu deflectere hîc, illîc, istîc soleant. Quâ item ratione in casibus obscuris aut conniventia, aut suspensio, aut dispensatio aliqua (ne summum jus summa fiat injuria) locum soleat invenire. Tandem verò ipsos authores, nempe diffusum illud Juris corpus cum glossatoribus et commentatoribus suis, cum fructu adeundi et pervolutandi tempus esset.	(3) Juris prudentiae
11. Similiter dispensari posset theologiae studium. De cujus inferioribus gradibus (in quantum omnibus Christianis commune fieri, et ut fiat, optari debet) quia capite sequenti agere proponimus: nihil hîc addemus praeter illud theologus in Scriptura nasci debet. Quod quidem Andreae Hyperii, theologi sincerissimi, pronuntiatum est, sed ad leges methodi novissimae. Deduxit nos illa in Latinae lingvae studio ad authores Latinos: deducet eadem in rerum divinarum studio ad authores divinos (divinô scilicet spiritu afflatos amanuenses Dei, qui non quae vellent ipsi, sed quae voluit, jussit, inspiravit Deus, scripserunt), prophetas et apostolos. Nam quemadmodum Latinè bene loqui nisi ab hominibus Latinis doctus nemo potest, ita nec de Deo et rebus divinis bene quisquam sentire et loqui (hoc enim est qeologei=n) nisi doctus à Deo. Lux illa interior nisi ab aeterno doctore, Spiritu s., qui eam, quibus voluit, inspiravit et adhuc, quibus vult, accendit et depurat, hauriri non potest.	(4) Theologiae (Theologus in Scriptura nascitur)
12. Fixum igitur esto in aeternum rerum divinarum (theeologiae) studium sine Scripturis divinis nullum esse. Et qui ex hoc lucis fonte haurire velit lucem, ille esse opus. Primò textu Scripturarum purô, de cujus authentia dubitationis restet aut nihil, aut quàm minimum. (Nempe sicut ad lectionem solidam authorum Latinorum editiones requiruntur purae et castae.) Nihil adeò dubitationis restat de originali Scripturarum textu, in quo ipsa quoque verborum structura divinitùs inspirata est. Si tamen translatio cujuscunque lingvae accurata et fontibus proximè respondens fuerit, pro divina etiam voce (suô modô) habetur, tametsi mediante humanô ingeniô verborum structuram nacta. Secundò: sicut authoribus Latinis utiliter attexuntur indices, quorum beneficiô quidvis in authore tuo promptè reperias: ita Scripturarum divinarum index (cui Concordantiarum indiderunt nomen) omni theologiae studioso ad manum sit, ut nullam Dei vocem ignorare discat, et si quando, ubi et quô sensu exstet inquirere usus veniat, invenire sciat. Tandem quemadmodum authoribus utiliter attexi solent necessariae quae- [292] dam elucidationes commentariorum nomie, ita Scripturis divinis debent. De quorum utiliter adornandorum ratione venit quidem in mentem quiddam silentiô non praetereundum, sed quia res haec Scripturarum studia universim pro toto Christiano populo provehendi modum pollicetur, differamus id in caput sequens. Atque nunc capitis hujus residua persequamur.	Studium theologiae sine Scripturis sacris nullum est Egrò legendae Indices illis attexendi et adjungenda commentaria
13. Adornatis ad eum modum realibus scientiis ipsisque adeò integris facultatibus (ut scilicet omnia ordine, gradatim et disponatur primùm, et post tractentur docendo et discendo) triplex sequetur bonum necessariò. Primùm, quòd hâc viâ euntes studiosos rerum studia non transire, hoc est omnium necessariorum cognitione non instrui, velut impossibile fuerit. Omnia enim in conspectu habebuntur sic digesta, ut finis nisi in fine nec quaeri, nec inveniri possit. Et omnia gradatim, ut non iri ab uno in aliud nisi cum voluptate non possit. Et aberunt remorae inutilibus et impertinentibus nusquam admistis. Id quod adversus vulgares ataxias, ambages, remoras, studiorum interruptiones et exitus sine exitu (dum studia, antequam absolvantur, deseruntur) utili erit remedio. Insulsum memoratur juristae cujusdam (in Germaniae Academia, cujus nomini parco) factum: qui Digesta exorsurus aliquot priùs lectionibus omnia esse in nomine Christi inchoanda probabat summô auditorium taediô. Nec ignotum est quosdam explicandis praeceptis logicae aut physicae aut institutionis juris etc. integros dare annos accomodatissimâ non ad excitandum, sed soporandum ingenia praxi. Quis enim tàm lentis et somnolentis actionibus non indormiat? quis inde profectum aliquem speret? Lepidus fuit studiosi cujusdam jocus, qui quendam ejus notae ethicum audire orsus, rediturum se domum, ducturum uxorem, procreaturum filium et hûc remissurum, ut ethicae à se audiri coeptae audiat finem dixit. Et profectò ita plerunque res geritur, ut multi multa studia inchoent, pauci et pauca absolvant. Nostrâ autem methodô (si res ritè constituantur) nihil non inchoatum absolvi poterit.	Realibus studiis ad hanc methodum conformatis triplex bonum sperari poterit (1) Studium quodque à quovis studiosos totum pertransiri poterit NB.
14.Alter methodi hujus in realibus usus erit, quòd omnibus sic gradatim dispostis (ut fundamentalia tractentur primò, tùm structurae ipsae, tandem accessoria ornamenta) discrimen inter essentialia et accessoria rerum non notari ubique non poterit, quae res magni usûs est. Distingvere enim posse inter essentias et accidentia rerum veri de rebus judicii, et dehinc solidarum actionum basis est, non distingvere confusionis initium certum. Hinc scilicet tot errores humanae vitae umbras pro rebus, superficies pro corporibus, opiniones pro veritatibus, parerga pro ergis, nugas pro negotiis, putamina pro nucleis amplexantium. Nec vulgus solùm ita delirat, sapientissimis quibusque id contingit. Quid enim sibi illa Christi ad Pharisaeos expostulatio vult? Vae vobis scribae et pharisaei, hypocritae, qui decimatis mentam et anethum et cuminum et reliquistis, quae graviora sunt legis, judicium et misericordiam et fidem (Matth. 23, v. 23). Et apostolica illa querela? Finis praecepti est charitas de puro corde et conscientia bona et fide [293] non ficta, à quibus aberrantes quidam conversi msunt ad vaniloquium (1 Tim. 1, 5. 6). Nempè lamentatio est publica, quòd homines (ne in religionis quidem negotio, quod omnium gravissimum est, quia cum Deo et animae concernit salutem aut interitum) essentialia ab accessoriis non dignoscunt: usque adeò, ut invertant etiam externa internis, ceremonias pietati, eloquentiae fucum charitatis soliditati praferentes. Legat quis ecclesiasticam et conciliorum historiam, rixas videbit de jejunio, de paschate, de baptismo, de sedium episcopalium praerogativis etc. etc., dum majora interim neglectiùs haberentur. Universale itaque hoc malum est per omnes humanae vitae status, per omnes aetates, per omnes occupationes nostrae serpens. Nescimus saepè actionibus nostris dare robur et vitam, quia necessaria requisita attendere nescimus et impertinenter se admiscentibus turbari nos permittimus. Juvet ergò nos, quantùm potest, hâc etiam in re gradus rerum bene distingvens methodus.	(2) Cuivis inter essentialia rerum et accessoria discrimen patebit NB.
15. Tertium, adeóque ultimum bonum, quod realibus studiis methodus haec offert, est quòd quemadmodum in lingvarum studio, ita hîc non subsistere docet nisi in authoribus, in quos et introducti, ut illi de lumine suo lumen accendant, aliud ex alio, quasi in infinitum. Est enim hoc Dei consilium, ut quemadmodum in natura omnis rerum multiplicatio per generationem, omnis autem generatio per traducem (hoc est seminis et cum illo virtutis vivae in aliud subjectum traductionem) administratur: ita etiam dona sua per alios in aliis seminum sapientiae transplantatione quâdam multiplicentur. Hinc illa Dei ad Mosen verba: Congrega mihi septuaginta viros de senibus Israel et ego auferam de spiritu Tuo tradamque illis, ut sustentent tecum onus populi (Num. 11, 16. 17). Poterat ecce deus de spiritu suo, ex seipso desumpto, tribuere istis Mosi addendis collegis, sed amluit de spiritu Mosis, ut transplantationem donorum Dei ex aliis in alios ostenderet. Hoc ergò fundamentum est, cur nemo eruditorum suo unius ingenio fidere et in aliis dona Die aspernari (suô damnô id factururs) debeat.	(3) In authores quosvis reales legendos et intelligendos introductio fiet omnium magnô usu NB. (Dona sua Deus ab aliis in alios transplantari vult)
16. Nec authorum tantùm lectionem commendat methodus nostra in realibus, dirigit quoque illam et consiliô instruit. Nempe I. plures esse adhibendos; si haberi possunt, in omni materia, cùm nemo unus contineat omnia; cap XVII, § 6. II. Nec tamen obvios quosvis invadendos, sed seligendos in quavis materia optimos (ibidem § 9 et 11) praeferendosque illos, qui castè editi et indicibus instructi, § 12. III: Quemcunque in manum sumis, eô fine sumendum, ut eum intelligas exactè (cui rei bene servit analysis in materiis gravibus omninò adhibenda, § 17). IV. Ncc ut intelligas tantùm, sed planè exsugas, hoc est in succum et sangvinem convertas. Cui rei selecta et excerpta per alvearia tua digerenda serviunt (§ 18). V. Magis autem imitatio, hoc est, omnium, quae discis, ad res tuas et in usus tuos applicatio (§ 22), adeóque ad similitudinem illarum, quas ductu authoris tui didicisti, aliarum plurium excogitatio (19). VI: Cavere tandem docet per authores vagari: uni fi- [294] xè inhaerere, donec totus fuerit exhaustus, svadet (§ 23. 24 et cap. XIII; § 8. Quanquam animi causâ exspatiari, sed ut mox ad primarium pensum redeas, Seneca permittit et ratio non prohibet). VII. Denique ne sic ulli homini te addicas, quin tibi tui et rerum serves arbitrium, methodus nostra monet (§ 26). Nempè non mancipare debes ulli ingenio ingenium tuum, sed alterius ingeniô tanquam cote acuere tuum. Duces tibi esse debent, qui te docent, non dictatores. Nec debes credere quidquam tibbi conferri ab homine praeter occasionem illa, quae in te reposuit idem Deus, in te quaerendi et inveniendi. Idem enim lucios apparatus est in te, qui in illo, nisi quod fomites in te repositi non concipiant flammam nisi injectâ à flammante jam actu luce scintillâ quâdam. Non ergò homini externè, sed Deo ab intus te docenti primariò attende et senties profectum.	Ad utilem authorum realium lectionem à methodo lingvarum normae
17. De authoribus non nimis mundè, ac si vendere rursum velis, custodiendis: subductis potiùs circa omnia singularia lineis aut ad margines notis quibuscunque adjectis, egregiè commaculandis (modò imaginationi et memoriae locali sic etiam serviatur), sicut et de assignando à fronte et tergo, quando author legi coeptus vel absolutus et similibus minutulum sit monere, silentiô talia praetereamus.	Authores quomodo inter legendum maculandi

[294] Caput XXIII
De methodi lingvarum novissimae ad divinam Scripturam faciliùs, veriùs meliúsque intelligendam usu
Peculiariter aliquid de re magni momenti dicendum venit. Dignatus est Deus per organa sua alloqui humanum genus revelareque tanta salutis mysteria, ut non immeritò exclamet Baruch: Beati sumus, Israel, quòd quae placent Deo, manifestata sunt nobis (4, 4). Jussitque Deus verba sua legi omni populo, parvis et magnis, ut audientes discant timere Dominum (Deut. 31, 11. 12). Sed pudenda est hominum ingratitudo, quòd alloquentem se Deum audire et ab illo de rebus, per quas sibi bene esse queat, informari aut aspernentur, aut negligant. Hinc illa Dei vox per Prophetam: Scripsi eis multiplices leges meas, sed velut alienae reputatae sunt (Oseae 8, 12). Item: Verbum Domini projecerunt, sapientia nulla est in eis (Jer. 8, 9). Neque de pristino solùm populo, Judaico, querela illa obtinet, de moderno quoque Christiano vera est, à plerisque leges Dei scriptas tanquam ad se non pertinentes reputari, eôque negligi: eôque plerosque sapientiae filios sapientiae verae esse expertes. Hinc scilicet tanta illa in populo Christiano rerum divinarum ignoratio, tantus cordium stupor, tanta vitae profanitas: Nesciunt se Christianos esse nec sentiunt nec curant, [295] quia quid sit esse Christianum, non intelligunt, non intelligunt autem, quia Christi oracula non legunt aut malè et sine usu legunt.	Verbum Dei omnibus datum non ab omnibus legitur et intellegitur
2. O quàm igitur optandum est viam inveniri, quâ divina studia in populo Christiano procedant fervidiùs! Nempe et faciliùs ad reddendum omnes Christo sacratos Timothei exemplo sacrarum Scripturarum gnaros ab infantia (2 Tim. 3, 15), et veriùs ad reddendum omnes eorum, quae legunt, intelligentes! et realiùs ad efficiendum miseratione Dei, ut verba Dei operentur in nobis, quod debent, hoc est sint semen Dei vivum regenerandis nobis in filios Dei transformandisque ad imaginem ejus, qui creavit nos, idoneum.	Optandum divina studia procedere posse fervidius
3. Intentionem hace piam sanctumque desiderium methodô etiam lingvarum novissimâ nonnihil promoveri posse confidimus triplici ratione. Primùm, quia quùm extendi valeat ad omnes lingvas, etiam celeriùs addiscendae propheticae (Hebraeae) et apostolicae (Graecae) bonam navat operam. Quibus maturè subactis sacra Dei eloquia in ipsis suis fontibus à pluribus adiri, dulciùs legi meliúsque** intelligi poterunt: nec non adjungi utiles Scripturarum commentarii, quâcunque lingvâ scripti polyglottias beneficiô.	A methodo lingvarum vera hîc opis aliquid speratur (1) Quid ad fontes penetrare posse facit
4. Secundò juvatur Scripturarum sacrarum methodo nostrâ studium, quia sic exercitati inque lingvarum Janua rerum nomenclaturae accuratae, in Atrio verò rerum transnominationi adsveti faciliùs sermones Dei intellecturi sunt, quàm qui rebus et rerum transnominationibus priùs ignoratis ex sacro demùm Codice venari illa velint. Loquitur enim in Scriptura de rebus quidem abstrusis, invisibilibus, aeternis Deus, sed eas eloquitur verbis rerum obviarum, visibilium, temporariarum, quia in hac mortalitate nostra nobis res à sensu nostro nunc semotae repraesentari aliter non possunt. Hinc illa Christi vox: Si dum terrena vobis dixi, non creditis, quomodo si caelestia dixero, credetis (Joh. 3, 12)? Tota certè Scriptura dum rerum caelestium mysteria enarrat, verbis, sententiis similitudinibusque à rebus terrenis desumptis enarrat. Quae consideratio magno cuidam theologo ansam dedit, ut Scripturam s. unam perpetuam parabolam esse diceret. Atque hoc si verum est, erit etiam Scripturas divinas ne literali quidem sensu intelligi posse nisi ab illo, cui res, à quibus voces, phrases, sententiae comparationesque integrae mutuantur, intellectae sint. Et per consequens: ad lectionem sacrarum literarum praeexercitatos requiri sensus (Hebr. 5, 14).	(2) Intellectum in sensu eruendo acuit: rerum scilicet nomenclaturâ et transnominationibus (Scriptura una perpetua parabola)
5. Monuerunt id complures omnium partium theologi et reipsâ ostendunt commentatores omnes, quorum ferè hîc unus scopus, unum hoc munus est, verba verbisque significatas res suis involucris evolvere. Unum allegare libet theologum,qui circa hoc argumentum singulari curâ versatus eruditum opus sub titulo Clavis Scripturae s. concinnavit. Is (parte II, tractatu VI sub titulo Admonitio de necessitate cognitionis variarum rerum, potissimùm in communi vita exsistentium etc., ad intellectum sermonis sacrarum [296] Literarum ) multis ostendit, quàm utile sit omnium rerum naturam nosse, naturalium, artificialium, mechanicarum, oeconomicarum, politicarum etc. Addit: Sacrae Literae saepe unicâ voce rem quampiam attingendo plurima indicare volunt, sicut fermè veteres in proverbiis ac symbolis factitârunt. Quare Scriptura unicâ voce indicatâ vult ac veluti jubet totam eam rem evolvere ejusque proprietates expendere et prudenter, ac quatenus conveniunt ad praesentem scopum accommodare. Ut cùm homo Christianus dicitur esse ovis vel peregrinator, impius autem hoedus et filius hujus seculi, cùm Messias esse dicitur agnus Dei aut cùm avarorum rapacitas cum perdice confertur: seu cùm doctores sal, lux, fundamenta, oeconomi, pastores etc. nominantur. Alii scriptores plerunque similitudines evolvunt: Scriptura s. illorum cognitionem praesupponendo (NB.) applicationem tantùm requirit.	Quid omnes Scripturarum commentatores quaerunt NB.
6. Haec si vera sunt (quis autem dubitabit ?), verè methodum nostram intelligendis Scripturis divinis conferre posse evincitur. Quae scilicet solicitè, ut homines lingvarum studio in res ipsas excitatos et circa res exereitatos nanciscantur sensus, quaerit. Ideóque et rerum naturalium, artificialium, moralium classes recenset naturasque rerum ut potest detegit in Janua. In Atrio verò rerum permultarum symbolizationes explicat: ut quicunque has intellexerit rectè, reliquas etiam sublimiores illas divinas non penetrare promptiùs non possit.	Illud ut facilius inveniatur, methodus lingvarum suô modô juvat
7. Tertium, quô saerarum Literarum studia juvare nata apta est haec lingvarum methodus, exemplum est, si imitari libeat. Nempe intra cancellos redigi potuisse totum lingvae apparatum (tot verbis, phrasibus, sententiis proverbialibus aliisque ornamentis constantem) et potuisse reperiri modos ad lingvae studium eeleriùs, jucundiùs solidiúsque intra certas temporis metas absolvendum: documento est posse sacrarum quoque Literarum studio similes aliquos reperiri cancellos metasque ad illud quoque (diffusum licet, arduum, difficile videatur) faciliùs, celeriùs solidioreque, quàm vulgò fit, cum fructu superandum. Intellige me nunc non de studio theologiae scholastico, ut ad dialecticam brevitatem et a)kribei/an reducitur et reductum est, sed de studio Scripturarum populari, omnibus Christianis divinitùs mandato, loqui. Loqui ergò liceat apertè et eloqui, quod sentio, liberè, quia res est, quae meretur. Et ne filii seculi videamur, prudentes tantùm circa res seculi, ignavi et hebetes circa res lucis. Lucis eniin res est, ut Patris luminum lingvam et mentem (de nobis scilicet cogitata et decreta) intelligere discamus omnes. Qua de re attingam quaedam ductu parallelismi, quem inter studia lingvae jam delineata et Scripturarum divinarum jam delineanda concipio.	(3) S. Scripturarum studium facilitandi formam ostendit lingvarum novissima methodus NB.
8. Quemadmodum cum lingvarum discipulis methodus nostra in authores festinat, ut hi sibi to\ p©n sint (cap. XII, § 7 etc.), ita divini studii (addiscendae scilicet lingvae mentisque Dei) non alii esse debent magistri quàm divinitùs ad nos missi voluntatis divinae interpretes, scriptores qeo/pneustoi, prophetae et apostoli, [297] super quorum fundamentum aedificatum (et aedificanda) est Ecclesia (Ephes. 2, 20), qui acti à Spiritu s. loquuti sunt (2 Pet. 1, 21), ideóque non ipsi loquuti, sed Spiritus Patris coelestis, qui erat ineis (Matth. 10, 20), ut fides nostra non sit opus persvasionis humanae, sed ostensio Spiritûs et virtutis (1 Cor. 2,4) nacanturque in Scripturis non theologi tantùm, quod Hyperius voluit, sed Christiani omnes, quod Petrus vult (1 Epist. 1, 23). Et quemadmodum lingvae (Latinae) magistros constituit methodus authores classicos omnes, ita in divinorum eloquiorum schola non unus aliquis sacer author sufficiet, totus prophetarum et apostolorum pari honore dignandus est chorus, ut verbum Christi abundanter habitet in nobis (Coloss. 3, 16). Nec duntaxat exceptae quaedam textuum particellae notae fiant populo Christiano, sed quicquid prodiit ab ore Dei, ut totus Spiritus Christi et ex toto regnet in Ecclesia.	Ad intelligendum authores divinos, prophetas et apostolos, collimandum
9. Quemadmodum tamen lingvae tironem non immittimus in authores impraeparatum (non enim potest: caecutiet alioquin et hebescet), sed postquam priùs per praestructos eô fine gradus et scala eò promovimus (vide cap. 12, § 16): ita ad divinos intelligendum authores similes quosdam exstrui gradus quid prohibet? Imò verò imprudentes nos filios lucis in rebus nostris, si quod alibi prudenter et bono usu fieri videmus, non imitamur! Libellos ergò nobis esse parandos in libros Dei introductorios intelligamus. Quosnam illos? Vestibulum Scripturarum, lanuam Scripturarum, Atrium Scripturarum divinarum. Ut qui haec pertransierit, ferendo splendori oris Dei percipiendaeque mysteriorum altitudini non inidoneus reperiatur. Tam nihil decedet Scripturarum majestati Spiritûsque sancti efficaci operationi praeparatos humanâ industriâ sibi sisti animos, quàm non decedit scriptorum classicorum (apud Latinos) authoritati adinventis illis instrumentis aditum ad se parari ingeniis. Quippe contrarium non est, quod subordinatum est: multò minùs, quod totius pars est. Vestibulum, Janua, Atrium Latinae lingvae nihil, quod non ex ipsis Latinis authoribus desumptum sit, habent neque Scripturae divinae Vestibulum, Janua, Atrium, quod non inde sit. Hoc solum agitur, ut vasculis oris angusti guttatim instillando tàm liquori pretioso, quàm vasculis infirmis parcamus, et quod vi non possumus, arte obtineamus. Cùm ergò grodatim venire queamus, quò nullô saltu datur, utamur ubicunque possumus gradatione in divinis et humanis. Providentia divina prudentiam humanam nusquam excludit: ubique potiùs subordinat et subordinari vult.	Sed per praestructos gradus
10. Vestibulum ergò Scripturae s. construendum ita putem, ut habeat brevissimas et lucidissimas omnium librorum Dei summulas cum adjunctis generalibus quibusdam (intellectu tamen facillimis) de vero Scripturarum (ad formandam in nobis veram fidem, piam vitam firmamque misericordiae Dei spem) usu regulis et repertorio ad repetitionum praxin.	Vestibulum s. Scripturae
11. Sequatur lanua Scripturarum continens textum biblicum librorum et capitum serie, sed ut ne tirones mole terreat aut prolixitudine [298] turbet, in epitomen redactum. Cujusmodi epitomationem sic commodè fieri nulla divini sensûs imminutione posse nobis experimento domi factô (in lingva patria) constat. Primùm, si historica sola et e dogmaticis primaria hûc referantur omissis interim genealogicis, chorographicis et similibus, quae hoc gradu constitutis ignorari possunt. Deinde historicae relationes in compendia contrahi sic possunt, ut essentialia tantùm exprimantur verbis praecisissimis, sed ex ipsomet textu (ut ne quid de nostro inferamus) desumptis. Tertiò, quarum rerum descriptio diversis libris aut ejusdem libri diversis locis habetur, nihil prohibet simul eôdem loco describi, ut iteratâ repetitione nullibi sit opus. (Quae et prima Januae lingvarum condendae lex fuit, ne quid iteraretur eôdem sensu.) Ita libri Paralipomenwn ad libros Samuelis et Regum: et Evangelistae quatuor in unam harmonicam evangelii historiam etc. etc. commodè referri possunt magnôque usu (modò annotamenta fiant, unde quid desumptum sit) referentur. Eritque sic pulchrè in compendium redactus textus sacer nucleum totius Scripturae dilucidè exhibens tanquam Januae Scripturarum materiale et sylva Dei, ex qua decîdi possunt omnia ad fidei, vitae speique Christianae structuram requisita. Formale addi poterit brevissimè collectum locorum theologiae syntagma: omnia credenda, facienda, speranda (quae Deus revelavit, mandavit, promisit) in classes certas digerens, per canones brevissimos explicans singulaque allegationibus praemissi textûs sacri accuratè demonstrans. Tandem adstruatur repertorium facillimae omnium inventioni inserviens.	Janua s. Scripturarum qualis exstruenda 1 2 3
12. Atrium Scripturarum animas fideles deliciis sacris oblectaturum construi poterit ordine rursùm textûs sacri: eadem illa jam nota reproducens, sed schemate novô attentionem novam excitandi memoriaeque altiùs omnia immergendi vim habente. Nempe non verbis hîc nudis agendum erit cum sensibus nostris, sed flosculis[**] quibusdam picturatis. Redigendas enim existimem omnes historias sacras aliaque ponderosa in artificiosas picturas argutâ inscriptione decoratas, quas emblemata vocant. (De quibus cap. X, § 90). Exempli gratia capite 55 Jesaiae, v. 1.2.3 pingi posset fons aquas eructans et à latere lacuna aquis vacua cum inscriptione ibi: Plena satiant gratis, hîc: Inania non saturant, quamvis carè empta. Ibidem ad v. 10 pingatur: Imber segetes humectans, à latere autem: Verbi divini praeco è suggestu populum docens cum superinscripto utrinque: Nunquam frustrà. Et sic per totum biblicum codicem eundo, omniaque etiam adagio sacra, ut Genes. 23, Dominus providebit etc., in emblemata et axiomata aeternae veritatis redigendo tùm sensus plerorumque Scripturae locorum in luce sisti, tùm animis fidelium jucunda pabula, quibus et in praesens pascantur svaviter, et alliciantur ad ipsos sacros Codices, suppeditari possent. Vidit circa haec aliquid pius theologus, Martinus Rulandus, qui libellum sacrorum adagiorum è bibliis collectorum anno 1563 [299] cùm ederet, Clavem Scripturae s. omnibus s. Scripturam rectè intelligere volentibus cumprimis utilem et omninò necessariam inscripsit. In praefatione autem loquitur ita. Adagiorum istorum usus est summus, quem mox percipiet, qui modicè legerit. Ostendunt sapientiam Dei, patefaciunt cognitionem Dei, praebent sermonem prudentiae, exponunt versutias, solvunt aenigmata etc., et ut alia praeteream, omnia s. Scripturae loca, quae obscuritate obserata sunt, clavis instar reserant et maximâ claritate proponunt.	Atrium s. Scripturarum NB. Emblemata s. 1 2 3
13. In summa. Quemadmodum libelli nostri philologici eò tendunt, ut lingvae Latinae studiosi minoribus illis praeludiis exercitati authoribus tandem inoffensè legendis, perspicuè intelligendis felicique imitatione exprimendis pares reddantur sciantque posthac non ad consvetudinem seholae aut grammaticas solùm regulas, sed ad authoritatem publicam principum lingvae loqui: ita quae hîc memoravimus, eò tendunt, ut Christiani fideles divinarum Scripturarum amore inescati et ad intelligendum os Dei praemissis illis praeludiis idonei redditi, in ipsarum Scripturarum lectione et meditatione delicias sanctas perpetuas et quaerere, et invenire queant. Eôque desinant aliquid credere, agere, sperare, cujus nesciant ex ipsismet sibi divinitùs traditis tabulis reddere rationem (1 Pet. 3, 15). Nec semper sint et maneant parvuli fluctuantes omni ventô doctrinae, sed veritatem facientes in charitate crescant (Ephes. 4, 14) ad verificandum vel jam tandem sie illud populo Novi foederis solemniter promissum: Et erunt omnes docti à Deo (Jes. 54, 13).	Quò haec de methodo Scripturae divinas sapienter tractandi consilia tendant
14. Unum superest dicendum de commentariis Scripturarum sacrarum ita concinnandis, ut nemo non fidelium ad omnia promptè intelligendum subsidia inde habere possit optima. Promisimus enim id capite praecedente, § 12 nec abs re videtur rem illam ordiri à Cundamentis.	De optimo commentariorum (super Scripturas s.) gener admonitio
15. Commentarium dicitur explanatio alicujus textûs eò colli mans, ut authoris mens rectè patescat. Medium ad hunc finem triplex ferè adhibetur. I Locus aliquis parallelus, unus aut plures, ubi eadem res aliis verbis aut idem verbum (phrasis, sententia) sensu eôdem occurrit sive apud eundem authorem, sive alios fide dignos. II Ratio aliqua evidens, cur aliter locus praesens intelligi non possit, aut certè non debeat. III Demonstrata rerum ipsarum verbis fidem faciens veritas. Modus autem commentandi est, ut solidè, ut dilucidè, ut breviter. Nam quô fuerit authoris mens demonstrata solidiùs, evidentiùs, breviùs, eô melior commentatio jure habetur. Contrà, quô res agitur prolixiùs et intricatiùs, eô plus remorae ae taedii affertur: eoque tales commentationes esse magis nocivas quàm utiles nemo non agnoscit. Praesertim, si rem quoque non tangant, nodos non solvant, insuperque in errorem inducant. Si ergò Scripturis commentaria optanda sunt, talia sunt optanda, quae sensum verborum Dei verè, verbis claris et paucis aperiant, quô sensus noster reseratis repagulis suis mox assilire [300] deque veritate lucidè percepta triumphare possit. At verò talia unde sumenda? E fontibus modò ostensis, nec enim aliunde possunt.	Commentarii definitio, commentariorum fons trinus
16. Primùm verba Dei explicanda sunt per verba Dei, ut mentis suae idem ille optimus sit interpres, qui mentem suam solus novit optimè. Hujus rei modus est, ut loca Scripturarum parallela, de eadem re agentia, conferantur et sibi invicem illustrandis adhibeantur. Quò potissimùm pertinet, ut antiquis vaticiniis et figuris typisque Veteris Testamenti parallela loca Novi Testamenti apponantur et vicissim, ut se duo Testamenta perpetuò non secùs ac duo Cherubim super Foederis arcam (Exod. 25, 20) respiciant. Quod fortassis plerunque solis marginalibus allegationibus (reciprocè semper) expediri posset (ut si ad Daniel 7, v. 14. adscribatur Matth. 28, 18 et ad Matth. 28, 18 rursùm Dan. 7, 14): alicubi tamen additis aliquot verbulis. Exempli gratia ad Levit. 17, 11. 12 allegetur Hebr. 9, 22 (et vicissim) et Matth. 26, 27. 28. Sed hîc addi possent ista aut similia verba: Vetuerat Deus in Vetere Testamento sangvine vesci propter causam, quam Levit. 17, 11 explicat, quòd sangvis destinatus esset ad expiandum animas. Nempe sangvis Agni Dei effundendus pro peccatis mundi (1 Joh. 1, 7), cujus typus fuit sangvis pecudum in sacrificiis effusus, quod ut attendendi esset occasio, prohibuit Deus sangvinem ad usus externos, cibi vel potûs, adhiberi. At postquam figura in Christo impleta est, tollit typum jubetque fideles sangvine suô potionari etc. Addam: allegandos alicubi necessariò videri plures quàm duos sibi invicem lucem ministrantes locos. Exempli gratia. Ad Hebr. 10, 5 allegandus est Psalmus 40, 7 (in Vulgata est v. 9), ibi autem Deut. 15, v. 17. Addaturque annotatiuncula talis. Servo suo domino in aeternum se addicenti jussit Deus perforari aurem. Hoc David in aetemum se addicens Deo sibi à Deo esse factum magnô suô solatiô memorat Psal. 40, 7. Apostolus verò tandem ad Christum in hostiam aeternam pro peccatis sese oblaturum Deo applicat Hebr. 10, 5. Sed nota: pro Davidico illo Perforasti mihi aures Spiritus s. per Apostolum loquens, usurpat: Corpus aptasti mihi. Nempe quia filio Dei aures (manus, latus, pedes) perforari non potuissent, nisi assumpsisset corpus etc. An non hâc ratione, quaeso, typi et antitypi lucis acciperent multum? Atque si sic totam Scripturam per ipsam Scripturam haberemus explicatam, consideretur obsecro, quanta esset Scripturarum lux! quanta fidei securitas! glossante verba sua Deô ipsô, non hominum aliquô. Patet igitur nos allegationes marginales in Scripturae libris desiderare pleniores, quam adhuc exstant, et aliô fine, quàm adhuc scriptae sunt. Pauciores enim in editis hucusque biblicis libris exstant, quàm res requirat. (lilas certè, quas exempli gratiâ modò apposuimus, nusquam reperias.) Nec aliud ibi ferè praeter similes historias vel sententias citatur, nec propter alium usum, quam quem majores illae separatim editae Scripturarum Concordantiae praestant: nempè ut Scripturarum inventaria sint. At nos non jam verborum indices, sed sensuum claves requirimus.	Commentaria super verba Dei optima è verbis Dei, ut Scriptura per Scripturam explicetur NB. NB. NB. NB. NB. NB.
[301] 17. Alterum commentationum fontem (super authorum quoscunque textus) esse dixi rationem sanam, argumenta suppeditantem, quibus demonstretur non posse aliter locum praesentem intelligi, nisi apertas absurditates ineurrere velimus. Si ergò scriptoris hominum opinione sapientis verba et mentem sic interpretari gaudemus, ne quid absurdi videantur inferre: quantò magis sapientissimi Dei? cujus cogitationes, verba, facta nonnisi rationes rationum esse possunt. Deposuit nempe ille in nobis, imagine suâ, veritatum illarum, quas rebus à se creatis verbisque à se prolatis impressit, sigilla: Notiones communes omni homini sie innatas, ut quicquid verum est, libenter credatur rectè intellectum. Hinc Deus ipse toties verbô suô nos alloquens ad rationis judicium provocat. Qui legit, intelligat (Matt. 24, 15). Ut prudentibus loquor: Vos ipsi judicate, quid dicam (1 Cor. 10,15). Nolite esse sicut equus et mulus, quibus non est intellectus (Psal. 32, 11). Vos ipsi viri Juda judicate inter me et vineam meam: quid adhuc debui facere et non feci (Jes. 5, 3. 4)? etc. Hinc et receptum illud: Verbum Dei stolidè intellectum non est verbum Dei. Ex hoc igitur fonte (rationis sanae) depromenda quoque super Scripturas esse commentaria magno Eeclesiae usu existimamus, si non ut meliùs intelligantur verba Dei, certè ut intelligantur promptiùs et penetrent profundiùs, tandem verò etiam excludant (in illis, quae nobis invitis dicuntur) contradicendi pruritum sensu nostrô suômet testimoniô sie etiam convictô. Quod volo, hoe est, ut effatis Dei subnectantur communes aliquae notitiae ex dictamine propriae conscientiae vi innatae lucis depromptae: quô nihil nisi summa ratio divinis dictis et factis subesse ubique clarè pateat. Exempli gratia. Cùm Deus dicit: Diliges dominum Deum tuum ex toto corde etc., apponatur: Summo debentur summa. Ubi: Et proximum sicut teipsum, adde: Aequalibus debentur aequalia etc. Ubi Christus dicit: Expedit tibi, ut pereat unum membrum quàm totum corpus etc., adde: Jactura minor praeferenda majori (vel: Inter duo mala minus eligendum) etc. Quod si tarnen non ubique tam clara innatae lucis dictamina adhiberi possent, nihil obstat, quô minùs ratiocinii aperti aliquid adhibeatur. Exempli gratia ad loca paragrapho praecedenti allegata. Ad Dan. 7, 14 sic: Imperium universale in omnes dari non potest nisi illi, qui omnibus sit potentior, sapientior, melior, ut providentiâ, consiliô, auxiliô omnibus sufficiat. Qualis cùm nemo hominum mortalium sit, frustrà id in se transferre aliorum cum oppressione nonnulli reges terrae tentârunt (Dan. 7, 4. etc.). Deus ergò reperit eum, cui honor ille competeret soli, filio suo, filio hominis facto (Joh. 5, 27 etc.). Ad Levit. 17, 11 annotari potest. Alteram Deus causam sangvinis ad esum vetiti addit: quod anima omnis viventis sit in sangvine ejus. Ergò cum sangvine brutorum animam brutorum, id est mores brutales, in homines transire noluit Deus. Sed et haec tamen ratio priorem illam (de sufficientia sangvinis Agni Dei ad expiandum mundi peccata, delendam mortem, reddendam vitam) firmat. Nam si in sangvine omnis viventis est [302] vita, ergò in sangvine aeternùm viventis aeterna vita (1 Johan. 5, 20). Ad locum tandem Deut. 15, 17 non abs re fuerit addi: Auris est organon auditûs: auditu verò percepta mandata exsequi obedire est. Ergò aurem perforari servo perpetuo voluit Deus, ut patulas esse debere perpetuò ad obediendum perpetuò intelligeret etc. Talibus annotatiunculis illustrata Scriptura tota pateret intellectui cujusvis hominis tota. Haberetque forsan etiam ad convincendum et Deo cooperante convertendum infideles et haereticos majorem vim: sic leniter ubique absurdi opinione (qualibus fidem nostram scatere sibi imaginantur) amotâ atque ita glaucomate ab illorum oculis detersô.	Interpretatio Scripturarum quomodo rationibus firmanda NB. NB. NB.
18. Tertium super Scripturas commentarium dixi contexendum esse ex veritatibus ad sensum patentibus. Cujus consilii fundamentum hoc est. Viri sapientis et veracis verba res potiùs sunt quàm verba: hoc est res verbis subsunt semper certiùs ac veriùs, quàm transitoria illa verba vel in aëre sonare, vel in charta splendere deprehenduntur. Cùm ergò verba in Scriptura consignata sapientissimi simul et veracissimi Dei verba sint (qui nec decipi potest ignorantiâ, nec decipere nos rerum non existentium narratione): quaerenda omninô est semper et ubique verborum Dei veritas ad sensûs usque evidentiam. Sive quidem ex ipsis Scripturis haberi potest complementi veritas, sive aliunde ex fide dignis historiis, sive tandem ex propria experientia rerumque testimoniis. Primi exemplum esto: Locis illis apud Mosen, ubi toties sacerdoti pro peccatis sacrificanti praecipitur, ut septies sangvinem spargat coram Domino, ante velum (Levit. 4, 6. 17) et contra propitiatorium (ibid. 16, 14. 19 et alibi), quidnî lucis aliquid accedat, si addatur: Ideò id mandatum fuit ab omniscio Deo, quia praefigurare debebat effusionem sangvinis Christi, sacerdotis aeterni, septuplicem. Toties enim sangvinem de se in passione sua pro peccatis mundi spargebat. I in monte Oliveti (Luc. 22, 44), II in flagellatione (Matth. 27, 26), III in coronatione (ibidem v. 29), IV et V ex utraque manu utrinque extensa, VI è pedibus simul perforatis, VII è latere jam mortui lanceâ aperto (Joh. 19, 34). Secundi generis esto locus Deut. 28, v. 56 (de edendis inobsidione carnibus propriae prolis), quem completum fuisse reipsâ citari potest Josephus Flavius in historia ultimae desolationis Hierosolymae. Tertii generis Prov. 11, 15, cujus veritatem experiri potest in seipso quivis incautus. Experimenta certè quotidiana non desunt.	Verborum Dei veritas sensuum et experientiae testimoniis roboranda 1 2 3
19. Atque istae sunt nostrae de concinnandis Scripturae divinae optimis, id est brevissimis, lucidissimis, solidissimisque commentariis cogitationes et vota. Quae an usûs sint alicujus, eeclesiae submittimus judicio: ipsi ad explicandum methodi lingvarum novissimae reliquos ad juventutem Christianam et scholas redituros usus perrecturi.	Votorum de divinae Scripturae studiis epilogus

[303] Caput XXIV
De methodi lingvarum novissimae ad prudentiam animis instillandam, et dehinc varios vitae abusus emendandos usu
Ipse rerum verborumque apparatus, quem institui hâc methodô adolescentes ad vitae quodcunque genus secum hinc auferent, egenos esse à sensu et res agendi industria nullatenus permittent. Res quippe tam variae, toties auditae, visae, tractatae non instruere judicii actum non potuerunt. Nos tamen non res sic discendo collectas, sed ipsam sic discendi methodum, quàm per se mentes poliendi vim habeat, laudare nunc instuimus. Nam	Instituti hâc methodo adolescentes bonum vitae apparatum habebunt
2. Educatio et disciplina mores facit et id sapit unusquisque, quod didicit. Consvetudo bene docet loqui, bene docet facere, inquit Seneca. Si verè (assonat autem Salomo Proverb. 22, 6 et testatur experientia, seu boni, seu mali consvetudinem contrahant pueri, in naturam verti), magna nos meritò spes tenet, prudenter sic dispensatam studiorum methodum adolescentibus aliquot annis eâ exercitatis prudentiae cujusdam universalis habitum sensim sine sensu instillaturam. (Vide cap. XII, § 10.)	Et prudentiae cujusdam occultum habitum contrahent
3. Nempe dum hîc actionibus suis semper et ubique praefigi videbunt certas, ad quas collimare jubebuntur, metas: consvescent alibi quoque prospectare rerum fines, adeóque in susceptis aut sibi mandatis negotiis temerè ferri cavebunt.	dum assvefient (1) Omnia certô fine fieri attendere
4. Et dum ad praefixos fines media semper destinari videbunt sineque mediis nunquam finem attingi observabunt: assvescent, quicquid agendum erit, media circumspectare certa, quae à fine aberrare non permittant.	(2) Et per media certa semper ire
5. Dumque mediis semel susceptis semper insisti nec ea ante obtentum finem dimitti oportere animadvertent: consvescant in negotiis firmô esse animô propositaque honesta, dum votô potiri detur, urgere.	(3) Nec media dimittere ante obtentum finem
6. Et cùm se toties ab una meta ad aliam duci semper geradatim, nunquam per saltum videbunt: concipient sensum, obfirmabunturque in eo, ubique gradatim iri saltusque ut praecipitia caveri oportere. Nec facilè admittent, ut prioribus nondum firmatis ad alia proruant.	(4) Semperque gradatim ire
7. Et quia sibi semper unam praetergressis metam, mox aliam, majus quid prae se ferentem in conspectum emergere novosque desideriorum stimulos sibi semper nasci videbunt, vix poterunt aliter quàm plùs ultra quoddam semper prospectare, appetitum ad alia ex aliis honestè extendere, eôque ad majora et meliora semper ferri nec in negotiis finem nisi in fine quaerere.	(5) Et semper ulteriora prospicere
8. Agnoscent etiam tot perpetuis exemplis edocti omnem rerum theoriam ad praxin dirigendam, et quicquid cognitione haustum est, mox ad usum transferendum esse. Quod si ubique ita fieri debere animadvertent, eôque otiosa, usum nullum ferentia, inutilia [304] existimabunt; hem quanta hîc illis prudentiae accessio fiet, usum rerum spectare semper!	(6) Omnem theoriam ad praxin referre
9. Ex eo autem, quòd totô institutionis suae tempore laboribus ipsimet adhibentur iisque perpetuò exercitantur, otiari, sensibus evagari, quod agendum erat non agere nunquam permissi: necessariò sequetur labores ferendi consvetudo et robur et alacritas: in exercitatioribus etiam ingeniis labores urgendi ardor et desiderium. Cujusmodi usu comparata in labore alacritas inaestimabile illis et rei publicae bonum per tempora vitae erit. Nam tantô quisque plùs bonae frugis faciet in vocatione sua, quantô plùs laboribus vocationis obeundis idoneus fuerit. Par est fortuna labori. Nihil paratur ignaviâ. Idoneos vitae aptosque negotiis talis haec industria faciet. (Daß mag ja hurtige Leute machen, durchs ganze Leben!) Et sic delebitur opprobrium illud vulgi: Literatos omnes ignavos esse. Item: Homines de schola esse umbraticos, ad negotia parùm idoneos. Jam supra omnes idonei esse potuerunt: nihil agendum aliis committere, seipsis uti gnari.	(7) Labores ferre alacriterque urgere
10. Majus autem etiam est, quod sequitur. assignat methodus haec discentibus laborem, docentibus directionem. Hi autem, dum singulis adstare non possunt, singulis dant in manum directoria, leges, normas, quas si bene hi observent, aberrare non facilè queant, obambulante interim, et si quem aberrare animadvertat, emendante praeceptore. Unde necessitas quaedam adolescentibus injicitur tùm ad praescriptas leges, tùm legum praesidem respectandi, et ne illas transgrdeiantur, hunc offendant cavendi. Quae annis aliquot continuata consvetudo, vix alium ingenerare posse videtur habitum, quàm ut sub legibus se vivere memores exorbitare caveant, ne si factorum exposcatur ratio, confusionem pro laude reportent. (Revideatur hîc Melanchthonis de noxa è confusanea studiorum ratione metuenda judicium suprà capite VIII, § 3 laudatum.)	(8) ad praescriptas leges legumque praesidem perpetuò respectare
11. Ipsa quoque diciplinae ratio, quam methodus praescribit, blanda virtutum ingeneratrix fore videtur: quippe placida ingenia nunquam irritans, aspera prudenter mensvefaciens, utrosque, ut omnia virtutis amore, nihil formidine poenae agere consvescant, condocens.	(9) Disciplinâ fieri meliores
12. Emendari saepiùs errores suos videntes, errorres non admittere, admissos autem faciliùs animadvertere, animadversos etiam avidiùs emendare consvescent.	(10) Errores attendere et emendare
13. Et quia tota methodus haec praxi constat jubenturque discipuli, quicquid sciunt, proloqui et docere, quicquid nesciunt, interrogare, quicquid dubitanter sciunt, ut certiùs sciant, rationes rationibus conferre, omnia in conspectu condiscipulorum praeceptorumque: comparari sic quidnî parrhesia possit in conspectu hominum honesta quaeque animosè pertractandi? Quae res praecipui usûs in vita est.	(11) In rebus honestis parrhesiâ uti
14. Atque sic reipsâ apparebit verè Antisthenem (contra eos, qui prudentiam et reliquas virtutes aut opposita illis vitia ita cum homine [305] nasci opinati sunt, ut arte nec virtutes comparari, nec ingenita vitia emendari posse putarent) dixisse: ¹ a)reth/ e)sti didakth/, virtutem esse diciplinabilem.	Antithenis sententia comprobabitur virtutem esse disciplinam
15. Tandem methodo huic assvetis nihil faciliùs erit quàm ad illius imitationem tabulaturâ quâdam vitae constructâ et rectè observatâ totam prudenter transigere vitam. Cujus rei modum quendam hîc innui operae non erit dispendium.	(12) Totam vitam prudenter transigere
16. Formet sibi quisquis rationabiliter in vita versari vult vitae ephemerides: librum scilicet, in quo singulis diebus acta sua consignet. Nempe (1) Quid insigne in authore bono eâ die legerit. (2) Cum quo conservatus utile aliquid audierit. (3) Quid etiam memoratu dignum occasione undecunque datâ cogitaverit, dixerit, fecerit. Erit hoc veluti textus vitae tuae, quem pòst relegendo, per quas te occasiones duxerit Deus et quomodo iis tu fueris usu aut uti neglexeris vel nescieris recognoscendo, errores, si qui se admiscuerant, declinare, virtutes autem, quascunque unquam observaveras et sequi proposueras, persequi disces.	Cujus rei gratiâ sibi vitae ephemerides formabunt
17. Cujusmodi observatos vitae errores (tuos et alienos) ut facilùs declinare oppositasque iis virtutes certiùs imitari valeas, consignabis separatim tanquam ex ipso textu vitae tuae excerptas gemmulas atque regulas vitae vocabis. Nempe ad attendendum peculiariter tibi praefixos scopos declinandumque tibi peculiariter observatos scopulos.	Exindéque regulas vitae elicient
18. Teria tandem pars hujus operis tui erit repertorium alphabeticâ vocum serie scriptum, et in quo loco textûs aut regularum tuarum inveniendum sit aliquid commonstrans.	et superaddent repertorium
19. Ita habebis verissimas vitae tabulaturas, quas conficere exigui laboris erit, confecisse permagni usûs. Quid enim molesti inter legendum illa, quibus insigniter afficeris, in diarium referre? aut certè lectione finitâ seu colloquiô et negotiô quôcunque memorabilioribus consignandis tantillum temporis surripere? Si ne id quidem fortè illicò propter concatenatas occupationes vacet, certè à prandio vel coena, ubi à laboribus respirare datur, haec animi exspatiatio non injucunda esse potest interque recreationes censeri. Et tamen sic collectus thesaurus verè tibi prudentiae thesaurus erit. quippe sic demùm posterior quisque dies prioris discipulus tibique saepiùs erranti (homo enim es in vitam ut in scholam missus, ubi sine errore nihil discitur) errores agnoscendi, agnitos emendandi, eôque tandem non errandi magister futurus est.	Hujusmodi tabulaturas vitae habere quanti res usûs!
20. Hanc occultioris prudentiae viam inter sapientum arcana habitam en ponimus in publico! quam nolle ingredi non nisi imprudentis fuerit. Illius quippe usus hic etiam esse poterit, ut acta tua consignans quotidie, adsvescas nihil agere aut loqui, cujus si in lucem veniat, pudere possit. Imò dum cogitabis Deum libris suis cogitata etiam hominum excipere, disces cogitationes etiam malas formidare et non admittere. Juxta illud: Quod homines nescire vis, id ne feceris, quod Deum, id ne cogitaveris.	Occultior haec prudentiae via inter sapientium arcana habita

[306] Caput XXV
De methodi novissimae ad scholarum meliorem constitutionem usu
Scholarum reformatio multis hodie anxias facit curas. Prolapsae enim sunt publicô omnium de staxiis querulantium testimoniô. Ad desideratam igitur reformationem illam consilii aliquid afferre posse methodum nostram non desperaturum puto, quisquis ea, quae hucusque in medium allata sunt, pensitaverit diligentiùs. Nobis tamen aliâ etiam viâ ostendere id placet, si forsan sic etiam meliùs non decipi nos opinione patere queat. Nempe ideam optimae scholae inquiremus ad illam inventam collaturi hypotheses methodi nostrae jam notas: ad videndum, num ex illis prodeat id, quod votis concipimus.	Scholarum confusionibus remedia passim quaeruntur: hîc etiam promittuntur Quàm verè, ut pateat, idea scholae optimae vestigatur
2. Inter omnia, quae exstant Scholarum encomia, nullum nervosius est illô, qvô schola Humanitatis officina esse dicitur. Tribus enim verbis, quicquid de optimè constituta vel constituenda schola dici aut cogitari potest, expressum habemus. Quod ut pateat simulque an ductu methodi nostrae tales scholae sperari possint, ratio subduci queat; ante omnia quid requisitorum in scholis spectandum tres illae Voces (1) humanitas (2) officina (3) schola seu ludus innuant, videamus.	Schola quid ? Humanitatis officina
3. Humanitatis nomine non ipsa natura humana (cujus utpote imaginis suae plasmator occultô Deus ipse est) intelligitur, sed conditiones sive requisita, quae hominem esse hominem, imaginem scilicet sapientissimi, potentissimi sanctissimique Dei faciunt. Quas excellentiae humanae conditiones postquam tres inprimis esse et ad vim rationis, orationis, variaeque et liberae operationis revocari suprà (cap. I) demonstravimus : sequitur scholarum finem esse, ut homines ad rationis, orationis operationisque verum et expeditum usum excolant sive Sapere, Agere, Loqui doceant. Hoc illud est divinum SAL, cujus pectoribus nostris incoquendi officina schola est, ipsa etiam trini illius finis sui symbola in se continens, ut scilicet 1. Sapienter S 1 2. Cogitare, C 2 3. Honestè doceat H 3 4. Operari, O 4 5. Loqvi L 5 6. Argute A 6	Quid humanitas ?
4. Tria verò illa, tametsi in homine, qui quidem hominis dignitatem tueri velit, aequè indissolubilia sunt ac in animante trinus ille vitam vitaeque functiones conservans spiritus naturalis, vitalis, animalis (quorum nullus sine animalis ipsius interitu abesse potest), dignitatis tamen et necessitas gradu ita inter se distingvuntur [307], ut primum reverà sit primum secundumque rursum tertiô prius. Sapere imquam omnium primum est, quia reliquorum basis (nempe insipientem sapienter agere aut loqui impossibile). Rursum autem agere sapienter, proculdubiò majus quid est et melius quàm sapienter loqui: cùm illud praecisè sit necessarium et ad beatitudinis statum per se facit, hoc propter conservationem duntaxat et sic ex accidenti aliquando et alicubi necessitatem invenit.	Tria illa homini secundùm plus et minus necessaria (sapere primum et imum humanitas)
5. Sequitur inde scholae optimae hunc fore characterem primum: ut omnes, quos formandos suscipit, sensu sapientes, operibus prudentes, sermone eloquentes reddere sibi proponat Deique ope reddat. Discrimine tamen observatô, ut potiora potiùs agantur: hoc est mentes potiùs et magis ad sapientiam manusque et reliquae facultates ad industriosam solertiam quàm ad garrulitatem lingvae erudiantur. Reddere nimirium quaerant scholae alumnos suos sermone quidem politos, sed magis tamen operum potentes rationumque tam operum suorum, quàm rerum, quascunque fieri vident, intelligentes. Hoc demùm erit imagunculas Dei formare, aut potiùs in illis sapientiae, potentiae bonitatisque divinô artificiô ducta lineamenta expolire et coloribus vivis, ut quod sunt, esse appareant, illuminare. At verò istuc prorsus collimare nostra non est cur hîc multis asseratur: omnia hactenus tradita id loquuntur. Finem ergò scholae optimae habemus omninò.	Optimae scholae primum character tribus illis imbuere, quò methodus lingvarum prorsus tendit
6. Jam de mediis ad finem esse videndum officinae vox monet. Quid enim est officina? Locus ubi instrumentis certis, ab opificibus certis arte certâ efficitur, quod efficiendum est. Innuitur ergò tria scholis esse necessaria, ut circa hominum formaturam suos assequantur fines: instrumenta, nempe docendi et discendi; instrumentis utentes, nempe docentes et discentes; tandem instrumentis illis utendi artificium, nempe Methodus certa. Unde sequitur, si ad homines mente illuminandum, operibus dirigendum, lingvâ poliendum instrumenta fuerint parata, eaque bona, quibus effectus obtineri certò possit, nec desint homines datis instrumentis uti avidi, gnari, validi, et denique reliqua omnia, quae ad operarum ordinem spectant, rectè disposita (ut hôc modô constituta schola optimè constitutis mechanicorum officinis nihil cedat), alterum fore optimae scholae characterem. Non enim obtineri, quod quaeritur, impossibile fuerit. Potissima tamen vis in instrumentorum apparatu sita est, quem cùm methdous nostra perpetuò requirat, et quomodo res eò deducenda sit, ut omnium docendorum et discendorum absolutissimae habeantur formae et normae, quibus quaecunque sunt et fiunt, ita ut sunt et fiunt, imprimantur ingeniis rursúmque accuratè lingvâ, manu, moribus et vitâ exprimantur, quae exprimenda sunt, ad ideas veras verè, orandus est Deus, ut ne pios et ex amore publici boni venientes conatus irritos esse sinat.	Officinis (et dehinc scholis) tria necessaria (instrumentorum apparatus, utentes instrumentis et utendi artificium), quibus scholas methodus nostra instruit
7. Superest vocis scholae seu ludi consideratio ad deprehendendum elegantem et amoenum instrumentorum didacticorum, postquam parata habebuntur, usum. Officinam enim litterariam non sine [308] causa antiqui sapientes tam blandis insigniendam putârunt titulis, ut Graeci scolh/n, otium, Romani autem ludum appellarent. Voluerunt scilicet non tantùm pueris adimere terrorum occasionem, sed et ipsis doctoribus attendendi, quomodo operas jucundè peragerent, relinquere monimentum. Quippe viderunt perniciosius nihil esse posse literarum studiis, quàm si discipuli ad has cum nausea venirent, eôque priùs odisse quàm nosse inciperent. Sic enim omnis opera luditur (uti monuimus capiet X, 140), intersunt exercitiis invitissimi festinantque è schola tanquam pistrino, pulchrè secum agi putantes, si quando è carceribus illis in libertatis campum prorumpere detur. Ergò quia formanda veniunt ingenia humana, et quidem aetate illâ, quâ non flexilia tantùm, sed fragilia existunt: certè providendum est, ne flectendo frangantur, et sic non formatura, sed corruptura sequatur, Hinc et Doctor Lutherus Paraclesi illi suae, quam pro scholis erigendis ad Germaniae urbes anno 1525 eiderat, votum inseruerat: Faciliorem aliquam et blandiorem optandam esse methodum, quâ nemo deterretur, omnes potiùs allicerentur ad studia. Et (ut loquitur) quâ non minorem pueri voluptatem è studiis literarum caperent atque nucibus, pilâ, cursu lusitando. Haec ille cordatè omninò. Sed id faciliùs optari quàm praestari posse dicet aliquis. Talem enim methodum quis dabit? Quaesita est fortasse hactenus, nec fortasse inventa hactenus. At nos jam inventam, vel certè tali proximam confidimus. Quod ut pateat, veniamus ad vocem ludi, et quid rei sit ludus seu lusus, attendamus: deprehensuri sic verè blandae methodi requisita certa.	Officinae literariae vox scholae et ludi cur indita NB.
8. Sic autem ludum definio. Ludus est exercitium (animi vel corporis) institutum inter plures, de aliquo lucri aut honoris praemio concertantes. Ubi septem haec interesse innuitur, quae ludum esse ludum, hoc est animi oblectamentum, faciunt. I motus, II spontaneitas, III societas, IV concertatio (hoc est jucunda eventûs exspectatio), V ordo, VI lusum exercendi facilitas, VII finis jucundus (animi relaxatio). Quae si pressiùs inspexerimus et ad ludum literarium sive operas scholasticas adaptaverimus, non videre, quae ad methodi delectabilitatem conferre possunt, non poterimus. (vide tiam suprà X, 148)	Ludus quid ? et quae ludum delectabilem faciunt ? Spetem haec :
9. Motum in lusu primum esse dico, quod oblectat. Motu enim quia omnia fiunt et conservantur, naturalissimum est omnia viventia gaudere motu, praesertim aetate vegetiore. Hinc est, quòd pueri à discursando aut quôcunque modo esse agitando cohiberi nequeunt. (Vide X, § 24 et 145.) Transferendus ergò hic impetus est ad meliora, ut pueros, in scholam deductos, ne cupiamus esse otiosos ulla in re spectatores, sed auctores. Sinamus inquam eos semper agere et ut agunt subornemus, quicquid praeceptorem et discipulos agere vident. Mox dulcedinem sentient. Simioli enim sunt : quicquid alios facere vident, imitari gestiunt, modò non supra captum et vires sit. Inde est, quòd puer, si adstare pueris colludentibus jubeatur, colludere autem prohibeatur, aegrè sibi esse [309] sentit et abire mavult. Ergò ne illis in scholam admissis aegrè sit, exercitiis animi et corporis fervere faciamus omnia, tùm in schola, tùm extra scholam permissâ deambulatione, confabulatione, concertatione et lusu quôvis honestô. Prima haec ingenia allectandi omninóque certa erit via. Quam cùm methodus nostra urgeat, amoenitatis tramitem rectè ingressa existimanda est. Videatur cap. X, § 144.	(1) Motus, quem discipulis perpetuò permittendum methodus svadet NB.
10. Secunda in lusu oblectatio à spontaneitate est: quòd hûc nemo nisi voluntate suâ veniat et suô arbitratu res gerat. Arbitrii namque libertas humanae excellentiae fastigium obtinet : regnare ubique etiam in levioribus et ludicris quaerit. Id quod verum esse inde patet, quòd nemo ludat coactus, aut si ludit, non oblectamentum habet, sed tormentum, aequè ut in caeteris, quae invitus facit. Pariter igitur in shcola nemo discat coactus : veniat huc liberâ mente, quisquis venit, tanquam ad ludum et agat hîc liberè, quicquid agit, ut in ludo. At pueri scholam reformidant, inquies. Id verò ex accidenti est propter morosam illam methodum, de qua amolienda nunc consultamus. Radices eruditionis esse amaras	(2) Spontaneitas, ut omnia fiant ultrò, sine coactione Methodus novissima omnia ad spontaneitatem reducit
11. Tertia in lusu oblectatio à societate est, homini naturaliter grata propter communionis amorem, quâ alii ab aliis desideriorum complementa mutuamur. Unde Seneca: Nullius boni sine socio jucunda est possessio. Hinc est, quòd dum aliquem ludendi incessit libido, collusorem quaerit usque adeò, ut nemo secum ipso ludat, [310] aut si omninò ludere placet, concertandi munus inter dextram et sinistram suam dividit. Ergò methodus nostra jucunditatem studiis scholasticis conciliare idonea est, quae per omnia vult esse sociata. Quippe quae docentes cum discentesque inter se omnes veluti perpetuos collusores constituit (XIX, § 5).	(3) Societas Methodus autem haec omnes operas vult esse sociatas
12. Quartum, quod lusum facit jucundum, concertatio est sive de victoria certamen: dum propositi lucelli aut honoris praerogativam quisque sibi mavolens quàm alteri, pro adipiscenda illa omnes vires intendit. Hoc autem quia fit cum animi quadam inter spem et metum, innoxium tamen illum, suspensione, afficitur animus titillatione non injucundâ. Methodus igitur nostra omnia in scholis amicâ quadam aemulatione expediri svadens interque ignominiae metum et laudis spem animos exercens ad jucundam alacritatem animos excitare et in illa detinere nata apta est. Videatur capite X, axiomate CLXXIV et CLXXXVI.	(4) Concertatio de lucelli aut honoris praerogativa aliqua
13. Quintum, quod ludo jucunditatem conciliat, ordo est, quem collusores fixis inter se legibus observare tenentur. Ordo quippe rerum omnium ut seriarum, ita ludicrarum anima est, sine quo nec esset ludus, nec oblectaret. Adeò id verm est, ut si quando à colludentium aliquo leges ludi violanter, caeteri indignantem rei non ferentes, diffugiant aut in iram, rixas, pugnas proruant. Schola igitur si fuerit velut ordinatissimus exercitus aut respublica quaedam personis omnibus per classes, tribus, decurias (ut gardatim aut etiam per vices alii aliis praesint et subsint) dispositis, officiis inter se distinctis et legum vinculis colligatis, impossibile fuerit novellos istos in republica mundana cives non affici, non allici, non in societate tali cum delectatione detineri. Ad quod methodi nostrae omnia tendunt multaque eam in rem cum delectabilitate ordinari possunt.	(5) Ordo: quippe qui ludi etiam anima est NB.
14. Sextò jucunditatem ludicris praestat addiscendi ea modus facilis exemplis meris constans et imitatione, regulis verò aut nullis, aut paucis occasionaliter tantùm interspersis. Lusu enim ipsô lusores fiunt sine ulla operosa theoria et praeceptis. At verò similiter in scholis omnia fieri, abstractis nugis neminem macerari, facienda semper faciendo disci vult et mandat methodus nostra cap. X, axiomatibus XLII, CLXXI, CLXXXIV, CXXXVI. Sed et theoretica merâ historiâ et autopsiâ, jucundô oculis et menti pabulô, peragi vult. (Vide X, § 145 et 157 et 158.) Quare si provideatur, ut omnis schola instructa sit praeter bibliothecam necessariam picturis quoque vel sculpturis omnium rerum sensualium, naturalium et artificialium: adeóque, si posset, hortis et vivariis pro plantarum, animalium et rerum quarumvis autopsia: aut produceretur quandoque discipulorum grex in hortos, agros, vineas, ut actum arationis, sementationis, messis, triturae, vindemiae et similium videant, quid nisi ludi meri essent scholae?	(6) Addiscendi modus facilis praxi, qualiter omnia nostra NB.
15. Tandem ludus remissionem quoque amat, quia nemo tam ludicris deditus esse potest, quin ludum, si nimius sit, fastidiat. Per intervalla eò reditur jucundiùs. (Cap. X, 147.) Ergò studiorum [311] quoque cavenda satietas, amant alterna Camaenae etc. Atqui hîc etiam non malè ingeniis consulit methodus nostra, quae puerilium studiorum pensa nec multa, nec prolixa esse vult (capite X, § 143 et axiomatis CLXIV porismate 4). Nam si ludere diu atque continuè molestum est, quidnî magis tractare seria? Danda igitur animis, praesertim tenellis, intervalla sua relaxamentaque sua, exspatiationes confabulationes collusionesque honestae cujuscunque generis. Qualiter contemperatam serio-ludicris scholam non posse non ludum ingenii et esse, et videri palàm est.	(7) Remissio et alternatio, quae et nostris inest
16. Porrò vox ludi aliud etiam nos prater illam studiis conciliandam voluptatem admonet, nempe de ludorum materia. Omnis enim ludus circa rem aliquam occupatur, quae si aliquid habebat inhonesti, illaudabilis, si praeter delectationem praesentem commodi afferat nihil, inutilis habendus venit. Danda igitur opera est, ut puerorum ludi tùm honesti sint, ab omni obscaenitate alieni, tum utiles, corpus et animum vegetantes, et sic ferendis laboribus seriis utrumque praeparantes. Magis verò etiam, si hi ipsi ludi etiam immediatè in seria ducant, quemadmodum fit, dum seria, quae post discenda essent, in formam ludi rediguntur ad nomenclaturam earundem rerum, et quae circa illas fiunt sic anticipando, addiscendam. Ita pusionibus nostris ligneos aut pictos equos, equites, gladios, currus, bombardas aliamve cujusvis generis supellectilem (culinariam, fabrilem, librariam etc.) tractanda permittimus, ut illis rebus assvescant. Ita nautarum pueri (quod Domavius habet) exiguo lembo se exercent prope littus: uncosque jacere, in transvadabili flumine remos trahere, inter arundineta navigium propellere tamdiu consvefiunt, dum viribus usuque paratiores tollere se aliquando in altum interque decumanos fluctus vela facere ausint. Ludunt ecce nautarum pueri, sed fine non ludicrô! desinit quippe ludus illorum in opus serium, vitae suae e)/rgon, cujus sic ludendo et veluti aliud agenda gnari et potentes appetentesque fiunt.	Ludi pueris permittendi quales? 1. Honesti 2. Corpus et animum vegetantes 3. Praeludentes rebus seriis
17. Hi nautarum aliorumque extra scholas puellorum et puellarum lusus monent nos, qualibus scholasticam quoque pubem occupari conveniat ludis: ejusmodi nempe, qui ab intentione scholarum (homines ad humanitatem formandi) non abludant. Ubi occasio esset, de ludorum generibus in scholis non tantùm innoxiè permittendis, sed etiam magno usu instituendis disquirere. Sed non hujus loci est ad illas particularitates descendere. Imò ne quidem in genere de ludis, qui recreandis scholasticorum animis serviant, loquimur, sed de scholis ipsis, in quantum ludi appellantur. Hoc est disquirimus, quâ ratione seria illa, quae scholis tractanda incumbunt, ita tractari possint, ut non solùm lusus formam habeant (quod jam § 8 ad 15 usque disquisivimus), sed nihil aliud quàm totius humanae vitae praeludia sint; et non in aliud quàm ipsam vitam rationabiliter, honestè, piè sanctéque transigendam desinant. Hoc illud est, quod nunc quaeritur.	Ergò et ludi scholarum sint praeludia vitae
18. Servire autem huic etiam intentioni methodum novissimam [312] patet. Quia vitam hominis in aetatum gradus divisam (capite X, § 112) totam exercitiis occupari vult (IX, 18). Sed ita, ut quivis gradus, praecedens viam paret sive (ut praesens materia loqui nos jubet) praeludat sequenti (axiomata CXLVIII, CLXII). Quod consilium si sequimur, facilè erit infantiae exercitia (sub parentum et nutricum cura) ita institui, ut praeludant exercitiis pueritiae sub praeceptorum jam inspectione instituendis et haec rursùm exercitiis adolescentiae et sic consequenter. Ut tandem totum studiorum scholasticorum curriculum nihil sit nisi vitae praeludium et tota praesens vita aetemitatis praeludium. Posse enim omnia, quae homini quôvis aetatis gradu discenda sunt, ita disponi, ut habeantur exempla ad imitandum perpetua et perpetua per occasiones adhibenda de imitandi dexteritate monita seu praecepta et perpetua denique praxis (quod methodus novissima requirit capite X, axiomate XL et sequentibus) dubium jam puto esse posse nullum. Nec igitur dubium sit methodum hanc scholis optimè constituendis (quae non nugas agant, sed in ipsum vitae rationabilis, honestae, sanctae actum actualiter deducant) munire viam.	Scholarum classes etiam sibi invicem praeludent NB.
19. Non abs re tamen fuerit attendere usitatiores quasdam de scholis querelas, ut methodô nostrâ desideratis satisfieri sic etiam pateat meliùs. Familiarissima est de negligentia praeceptorum querela. At hoc tàm familiare scholis malum tolli jam posse spes est sublatâ illius causâ. Quae illa? Fastidium ab exiguo laborum profectu, hîc autem à consveta discipulorum negligentia. (Ita quippe oscitante alterô oscitat alter quoque.) At discentium fastidium unde? A salebrosa utique methodo: quòd plerique discere cogantur non intellecta et operari sine normis et res agere, quarum nesciant usum. Hinc langvent frigentque omnia. At haec incommoda methodô nostrâ tolli jam apparuit. Si ergò posthâc negligenter agere scholarum ministri perrexerint, patebit fraus nec in pueris esse culpam, nee in methodo, sed in se: ignaviae peripetasmata aberunt.	Usitatis de scholis querelis an sic satisfiat? spes est, (1) quia docentium ac discentium negligentiae remedia parata sunt
20. De profectuum tarditate etiam sub praeceptorum satis gnava diligentia audiuntur querelae, praesertim in scholis Latinis. Culpam inter alia rejecerunt nonnulli et rectè in pessimè inolitam dictandi consvetudinem, bonarum horarum jacturam. At haec explodi jam poterit rebus eò deductis, ut paratis instrumentis abundent scholae nihilque restet, nisi ut quâvis horâ novum pensum aggrediundo et intellectu subigendo exercitiisque mox additis usum firmando negotia urgeantur alacriter, et sic addendo quotidie pensa pensis eruditionis cumulentur thesauri. Cui rei vehementer serviet, quòd factô in authores ipsos aditu citô alius post alium in manus sumi, pertransiri, in succum et sangvinem converti, et sic eruditionem luculentis quotidie accessionibus augere poterunt. Quod quantum sit ad eruditionem multiplicandam compendium, revideatur hae de re Lipsii judicium supra VIII, § 10.	(2) ut et profectum tarditatiper sublatam bonarum horarum jacturam, dictandi consvetudinem NB.
21. A publicis scholis suos abstinebant delicatiores parentum ob methodi asperitatem, violentiam in scholis adhiberi causati. (Was [313] man in der Schul lernet, das lernet man mit Zwang, müste es heissen.) At methodus nostra opprobrium hoc à scholis tollit, quia violentiam tollit. Certè si ad hujus praescripta omnia in scholis ordinentur, poterit schola instar horologii automati esse, ubi omne motum movet et rota rotam sic excipit, ut leniter appensis ponderibus nihil non sponte procedat, et quidem omnia harmonicè ad edendum coelo similem effectum, temporum dimensionem accuratam. Quodsi in pensorum distributione ad mediocria ingenia respectus fuerit, omnibus pariter pulchrè consultum esse poterit.Quippe mediocria pensa mediocribus accommodata ingeniis, cùm praecocibus retinendis (ne vim suam citò profundant et praematurè effoeta fiant), tùm tardioribus stimulandis (ut perpetuis exemplis et praxi exercitati non paria tandem cum aliis facere ipsi quoque non possint) servient. Quae res dudum scholis optanda erat, quippe à quibus vix unquam absunt et Theopompi, et Ephori, quorum alteri frenis, alteri calcaribus cùm egeant, utrique tamen ab Isocrate prudenter formandi sunt.	(3) violentiae à scholis tollendae via reperta NB.
22. Tandem in scholis publicis scandalum publicum est collapsa morum disciplina, corruptelas morum tantas secum trahens, ut tolerari jam non possit. Hinc plerique boni et pii committere talibus officinis suos horrent approbatque desperatum consilium doctissimus etiam Gabriel Naudaeus in suo De studio liberali syntagmate his verbis: Qui suos domi, non in gymnasiorum ergastulis liberalibus disciplinis institui curant, hoc lucrifaciunt, ut minùs inficiantur liberi vitiorum colluvie, quae illîc tam variè spectantur, quàm diversae sunt eorum, qui in ejusmodi locis simul includuntur, naturae. Et mox: Intolerabilis omninò peccandi licentia scholas occupavit etc., ut non ampliùs tanti faciendae sint publicae exercitiorum scholae propter aemulationem studiorum, quàm fugiendae propter aemulationem vitiorum. Domi igitur adolescentem educari volo, in parentum conspectu etc. Turpis haec est macula, delenda omninò (humanitatis officinas in turpitudinum officinas degenerâsse). Cujus rei culpam, aut certè culpae partem praecipuam, quia in methodi haesisse difficultate suspicamur (quòd praeceptor publicus, discipulorum gregi praefectus, sufficere non poterat singulis, modum autem nesciebat in ordine continendi universos), remedium sperari posse confidimus. Nempe jam praeceptor paratis docendi instrumentis omnibus instructus (per capitis XIII § 6) illisque solerter utendi gnarus (capite XIII, § 2) et omnes simul in ordine continendi peritus (ibidem § 4) non habebit, quod agat, nisi ut invigilet gregi suo (ibidem § 15) omnesque occupationibus honestis sic occupet, ut illis ad vana, curiosa, impia nec temporis, nec loci, nec occasionum relinquatur aliquid. Adeoque ipsa etiam parerga relaxandis animis concessa nihil sint nisi virtutum corporis et animi provocamenta (hîc suprà § 8).	(4) ut et amovendi morum corruptelas
23. Verùm satis. Non enim scholas nunc ordinamus nec illi rei hîc locus est: ordinari tantùm posse, ut querelae tollantur desideratisque satisfiat (si repertis insistere libeat ordinis viis), contendimus.	Scholas emendari posse

[314] Caput XXVI
De methodi lingavarum novissimae ad emendandum eruditionis statum usu
Maturinus Simonius, jureconsultus, nervosum scripsit de literis pereuntibus libellum et prostat Casparis Hofmanni, medici, De barbarie imminente patheticè scripta oratio nec ignorantur aliorum alia similis argumenti in rei literariae statu, qualis hodie est, multa desiderantium. Cùm ergò literarum officinae scholae sint scholarumque emendationis spes fiat, videndum, an emendatis officinis emendatiora quoque prodire queant opera. Dicemus paucis: Quid in eruditionis statu jure desiderari videatur? et quae emendationis ex praemissis nostris spes esse possit?	De eruditionis statu tot querelae agitandi de emendatione ejus consilia necessitatem imponunt Querelae sunt
2. Primum est et mirandum meritò, et ferendum indignè, quòd in tanta scholarum frequentia viri docti tam rari sint. Quae considentio virum doctum, de causis corruptarum scholarum scribentem, in haec verba prorumpere coëgit: Tanta est seculi nostri, quod eruditum videri vult, depravatio, ut in maxima scholarum copia sit maxima virorum publicè utilium, qui tùm reipublicae, tùm ecclesiae functionibus satis idonei sint, inopia. Adeò ut scholas in ipsis scholis desideres et Tantalum in mediis aquis sitire ac salamandram in mediis ignibus algere dicere possis. An ergò Prophetae olim cantanti, Multiplicasti gentem et non magnificasti laetitiam, succinere cogimur? Multiplicasti tibi (ó popule Christiane) scholas et non magnificasti (ex proventu virorum publicè utilium) laetitiam. Haec ille (in Oratione de causis corruptarum scholarum, quae apud Alstedium exstat).	(1) In maxima scholarum copia maximam animadverti virorum doctorum inopiam
3. Ecquid verò causae? Duos inprimis concipio. Alteram methodi usitatae scabritiem, ingenia à studiis (adeundis vel continuandis) deterrentem. Alteram librorum typographiae beneficiô adeò multiplicatorum copiam plerosque (maximè quibus res angusta domi non obstat, quominùs se librariâ supellectile quantum volunt instruant) securos reddentem, ut dum quisquis inciderit casus, è libris se consilium haurire posse sperent, doctrinam infundere pectoribus posthabeant. Ita sub libris eruditis mentes gestamus plerique rudes. Quae esse vera nemo non agnoscet, opinor. Sed remedii estne spes? Ab emendata methodo utrique simul malo remedium se offert: Nempe facilitas methodi novissimae faciet, ut pauciores à studiis deterreantur, plures autem allectamentis detenti edurent. Tùm verò, quia in authores usque deducti eosque legere et intelligere docti erunt adolescentes, nihil faciliùs, quàm ut scholas quoque egressi delicias continuent iisque animum pascendo variâ eruditione pectus instruant. Denique si in lingvas gentium beneficiô methodi lingvarum cultiores factas quivis humanâ cognitione digni libri (quos legere et intelligere vulgus etiam valeat) transfusi fuerint, fieri non poterit, quin sepultae hinc inde (sub sordidis etiam palliolis, ut Cicero dixit) ingeniorum dotes prorumpant veniantque in usum.	Causae duae: methodi scabrities et librorum copia, incuriosos reddens studiosos Utrique malo remedium ab emendata methodo Primò à methodi facilitate,
4. Socordiae, quam librorum et indicum fiducia tam multis persvadet, remedium, item sperari potest, si methodi novissimae praescriptum sequutae scholae neminem aliter quàm propriâ praxi exerceri permittant. Ita enim non pertransiisse libros et non per proprios sensus percolasse omnia nemini fuerit possibile: ergò nec ignorare (hoc est non vidisse, non audivisse, non contrectavisse, non egisse, non ingeniô subegisse omnia necessaria tanta cum attentione visa, audita, contrectata, acta et subacta) quenquam fuerit possibile. Ergò libri non permittentur (hâc methodô institutis) esse thesauri eruditionem detinentes captivam, sed infundibula, eam transfundentes ab aliis in alios. Ergò et Pythagoreus ille metus abesse poterit, quem non permisisse discipulis quicquam committere chartis memorant, quòd diceret scriptionem esse memoriae necem. Nostrâ methodô chartae non necem, sed vitam memoriae ferent: quia repetitionibus et praxi, quâ scientiae in animis figuntur, servient.	secundò à propria discentium praxi
5. Secundò eruditio (qualis in scholis, ut nunc sunt, colligitur) verbosum quid est, non reale. Lingvarum enim ferè studio (imò lingvae unius, Latinae) occupantur omnes inferiores scholae realibus studiis in Academias rejectis. Cùm praestitisset juventutem quàm primùm et rectâ ad bonam mentem duci: hoc est ad cognitionem rerum veram, à qua boni et mali discrimen, ab hoc verò actionum prudentia pendet. Nec dubitandum est, quòd non plus morum et ad vitae actiones habilitatis è scholis efferat juventus (imò quòd noua vitae indè efferat), primariam culpae partem hîc residere, quòd adolescentiam verbis retardantes, occasione illos res addiscendi et seipsos intus excolendi privamus. Pòst volumus ad Academiam delatos temporis pensare damna rebusque tandem vacare, cùm et fervor plerunque transiit et mens variis occupari coepta, progredi feliciter, tametsi velit, non potest. Praesertlm cùm et ibi nihil ferè praeter Sirenes audire detur. lta aetatis ver et dehinc aestatem cicadarum in morem vocum cantillatione transmittimus, formicas et apes imitari, hoc est eruditionem realem comportare et vitae parare praesidia obliti. Quod verborum et rerum in scholis divortium plebeji tandem ipsi rident hominibus de schola scholasticismum (Schulfuchserei), id est ad munia vitae ineptitudinem exprobrantes. At verò jam lingvae Latinae studium omnium artium comitatum secum ducet ductu methodi noviuimae. Melior itaque rerum facies eci quoque parte speranda.	(2) Eruditionem scholas propinare verbalem querela est At methodus lingvarum novissima artium comitatum secum ducit
6. Tertiò etiam Latinè docti (quae tamen unica scholarum occupatio) quàm rari apparent? Non Cicerones intelligo, Sallustios, Virgilios (tales et olim rari, gemmarum enim non idem qui saxorum proventus est), sed qui ad necessitatem eâ lingvâ, quae Christiano orbi hospitalis jam esse debebat, uti possent. Reperias in publicis functionibus constitutos ignarissimos hujus, ut plebem taceam [316], inter quos quotusquisque est, qui Latinum hospitem excipiat et profieiscenti monstret viam? Et quid ergò agunt tantô numerô ubique regnorum oppidatim etiam erectae scholae? Methodus novissima succurrit Latinorumque hominum abundè promittit, ut capite XIX vidimus	(3) Latinè docti rari At jam esse non potuerunt
7. Quartò, qui reali eruditioni dant operam, rari evadunt encyclopaedicè docti, partiuntur inter se scientiam frustatim, de quo alibi prolixè questi sumus (in Pansophiae prodromo) nec iterare libet. Putant aut impossibile esse unum ingenium capere omnia (quasi rebus adeò improportionatum fecisset rerum dominum Deus), aut non necessarium sit aliâ re ullâ occupari, praeter quae ad destinatum vitae genus spectant. Quodsi cui politicum futurum est, theologiam ad se putat non pertinere nee medicinam aut philosophiam. Similiter horum singuli suis se circumvallant limitibus puerorum in morem (inquit Franciscus Sanchez), qui in communi loco, platea, foro, campo hortos struunt, tegulis cancellant et quisque alteri sui hortuli aditum interdicit. 0 imitaremur potiùs naturam! quae cuivis homini futuro et pedes format, et manus, et lingvam, et oculos, et nares ete., tametsi non omnes futuri cursores aut scribae aut oratores aut optici vel pharmacopoei ete. Eccur igitur nos ad humanitatem formandos homines non simul omnibus, quae ad cognitionem Dei, nostri, rerum, quarum ullô modô venire potest usus, imbuimus? Talis in rebus concatenatio est (inquit idem Sanchez), ut nulla sine aliis perfectè cognosci possit etc. Quotiescunque enim de re aliqua incidit sermo, hujus occasione mox de alia erit agendum et de alia iterùm propter hanc etc. Noverat id Gorgias Leontinus, qui sic animum studiis omnibus excoluerat, ut potestatem sui facere auderet, de quacunque materia quis audire vellet, disserendi. Optandum esset eruditos eôdem collimare vel omnes: non propter jactantiam vanam, sed ut quisque de re quaque judicare queat ad necessitatem, in suâ verò professione excellere meliùs. Nam si studia universalia in scholis tractarentur, excitarentur profectò validiùs ingeniorum igniculi et quò quemque rapiat natura, patesceret magis: delatus autem quisque in illa, ad quae occultô rapitur instinctu, penetraret solidiùs. Methodus itaque novissima proderit hîc etiam aliquid, omnia, quibus humana natura peificitur, juventuti instillare quaerens.	(4) Rari encyclopaediè docti NB. At methodus novissima omnes in omnibus perpoliri vult
8. Quintò etiam circa partem rerum eruditi pauci verè eruditi fiunt, quia plerorumque studia non eò, ut docti sint, sed ut videantur, tendunt, dissertatiunculis quibusdam superficiariis se et sua venditare posse contenti. Cujus rei culpam non injuriâ in methodum vitiosam, scientias et artes jejunis praeceptis, non praxi vivâ infarcientem, rejiciamus. Sic enim imtituti non absimiles fiunt (quod simile Dornavius habet) scioterico horas in tabula penicillô expressas ostentanti, sed gnomonem, qui umbram in numeros jaciat et reipsâ ex cursu solis tempus definiat nullum habenti. Methodus ergò novissima rectè scientiarum soliditati consulit, dum studia tractantes non docere et discere contenta docuisse et didicisse [317] vult eôque in omnibus et singulis praxin propriam ad habitum usque continuatam et in opus desinentem requirit. Id si observaretur ubique, fieret, ut quemadmodum oves (monente Epicteto), quàm bene pastae sint, opilionibus non egesto aut ejecto foeno, sed praebendo lac et ferendo lanam ostendunt: ita docti, quàm bene docti sint non verbis aut titulis ostentarent, sed rebus humanis inserviendo probarent. Atque tunc minùs in re literaria esset strepitûs, plus studii, minus jactantiae, plus profectûs; minus umbrae, plus rerum, minus tumidi, plus solidi.	(5) Rari etiam in studiis particularibus fundamentaliter docti At methodus novissima omnia reddere quaerit solida
9. Sextò rari sunt ex se et per res ipsas docti, plerique alienarum opinionum recitatores, alienorum placitorum imitatores. Quae res in contumeliam Dei et generis humani damna redundat. Scribunt in Graecia fuisse regiunculam, cujus incolae, quando pane vesci voluerunt, ex Lesbi (feracissimae insulae) civitate Eraso advehi curavisse frumentum, cùm tamen suis ex agris quod abundè sufficeret depromere potuissent, si agriculturae debitam dare voluissent operam. Ridiculum, si verum. At nimis verum similem ignaviam, sed perniciosiorem occupare eruditorum gentem, quibus cùm Deus ingenii agrum fertilissimum plerisque pari jure conferat: rari tamen sic excolunt, ut domi, unde eruditionis vitam sustentent, non desit. Advocamus vel ex aliena gente et alio seculo ingenium aliquod, quod nobis oracula dictet. Aut si domi etiam ingenia colimus, paucissimi sic colunt, ut suis opibus se sustentent: plerique mendicatò vivunt, suô et publicô (si rem rectè aestimemus) dedecore et damnô. Non plura enim invenimus, quia non plures quaerimus. Frustrà est, quod obtendunt. Non omnia possumus omnes, non omnis fert omnia tellus. Fert enim omnis tellus aliquid. Nullum non ingenium suas habet venas, si fodiatur. P1ato (in suis De republica libris) edixerat: Ne cuiquam ex alieno puteo priùs aquam haurire liceret, quàm magistratui probâsset se, ut sibi privatis in aedibus puteus foderetur, diligenter curasse, sed nullô labore et sumptu id comequi valuisse. Et sapiens ille Salomo similiter: Bibe aquam de cisterna tua et fluento putei tui (Prov. 5, 14). Christus denique vult ecclesiae doctorem de thesauro suo proferre vetera et nova (Matth. 13, 52). Si divinis in rebus de thesauro suo proferre posse datur et velle posse injungitur, quidnî in caeteris è sensuum et rationis scaturigine magis profluentibus? Rectè hic Sanchez: Nul1am ego vel minimam rem aut propositionem ex Aristotele vel aliis intellexi, sed illorum dictis commotus ad quamlibet rem contemp1andam me accinxi, illorumque contradictionibus et difficultatibus perspectis, ne ego illis involverer, iis dimissis, ad res confugi, inde judicium petiturus. Idque mihi fuit Amtoteles, quod Timotheum reliquis cantoribus fuisse idem Aristoteles ait: quòd scilicet ni talis exstitisset Aristoteles vel Plato et alii, ego forsan talis non exstitissem. Unde quàm stulti sint, qui ab authoribus totam solamque scientiam quaerunt, nihil in rebus (ipsi per seipsos) considerantes, facile est videre. Non enim, qui mihi rem aliquam videndam digitô indicârit, visionem in me parit, sed potentiam visivam [318] excitat, ut in actum deducatur etc. Methodus igitur novissima optimè de eruditionis statu meretur, dum res nonnisi è rebus disci propriâque discentium indagine omnia vestigari perpetuò va riéque urget, et sic ingenia severiùs excolendi propriosque latices effodiendi ocasiones ministrat.	(6) Rari docti ex se, per res ipsas et id quàm turpe, simili exemplô (panem à vicinis mendicantium) ostenditur NB. Nemini aliunde sumere, quod habet domi, licet NB. Authores nihil docent: suum cuique lumen res ostendit, illi tantùm commonent At methodus novissima omnia per autopsiam docere docet
10. Septimò rari sunt inter doctos, quos doctrina meliores aut placidiores reddat, plurea ad profanitatem et ferociam contentionesque et rixas concitati. De quo jam suô tempore questus Seneca: Postquam docti prodierunt, boni desunt. Simplex enim et aperta virtus in obscuram et solertem scientiam versa est: docemur disputare, non vivere. Hoc tam vulgare est, ut vulgus etiam animadvertat proverbialiterque usurpet (die Gelehrten die Verkehrten) doctrinâ homines perverti, ut ex modestis imolentes, ex placidis feroces fiant. Quod opprobrium, si rem dignè expendimus, gravissimum profectò est. Neque putandum odiô vulgi in literas id sic jactari: rerum testimonia adsunt et agnoscunt pudoreque victi fatentur cordatiores. Maturinus, inter causas pereuntium literarum hoc malum referens, ita loquitur: Tertia causa est literatorum acerbissima inter seipsos contentio et ab ipsis procurata pernicies. Quid dicemus prodesse literatos? sibi nocent. Pace vestrâ (si pax ulla vestra est, literati) liceat dixisse: primi literas omnes perdidistis. (Atque hîc potissimùm in criticos, authores suos et se invicem divexantes invehitur etc.) Intemperies haec eruditorum licet à non una causa veniat, primariam tamen esse puto, quòd non satis seriò rebus opera datur. Superficiariâ plerunque cognitione acquiescimus, et hinc nobis facilè placemus adversusque alios inflamur (ventosum autem sit oportet, quod inflat), ad rerum et scientiae nostrae examen severum rarò progressi. Campanella id observans scripsit: Propterea langvent circa pugnas verborum scholae, quoniam historiam rerum, super qua fabricatur scientia, ignorant, unde à rebus ad verbositatem convertuntur. Si haec vanae verbositatis et pugnarum origo, rerum ignorare historiam veram, methodus igitur novissima effiacem revera ostendit medelam, dum rerum et verborum historiam veram, plenam, accuratè textam omnibus proponi et ab omnibus accuratè, per autopsian (quae sola lites terminat) cognosci vult, urget modumque, quô sic informatus nemo quid et cur in rebus et sermone sit aut non sit ignorare pouit, praescribit. Minuendis ergò ignorantiae et opinionum nebulis, et dehinc dissensionum et rixarum occasionibus bonam navat operam.	(7) Rari docti placidi, plerique feroces et rixosi Cujus intemperiei causam methodus novissima amotum it
11. Minutulum videri possit, nec tamen de nihilo est, quod jam monebitur. Observavit inter morosae methodi noxas Dornavius, quòd dum alumnos suos scholae serviliter nimis tanquam ad pistrinum damnata mancipia tractant, ne quidem necessariis corpori et animo relaxamentis concessis, eveniat, ut qui teneriori sunt constitutione (quales plerunque ingeniosi) contentiosô studiorum labore ante annos fracti ante senectutem consenescant invalidi. Quod hominum genus postea reipublicae minùs prodest, etsi doctrinâ [319] emineat, quàm corporis firmitate robusti, caetera mediocri eruditione praediti. Emendando verò huic etiam errori opis aliquid allaturam methodum novissimam, dum in amoliendo quicquid violentiam sapit et concilianda corpori et animo alacritate tota est, quidni speremus?	(8) Rari docti vivaces aut vegeti, methodi etiam vitiô Remedium
12. Ut summatim et penitùs, quod sentio, dicam. Simillimum quid à perfectè emendata studiorum methodo exspectandum reor, ut ab inventa nu per typographia. Nempe quemadmodum haec libros celerrimè multiplicandi eôque antiquorum monumenta (eatenus tenebris pressa) in lucem protrahendi et sic libris orbem implendi detexit artem: ita docendi methodus novissima doctrinas multiplicandi, ingeniorum vires, ubiubi gentium lateant, in lucem protrahendi, et sic viris doctis mundum implendi vim habitura videtur. Simillima enim utriusque ratio est: si primae inventionis ruditatem novis adinventis expolire non aspemamur. Qua de re quia Didacticae magnae capite XXXII ex prolesso egimus, repeti hîc opus non est.	Typographiae inventio multiplicavit libros; inventa methodus vera multiplicare poterit viros doctos

[319] Caput XXVII
De methodi lingvarum novissimae ad gentium incultarum culturam (7) et circa multa universalem quendam consensum facilius impetrandum usu
De eruditionis statu inter nos emendando egimus. Restat videre, an latiùs quoque emendatae lingvarum methodi usus diffundere se queat, ad illos nimirum usque populos, qui de eruditionis luce nobiscum hactenus non participarunt. Barbaras enim superesse gentes multas, mente, moribus, lingvâ incultas, nemini est ignotum: traduci verò illas ad culturam posse omnes nos optare, adeóque si possumus juvare sangvinis communio meliorisque mutuae conversationis desiderium cogat. Posse autem hûc etiam à methodo lingvarum novissima, si perfectè elimata in communem lingvas colendi normam assumatur, momenti aliquid sperari confidimus.	Emendatae methodi lingvarum fructum cur ad exteras quoque gentes extendi cupiamus
2. Quid enim barbaries est? Mentis utique et lingvae et morum ruditas. Atqui ruditati exuendae nihil eruditione accommodatius cogitari potest: haec ergò illis communicanda. Quod enim lingvâ rudes et moribus agrestes ac beluini sunt, id unicè a tenebris mentium est. Non aliter scilicet agunt, quia non aliter intelligunt. Non intelligunt autem, quia non didicerunt. Non didicerunt, quia discendi occasiones defuerunt. Fac istas non deesse, non defore mentibus lumen, actionibus rationabilitatem, lingvae nitorem qualemqualem videbis. Natura humana ubique eadem est, idem ubique ingeniorum largitor Deus. Verissimè dicas: plurimos hucusque apud Scythas (Lappones, Americanos et ubivis in profundissima [320] barbarie) latitare Anacharses, si ingenia excolendi et mentis, lingvae, morum sqvalores extergendi non deessent occasiones.	Barbaries quid ? Antidotum illius eruditio NB. Cujus ubi desunt occasiones, barbaries nidulatur
3. Tales verò occuiones subministrare, annon idonea videbitur lingvarum methodus? Quae lingvae commercia, rem adeò populis gratam, imò desiderabilem, promittens, eâdem operâ et lingvam, et mentem, et mores erudiat? Verissimè cecinit Poëta, . . . didicisse fideliter artes, emollit mores nece sinit esse feros. Nempe quicquid humanitatis, prudentiae, virtutum inter cultiores gentes est, à literis est: hac ergò gentibus amabili aliquô philtrô propinasse erit humanitatis virtutumque studia propagâsse.	Remedium ergo à methodo lingvarum novissima certum
4. Si modò audire velint barbari aut si non deessent viae literarum illis communicandi lumen, dicet quis. Respondeo. Non de iis nunc agitur (quae utique erunt quaerendae, si expedire id fuerit judicatum), se de vi methodi hujus, quae lingvae tradendo culturam rerum simul instillare cognitionem morumque promovere elegantiam quaerit. Utrùm verò illi exuendae barbariei occasiones, si offerantur à nobis, admittere velint, alia quaestio est et fortè minùs necessaria. Innatum siquidem menti humanae est pulchris oblectari, intra cancellos duci, symmetriâ capi, rerum veritatem et bonitatem ex harmonia aestimare, quam quô faciliùs percipit, eô celeriùs assilit. Jam autem ad harmoniae gustum barbaris propinandum haec ipsa nostra non esse inidonea res ipsa fidem facere coepit.	Remedium hoc an admissuri barbari Spes est ab ipsa naturae humanae indole,
5. Cùm anno 1642 Lugdunum Batavorum transire interque alios viros clarissimos Dominum Jacobum Golium, matheseos et orientalium lingvarum professorem salutare contigisset, ostendebat ille mihi à fratre suo Petro Golio (quem ante annos tunc novem in Asiam lingvarum orientis causâ miserat) datas Alepo Siriae literas, quibus pro transmissa sibi Janua lingvarum Comeniana gratias agens, eam à se in Arabicum translatam Mahumedanis adeò placere significabat, ut jam inter se operas eandem in Turcicum, Persicum, Mogolicum sermonem transferendi partiti sint. Additô: In plura eos jam ejusdem authoris aut similis stili inquirere. Haec me obstupescere videns vir optimus, intulit: Vides, Comeni, quàm feliciter tibi Janua tua ad gentes aperiat januam! Non habui, quod tunc dicerem, nec adhuc, nisi Davidicum illud: Non nobis Domine, sed nomini Tuo da honorem.	quam firmat Januae lingvarum nuperae apud Mahumedanos applausus
6. Ideò haec repeto, ut non ineptè nos inde spem boni successûs concipere aut certè illam indè quoque firmare de sic inescandis et in humanitatis studia illiciendis incultis quibuscunque nationibus pateat. Et quidem tantô magis jam, quantô magis harmonica haec esse incipiunt prae primis illis rudimentis. Ego enim non mea illa priora aut haec posteriora laudare instituo, dum istorum usum depraedico, sed respicio ad mente conceptas et qualitercunque sic jam expressas ideas: ad quas ut conformemus perfectè omnia, doctorum virorum consociatis operis opus erit. De quo mox.	Si enim harmoniae rudimenta potuerunt allicere, quidnî harmonia ipsa?
[321] 7. Sed et aliud tamen praeter politos mores et lingvas spectandum hîc nobis venit: nimirùm, an hâc viâ non displicere jam coeptâ in consensum aliquem inter nos pleniorem reduci queamus. Quippe non minùs nos animis dissidere quàm lingvis (hoc est non esse inter mortales ullum verum de rebus consensum, unde voluntatum, studiorum, affectuum disharmonia) in propatulo est. Dispersi scilicet sumus Babylone et Babylonem suam quisque secum asportavit, quam et auximus miris modis. Scio quidem remedium, si malo par quaeratur, alibi quaeri oportere illudque fore intimius quiddam atque lingvae commercium esse potest. Nihilominùs tamen quia à lingvarum confusione opinionum et voluntatum confusiones si non ortae, auctae tamen sunt: imminutô in lingvis dissensu imminui posse in animis spes est. Nec medium aliud dissensiones tollendi, quâcunque viâ id quaeratur, esse potest quàm lingva, quia interpretem alium inter se non habent mentes nostrae.	Imminutô in lingvis dissensu etiam in animis posse spes est
8. Cùm igitur praesens lingvarum methodus verba sic in tabulaturas redigat, ut simul redigantur res ipsae, eôque verba eôdem sensu intelligi faciat: quisquis hos methodicos libellos lingvae causâ pertransierit, non poterit non rerum simul et videre, et palpare harmoniam. Et quia mens humana harmonicè facta harmoniâ delectatur, non poterunt non multorum animi meliores de rebus quàm in vulgari lingvarum et opinionum mistura imbibere sententias. Tandem, si autopsia terminat lites, omnis autem bona, accurata, dilucida rei definitio pro demonstratione est: methodus profectò haec ad imminuendas dissensiones insigne quid conferre idonea erit, dum omnes lingvarum et rerum diseipulos ad intimas rerum et verborum rationes deducens, omnia velut coràm contemplari facit. Quid enim? Veritas nihil nisi clarè ostendi opus habet: ostensa clarè et intelligitur facilè, et admittitur ultrò, et defenditur à semetipsa. Non quòd omnium rerum veritatem his libellis detectam imaginer (id cogitare stultum esset), sed multarum: quae ad plura et majora introductorii vicem praestare possunt.	Quia verba cum rebus in hamoniam redacta mentes quoque in harmoniam trahere possunt
9. Dum verò sic de promovenda gentium cultura atque si potest mutuo consensu consultamus, altiùs etiam quid tandem votis designare quid prohibet? Certè qui per gradus ascendit, summum quoque prosperare solet, et ut attingat, si potest, conari. Cùm ergò summus barbariei gradus sit summum suum bonum, Deum et ad illum viam, ignorare: summus etiam culturae animorum gradus censendus erit Deum verum cultûsque ejus rationem veram nosse. Ac proinde, si gentium incultarum culturam his studiis promovere quaerimus, id simul, ut religionis verae fulgor illis, qui superstitionum tenebris obruti sunt, elucescat, quaeramus: hoc est, ut lux mundi, Christus, fiat lux gentium et salutare Dei usque ad fines terrae. Haec enim est voluntas Dei (Jes. 49, 6), cui subservire tenemur omnes.	Culturae gentium apex religionis verae propagatio
10. Hûc verò peculiariter lingvarum scientiam esse dirigendam ostendit Christus, dum apostolos exire et inter gentes Evangelium [322] praedicare jubens, lingvarum eos donô Spiritûs s. virtute miraculosè in illis excitatô instruxit. Nunc non quidem miraculosè lingvarum cognitione instruimur, verùm interveniente labore: nec tamen alibi quàm in ecclesia sua, inter Christianos, rationale lingvarum studium conservat Christus (Judaeis, enim, Turcis aliisque infidelibus gentibus ignota sunt philologica studia), non aliô procul dubiô fine, quàm ut certi simus, quam Spiritus Christi semel ostendit propagandi Evangelii viam, illi nunquam non imistendum, nunquam aliô magis quàm ad gloriam Dei illustrandam, hoc tantum Dei donum collimandum esse.	Lingvarum scientia peculiariter eò dirigenda
11. Efflcax enim adest virtus Dei semper, quum lingvis gentium Christi sonat Evangelium. De quo pulchrum ex Josepho Acosta (libro IV De procuranda Indorum salute, cap. VI) adscribere libet locum. Gentium salus in verbo Dei sita est (inquit), quod dum ad homines pervenire non potest, nisi vocibus hominum deferatur, has, qui non percipit, verbi Dei vim sentiet nunquam etc. Igitur si quis salutis gentium Indicarum studiô inflammatus est, sibi is seriò persvadeat nihil praeclarum sperare oportere, nisi sermonis colendi prima indefessaque cura sit. Mihi certè saepe diuque de salute Indorum procuranda cogitanti nihil commodius, nihil certius venire solet in mentem, quàm ut homines probati atque integri sermonis Indici curam susciperent, familiarissimam consvetudinem haberent copiamque ad dicendum sibi pararent cùm arte, tùm exercitatione diuturnâ. Valdè enim mihi persvadeo ita futurum brevi, ut Evangelium Christi ad animos istorum penetraret et vires suas expromeret etc. Nec enim aliâ viâ reliquus orbis ad gratiam Christi pervenit quàm verbi Dei forti imtantique praedicatione etc. Et videmus Indos, si quem nacti fuerint lingvae suae peritum concionantem, attentissimè audire, magnoperè delectari facundiâ, impetu ipsô dicentis rapi atque ore hiantes oeulis immotis haerere suspensos. Quod ego in Sociorum concionibus cùm notarem, adeò capiebar novâ Indorum attentione et voluptate, ut prae gaudio gestirem spe conceptâ salutis istorum praegrandi, si modò aliquot nobis vel Pauli, vel Apollines eloquentes essent. Neque illi sanè dissimulabant, quomodo afficerentur, cùm alii ad alios conversi dicerent: Nunquam se Christi legem talem cogitasse. Alii: Ab isto patre sibi cor ipsum scindi, dum verba de Deo faceret. Haec ille.	Quàm efficax sit Evangelii gentibus lingvis suis praedicatio, testimonium Acostae NB. NB. NB.
12. Placet verò insigniter, quòd inventionis primae illius Januae lingvarum Hibernicae primam occasionem fuisse religionis Christianae inter barbaros propagandae desiderium Caspar Scioppius testatur in Mercurii quadrilingvis (ita Januam illam appellat) Basileae editi ad lectorem praefatione his verbis. Gvilhelmus Bateus, equestri loco in Hibernia natus, vir mediocriter quidem doctus, summâ tamen virtute, innocentiâ ae pietate spectatus, ingenii verò acumine et inventionum felicitate admirabilis, pro immenso Christianae religionis amore ac zelo ejusque inter barbaros, praecipueque in Americanis regnis, propagandae ardore ac studio rationem [323] sibi excogitandam duxerat, cujus operâ Christianae fidei praediacatores complures lingvas barbaras, populi verò barbari Latinam celeriùs minorique cum labore addiscerent. Cùm igitur ex Latino lexico vocabula quotidiana et fundamentalia raraque circiter quinque millia excerpisset, ingenti suô ac nonnullorum necessariorum labore (inter quos fuit frater ejus Johannes Bateus, virtute et doctrinâ praestans, et quidam spectatae probitatis sacerdos Pater Stephanus Hibernus) in duodecim centurias digessit etc.	Janua lingvarum Hibernica eô fine scripta teste Scioppiô
13. Concludo. Si pietatis fuit desideriô religionis Christinae ad barbaros propagandae lingvas faciliùs addiscendi quaesivisse modum faciliorem: etiam pietatis esto inventa haec paulò meliora (melliùs etiam et pleniùs ac efficaciùs lingvas docendi et discendi subsidia) eôdem destinata velle. Exaudiat nos Christus!	Ergò et methodus lingvarum novissima eò destinanda

[323] Caput XXVIII
De methodo lingvarum novissima eruditorum judicia cur et qualia requirantur
Atque haec est novissima illa methodus, quam è didacticis fundamentis solidè eruere, Latinae lingvae exemplô realiter demonstrare aliisque insuper studiorum generibus magnô usu accommodare animus fuit, quemadmodum ipsô libri hujus frontispiciô professi sumus. Jam an talis sit aut videri possit, erudita vestra, viri eruditi, requirenda mihi sunt judicia. Ipse enim pronuntiare nihil praesumam, cùm ea sit nostra mortalium judicii infirmitas, ut nos non rationes tantùm nostrae, sed et sensus ipsi quandoque fallant. Cogitationes nempe mortalium timidae sunt et incertae providentiae nostrae (Sap. 9, 14).	Praestare hîc quid quaesierit author
2. Si nimia mihi sumsisse videbor de rebus tantis tanta disserere ausus, non aliud, quod excusationi praetendam, habebo, nisi prodesse voluisse et publicis de methodi perplexitate querelis remedium quaesivisse. Id quis culpet? Atqui in communi incendio cuivis communis salutis studioso aquae situlam, quâ ignis quantulacunque flamma deflagret, adferre licitum est, sed et integrum commonstrare, si videre se putat tot aquas et tot situlas et inclamare tot manus, quot exstingvendo toti incendio sufficiant. Ego igitur si aliud non possem, saltem hoc posse me credidi inclamare alios, qui majora et meliora revera possunt, si se posse scirent modumque exserendi vires suas intelligerent. Tum et quia Cicero summos gubernatores in magnis tempestatibus etiam à vectoribus moneri solere, scripsit: quis vitio vertat, si in tantis rei literariae turbinibus inferioris etiam sortis aliquis monere aliquid, quod se utiliter monere posse confidit, audeat?	Apologia, si nimia tentasse videatur: prodesse voluit
3. Nec tamen propterea censuris me eximo, seriò has potiùs, et quidem serias et severas à viris doctis publicâ obtestatione requiro. [324] Primum, ut si se forsan erroris aliquid his ipsis moliminibus nostris, quibus prodesse quaerimus, admiscuit, de eo maturè ante iteratas editiones moneri queamus. Deinde si bona haec sunt scholisque Christianis utilia, publico id Vestrô, Viri sapientes, testimoniô constet, potiùs quàm ut privatô arbitriô haec et illa schola mutationem admittat. Tot quippe illae mutationes molestae sunt et distractionem pariunt nec admitti ullas optem, nisi communi consensu decretas. Tandem si consilia haec publicô sapientum judiciô approbata fuerint, ut quoque promotionem inveniant publicam ad methodum hanc meliùs perpoliendum, et quae ad ejus perfectionem desiderantur, perficiendum. Quô et obtineri posse spero, ut methodus haec non mea aut cujusquam audiat (vanitatem illam detestor), sed nomine methodi communis seu novissimae (quem titulum consiliô me elegisse capite IX dixi) veniat. (Liceat verò hîc mihi in postulati mei patrocinium advocare sapientis viri Caspari Stresonis persalubre consilium, quod Technologiae theologicae praefationi inseruit, his verbis: Odiosa planè et inutilis est via illa hactenus fere calcata, quâ unus aut pauci quidam methodum suo cerebro placentem nacti, rem illicò in exsequutionem deducunt et mundo obtrudunt in universalem usum, quod sibi solis placuit. Unde et deinde fit, ut postquam immensos in opere labores insumserunt, alii tamen ipsorum laboribus repudiatis suos substituant in eodem negotio novos labores: cùm alioquin, si placuisset methodus, ipsis potius successissent in eo, quod acceptum erat, ad finem perducendo. Hinc indies crescit librorum multiplicatio et ex hac stuidiorum confusio, ex qua quoque studentium imperfectio. Ea autem in hoc negotio procurando laudabilis mihi via videtur, ut unus aliquis suum privatum de hac re placitum aliis omnibus aut plerisque consendum, emendandum, perficiendum et quâcunque ratione alterandum exponat, ut ita tandem methodus aliqua ab omnibus visa, emendata et negotiô collectionis perfecta adhiberi possit cum aliqua authoritate Argique, quod ajunt, oculis satis judicata et probata, Briarei manibus committi possit cum tantô feliciori successu, qui non novis exordiis quotidie interrumpatur, sed deficientium laboribus aliunde continuatis tandem ad perfectionem usque compleatur.)	Doctorum virorum judicia publica cur requirantur 1 2 3 Methodum hanc author suam dici non optat, sed communem
4. Legite igitur haec nostra, Viri eximii, et examinate, tametsi forsan diffusiora videantur. Non eô mihi placeo, quòd prolixè scripi: mallem, si possem, verbô unô indicare quàm pluribus enarrare, quid sentiam. Sed non potui transilire divina nobis posita septa: cogitationum interpretem adhibere necesse habui sermonem. Ac me natura ita finxit, ut nulla in re, quam suscipio agendam, supino esse libeat. Omnia introspectare et circumspectare delectat: si quid forsan hîc, si istîc et illîc observationis bonae lateat. Quae si deprehenditur, monstrare collubet aliis, ut expendatur, quae si non aequè talis videtur, bona et utilis, jactura fit facilior. Quum ergò homines formandi ars mihi non superficiarium quid [325] sit, sed unum è profundissimis rerum et salutis nostrae mysteriis, superficiarius in illa vestiganda esse non potui.	Cur haec prolixius scripta NB.
5. Inprimis quòd in describendo vario methodi lingvarum novissimae (etiam ante plenam ejus constitutionem) usu tam prolixus fui (à cap. XVIII ad XXVII), vanitatis in eo deprecor culpam. Non laudare mea volui, sed undique examinandi sic etiam dare occasiones excitareque communes intentiones ac desideria, quomodo meliusculè rebus nostris hîc, illîc, istîc esse queat. Nec si bona illa erunt, mea erunt, sed communia, communibus inservientia usibus. Imperfectio tantùm, quae destinatis desideriorum ideis respondere non permisit, mea esto. Atque sic pereat mea laus: modò non pereat, quod per se boni inest rebus in augmenta boni publici directis.	Inprimis de methodi novissimae usu
6. Examinate inprimis haec nostra, obsecro vos, methodi artifices, qui perspicuè docendi donô polletis: num sic omninò proficiamus in melius proficiendique aliis veras ostendamus vias. Ego enim ostendere volui. Si nescivi, vos ostendite: tùm aberrationes meas, tùm viam meliorem seu ex toto, seu ex parte. Etiam minimarum rerum reperisse rationem certam minimum non est. Ergò etiam circa minora nos invicem reddere oculatiores ne intermittamus. Atque tùm beatos nos, si his etiam in rebus post tot errores non errandi tandem invenire aliisque commonstrare poterimus viam.	Qui melius prospiciunt, ut ostendant meliora, rogantur
7. Eos verò, qui juventuti formandae Latinis praesertim literis suam addixerunt operam, obnixè rogo: ut haec non tàm speculatione nudâ, quàm praxi examinare dignentur. Quia enim methodus nostra tota practica est (in eoque sibi triumphum promittit capite XVIII, § 19), non meliùs quàm praxi, quid boni subsit, deprehendi poterit. Ubi ergò rerum testimoniis opus est, ibi nec verba, nec cogitatio (praecipitati judicii) sufficient. Queritur Dornavius: quosdam adeò rigidè receptam semel, ineptam licet, retinere docendi rationem, ac si ejurassent prodesse juventuti. Audentque etiam dicere nonnulli: Devorabamus nos olim molestias illas, devorent et nostri. Sed in hos Ovidianum illud quadret: Fallere credentem non est operosa juventam gloria. Excusatè nimirùm peccant pueri, quum negligenter discunt, parùm proficiunt, è schola ut pistrino festinant: inexcusabiliter nos, quum eos per ludum seriis imbuere, posse id fieri jam non ignari, negligimus. Illi enim non suam, sed praeceptorum luunt culpam miseri, cùm vapulant. Nobis autem Apostolicum illud insonare debet: Scienti bonum facere, et non facienti, peccatum est illi (Jac. 4, 17). Et illa Dei vox: Coram caceo non pones offendiculum, sed timebis Dominum Deum tuum (Levit. 19, 14). Tandemque terreat nos, si scientes volentes negligimus ea, quae rneliora ostendit Deus, illud coeleste fulmen: Maledictus, qui facit opus Dei fraudulenter (Jer. 48,10).	Methodus haec quid possit, praxi experiundum est Novarum inevntionum morosi contemptores in juventutem Deumque ipsum peccant
8. Nec censuras tantùm posco, opem quoque imploro. Feci enim (in iis, quae ad emendandam methodum spectare visa sunt) [326] non quod volui, sed quod potui: potui autem, quod interim dedit Deus. Ille autem non uni dare solet omnia, plura servat pluribus, quia omnibus et semper, et gradatim dare gaudet, ut et ille semper habeat, quod quaerentibus det et nobis, unde grati simus, nunquam desit. Obtestor itaque, in commune ponamus operam: eruditis insistere cogitationibus, adamantinô se obligari vinculô nemo non eruditorum credat. Inventis facilè est addere, si industria adsit, sed et facilè inventa amittere, si incuria accedat. Quisquis ergò spiritu Beseleel vel Aholiab es, ne pigeat aliquid conferre. Sapientis est ordinare, dixit Aristoteles. Vos ergò, qui sapitis,. ut nobiscum sapere queant illi, quos manuductione nostrâ in rerum et ordinis lucem promotos vult Deus, hoc agere juvate, ut lucis et studiorum via haberi queat quàm ordinatissima. Te/cnh tecnîn (scripsit rectè Nazianzenus) ¥nqrwpon ¥gein, to\ polutropètaton kai\ to\ poikilw/taton tîn zówn: Ars artium hominem formare, versatilissimum et perplexissimum omnium animalium. 0 quaeso Vos, ingeniorum magistri, ferte opem, ut hanc artium artem habeamus rectè constitutam! nec infeliciores simus aut inferiores illis, qui bestias cicurandi profitentur et ingeniosè exer cent artern. Industriae impervium nihil. Plus ultrà patet semper.	Plurimum auxiliô ad methdoum novissimam perficiendam opus, quia homines formandi opus ars artium est
9. Inter pernicies rei literariae Maturinus reponit eruditorum filoniki/an: quòd quisque aliis occulatior videri volens, aliorum inventa et observationes extenuare, sua nimis venditare soleant. Tùm demùm sibi videntur beati (inquit), cùm multoties inculcaverint: Hoc primus inveni. In hoc opere sum praeventus: in alio circumventus etc. Ostenditque pòst meliorem eruditarum aemulationum usum his verbis: In hoc literariae concertationes et adinventae, et usurpatae, et concessae sunt, ut quod solus aliquis parùm commodè adinvenisset, caeterorum, qui in illam operam animadverterent, sagax et accurata investigatio emendaret adventitiâ hâc et ut ita dicam succenturiatâ indagatione latiùs et uberiùs se aperiente et effundente materiâ. Ut quod in ludo pilae fieri videmus, ut si quid ceciderit, quod primum effugiat, à secundo excipiatur: sic qui in literis aliquid proposuerit, ubi minus rectè (quae humana imbecillitas est) sopum ferire videtur, corrigatur ab alio et veritas disputatione limetur subtilius etc. Haec ille.	Aemulationes inter eruditos quales probentur
10. Protuli auctorem hunc, ut si hîc etiam aemulatione certare placet, non prohiberi se sciant, quibus id ex usu videatur: modò in augmenta rei communis, non in obtrectationes aliorum ea res tendat. Nos profectò nemini praereptam volumus inventionis aut superinventionis laudem. Stat palma in medio, arripiat eam quisquis potest. Etiamsi quis totô opere novô constructô omnia à fundamentis constituere volet et poterit meliora, tentet obsecro, expediat id feliciter, nostrum exstinctum eat nomen. Seriò id optamus, quia nihil nisi ut juventuti quàm optimè consultum sit, optamus.	et quomodo hîc admittendae
11. Sed nemo fortè tàm ambitiosus erit, qui solus hîc omnia peregisse, aliis, quod utiliter quoque agant, nihil reliquisse videri velit. Delineata quippe melioris methodi machina tanta est, ut millenos [327] adhuc requirat oculos et manus, antequam plenam assequi possit perfectionem. Dedimus quidem nos methodi novissimae in Latinis specimen et dedimus quàm accuratum interim potuimus. Sed hoc ipsum specimen à desiderata perfectione multis adhuc parasangis reverâ abesse videmus, ut cuicunque imperfecta perficere allibuerit, spatiosum ante se exercendi ingenii habiturus sit campum. Tùm verò si haec in Latinis rectè constituta fuerint, ad eandem amoenitatis ideam reducere Graecae, Hebraicae caeterarumque quarumvis lingvarum studia laudis simul et laboris erit opus. Quid verò jam in realibus studiis? sine quibus rectificatis nunquam scholae morbis suis liberari poterunt omnibus. Quis artium, philosophiae, medicinae, theologiae ad illas desideratas facilitatis ideas conformabit syntagmata? Nos quidem in realibus melioris methodi dare cogitamus statim post philologica haec specimen, Januam rerum. Sed haec quantilla erit totius desiderii pars? Et quis tandem catholicum concinnabit (ex omnibus authoribus) repertorium?	In perficienda methodo novissima plurimorum adhuc requiritur industria
12. Rogandi insuper sunt viri eruditi omnium gentium hoc specialiter, ne lingvas patrias ipsimet ita despicatui habeant, ut in illis excolendis aliquid operae poni indignum putent. Quâ de re non meis, sed doctissimi Dornavii agam verbis. Is in Ulysse suo scholastico scholarum prosequens errores, et quod Latino-vernacula rursúmque vernaculo-Latina exercitia nimis somnolenter ubique tractentur, exprobrans, in ipsos literarum doctores invehi incipit his verbis : Pudenda haec oscitantia est, quâ supinè procubui hoc videmur de indwtria cavere, ne patriae nostrae honor ex cultura vernaculae lingvae accedere unquam possit, quam Turcarum dominus temerandam minimè putat. Quoniam si quid sanctè promittunt ac religioè, lingvâ utuntur Turcica; si fallere volunt, alienâ lingvâ cum oratoribus agunt. Quasi verò Ciceronis fama ad nos tot seculis retrò pervenisset, quia exotico sermone captavit laudem et non potiùs Latinum, hoc est vernaculum elegantiis excoluit, ut potuit, omnibus. Est perinde nostro seculo planum: inclaruisse Franciscum Petrarcham, Actium Sincerum, Petrum Bembum, alios tota Italia non tàm cultura Latinae lingvae (quâ laude minimè spoliandi), quàm vel hôc nomine, quoniam Italico non minus $ermoni decus addiderunt.	Eruditiorum est patriae quoque invigilare lingvae
13. At turpe sanè est alibi nos velle Argos esse, domi talpas. In Latinis scilicet, Graecis, Arabicis etc. velle agere criticos, domi sua non intelligere sive quis nomenclaturam rerum, sive originationum in vocibus vim, sive structurarum in sermone leges requirat. Justum sanè est, ut inter eruditos sint, qui lingvis exoticis et antiquis primariò vacent, propter necessarium cum priscis seculis, et qui in illis sapientiae laude floruerunt, commercium: modò non desint domi quoque suorum ad sapientiam et eloquentiam duces. Quod methodus lingvarum novissima seriò requirit, ac ut non deesse velint docti viri honori, imò saluti patriae quisque suae (juxta delineationem capite V et cap. XXI factam), orat.	Foris esse Argos, domi talpas illaudabile
14. Quod si consilium non displicebit, ne quoque operam impendere [328] displiceat, ut quantocyus Europaearum lingvarum Vestibula, Januas, Atria (Latino-vernacula et vernaculo-Latina) habere queamus, intererit. Habemus autem in Europa, quantum nobis constat, circiter viginti lingvas aut paulò plures: Graecam scilicet antiquam et modernam, ltalicam, Hispanicam, Gallicam, Anglicam, Wallicam (veterem Britannicam), Hibernicam, Germanicam, Belgicam, Danicam (seu Sveticam), Finnicam, Laponicam, Livo nicam (Esthonicam), Lithvanicam (Curlandicam), Polonicam, Bohemicam, Dalmaticam (Croaticam), Moscoviticam et denique Hungaricam. Quaecunque natio industriosam se hîc praestiterit, eâdem operâ et juventuti suae consulet et omnibus per Europam eruditis gratificabitur reclusâ sic tùm istis ad Latinitatem, tùm his in gentium idiomata (per illum, quem molimur, elegantem parallelismum) viâ.	Libelli didactici in vernaculas transferendi
15. Id autem quis potissimùm sibi dictum putabit? Quisquis aliquid potest, velle etiam debet. In rebus bonis alacritas nemini esse interdicta potest. Atque si de patria bene mereri laudem habet, majorem habebit mereri de multis aliis simul. Quia tamen non exiguae molis res est (praesertim lingvam aliquam nondum satis excultam, variè dispersam, impolitam, defectam in tam accuratos reducere cancellos), optandum esset rem hanc nulla in gente sigillatim tractari, sed collegiatim urgeri sub auspiciis ac favoribus publicis, qualiter in Italia pro Italicae lingvae conservando nitore in Florentina Academia collegium La Crusca erectum est, collegas et fautores sparsim per Italiam habens, viros doctos et illustres numerô haud exiguô. Et fundata anno 1617 in Germania heroicô ausu et cum nunquam intermoritura nominis sui ad posteritatem laude illustrissimi principis Anhaltini Ludovici auspiciis Sociew frugifera (Die fruchtbringende Gesellschaft), cui doctissimi viri et in his illustres, adeóque jam celsissimae personae, duces, principes, comites, barones ultrà quadringenti jam (ut illorum nuper in lucem datus emblematum et symbolorum liber ostendit) nomen dederunt scriptisque jam publicis variis et valde accuratis pulcherrimam patriae lingvae navare coeperunt operam.	Collegia philologica commendantur La Crusca Die furchtbringende Gesellschaft
16. Bonum, inquam, esset in omni gente societates ejusmodi seu collegia institui: ne usquam desint, qui propositum tàm laudabile, lingvas gentium poliendi, cum bono successu urgeant. Atque utile foret eosdem legibus quibusdam colligari, ut res procedat feliciùs. Exempli gratia ut exquirere gentis et lingvae suae antiquitates, quaecunque haberi aut erui possunt, teneantur omnes et singuli sive ex libris domi scriptis (olim aut nuper), sive extraneorum testimoniis, aut quibuscunque tandem monumentis. Dehinc redigere lingvam patriam sub leges grammaticas, ut indolem ejus à fundamentis intelligere consvescant eâ utentes. Mox colligere et in seriem digerere omnes lingvae suae voces, phrases, adagia, et sic accurata construere lexica: ut vocum significationes ex ipsa originatione pateant ratioque voces multiplicandi, dum usus requirit, derivando et componendo in promptu sit. Utile etiam Cuerit, quartò [329], eosdem esse polyglottos: ut quid aliae gentes habeant non ignari, feliciùs sua emendare (aemulatione stimulati et exemplis adjuti) valeant. Aut etiam ad evitandum faciliùs absurda quaecunque ex ignoratione lingvarum aut lingvae alicujus vicinae oriri possent. Cujusmodi est illud apud Georgium Philippum Handorfferum in Philologiae Germanicae (anno 1646 editae) disquisitione prima, § 6. Ubi antiquam Germanorum vocem Witdod philosophum interpretatus, haec subdit: restant autem Witdodiorum vestigia apud Hungaros et Polonos, qui dynastas suos hodie appellant Weiwoden, ita quidem ut ex wit vel weit fecerint weii, ex Dod Tod, wod et sic ex Witdod Weiiwod. Ridicula haec est Polonis (Hungari enim vocem ignorant, nisi quod eam principi quoque suo Transylvaniae tribui audiunt) vocabuli sibi proprii utpote domi nati ex peregrino obscuro, monstrosè contorto themate, derivatio. Wojwodae vox Polonissima composita est ex woj (quod et wojna), id est bellum, et wodzę** (Boh. vodím), id est duco. Sonat igitur idem planissimè quod Germanis suum Heer-zog, exercitûs ducem. Quod aequè videret, si aequè Polonica ut Germanica intelligeret, Harsdorfferus.	Collegii leges (1 (2 (Harsdorfferi error attingitur
17. Ignoscat autem eruditissimus vir, quòd hoc in exemplum adductum sit. Monere et moneri amicitiae est, aequè in philologicis ut alibi, veritatis habenda ratio, vitandae nugae. Placet alioquin viri industria: non tantùm quam Frugiferae societati, cujus membrum est, probat, sed et ad quam socios pulchro emblemate ac versu, libro suo praerfixis, animat. Quae ut similiter animandis aliis quâcunque in gente in philologicam societatem coituris servire queant, adscribere illa hîc libet. Pictura est machinae fistucam habentis, cujus multorum hominum manibus in sublime funibus tractae rursúmque demissae vi pontium sublicae profundè aguntur; cum subscriptione: Sic labor assiduus lingvae fundamina nostrae firmabit junctis sollicitè manibus. Adversae autem paginae adscripta haec leguntur: Trocheus Frontispicii interpres Imminet torrens loquelae barbarae. Repagula obicesque congeramus mutuis laboribus. Aspice, ut fistuca pendet! ponderosa machina, quâ, remissô rune, pondus pulsat altè sublicas. Sic statuminantur urbes, templa, pontium pedes. Ast ut arbor per vireta quassa nunquam concidit, nî labor bipennis ictu [330] adurgeat frequentior: sic manus jungamus! Esto sudor unus omnibus. Magna subducenda moles: solus hiscet Hercules. Surget ex labore, surget pulchra cunctis gloria. Audiant haec sibi omnes, qui sociatis operis opem ferre possent, si manum ipsi quoque non subtraherent, nec in opere desudantes desererent. Aliâs magno in opere aut numeroso Herculem etiam succumbere possibile est	industria tamen laudatur)
18. Redeo ad Collegii philologici leges. Partiri operas utile foret, ut alii hoc, alii aliud agant inconfusè. Ita tamen, ut omnium elaboratorum censura communis sit. Nemo unus potest omnia: ergò diversi agant diversa. Sed quia rursum nemo unus videt omnia, oculos conferant omnes visuri aut plùs, aut meliús.	Res agendae socialiter:
19. Verumenimverò quia omnium rerum initia ab uno ferè aliquo primordia sumunt, nihil prohibet vel unum tentare, quid hîc, illic, istîc praestari possit, demúmque si successum speret, ad laborum societatem invitare plures. Non ergò peccabitur, si vel solitariâ industriorum virorum operâ efficiatur, ut lingvarum quantocyus, vel saltem interim Vestibula confecta habeamus. Reductae enim sic in parallelismum (ratione nomenclaturae regularumque grammaticarum) Europeae nostrae viginti lingvae amoenissimum darent spectaculum: dum sic vel primo intuitu, quid inter se commune aut ab invicem diversum habeant, perspici posset. Unde surgeret aemulatio et se in vicem exaequandi studium etiam in pleniore nomenclatura Januali elegantioreque illâ Atriali. Cujus rei hic etiam foret usus, ut si quid latentium adhuc in Europa est lingvarum, ipsâ aemulatione protraheretur in lueem, demúmque ad Asiaticas, Africanas, Americanas ete. iri posset.	praeeunte tamen quorundam solertiâ
20. Serupulus oritur. Quis barbaris lingvis eam praestabit operam? Quas qui intelligunt et loquuntur, nostra haec consilia non intelligunt et sequi non possunt. Respondeo. Caeco videns dux esto; claudum ferat validus; pro muto verba faciat fandi gnarus. Miseris ergò nationibus, explicare sua non valentibus, praestent operam vicini, qui possunt: Lapponibus Sveci, Wallo-Britannis Angli; Americanis cohabitantes illis Hispani, Belgae, Angli etc., facturi id honore suô et praemium habituri apud Deum (Job. 29, 15 etc.). Tandem nimis barbararum gentium assumi possent ingeniosiores pueri, qui rerum ductu Latinam lingvam edocti et de parallelismo lingvarum rectè informati, dimittantur certâ spe, futurum ut ab occasionibus his surgat hîc et illîc Cadmus aliquis, literaturae apud suos fundator ingeniosus.	Barbaris subveniat vicinorum charitas
21. Inprimis autem orandi sunt, qui ad gentes Americanas aliasque in insulis remotis aditum norunt, ut hîc graviter operam ponere ne pigeat. Me profectò movit et contremuerunt viscera mea, cùm nuper apud Johannem Laet, de Americanis scribentem, haec [331] verba legerem: Mihi nihil admirabilius visum in illis regionibus, quàm est tanta multitudo diversissimarum lingvarum: tot enim sunt, quot gentes, id est innumerabiles. Venitque in mentem hostem humani generis, qui inter illas gentes potentissimè dominatur, hanc difficultatem Europaeis et Chmtianis objicere voluisse, ne ad salutem convertere miseros possent. (In notis ad dissertationem Hugonis Grotii De origine gentium Americanarum p. 55 et 69.) Quodsi ergò Dei gloriam, Satanae confusionem, fratrum salutem optamus, tantae perniciei remedia quaerere ne intermittamus. Quisquis opem ferre potest, ferre ne dirrerat. Miserescat nos miserorum, ut nostri misereatur Deus!	Praesertim Americanis

[331] Caput XXIX
Digressivus ad theologos sermo
Haec religiosi finis in lingvarum cultura mentio ad vos me sermonem convertere facit, religiosi viri, quorum etiam interest studia haec promovere, non impedire. Cogitare enim certè debetis Evangelium esse praedicandum omni creaturae sub coelo, praedicari autem sine lingvarum usu non posse. Tum et hoc, scholas esse ecclesiae seminaria talesque vos habituros auditores, quales è scholis acceperitis: dociles, si culturâ bene subactos; asperos, si secùs. Dominumque non ovium duntaxat curam Petro suo, sed etiam agnellorum commendâsse.	Theologum est dis studiis favere
2. Cùm ergò lingvarum hôc studiô, culturae ingeniorum universali viam aperiri, et sie infantibus quoque ad Christum parari aditum (ut undique vocibus acclamantium Hosianna personet Dei templum) videtis, caveat quisquam cum pharisaeis obsistere. An enim ad invidiam concitat spiritus, qui habitat in vobis (Jac. 4, 5)? Potiùs cum Mose dicite: Utinam omnis populus prophetet et det eis Dominus spiritum suum (Num. 11, 29). Ne ascendat invidia in cor ullius vestrûm, ó servi Dei vivi! Duces enim aliis estis ad charitatem, quae non aemulatur, non est ambitiosa, non sua quaerit, non cogitat malum etc. Nolite ergò invidere, si alii agant, quae vobis aut non vacat agere, aut non libet, aut rortasse non venêre in mentem (Spiritus enim, quo vult spirat). Potiùs alii ab aliis capiamus exemplum, ut nemo non agat, quod vehementer prosit, suô quisque locô: omnesque fide pleni (quemadmodum Gregorii habent verba) nitamur aliquid sonare Deo, ut organa reperiamur veritatis.	nec ullô modô impedire
3. Sed hîc ad querelas deflectendi occasio est super quorundam praejudiciis, quibus propositum nostrum (sive philologicum hoc didacticum, sive reale illud pansophicum) gravare induxerunt animum, ac si machinatio quaedam esset ad promovendam in occulto sectam nescio quam, in despectum religionis nescio cujus, quod [332] non susurrari duntaxat, sed publicis scriptis spargi incipit. At verò injuriam fieri innocentiae nostrae Deuli testis erit. Tàm commune negotium est, quod agimus, quàm est communis rerum natura et ipsa haec, quâ omnes fruimur, lux ipseque omnibus innatus communis sensus. Si secùs, requirat iniquitatum ultor Deus. Sed patet praejudicium hoc ex alio nasci. Quasi verò nemo possit theologum agere, nisi simul sectarium agat, aut non possimus sepositis illis, in quibus non convenit illa, quae communis salutis sunt, agere communi ope: aut quasi qui sua per charitatem aliis, quibus prodesse sperat, offert, illicò technarum insimulari mereatur.	Querela de quorundam praejudiciis
4. Humanitatis lex est, nedum charitatis Christianae, ut si quis laborantibus proximi rebus auxilii aliquid ferri posse animadvertit, ferat, praesertim ubi non unius hominis, sed multorum res agitur, ut in hoc proposito. Jubet charitas, quòd Deus in salutem generis humani monstravit (ita doctor Lubinus de sua Didactica loquitur), generi mortalium non invidere, sed toti exponere mundo. Illa enim omnium bonorum natura est (pergit idem), ut cum omnibus communicentur: quippe quae quô magis et quô pluribus communicantur, hôc plus et magis omnibus sufficiunt.	In charitatem non peccandum
5. Patimini me hîc confidentiùs vobiscum loqui, Christiana pectora. Nôrunt, qui me propiùs nôrunt, hominem esse me non ad technas natum aut factum: nec talem, qui ingenii fiduciâ hûc agatur, ut Christianae juventutis studia facilitandi conatus post alios aut cum aliis urgeat, sed dolore de infelicitate olim sua, cui meliùs excoli non contigit, et de ruinis patriae aliorumque Christianorum populorum, in quibus scholae et cum scholis omnia melioris literaturae et pietatis studia pessum eunt. Non affici talibus si quis potest, suo abundet sensu: mihi emendationem etiam optare, quaerere atque si datur moliri Christianissimum videtur.	Hûc studiorum author quomodo delatus
6. Quòd si talia fervidiùs urgere videmur, charitatis forsan excessu fuerit; fraudulentiae crimine id notare velle in charitatem peccare est. Mitiùs illi judieant, qui parciùs haec tractari oportere eô existimant, ne nobis nimiùm sumere videamur. Sed ego Christum laudo, qui mihi tam simplex esse voluit pectus, ut docere et doceri, monere et moneri, doctorem doctorum agere, si quâ parte liceat, et discipulum discipulorum fieri, sieubi profectum sperem, nullo mihi discrimine habeatur. Mallem sanè semper doceri: cùm hoc facilius sit et tutius, attamen si docendi quoque obveniunt occasiones, id non aliô fine ac modô ut fiat, operam do, quàm ut nos ipsa clarè commonstrata rerum veritas doceat, eoque aut plures accedant ejusdem veritatis testes, aut si eam puriùs vident alii, hallucinationem meam detegendi occasionem habeant.	Docere et doceri indifferenter habet
7. Alioqui mox ab initio horum studiorum quàm anxiè, quos sequerer, duces quaesierim, testes mihi sunt quieunque conscii fuerunt. In exilium enim delatus et ad scholasticas occupationes retrusus, simul ae Ratichium adhuc esse in vivis comperi, semel et iterum ad ipsum datis literis per omnia sacra sum obtestatus, ne [333] diutius suspensas teneret spes nostras. Methodi verae vias sibi adeò (uti fama erat) detectas ostenderet, sed surdo canebatur fabula. Silentii causas triennio post agnoscebam ex venerabilis senis Georgii Wincleri Goldbergensis in Silesia ecclesiae pastoris et vicinarum inspectoris, ad me literis, qui acceptâ recens tunc emissâ Janua lingvarum et in caetera nostra inquirens, haec inter alia scripsit: Commendatio satis pomposa methodi Ratichianae à Dominis Helwico et Jungio divulgata, quid non spei apud multos excitavit? Sed bonus ille Ratichius latet et latebit. Magister Moserus, scholae nostrae collega primarius, fuit ipsius conviva, spe aucupandi verum illius methodi fundamentum: sed ita eum dimisit, ut praeter pauca, quae ingenii sui acumine arripuit, reportaverit nihil. Nemini se sua commissurum dicit, nisi magnâ pompâ magnisque sumptibus regis alicujus redempta doctisque viris, quas admissurus esset, ad methodi hujus defensionem obligatis. Sed an ita Christus, prophetae, apostoli? Rectius igitur Te facere omnes boni judicant, qui sine invitatione et sine invidentia, solô pietatis zelô incensus, sponte Tuâ offers omnibus: hôc ipsô contentus, quòd videas Te non omninò lusurum operam in re tam grata bonis. Perge igitur, mi Comeni, uti coepisti: ne retrahas, quaeso, manum. Invenies Tibi faventes, pro Te orantes, gratias Tibi agentes et largissimâ Te remuneratione dignum judicantes: quam tamen si non dabit mundus, largietur Deus. Ago nunc Dei beneficio annum 66., et tamen adhuc sum cupidus discendi juventutique tenerae et nepotibus meis bene cupiendi. Vidi multorum scripta didactica, sed naturali methodo convenientiora, quàm quâ scripta est Janua et Grammazica Tua, non vidi etc. Non aberit certè, quin miretur praesens et sequens aetas res tantae facilitatis et jucunditatis (scientias et artes) pro tam operosis et abstrusis olim habitas fuisse etc. Haec ille theologus senex in theologo juniore studia haec non improbans (anno 1632, 11. Septembris). Cujusmodi erant plurium, diversarum etiam religionum, judicia.	alios sequi duces quàm anxiè quaesierit Ratichius sua sibi nimis arctè custodiens Georgius Winclerus
8. Quia verò jam antè in aurea quaedam scripta viri praeclarissimi et nunquam sine laude nominandi, Domini Johannis Valentini Andreae (tunc Calvensis ecclesiaein Ducatu Wirtembergico pastoris et vicinarum inspectoris, nunc aulae Wirtembergicae ecclesiastae et superattendentis generalis), bonô fatô incideram in iisque densos humanae vitae enores mirâ felicitate in lucem protrahi viderern, datis ad ipsum literis (anno 1628), quid sancti moliminis subesset, cognoscere tentabam, ad persequendum protracta jam in lucem monstra animabam; ac ut me inter sui admiratores, discipulos, filios agnoscere ne aspernaretur, orabam. Respondit amanter: Arduum esse emeritum se ad nova vulnera deposci, vires suas exhaustas vix jam ovium suarum curae sufficere etc. Additô tamen: Tantùm verò abest, ut causae susceptae vel paenitet, vel pudeat, ut ei porrò canos meos impendere atque tàm pio negotio immori decretum sit. Quô nomine libens te in amicitiam suscipio,si, ut [334] scribis, ab omni partium et litium studio remotus uni veritati et credas, et cedas et Christianam libertatem sub charitatis vinculo amplectaris. Calvae Wirtembergicae 4. Septembris 1628.	Johannis Valentini Andreae ambita manuductio,
9. Rescripsi meô et trium amicorum nomine. Tristari nos, quod quem in aetatis vigore esse credebamus, exhaustas vires querulari et quietem meditari audiamus: rogare tamen, ne arenâ exeedat, nisi subornatis, qui succedant. Aetatem ingravescentem non impedire, quominùs veteranus dux novitios informet athletas: et quô exactiora solent à maturiore judicio exspectari, eô minus extimescendam fore invidiam, cui primi potissimùm conatus expositi esse solent etc.	idque iteratis instantiis
10. Ultimum viri clarissimi responsum fuit anno 1629, 16. Calendas Octobres his verbis: Quas 20. Julii dedisti, Vir Reverende et Clarissime, amice plurimùm honorande, recte accepi: quibus et mei amorem et emendationis studium continuas, quô utroque me comitem habes atque conjunctissimum. Faxit Christus, ut hic consensus noster ecclesiae afflictae commodo cedat ac spem meam tot succrescentibus rei Christianae studiosis, antequàm scena excedam, expleat. Caeterùm quòd in societate Christiana vestiganda (cujus scilicet imaginem et leges communicaverat) potissimùm haeres, non deero desideriis Tuis honestissimis. Nec ideam tantùm scripsi, sed nec planè historiam. Fuimus aliquot et magnae notae viri, qui post famae vanae (Fraternitatis Roseae) ludibrium in hoc coivimus ante octennium circiter et plures in procinctu erant: cùm nos exceperunt turbae Germanicae et propemodum disjecerunt. Plerique in meliorem patriam subducti nos deseruerunt: hinc lugere alii, alii immisceri turbis, nonnulli desperare, ego vela contrahere. Supersumus pauci magis anhelantes ad beatam analysin, quàm purgando Augiae stabulo suffecturi. ltaque tabulas naufragii nostri vobis legendas ac si lubet sarciendas tradimus: satis beati, si non omninò magnis ausis exciderimus. Hôc se solati sunt, qui novas terras erroribus suis (NB.) aperuerunt sequuturis feliciore navigatione. Scopus fuit Christum loco suo restituere pu1sis passim idolis sive religiosis, sive literariiis. Sed ipsus se suo tempore inferet: nec magis fortasse à nobis operam quàm à Davide olim templum voluit. Quòd Germanos tantùm Germani legimus, arbitraria lex fuit ac jam tum mutata. Bona causa omnes nationes admittit socios: maximè, quos Christianum exilium conciliat. Utimini nostro consilio et rem graviter gerite nobis etiam applaudentibus etc. Dominum Ursinum, Dominum Stadium, Dominum Jonstonum saluto et vos Christo domino piis precibus infero. Vale et me ama.	Ultima ejus responsio
11. Haec cur inserta voluerim hôc lôcô, facile intelligent illi, quorum intererit et qui huic rei causam dederunt. Non mihi quaero clypeos, sed innocentiae et ne boni viri in charitatem peccare pergant. Rectè Erasmus alicubi: Indecorum est theologis quidquam per tumultum agere, quorum judicium oportet esse gravissimum. Ego propterea in neminem concipio odium nec de dilectione [335] remitto: praesertim ubi pio zelo intervenire video metum, tametsi inutilem. Inusitatis enim terreri adeò proclive est, ut. ipsum etiam Dominum, inusitatâ viâ venientem, pro spectro emorruerint ipsimet sui. Sustulit tamen metum vox Domini ac tollet hîc etiam, spero.	Cur haec interserantur
12. Rogo proinde theologos omnium partium, ut suspicionibus indulgere nostri causâ animum ne inducant: frustrà se alioqui fatigaturi profectò. Nam si me millies interrogabunt, inceptum hoc quid sibi velit? millies respondere cum Domino meo (cujus omnis actio nostra est instructio) delectabit, hoc, quod à principio loquor vobis: nempè ut Christianae juventuti meliusculè sit. Quam quia per salebras, tricas, spinas raptari dolet et per amoeniores vias svaviùs, tutiùs, citiùs ad metas suas promoveri posse fructumque hujus rei ad multa simul alia se extendere planè video: ideò allis hoc idem planè ostendere quaero. Id si scrupulis digna res est, reus sum et mecum alii multi boni viri obmutescemus. Alios si quaerunt nodos, versent scirpos nostros in mille partes, nihil invenient.	Scrupulositatum deprecatio
13. Potiùs ergò Vos, Viri Dei, ad Deum intercessores este, ut studiis in gloriam Christi et Christiani populi commune bonum, imò perditarum etiam gentium salutem directis benedicere velit ex alto. Tùm si qui reipsâ juvare potestis haec eadem studia (ut scholas non abuti otio et literis doceamus, incultos autem ad culturae societatem pertrahamus), juvate: aut certè ut alii viri ingeniosi, utiliter hûc operam commodare idonei, juvent, eosdem animate. Tandem si ad superiores, qui Dei nomine rebus humanis praesident et quorum authoritate hîc opus est, suffragia vestra possunt aliquid, deesse nolite. Ita eritis tanquam os Dei separantes pretiosum à vili (Jer. 15, 19).	Postulata à theologis

[335] Caput XXX
Ad seculares in populo Christiano potestates deprecatio
Ad vos tandem quoque supplex venio, qui cum potestate rebus humanis praeestis, regnatores populorum! Vestrae etiam hîc aliquae partes sunt: imò totum, quod hîc agitur, Vestrum est. Dei enim loco estis: Dei consilia exsequi, ut generi humano bene sit, sacramento obligati. Esse autem bene non poterit, nisi lux vera, lux cognitionis Dei, lux scientiae rerum verae, lux ordinis boni pertransluceat regna vestra, terras vestras, urbes vestras. Quod non fiet, nisi officinae lucis, scholae, rectè constitutae, et ipsae lucis lampades, artes, scientiae, lingvae, ab omni admista caligine aut fuligine depuratae fuerint. Qua de re multis abhinc annis variè consultatum fuisse inter viros doctos notum est. Sed eveniebat, [336] quantum ad rei summam sicut contemplantibus vultum suum in speculo: qui (apostolô monente) contemplantur et abeunt rursúmque obliviscuntur, quales sint.	Consilia didactica sien authoritate publica vim habent nullam
2. Jam ergò tandem adhibete manum Vos, quibus potestas est! Absque vobis fuerit, nos umbratici homines per secula eonsultabimus vanô semper et irritô conatu. Vestram interponi authoritatem auxiliatricemque manum, ubi gloria Dei et generis humani salus vertitur, necesse este Jam enim quid intersit doctrinarum instrumenta rectè reparari, scholas rectè constitui juventutemque rectè informari ex dissertatis patere posse confido. Ad quae tamen recognoscenda, quum forsan non sit sublimitatis Vestrae demittere sese: nec quos majora rerum molimina tenent, prolixioribus occupare conveniat, breviter, quid praesenti molimine quaeratur, attingam.	Rogantur ergò magistratus Christiani, ut manum admoveant
3. Vulgata est ab antiquis temporibus de labyrintho Daedaleo, cui monstrum Minotaurus inclusum fuit, narratio: quomodo adolscentes ad spectandum eò (sive curiositate propriâ ducti, sive alieno arbitrio intrusi) confluentes, dum non reperirent exitum, à monstro devorabantur. Donec Theseus, Aegei Atheniensium regis filius, commiseratione Ariadnes, Cretensium regis filiae, prudenti ab illa consilio, filorumque glomere instructus, labyrinthi perplexitates superavit monstrumque confecit. Quam narrationem fabulam quidem esse patet: sed cui tamen (aequè ut aliis antiquorum parabolis) veritatem subesse sapientum interpretationibus rerumque experimentis docemur. Nomine scilicet mutatô de nobis fabula narratur: Vitam praesentem nostram cum omnibus, quae nobis hîc transeunda et transigenda sunt, anfractuosissimum esse labyrinthum, in quo perunt plerique, extricant se pauci. Atque hoc nobis eô fine dici, ut quàm per omnes vitae partes consiliô salutari sit opus illudque undecunque offeratur, etiamsi (uti saepe) ab aliquo simplice, contemni non debeat, attendere discamus. Sicut et illud, quod nos erroribus aeternis eximere natum aptum est, non operosum quid aut difficile esse, sed fili instar simplex: modò à sapientiae directrice et nos usum ejus non ignoremus.	Didactici porpositi per Ariadnes filum repraesentatio
4. Propiùs in rem veniendo mundus hic, cui nascendo immittimur omnes, revera omnibus nobis magnus labyrinthus est: tantâ aeterni Daedali arte et ex tot occultis immeationibus constructus, ut propriâ industriâ reperire exitum nulli mortalium possibile sit teste mortalium sapientissimô Salomone. Is enim omnibus sub sole perlustratis pronuntiavit tandem: Omnia quidem Deum fecisse bona, unumquodque tempore suo, mundum tamen tradidisse disputationi hominum, ut non inveniat homo opus, quod operatus est Deus ab initio usque ad finem (Eccles. 3, 11). Causam, cur admirandum hoc sapientiae suae amphitheatrum nobis esse labyrinthum voluerit Deus, explicat mox: ideò haec agere Deum, ut homines timeant faciem ejus (v. 14 ), hoc est diffidant sibi ipsis, fidant Deo nec quicquam unquam temerè, citra certae rationis ductum, agere praesumant. Unde intelligimus ipsum Deum nobis filum [337], cujus ductu mundanos feliciter eluctemur labyrinthos, ostendere timorem sui. Quô unô quisquis verè fuerit instructus, innoxiè pertransibit, quia Deus mansvetos dirigit in judicio, mites docet vias suas (PsaI. 25, 10).	Mundus et omnia in illo meri nobis labyrinthi Negotiae vitae nostrae labyrinthi
5. Verumenimverò quia praeter hunc magnum labyrinthum minores etiam pertransire habemus velut infinitos, quid illis quoque fiat, videndum est. Aucti enim nobis in tantum sunt, ut quoquò se quis vertat, labyrinthos inveniat. Labyrinthus certè inextricabilis est quisque sibi, permissus sensibus suis, desideriis suis, ratiociniis suis, moliminibus suis, quibus non est finis. Scholae ipsae, ubi ex ignorantiae tenebris quaeritur exitus, labyrinthus sunt juventuti: imò quot ibi docendae et discendae scientiae, artes, lingvae, tot labyrinthi. Nec aliud ferè elapsis inde suus cuique vitae status: ut nemo in mundum, nemo in seipsum, nemo in societates humanas, nemo in ullum studiorum cursum, nemo in libros et bibliothecas etc. sine Ariadnes quodam filo, sibi adversus caecos errores directorio futuro, immiuendus sit.	NB.
6. Cujusmodi Ariadnes fila pro sapientiae studiis quaeri coepta sunt, ex quo humanitatis studia coli coepta sunt. Fidem fecerit Salomo: qui parabolarum librum eô fine à se fuisse conscriptum, ut daretur parvulis astutia et adolescentibus scientia ac intellectus utque audiens ista sapiens fieret sapientior, testatur Prov. 1, 4.5. Nec aliud revera habuerunt, quod agerent (si modò munia sua rectè intellexerunt), quotquot unquam librorum scriptores, artium doctores, ingeniorum magistri, vieae paedagogi, negotiorum directores aut consiliarii fuerunt: quàm ut Ariadnea texerent et negotiorum labyrinthis accommodarent fila. Esseque Dei munere egregiè inventa multa, res loquitur: usque adeò, ut jam remediorum potiùs laboremus copiâ quàm defectu.	Ariadnea filia ubique optanda: quàm variè hactenus quaestia Quale Ariadnes filum adhuc quaeritur
7 Ecquid igitur adhuc quaeritur? Ariadnes filum eóusque protensum, ut omnibus studiorum labyrintheis flexibus emetiendis sufficiat et se ipsâ suâ simplicitate ac uniformitate, et dehinc amoenâ usûs facilitate ita commendet, ut minuendis errationibus nostris (scholarum praesertim et juventutis) notabilem ferat usum..
8. Atque tale filum sub titulo Methodi lingvarum novissimae tentatum cùm hîc foras detur, ad vestros quoque deponitur pedes, rerum arbitri ac dispensatores. Vestrum quoque erit per vosmet ipsos videre, an molimina haec salutarem habeant finem? Qui est, ut facilitatô lingvarum studiô, facilitentur simul studia rerum: juventusque Christiana meliore, veriore plenioreque rerum cognitione mentes tingendo imbuatur paulatim eâ prudentiâ, quae electionibus non aequè 'enormiter aberrare, uti per vulgarem illam enormem aut rerum ignorantiam, aut circa res haeßitationem contingere vident, qui aliquid vident, permittat.	Hoc an tale sit judicium, et ut sit promotio, poscitur; nempe
9. Confidimus autem nos non aberrare neque finibus nostris (ut studiis humanitatis meliusculè sit illaque ad severiores usus transferantur), neque postulatô hoc, ut num talia moliri ex re generis [338] humani sit, vosv generis humani nutricii videre ac judicare dignemini. An verò a hos fines nostrum sufficiat, si vobis per vosmet dispicere non vacat: alterum est, quod petimus, ut hanc ipsam de emendanda studiorum ratione consultationem, adeóque hoc emendatae methodi tentamen à doctis viris seriò examinari, atque si noxii erroris aliquid se admiscuisse deprehensum fuerit, id antequam invalescat, commonstrari faciatis. Hic enim primarius primae hujus editionis scopus est. Et quia quod omnes agunt nemo agit, ut proverbiô dicimus, sublimi prudentiae vestrae committitur, an fortè certis quibusdam personis, talium gnaris et de talibus judicare idoneis, examen hoc permittere libeat	(1) haec examinari faciendo
10. . Ut autem, si haec usitatis meliora fuerint deprehensa, illa recipi authoritate vestrâ jubeatis, non requirimus: cùm id doctorum virorum judicio permittendum sit ex toto. Hoc potiùs, ut ne facilè in publico ista recipiantur non recepta ab allis: ad evitandas confusiones novas, quas scholis ex methodorum discrepantia oriri multorum fuerunt querelae, nostra etiam suô locô. Potiùs ergò in id incumbere libeat, ut methodus novissima collatis doctorum virorum sententiis perficiatur, donec usu publicô esse non indignam consensu constet publicô: quemadmodum sapientis viri habet votum, quod capite XXVIII, § 3 attigimus. Atque tùm quid his nostris fiat (approbentur vel improbentur ex toto vel ex parte) meâ nihil intererit, qui nihil nisi quaerendis melioribus, si haec non satis bona, occasionem dare quaero. Nam quicunque bis nostris nullam notabilem subesse ostendere poterit utilitatem procul dubio bis meliora videre aliisque ostendere poterit: quod si factum fuerit, publico cedet lucro. Eritque ipsissimum illud, quod quaeritur: ut mutuis studiis rem communem provehamus in melius.	(2) in haec festinari nis communi consensu non permittendo
11. At quia Musis cum Marte nullum est contubernium, omnium Musarum nomine suppliciter ad pedes vestros, ó rerum dominatores, provoluti, ut regnis vestris restituere velitis pacem, omnis felicitatis nutriciam, oramus. O cedant, cedant, cedant tandem arma togae! [cf. Cic. 1,77. A.F.]** Fuerit tempus belli (quod esse interdum sapientissimus regum monuit), sed et redeat tempus pacis! Fuerit tempus destruendi, sed et veniat tembus aedificandi (Eccles. 3, 1 etc.). Destruxistis multa, ó potentes: aedificate rursum multa! Eâque ratione imitatores estote Illius, qui vos loco suo rebus humanis interesse voluit. Qui destruit, ut aedificet, evellit, ut plantet.	(3) pacem terris procurando
12. Nos quidem, qui haec monere sustinemus et pro meliorando studiorum statu intercedimus, sperare coepimus non frustra haec altissimi Numinis providentiam conjungere, quod et ruinae veterum scholarum vastantibus omnia bellis, et novarum delineationes ad ideas novas moliminibus tot doctorum virorum tàm fixis in idem recidant tempus. (Nempe non demoliri solet aedificia sua vir sapiens, nisi cùm pro novis explananda est area.) Ne tamen spes hae nostrae somnium sint, id in vobis post Deum situm est, qui rerum in mundo moderatores post Deum estis.	(4) scholis bene constituendis invigilando
13. Nominatim etiam petimus, ut consilium de vernaculis meliori [339] culturâ (in scholis et extra scholas) expoliendis ne displiceat, potiùs exemplô vestro viris doctis caeterisque universim praeire sic placeat, quomodo vobis heroes nonnulli praeiverunt. Unus nunc instar omnium sit Carolus Magnus: non magis ideò magnus, quòd Romani imperii dignitatem Germaniae intulit primus, quàm quòd lingvae Germanicae detersit squalorem culturaeque ejus fundamenta posuit prima. Quippe qui grammaticae Germanae praecepta concinnavit ipse evulgavitque Graecorum aemulatione et Romanorum, idque eô fine (inquit Dornavius), ut sermo patrius à barbarie detersus cultu atque ornatu exsplendesceret. Nec hoc solum egregium regiumque facinus: ventis etiam à mundi cardinibus mensibusque vocabula Teutonica, quorum hucusque usus est, imposuit. De disciplina porrò scholarum (quae spiritus est omnis honestae gubernationis) tàm fuit solicitè anxius, ut frequens nemine quandoque opinante auditoria ingrederetur inquireretque in docentium fidem, discentium verò studia, aequè ac mores etc. Laudatur et Jacobus Angliae rex, qui filio successori (uti sperabat in libello, quem Donum regium inscripsit) vernaculae lingvae summoperè commendabat curam. Quid regem magis deceat (inquit) quàm propriam suam lingvam ab omni illuvie purgatam locupletare? et novis quibusdam ornamentis condecorare? Cujus elegantiâ (ut etiam reliquis in rebua quibuscunque, modò licitis et honestis) omnibus civibus suis unus palmam praeripiat?	(5) vernacularum culturae providendo
14. Quodsi fundatio Collegii philologici aut Societatis alicuius frugiferae (sive quae linguarum culturae, praesertim vernaculae, sive quae scientiarum instuarationi invigilet) publicam quoque requirat authoritatem publicosque sumptus, ne hîc aridis esse immunificisque allubeat, obsecrandi estis. Non peribit, quod hûc derivabitur: vestro id et vestrorum apud caeteras nationes posteritatemque honori cedet. Nam opus, quod agitur (perfecta illa novissima, ad omnia tandem extensa et extendenda methodus), opus magnum est, magnorum virorum multorumque operam requirens. Nempe ideam operis alicujus eximii vel unus praevidere potest: opus ipsum ad ideam efformare plurimos requirit oculos, loculos, manus. Sed et ipsa idea non rectè praevisa aberrare potest, quae aberratio non innotescit nec emendandi occasio et modus invenitur nisi realibus experimentis, quae res et tempus, et industriam, et impensas requirit necessariò.	(6) collegia didactica et philologica fundando
15. Ubi merit illud magni Verulamii pro scientiarum restauratione collegia per nationes et regna erigi svadentis allegamus (ex libri II De augmentis scientiarum praeratione ad regem suum). Interest progressuum in scientiis, ut indagatores ex optimis eligantur: utpote quorum opera non in usum transitorium (quemadmodum scilicet ordinariae in scholis professiones), sed ad sufficiendam sobolem scientiae in secula adhibeatur. Id fieri nequit, nisi praemia et conditiones tales constituantur, quibus eminentissimus quisque in ea arte planè contentus esse possit: ut illi demùm grave non sit in eodem munere immori neque practicam cogitet. [340] Et post: Pro certo habeatur magnos in rebus naturae abditis eruendis et reserandis progressus vix fieri posse, nisi ad experimenta sive Vulcani, sive Daedali (fornacis scilicet aut machinae), sive cujscunque alterius generis sumptus abundè suppeditentur. Ideóque sicut principum secretariis et emissariis conceditur exhibere rationes expensarum pro diligentiis suis in explorando et eruendo res novas et arcana civilia, similiter et exploratoribus ae speculatoribus naturae satis faciendum de expensis suis. Aliâs de quamplurimis, scitu dignissimi, nunquam fiemus certiores. Atque si Alexander magnus vim pecuniae suppeditavit Aristoteli, quâ conduceret venatores, aucupes, piscatores et alios, quô instructior accederet ad conscribendam historiam animalium: certè quiddam debetur iis, qui non in saltibus naturae pererrant, sed in labyrinthis artium viam sibi (et aliis) aperiunt etc. etc.	(7) necessariisque instruendo
16. Sed et scholas universè ad regum thronos et principum tribunalia et curiarum curas pertinere inde patet, quòd reipublicae salutem in juventutis educatione bona fundari oraculi instar receptum sit nec in dubium vocari polest. Talis quippe erit sequens aetas, quales ad illam transmiserimus cives, melior aut deterior, prout erunt ipsi. Scholas igitur, hominum officinas, erigere, erectas conservare, conservatas in rnelius provehere sui esse muneris credent, quoscunque populorum pastores esse voluit Deus. Ita fiet, ut quemadmodum Halcyon pullos excludit feliciter, cùm Zephyri mitiores spirant tranquillô mari: sic ingeniorum formatores sub magistratuum vigili attentione et in docentes ac discentes muni benignitate ex pueris egregios adolescentes, ex egregiis adolescentibus bonos viros, ex bonis viris sapientes reipublicae cives posteritati daturi sint.	(8) scholae universim ut floreant, attendendo
17. Postremò orandi sunt popolorum rectores patriaeque patres, ut si reperiantur, qui his tàm salutaribus consiliis obices ponere animum inducant, non se à proposito (hâc etiam viâ gloriam Dei et popolorum salutem promovendi) revocari patiantur. Reperiuntur enim saepe ad regum latera homines (inquit Caspar Hofmannus in De imminente barbarie), qui mallent pauciores esse eruditos et suis tantùm consiliis stare rempublicam seque primos esse apud reges dejectis de gradu sapientibus. Atque ob hoc ipsum et studiis, et literatis sunt iniquiores. Sed decet eos, qui sceptrum in manu habent, etiam oculos habere in sceptro conciliorumque suorum rationem sic inire, ut ne communem salutem privatae suae vel paucorum posthabuisse videantur utilitati: credere denique multitudinem sapientum salutem esse orbis terrarum (Sap. 6, 26). Lycurgum, Spartanorum legislatorem, narrant objicientibus, quòd mercedem daret rhetoribus, respondisse: Si quis profiteatur se filium meum redditurum meliorem, non mille drachmas, sed omnium facultatum dimidium profundam etc.	(9) consilia contarria non audiendo